Zij kwam ter wereld in Tienen, hij sleet zijn jeugd in Denderleeuw en omstreken.
Ze leerden elkaar kennen via een gemeenschappelijke vriend in januari 2002.
Na een moeilijk begin begon een sprookje dat nog altijd blijft duren... Op vrijdag 23 mei 2008 zijn we (eindelijk!) in het huwelijksbootje gestapt. En voorlopig vlot het nog steeds ;-)
11-03-2008
Je merkt dat je oud wordt als je....
Nieuwe gsm gekocht. Mijn collega heeft op zijn gsm het enerverende (nou ja ) muziekje van 'laat de zon in je hart', vraag me niet van wie. Dus ga ik ook op zijn systeem werken en op mijn nieuwe gsm een muziekje downloaden.
Groot was de frustratie toen dat maar niet leek te lukken. Kinderen van 10 zijn er waarschijnlijk direct mee weg, maar ik heb er zeker een half uur op gezocht voor ik ontdekte hoe ik zo'n ringtone op mijn gsm kon krijgen - zonder me aan één of ander abonnement te binden welteverstaan. Zo merk je dus dat je oud wordt en de steeds vernieuwende wereld van de technologie en computer je inhaalt en je uiteindelijk niet meer mee kan... terwijl ik toch moeilijk van mezelf kan zeggen dat ik een computerleek ben...
Soit, het is me gelukt om iets te downloaden om op mijn collega zijn systeem te werken... benieuwd voor morgen!
06-03-2008
sportieve week
Dinsdag fitness, gisteren volleybal en vanavond ben ik met Dave gaan lopen.
Ik krijg weer meer en meer zin om te sporten... Gelukkig, want mijn fitnessabonnement verloopt in juli (ben er mits wat gezaag in geslaagd om het twee maanden te verlengen) en ik heb nog 45 beurten over...
Vanavond voor het eerst sinds lang er in geslaagd om méér dan twee kilometer te lopen zonder last te krijgen van mijn scheenbenen, of beter: zonder dat mijn aanslepende scheenbeenvliesontsteking weer de kop opsteekt. Om precies te zijn: 4.400 m op 35 minuten. Niet slecht na zo lang te hebben stilgelegen.
04-03-2008
Gisteren ben ik naar Tienen geweest. Zondagavond met papa afgesproken om samen iets te gaan eten de maandagavond. Dave was toch niet thuis. Maandagnamiddag vertrek ik na mijn - wederom uitgelopen - vroege shift naar Tienen, om 15uur, in de hoop de files voor te zijn in Brussel. Uiteraard wel in de file gestaan, maar al bij al viel het nog mee en op een dik uur was ik in Tienen. Veel te vroeg om te gaan eten, dus dan maar wat langer bij bobone geweest. Ze lag te suffen in haar zetel toen ik binnenkwam, en ze bleef suf. Het was alsof wat ik allemaal aan het vertellen was om haar te entertainen, niet echt tot haar doordrong. Toen ik na een uurtje of twee vertrok, gaf ze me een dikke knuffel en zei dat ze me graag zag.
Toen ik later op de avond met papa op café zat, belde mijn nonkel en liet me weten dat bobone voor de zoveelste keer deze week was gevallen en dat ze haar op aanraden van de verpleegster naar de spoeddienst van het ziekenhuis hadden gebracht.
Toen ik daar aankwam, besloten ze net om haar enkele dagen in observatie daar te houden, en om nog meer tests te doen. Ze leek me alerter als eerder op de avond, en was al aan het protesteren tegen een opname. Koppige duvel dat ze is.
Gek dat dit allemaal gebeurt, net op de avond dat ik in Tienen ben. Voor die ene keer dat ik in Tienen ben, ongepland, onverwacht, ongeweten. Maar ik was blij dat ik er bij was...
26-02-2008
suffend door de dag
Vanmorgen thuisgekomen van mijn eerste nachtdienst met mijn nieuwe collega. En er komen mooie tijden aan, zéér mooie tijden!
Om 6 uur ben ik in mijn bed gekropen en zo ongeveer meteen in slaap gevallen. Tot ik om 9u15 wakker werd, klaarwakker, en niet meer kon slapen. Blijven liggen tot 10.30 uur, in de hoop toch nog in slaap te vallen, maar dat lukte niet, tot ik dan uiteindelijk ben opgestaan, beetje rondgedabberd in huis, om dan rond 13.30 uur terug in mijn bed te kruipen, hopende om toch wat te kunnen slapen. Niet dus... zelfs mijn ultieme hulpmiddel liet het afweten... ;-(
Dus om 16.00 uur ben ik van mijn bed naar de zetel verhuisd, heb ik een filmpje opgezet met de bedoeling toch nog in slaap te vallen, maar ik had beter een saaie film opgezet, "Eternal Sunshine of a Spotless Mind" is veel te mooi om bij in slaap te vallen...
Dus weer niet geslapen...
En nu is het half acht, en ik moet me nog douchen voor ik om 21 uur kan vertrekken. Zucht....
24-02-2008
Sloeberke
Nu Snoepeke naar de eeuwige hondenjachtvelden vertrokken is, hebben mijn schoonouders een nieuwe hond: S l o e b e r k e
Nou ja, hond is wat groot gezien, beter: hondje, het beest is voorlopig nog kleiner dan mijn konijnen. En of het ooit groter zal worden, valt nog te betwijfelen...
Soit, 't is alleszins een supergrappig en superschattig beest, ik zou er stante pede zelf eentje in huis nemen...
Natuurlijk, hij is nog heel jong, dus na een half uurtje spelen is ie doodop, dus heb ik me maar met hem in de zetel gelegd. Hij vond snel zijn draai én een goed plaatsje moet ik zeggen...
En enkele minuten later lag hij zelfs nog beter... Lekker warm, moet hij gedacht hebben. En dat op zo'n jonge leeftijd!!!
22-02-2008
Paint it white
Gisteren op anderhalf uur de gang beneden in het wit gezet. 't Is te zeggen, de grootste muur - die langs de kant van de buren. Van vuil okergeel naar een eerste witte laag, en het effect is er al: de gang lijkt al een stuk groter. Mag ook wel, want breed is het er niet echt.
En zo staan we weer een klein stukje verder in de verbouwingen. Ik hoop nog steeds dat de gelijkvloers min of meer zal af zijn tegen de trouw (nog 90 dagen).
Zondag waren mijn schoonouders hier, en toen we nog maar eens probeerden om het licht in de gang te doen branden, kwam er wat rook uit de zekeringenkast. Niet veel, maar genoeg om gevaarlijk te zijn. Vlug het licht uitgedaan, plong afgezet en hopen dat ze komende zondag de oorzaak ervan vinden...
20-02-2008
In memoriam
Eergisteren is Dave zijn hond gestorven.
"Snoepeke" werd 13 jaar.
12-02-2008
100 dagen...
Nog 100 dagen naar onze trouwdag!! Het begint serieus af te korten en er is nog zoveel te doen!!
Het wordt ook hoog tijd om onze uitnodigingen te versturen... Dat wordt een werkje voor het komende weekend denk ik. Al had ik dat twee weekends geleden ook al gepland.
09-02-2008
Back in time
Het was lang geleden, maar vrijdag, op het nieuwjaarsetentje van het werk, heb ik nog eens op de kicker gespeeld.
Dat was geleden van in de "Leopold"/"Den Bak"/de "Vortex" in mijn jonge jaren, toen Joris en nog enkele andere scoutsvrienden mij de basis van de edele sport van het kickeren aanleerden. Of toch een poging daartoe. De echte finesse heb ik nooit gehad, maar ten opzichte van mijn mannelijke collega's (uiteraard stond ik aan de kickertafel als enige vrouw) deed ik het nog zo slecht niet... Al moet ik wel toegeven dat het mijn collega en medespeler was die de punten maakte, terwijl ik gewoon op de goeie plaats in de goal stond - en bleef staan - bij pogingen om te scoren van de tegenstanders. Wat toch wel leidde tot enige frustratie aan de overkant... want niets zo erg om te verliezen van een vrouw.... Hehe!!
07-02-2008
Typica Femina
Vanmorgen ontdekte ik een typisch vrouwelijk trekje aan mezelf.
Ik zat op de wc, had net de deur van de badkamer toegetrokken achter Dave zijn rug.
En zag een muis lopen, tegen de deur, in een wanhopige poging om te ontsnappen uit de badkamer.
En ik begon te gillen. Te krijsen eigenlijk.
Dave verschoot zich zowat een ongeluk, en de buren vermoedden waarschijnlijk een nieuw familiedrama.
Is het een aangeboren reactie?
Nature of nurture?
Ik weet het niet.
Wel herinner ik me de tekenfilmpjes van vroeger waarin vrouwen bij het zien van een muis - hoe klein ook - gegarandeerd op de tafel sprongen en begonnen te gillen.
En net als in de tekenfilms trok ik in een reflex mijn voeten op, zo ver mogelijk van de muis.
En bleef gillen.
Tot de muis verdween onder de kast van de lavabo, en Dave verscheen met zijn schoenen aan.
Ik keek hem aan en vroeg wat hij in godsnaam van plan was. De muis doodtrappen misschien?
En wie zou er dan het lijk mogen opkuisen???
Was het vroege uur de oorzaak van het grote contrast met de vorige confrontatie met een muis: Merde, we zitten met muizen.
Geen idee. Ik ben normaal niet bang van muizen, maar als je om 4.45 uur moet opstaan en dan volledig onverwacht geconfronteerd wordt met een muis, dan kunnen de stoppen wel eens doorslaan.
Dat is nu wel bewezen.
Soit, ik was wakker, en dat om 04.52 uur, zoveel was zeker, en de muis was verdwenen.
Onder het motto Als ik het niet zie, is het er niet meer kan de muis overal zitten.
Dus het wordt weer strooien met muizenvergif.
Eén muis is geen muis, denk ik dan, er zullen er nog wel meer zitten...
03-02-2008
Overuuuuuren
De vierde nacht op rij, en de tweede met overuren... of was het de derde?
Telkens een uurtje voor het einde van de dienst ... Tuuut! (Tuuut = opdracht) Gisteren was het een verkeersongeval met bezopen bestuurder, vandaag een zuipsschuit die wat kabaal aan het maken was en de hele buurt wakker hield. En met de aangeleerde politietechnieken brachten we hem naar de grond... hehe!!
Afin, I looooove the job, maar ik ben blij dat ik een goede slaper ben, met een flexibel bioritme, of ik zou het niet lang volhouden... En als ik nog wat te veel adrenaline in mijn lijf heb om meteen te kunnen slapen, dan helpt een glaasje rode wijn of een glaasje jenever wel...
Slaapwel....
27-01-2008
Vandaag weer een beetje vooruitgang geboekt in op onze werf. Wat verf afgekrabt aan de glazen onder de trap (foto2), gaatjes in de muren gevuld met pleister, een begin gemaakt van de voordeuromkadering (foto3).
Foto 1 is hoe de keukenruimte er momenteel nog altijd uitziet, foto 4 is hoe de leefruimte er nu uitziet, voorlopig afgewerkt, alleen moet er nog een stuk behangd worden en moet de rommel eruit natuurlijk. Er is dus nog altijd veel werk, maar de vooruitgang is merkbaar nu.
Voor het geval u zich afvraagt of ik dan niets productief gedaan heb vandaag, gezien ik niet op de foto sta? Nee, ik heb de gaten gevuld, verf afgekrabt en foto's getrokken. Alleen is er niemand die er aan denkt om ook mij op foto te vereeuwigen...
22-01-2008
Suicidebrigade
Op drie shiften kregen we twee zelfmoordpogingen te verwerken... Het bleef gelukkig bij pogingen, omdat we er twee keer te snel bij waren om van een geslaagde poging te spreken. De eerste was een poging tot verhanging, die bijna gelukt was toen wij eindelijk de deuren ingestampt kregen en hem van het touw konden halen. De tweede was wat minder vort om te zien, maar hij vertoonde bij onze aankomst niet al te veel leven meer, al hebben we hem uiteindelijk nog in leven kunnen houden tot de hulpdiensten er waren.
Dus twee levens gered op drie shiften tijd... niet slecht. Of de slachtoffers er gelukkig mee zijn dat we zo snel waren, is nog maar de vraag natuurlijk...
21-01-2008
overwerk
Vier late shiften met drie keer overwerk... moet kunnen! En dan gisteren peletonsdrink. Vroeger dan half drie ben ik echt niet weggeraakt...
Morgen ook nog een vroege shift, die ik probeer te ontlopen en verlof te nemen omdat ik het echt niet zie zitten om zo verschrikkelijk vroeg op te staan. Ben echt wel moe. Op drie dagen tijd hebben we tien overuren geklopt! Ja, dat weegt wel na een tijdje.
Heb dan ook vanmorgen tot half één geslapen... 't was nodig!!!
15-01-2008
Auto in crisis
Bon, ik weet weer waarvoor ik al die nachtshiften en weekendshiften doe...
Om de kosten van de auto te betalen.
Vanmorgen heb ik hem binnengedaan voor een groot onderhoud. Dat dat al wat geld zou kosten, wist ik al want er was een dikke maand geleden - toen we over de 400 euro betaalden voor een nieuwe alternator - al opgemerkt dat er ergens een olielek zat. Bij het binnenbrengen kreeg ik al meteen te horen dat gezien het aantal kilometers en de leeftijd van de auto, ook de distributieriem moest vervangen worden en dat ik toch moest rekenen op een 500 à 600 euro - zonder het op te sporen olielek gerekend. Ja, allez, dan, veel kan ik er niet tegen in brengen he... 't Spel moet toch blijven rijden?
Soit, tegen 15 uur zou hij zeker klaar zijn, dat zou moeten lukken.
Om 14.45 uur - kwart voor drie! - telefoon van de garage. Niet om te zeggen dat de auto klaar was - dat hoorde ik meteen aan de stem van de vrouw die me belde - maar met slecht nieuws. Buiten de te vervangen distributieriem, moesten ook de remblokjes dringend vervangen worden. Het olielek kwam van een lek in de stuurhuls - of zoiets - en alles samen zou het komen op een 1058 euro.
Slik...
Maar... gezien ze de nodige vervangingsstukken niet in voorraad hadden, kon dat laatste dus niet vandaag gebeuren.
Bon, daarvoor bellen ze me dus een kwartier voor het afgesproken uur. Ik stond net mijn schoenen aan te doen om te vertrekken. Uiteraard kon de auto niet op een kwartier meer in elkaar geflanst worden, zodat ik hem pas om 16.30 uur kan gaan halen.
Zucht....
13-01-2008
Ochtendcrisis
Om 4.50 uur opstaan... het is en blijft verschrikkelijk. Ik slaap moeilijk in als ik de volgende ochtend een vroege heb, ik slaap heel licht en ben bij het minste wakker, met als gevolg dat ik dan halfdood ben 's morgens. Vannacht was ik echter zooo moe, dat ik na twee minuten lag te ronken. In een diepe slaap.
Gevolg was wel dat ik zo ongeveer tegen het plafond plakte toen vanmorgen om 4.50 uur mijn wekker afging, en dat ik volledig verdwaasd en met bonkend hart (van het verschieten) mijn hoofd terug op mijn kussen liet vallen. Vaag kwam dan het besef dat ik wel degelijk moest opstaan, dat het geen nachtmerrie was, nee, het was gewoon de keiharde realiteit.
Ach, ik weet dat ik niet moet klagen, dat er mensen zijn die veel vroeger moeten opstaan en waarschijnlijk elke dag op een onmenselijk vroeg uur moeten opstaan, maar ik ben nu eenmaal absoluut geen ochtendmens... Zucht... Gelukkig was het de laatste vandaag. Morgen verlof....
07-01-2008
Clouseaumania
In een nasleep van het voorbije Clouseauconcert liep ik eergisteren een cdwinkel binnen met het idee de laatste cd van Clouseau te kopen, "Clouseau 20". Met daarop de mooiste liedjes uit de voorbije 20 jaar. Een mooie koop, en welke cd zag ik toevallig nog liggen? "Clouseau Of zo", de tweede cd die ik zo'n kleine 18 jaar geleden op cassette had. De cassette heb ik nog altijd, een cassettespeler die nog speelt heb ik helaas niet meer... En gezien ik de oude liedjes van Clouseau nog steeds de beste vind, vond ik dat reden genoeg om de "Of Zo" cd ook maar mee te nemen en meteen ook de "Clouseau Hoezo" te bestellen...
Nu bekijk ik mijn collectie eens en zie dat ik (de bestelde Hoezo-cd meegeteld, al 9 cd's in mijn bezit heb. Ik mankeer er nog ééntje die ik absoluut wil hebben, en dat is "Close Encounters". Uitgebracht in 1991, toen ik dus nog geen cdspeler had, en ook geen geld om die luxecd te kopen. Nu ik wel geld heb, én een cdspeler, ga ik deze eer dus nog bij bestellen. En dan hebben we een mooie collectie van 10 cd's... Mijn vroegere chef zei me ooit dat ze niet begreep dat iemand als ik zo gek kon zijn van Clouseau... Tja, ieder zijn afwijking zeker??
Lang Leve Clouseau!!
03-01-2008
Nieuwjaarsdag bij bobone
Dinsdag reden we tegen de avond nog naar Tienen voor een Nieuwjaarsbezoekje aan mijn bobone. We hadden afgesproken met mijn tante en nonkel (foto 1 in de reeks) en hun twee kleine patatters Laura (foto 4) en Britt, mijn metekindje (foto 5), al worden die ook elk jaar weer groter.
Deze keer wou Britt foto's trekken, en ik durf te zeggen dat we toch wel een talent ontdekt hebben. Op twee minuten was ze na een minieme uitleg van mij, weg met mijn fototoestel. Ze trok foto's van de tv, van de kasten, van de schilderijen en tekeningen aan de muur, en jawel, ook van mij (foto 7), van haar mama (foto11), van mij en Dave (foto6), van Dave (foto 10)... en ze gebruikte daarbij de zoomer alsof het niets was. En het zijn zeker goede foto's. Ook kwam ze op het idee om zichzelf te trekken, wat haar verdomd goed lukte (zie foto 3) Mijn metekindje is bijna even slim als haar meter, hehe!
Even stilstaan...
Gent-city, 2/01/08, omstreeks 23.30 uur, het is buiten minus 2°.
Als ik van de volleybal met de auto naar huis rij, zie ik in het stadscentrum de man ronddwalen die ik al zo vaak gezien heb. Gepakt en gezakt, veel kleren aan maar toch ook niet veel, rond zich kijkend. De man is een dakloze. Al ontelbare keren heb ik hem zien ronddwalen in de stad, vaak in de buurt van de Nederkouter, Veldstraat en de Kortrijksepoortstraat. Soms zit hij in een portiek, maar meestal stapt hij. Geladen met plastic zakken waarin hij waarschijnlijk zijn hebben en houden meedraagt.
Vanavond kwam ik hem weer tegen, in de koude, en vroeg ik me af of hij nu echt nérgens zou terecht kunnen voor een slaapplaats. Familie? Een stad als Gent moet toch wel ergens die mogelijkheid bieden? En tegelijk vraag ik me af hoe iemand op straat terechtkomt. Misschien omdat ik gisteren een artikel las in Humo, waarin een journaliste voor een week tussen de daklozen leefde. Als dakloze. Hoe houden mensen het vol? De koude, de eenzaamheid.
Ik zou al lang gek geworden zijn.
02-01-2008
Foto's Nieuwjaarsfeestje
Nieuwjaar was weer een fijn feestje... Verder geen commentaar.
