Ja, ja, het gaat goed met ons sociaal leven... wat zich weerspiegelt in een drukke agenda en wallen onder onze ogen...

Vanmorgen was het weer zover, amper 5u in bed gelegen, waarvan misschien de helft slapend gezien mijn droge hoest die niet bepaald bevorderlijk is voor een bevredigende nachtrust, nadat we gisteren naar de JABkes kwis "Het Gouden Befje" zijn geweest...

Een mooie voorbereiding op de kwis van de Bergrakkers volgende week, dacht ik zo, ware het niet dat de kwis best wel moeilijk was... en nogal saai – ondanks of misschien wel dankzij de pogingen van de jury om er wat leven in te brengen. Drie maal hetzelfde verhaaltje (waar of niet waar?) over een client die doodvalt in het justitiepaleis… boring!

Maar hoe moet ik nu in godsnaam weten hoe de jongste der Titanen noemde, of hoe de 3de Madrileense voetbalclub noemt die in de tweede Spaanse klasse speelt?
Dat Napoleon in Ajaccio op Corsica geboren is, en dat de leer van ouderen gerontologie noemt, dat Zepperen, Brustem en Kerkom deelgemeenten zijn van Sint-Truiden (en niet Tienen!!) dat wist ik dan weer wel, maar goed, daarmee win je geen kwis natuurlijk!
En dan heb je van die frustrerende vragen waarvan het antwoord je op de lippen ligt, maar het komt er niet uit, zoals 'wat is de ondertitel van de tweede Bridget Jones film (The edge of reason - nietwaar Katrien?) en welk het synoniem is voor de lijn die een hoek in twee verdeelt (de bisectrice van Gé kwam een ronde te laat)... zeer frustrerend!

Anyway, wij vrouwen van de "Fleecettes" zijn erin geslaagd om hun mannelijke tegenhanger de "Fleece Posse" achter zich te laten.
Missie geslaagd! Hoera!!!

Zondag hadden we Kleine Prinses Maritt op bezoek. Mama Ilse moest haar appartement opkuisen na de verhuis, en dan loopt er beter geen klein prinsesje rond... Dus kwam Maritt met Dave spelen...

En ja, hoor, ze hebben zich héél goed geamuseerd, de foto hiernaast spreekt boekdelen.

De commissaris van Gentbrugge heeft gisteren mijn moraliteit onderzocht. Een relaxte babbel was het, met de klassieke vragen: wat heb je gestudeerd?, Waar werk je momenteel?, Hoe kom je in Gent terecht?, Wat doet je vriend?, Waarom wil je bij de politie komen?, etc...
Antwoorden die ze volgens mij wel al kennen, gezien de vragenlijsten die ik al heb moeten invullen. Maar een gesprek zegt meer een persoon dan een ingevuld bladje natuurlijk...
Het was alleszins een leuke babbel, heb me er vrijdag voor niks druk over gemaakt.

Maar ja, wat wil je als je naar de Infofoon van de politie belt, en ze je daar vertellen dat het vrij ongewoon is dat je voor een gesprek wordt uitgenodigd voor het moraliteitsonderzoek, dat dat meestal gewoon een antecedentenonderzoek is, waarna meteen de vraag wordt gesteld: "Hebt u een strafblad mevrouw?" Brrrrr...

Ze hebben me bij de Politiefoon ook verteld dat er niet echt wachtlijsten zijn om de opleiding te beginnen, dat er in alle politiescholen opleidingen zijn gepland, en als er voldoende kandidaten zijn voor die opleiding, dat het dan doorgaat. Dus als ik kies voor de OPAC hier in Gent, ik mijn gesprek heb gehad voor de jury voor 1 mei, én er nog plaats is in die opleiding, én er zijn genoeg kandidaten, dàn kan ik mijn opleiding misschien al in mei starten. Maar eerlijk gezegd, daar hoop ik niet echt op, ik reken eerder op september. Ook al met mijn opzegtermijn die ik moet uitdoen hier in de Vlaschaard.

Ook de 3jaar Brussel is niet meer verplicht. Na de opleiding mag je postuleren voor openstaande plaatsen. Zit daar niet meteen je goesting bij, kan je naar "den DAR" (= de Algemene Reserve), tot de volgende 'mobiliteit' en kan je dan drie maand later bv nog kiezen voor een andere plaats. Eén keer je voor een plaats gekozen hebt, moet je wel drie jaar blijven. Wat me ook logisch lijkt natuurlijk.

Afin, na het gesprek met de Commissaris van Gentbrugge, heb ik er alleen nog maar meer goesting in gekregen!!!
Nu hopen dat ik dit jaar nog kan beginnen... Ondertussen ga ik wel mijn conditie verbeteren, kwestie van niet van nul te moeten beginnen.

Met oude(re) mensen werken kan soms heel confronterend zijn. Zeker als je als ergotherapeut – of een andere hulpverlener – aan huis gaat bij mensen.

Zo was ik vandaag bij een mevrouw die een week of drie geleden een CVA had gekregen, een hartattaque dus. Gelukkig was de huishoudster op dat moment in de buurt en heeft ze meteen de hulpdiensten gebeld. Mevrouw is er op zich nog goed vanaf gekomen.
Althans, lichamelijk. Ze heeft moeite met aankleden, wassen en andere huishoudelijke klusjes, omwille van de verlammingsverschijnselen na die CVA (de linkerkant van haar lichaam is niet volledig hersteld), maar ze ziet er nog zeer goed uit, en heeft uiteindelijk - in verhouding met de ernst van de CVA - ook weinig restletsels.
Maar omdat ze haar ganse leven een heel zelfstandige vrouw is geweest, die altijd bezig was met allerlei hobbies, is dit zeer moeilijk te accepteren voor haar.
Als je met haar praat echter, komen andere problemen naar boven. Problemen die véél gevoeliger liggen dan fysieke ongemakken. Ze babbelt heel vlot, maar weet 5 minuten later niet meer wat er gezegd geweest is. Zeer pijnlijk en confronterend.
Met wat ik al aan ervaring heb opgebouwd, kan ik met vrij grote zekerheid zeggen dat deze mevrouw een zeer grote kans heeft op dementie. En dat beseft ze zelf ook verdomd goed.
Dat maakt het net zo pijnlijk.
Dement zijn is erg, maar vooral voor de familie en vrienden. De demente zelf beseft niet meer wat er mis is, en heeft momenten dat hij / zij zich ongelukkig voelt, maar die momenten vergeet hij/zij ook weer heel snel. Ze leven zo in hun eigen wereldje, in hun herinneringen.

Véél erger is het stadium net voor de ‘volledige’ dementie, dat is verschrikkelijk. Voor de familie, maar zeker voor de dementerende zelf. Mensen beseffen dat ze achteruitgaan, dat ze dingen ‘missen’, gebeurtenissen ‘vergeten’, dat ze hun grip op het leven – hun eigen leven – verliezen. Natuurlijk worden mensen daar kwaad om, agressief, depressief, teruggetrokken,… hoe zou je zelf zijn als je plots niet meer weet wat je 5 minuten geleden gezegd hebt? Als je leven je uit je handen glipt?

Meer weten? Kijk op www.dementia.nl, een uitgebreide site met informatie over benaderingswijzen, verloop van de ziekte, diagnosestelling,…

Katrien

Het voordeel van een foerageploeg van 15 man (of meer) is dat je kan afwisselen.
En terwijl de ene hard aan het werken is in de keuken, doet de rest spelletjes.
Hoe onnozeler hoe beter lijkt het wel...
Een elastiekje van het puntje van je neus tot je nek krijgen zonder je handen te gebruiken... wat een (ge)zicht!!!
Of het luciferdoosje-spelletje... met een doosje tussen twee neuzen recht komen...
Op de foto zie je hoe het luciferdoosje net tussen de neuzen van Bram en Erlinde uitvalt! Volgende poging dus! (die is wel gelukt)

(In de rechterkolom kan je nog meer foto's vinden van die onnozele spelletjes...)