En inderdaad: vanaf nu is ons Kathleen een gediplomeerde drugsontdekker.
Deze week
Omdat we de plantages zo leuk vonden, besloten we ze ook nog eens met de fiets te verkennen: leuk, maar heet..... ondertussen zijn de verbrande plekken al goed aan het vervellen (Netty)
fietsferry
Afwisselend stralende zon en heet, met soms een tropische regenbui om even af te koelen
Bijkomen na gedane arbeid aan de waterkant.
Dinsdag hebben we Arian vergezeld naar Nickerie voor een werkvergadering. Tussendoor stopten we even bij Coronnie op zoek naar Rode Ibissen. Een prachtig stukje natuur, maar muggen..... !!! Hier noemen ze de beestjes Mampieren, maar wij zeggen vampieren: op een kwartiertje tijd was Marc zijn rug een waar betenlandschap: 42 steken, losdoor de T-shirt. De rode Ibissen zagen we enkel van ver, maar het was zeker de moeite waard, een ongelooflijk vogelbestand, vliegende vissen...
Tussendoor bezoek aan Nickerie, de markt.
En natuurlijk uitblazen na gedane arbeid.....
Gisteren hadden we minder geluk: gans de dag tropische regen, vervelend, maar soms toch mooi.
time flows
Hallo,de tijd gaat snel. Ann is ondertussen weer thuis en wij hebben wat achterstand met ons reisverslag. Sinds maandag zijn Arian en Kathleen terug aan het werk en moeten Marc en ik ons zelf vermaken. Kathleen tolkt momenteel voor de Franse ambassade: die een opleiding geeft aan de politie hier om hun te leren waar drugs kunnen verstopt worden in voertuigen. Elke avond komt ze met wilde verhalen thuis; binnenkort kan ze zelf de dienst leiden
Eind vorige week trok een 4-daagse wandeltocht door de straten van Paramaribo: thema: de verkiezingen van 25 mei. Een vrolijke bedoening, alle 24 partijen waren aanwezig samen met alle sportclubs in kleurrijke fitout. Nogal wat anders dan de Gentse Fieste-stoet: tijdens de 'gaten' in de optocht laat men het kruisend verkeer gewoon door. Daarna hebben we 'Paramaribo by night' verkend, hiervan geen getuigen....
Wat blijft verwonderen: de straatkunst, werkelijk alles wordt beschilderd met reklame.
Plantage Peperpot: langs de overzijde van de Surinamerivier liggen een aantal oude plantages. Een heerlijk gebied om te wandelen en te fietsen.
Suriname kent vele bevolkingsgroepen. We bezochten de Indoestaanse crematieplaats: indrukwekkend, soms echte kitch, maar zeer sfeervol.
11-04-2010
Matapica
Na een dagje rust (en was) zijn we weer op weg'op zoek naar de schilpadden, die in deze tijd van het jaar hun eieren op het strand komen leggen.
Eerst een leuke boottocht.
Soms met hindernissen: het bootje wordt over de dijk gehesen.
Door mangrovebossen en moeras.
Aankomst in het natuurreservaat. De zonsopgang bij de Atlantische Oceaan.
Op een nachtelijke wandeling hebben we geluk: dank zij de gids, kunnen we het volledige proces meemaken: het werpen van de eieren, het toedekken, en de terugtocht naar de oceaan. Iedereen wordt er stil van. De volgende morgen zijn we voor dag en dauw alweer present om te zien of er nog laatkomers achtergebleven zijn.
En we hebben geluk, ditmaal bij daglicht.
Nadien een welverdiend ontbijt in ons paradijselijk kamp.
En rust, zee en zon.... al kan het wel heet worden.....
Aankomst en Browsberg
Hallo, Kathleen is druk bezig met de voorbereiding van een vertaaltour, dus neem ik de blog even over. De tijd gaat snel. Vorige week zijn we na een verwarrende vlucht goed aangekomen: ik bleek niet te kunnen inchecken, omdat ik gesignaleerd stond als 'persona non grata' (drugdealer ?). Nadat dit eindelijk uitgeklaard was, bleek de vlucht overboekt. Even spannend dus, maar de beloning was navenant: een lekker luxueus zitje in Business Class. Na even aclimatiseren van de Belgische temperaturen naar de Surinaamse +30 graden, zijn we zaterdag vertrokken naar Brownsberg, heerlijk de natuur in.
Ons verblijf : na een leuke afdaling vanaf de parking, het bos in.
Wat voelen we ons klein !!
De heenweg was leuk, de terugweg met een hoogteverschil van 450 m, op zijn minst gezegd vrij vermoeiend.
Flora en fauna indrukwekkend.
Ann in wonderland.
Leve de geplaveide paden....
Geen commentaar..... wat naar beneden gaat, moet later terug naar boven... pffff
Snurkers buiten..... rarara.....
En de volgende dag nog maar eens een watervalletje als verfrissende douche meegenomen, natuurlijk alweer onderaan de berg
29-03-2010
De Alliance Française
Dag vrienden en familie,
Ik weet het, het is al weer een tijdje geleden dat ik nog iets op de blog heb gezet, maar ik heb het dan ook vrij druk en wel met het volgende: De Alliance Française de Suriname. Tegenwoordig geef ik elke avond in klasverband van 18 tot 20 uur les en heb ik daarvoor nog enkele keren privélessen. Soms zijn dit zes volle uren op een dag en geloof me dat ik na zo een dag bij gemiddelde temperaturen tussen de 27 en de 32 graden bekaf ben. Daarbij krijg ik ook meer en meer vertalingen te doen voor o.a. hotels en tour-operators. Maar het is nog steeds ontzettend leuk. Met mijn eerste groep ben ik reeds aan module 2 begonnen en ben ik weer 10 weken zoet. Net voldoende uren om begin juni te kunnen stoppen en rond die tijd te plannen om een poosje vakantie te nemen in België.
Met Arian gaat het ook zeer goed! Hij neemt tegenwoordig 'iets' minder hooi op zijn vork, het werk geraakt stilletjes aan op de rails. Zijn functioneringsgesprek was blijkbaar ook bijzonder gunstig, dus voorlopig zijn we hier nog niet weg. We hebben dan ook nog ontzettend veel plannen om toch in de regio een paar reisjes te ondernemen de komende jaren. In het najaar is er alvast een lang weekend Curaçao gepland, van hieruit niet duur en niet lang vliegen.
Binnen enkele dagen komen Elisa, An, Marc en Netty bij ons op vakantie. We kijken er ontzettend naar uit en volgende week hebben Arian en ik verlof genomen, zodat we met de groep een paar avontuurlijke tripjes kunnen maken. Vanaf volgende week hebben we ook een nieuwe reflexcamera, zodat we mooiere foto's kunnen nemen en vooral de 'beestjes' van dichter bij kunnen fotograferen.
Hieronder nog foto's van de Alliance, nog een authentiek gebouw in koloniale stijl.
Mariandl, Gina, Carmen en Jeanne op de prijsuitreiking van een opstelwedstrijd. De eerste vier winnaars waren allemaal leerlingen van mij. Ik was zo ontzettend trots!!
Gezellige receptie achteraf met o.a. ook veel aanwezigen van de Franse Ambassade
Monsieur André, le Président de l'Alliance
Catherine Prosper, mijn directeur
01-03-2010
Rudi
Ja, Rudi is al weer een weekje weg, het gaat snel, maar het was gezellig eens een vriend op bezoek te hebben. En binnen een maandje komen dochterlief Elisa, Anne, Marc en Netty. Ik kijk er nu al naar uit!!
Ik wou ook via de blog onze buren bedanken voor jullie reacties (André en Armand waarvan ik een reactie kreeg maar waarvan ik jullie e-mailadres niet heb) en de goede zorgen in het bijzonder Greta die maakt dat de poes niet verhongerd en de post niet nat wordt geregend, dit blijkbaar in goede samenwerking met schoonouders en dochterlief.
Voor de rest hebben we weer een drukke week achter de rug, ook ik krijg op dit moment meer werk door de Alliance aangeboden en dan blijft er nog weinig tijd over voor vertier.
Hier nog enkele kiekjes van Rudi tijdens zijn verblijf in Suriname!
Mango's plukken
Brownsberg
Onze hangmatten hangen gebruiksklaar. We hebben ook het nut aan den lijve ondervonden. De volgende ochtend lag er een slang in onze pinahut, netjes opgerold in het hoekje. Neen, op een kampeermatrasje krijg je mij hier niet!!
De Irenewaterval
17-02-2010
Blanche Marie (4)
Vanuit Blanche-Marie is het nog 2 uur rijden tot in Apoera aan de Corantijnrivier die de grens vormt met Brits Guyana. Daar tussenin ligt de steengroeve van Nootje, een zakenpartner van Arian zijn bedrijf. We mochten de tweede dag op zijn steengroeve logeren.
Een reuzeboom langs de weg..
Op de steengroeve een klein torretje gevonden...... Vond nog niet de juiste benaming, neushoornkever? olifantskever? titanic boktor? In elk geval zag ik dat verzamelaars daar veel geld voor neertellen.... ik zette hem terug in de natuur....
Evenwijdig aan de weg van de Blanche-Marievallen naar het grensplaatsje Apoera loopt de Bakhuis-spoorlijn. De ruim 100 km lange spoorweg dwars door de jungle staat in de volksmond bekend als 'de spoorlijn van nergens naar ergens'. Bij de onafhankelijkheid in 1975 kreeg Suriname als gouden handdruk 3,5 miljard Nederlandse guldens mee, een bedrag dat in tien tot vijftien jaar mocht worden opgemaakt. Er werd een Meerjaren Ontwikkelingsplan opgesteld, waarvan het meest prestigieuze onderdeel jet ontwikkelingsproject voor West-Suriname was. In West-Suriname zou een groeipool worden ontwikkeld met Apoera aan de Corantijn als hoofdstad. Er zou aan de Kabaleborivier een stuwdam worden gemaakt voor electriciteitsvoorzieningen, die dan zouden dienen voor landbouw, bosbouw en ontginning van bauxiet. Onderzoek had aangetoond dat in het Bakhuisgebergte voor minstens 90 miljoen ton bauxiet op ontginning lag te wachten. In Apoera werd een kade gebouwd voor aanmeren van zeeschepen, en Bruynzeelwoningen werden gebouwd voor de werknemers. De bauxietmaatschappijen toonden echter geen interesse voor de dure bauxiet uit het verre binnenland.
De staatsgreep maakte een einde aan de plannen... De daaropvolgende militaire regeringen hebben het project, dat toen al vijfhonderd miljoen gulden had gekost, niet meer uit de kast gehaald. Wel verkochten zij het materiaal dat in Apoera stond om de enorme uitbreiding van het leger te kunnen financieren.
Apoera is het klassieke voorbeeld van weggegooid geld geworden (ook geen foto waard). Het spookstadje wordt nu wel bewoond door vooral indianen.
Hier een locomotief, reeds overgroeit door de natuur, op het eindpunt van de spoorlijn die stopt op de kade aan de Corantijnrivier.
De steengroeve van Nootje
Nog een wandeling in het woud... we zagen een bende apen die zich door de bomen slingerden, maar helaas geen foto ervan.
Een grapefruitboompje in de steengroeve
Arian steeds met houwer op pad...je zal maar een giftige slang tegen komen hé
Op de terugweg even een watermeloen consumeren
Nog een paar uur rijden door de oneindig groene bomenzee
Blanche Marie (3)
De volgende dag vroegen we aan de man ter plaatse of hij ons wou gidsen op een wandeling. We dachten dat we het woud in zouden gaan, maar niets was minder waar. Hij ging dwars door de rivier en watervalletjes met ons. Had ons ook niet verwittigd dat we wel eens nat zouden kunnen worden!!
Het begon nog deftig, je schoenen uit doen is niet zo lastig
Hier wordt het toch al iets dieper. De gids vindt een vislijn die daar achter is gelaten..
Rudi, de man van de praktische kant...
Een watervalletje
Uiteindelijk dan toch helemaal nat en kostbare spulletjes doorgeven...
Arian rustig met een boek aan de kant, de zon was heel fel vandaar een beetje overbelicht..
Bij Blanche-Marie (2)
Eenmaal aangekomen staat ons een prachtige verassing te wachten. Na uren groen, groen en nog eens groen krijg je plots watervalletjes te zien van een ongelooflijke schoonheid. Niet dat deze watervallen zo spectaculair zijn, maar die open plek in het woud is een echt prachtig. Met hun dertig meter zijn ze één van de hoogste watervallen van Suriname. De Blanche-Marie Vallen waren al in een eerder stadium door de koloniale landmeters in kaart gebracht, maar werden in 1897 herontdekt door de voormalige luitenant Van Drimmelen, die op dat moment districtcommissaris van Nickerie was. Hij vernoemde de vallen naar zijn vrouw Marie. Twee jaar later zocht de geoloog Dubois er naar bauxiet. Hij werd getroffen door de schoonheid en vroeg een concessie op het gebied. Bouwde er mooie vakantiehuisjes, e.d. Enkele generaties later, en na het overlijden van de laatste meneer Dubois, zit de erfenis al enkele jaren in onverdeeldheid met als gevolg dat het vakantie-oord in verval is. Wij verkozen om onze hangmatten op het terras op te hangen en niet binnen in zo een huisje te slapen (ik moet jullie niet uitleggen wat een jungle allemaal kan doen aan zo huisjes als je ze niet onderhoudt!!!). We moesten voor ons 'kamperen' toch dik betalen, maar we zaten aan het huisje aan de vallen en helemaal alleen.
Bij ons aankomst toonde de gids (die verblijft telkens 3 maanden aan één stuk in het woud en gaat dan voor een paar weken terug naar de stad) waar we het veiligste in de vallen konden baden. Rudi kon er niet rap genoeg inzitten!!
Center Parcs in het echt...
Ze bestaan uit gigantische basalten rotspartijen waar het water afdenderdt...
Hangmatten ophangen en barbecue aansteken!
Zie je de vallen op de achtergrond??
Zonder commentaar..
Volgende morgen: net wakker en nog even uitschommelen ...
Op weg naar Blanche Marie (1)
Een driedaagse avontuurlijke tocht!!
We zijn blij deze week vriend Rudi als logé te hebben. Aangezien hij ons avontuur had gevraagd, hebben we ook voor avontuur gezorgd! De dag na zijn aankomst zijn we gepakt en gezakt, met enorme koelbox met proviand en drinken, voldoende water, hangmatten, planken, kettingzaag, kabels, .....enfin, alles wat je nodig hebt om op survival te gaan in het regenwoud, vertrokken voor een driedaagse tocht richting Brits Gyana. In het westen van Suriname liggen diep verstopt in de jungle de Blanche-Marie watervallen, gelegen op circa 300 km van Paramaribo. Ze hebben de weg door de jungle aardig opgeknapt, met als gevolg dat we er nu maar 5 uren hebben overgedaan om er te geraken terwijl men er vroeger 10 uren over deed. Maar je moet nog steeds een four wheel drive hebben, want het laatste stukje is af en toe bijna onbegaanbaar. Spectaculair is hij wel: dwars door onbewoond savanneland, door swampen waar je kniehoog door het water rijdt en door oogverblindend regenwoud. Met bruggen waar je door de gaten de rivieren en kreken kunt zien stromen en je dus af en toe planken voor de wielen moet leggen, om niet weg te zakken in de oude staalconstructie. Wij gingen helemaal alleen, maar het is toch verstandiger dit in karavaan te doen, want je komt hier uren, soms dagen niemand tegen.
Midden in het traject bij Witagron heb je een redelijk degelijke brug over de Coppename rivier. Het is een piep klein dorpje met wat ik zag weinig leven, en vanaf hier is er tot bestemming werkelijk niks meer.
Voor de laatste 15 km afslag Blanche-Marie moet je minimum een uur uitrekenen. De laatste brug is dan ook even twijfelen van doen we het of doen we het niet, maar als je al zo ver bent gekomen dan ga je niet terug hé!
Arian vindt dit natuurlijk super stoer!!
Toch maar wat aanwijzingen geven...
Een swamp
We zijn er bijna...
09-02-2010
Ons huis
Sommigen onder jullie waren nieuwsgierig naar ons huis, hier dan een paar foto's....
Het is een heel groot huis met 4 slaapkamers, waarvan we één een bureau van hebben gemaakt, twee badkamers, een grote garage, enz..
Hier zie je het huis in de verte met een grote oprijlaan met palmbomen
De zitkamer
Hier moet nog een wandmeubel komen en wordt bij een meubelmaker op dit moment gemaakt
De eetkamer
Ons buiten zithoekje
Of je kan natuurlijk ook in de hangmat
Arian die wil bowlingen met onze watermeloen
de tuin
Onze mangobomen
Morgen komt vriend Rudi voor tien dagen. Er staan al enkele avontuurlijke uitstapjes op het programma, dus vanaf volgende week weer nieuwe ontdekkingen!!
Vliegen
Zo, eindelijk internet en op de koop toe is ons fototoestelletje ook terecht gekomen. Voor de ADSL-verbinding zijn we wel tot de directeur van het district moeten gaan, maar dit heeft wel geholpen. Hij heeft zich zelf persoonlijk verontschuldigd voor de lange wachttijd!
Maar voor de blog was dit niet zo erg want, behalve hard werken, is er hier niet zoveel gebeurd. Zoals ik al eerder liet weten geef ik nu les bij de Alliance Française, hetgeen me zeer goed bevalt.
De weekenden in januari werden o.a. gevuld met één vlucht naar Nickerie en terug en dit met een Cessna 206 vliegtuigje. Arian moest daar dringend naartoe met iemand die één van de schepen moest keuren (een Belg uit Antwerpen). Een andere zondag gingen we bootje varen en in het weekend gaan we ook minstens één keer uit eten of stappen.
Ready to take of!!
jaja je mag er ook op staan
Zicht op Paramaribo city
Stukje moeras langs de kust. Je ziet ook dat het groen doorloopt tot in de zee.
De rijstvelden
Met Johan en Kim sushi eten
Een vlindertje op de terrasstoel, de bolletjes op zijn vleugels waren net zilverdruppels
Bootje varen.....
en vogeltjes kijken
07-12-2009
Laatste bericht voor dit jaar
Dit wordt inderdaad het laatste berichtje van dit jaar. Binnen een kleine twee weken zijn we even terug thuis voor de feestdagen (van 19 december tot 4 januari). Ik denk dat we binnen een kleine week kunnen verhuizen naar ons huis, daar we bijna rond zijn met aanschaffen van onze huiselijke spulletjes. Er moeten nog airco's geplaatst worden en een koelkast, wasmachine en matras worden aangeschaft. Het is me beloofd dat dit allemaal volgende week in orde komt, maar ik kan u zeggen dat mijn tweede naam 'geduld' is geworden. Als je hier in dit land geen geduld hebt, dan word je zeker knettergek! Dit zou voor sommigen onder jullie hier een zeer goede leerschool zijn. Als je hier een afspraak hebt, mag je al blij zijn dat ze op tijd zijn, laat staan dat ze komen opdagen. Maar bij tijds telefoneren en je even kwaad maken kan soms wonderen doen. Jullie hebben nu eigenlijk alleen maar foto's gezien van onze uitstapjes, maar er is ook nog Paramaribo zelf, waar heel veel over te vertellen is. Dit zal dan voer zijn voor volgend jaar. Eerst willen we ons een beter fototoestel aanschaffen als we terug thuis zijn.
Ik weet dat verschillende vrienden en familieleden ons graag in die twee weken eens zouden zien. We zullen ons best doen om onze beloftes na te komen, maar ik denk dat we zeker in tijdsnood zullen geraken, want twee weekjes is niet veel om bij iedereen eens langs te gaan. En eigenlijk willen we ook wel een paar daagjes er even uit, want ondanks de mooie plaatjes van onze weekends, heeft Arian keihard moeten werken en is hij dus letterlijk aan vakantie toe.
We kijken wel uit naar een goed glas wijn bij de open haard, mosseltjes, een oestertje en al dat lekkers dat hier niet te krijgen is. Ik verlang zelf even om weer eens een dikke trui en jas, een paar dikke sokken en laarzen te kunnen aantrekken. En natuurlijk de kinderen, vrienden en familie die ons nauw aan het hart liggen, willen we zo snel mogelijk een warme knuffel geven!
Ons avontuur is nog maar net begonnen, we hadden hier ook al onze ups and downs, maar het is nu al een onvergetelijke (niet altijd gemakkelijke) ervaring en als koppel kom je hier zeker sterker uit, want je bent altijd op elkaar aangewezen.
Nog een beetje fauna en flora: De cashewnoteboom
Zoek de aapjes!?!
Tot thuis!!! Veel liefs Arian en Kathleen
06-12-2009
Onderweg naar Albina
Ja, de kleine regentijd is hier nu echt begonnen. We krijgen wel elke dag een fikse regenbui op ons hoofd. Het voordeel hier is dat het zorgt voor een aangename verkoeling en dat daarna het zonnetje weer opnieuw begint te schijnen.
In Albina heb ik twee nieuwe Frans-Gyanese vrienden gemaakt, weliswaar een beetje stoned maar vriendelijke jongens!
In Albina liggen de bootjes klaar voor een overtocht naar Saint-Laurent-du-Maroni. Met deze bootjes kan je gewoon illegaal de grens over. Deze tocht zullen we nu niet doen, want geen tijd en niet voorbereid.
Een kar met schaafijs en verschillende 'zeer zoete'smaakjes.
Rennen voor de regen.
Eventjes droge kleren aandoen.
De weg vragen. De mensen zijn hier altijd super vriendelijk en beleefd.
Monument ter nagedachtenis van slachtoffers die zijn vermoord tijdens de burgeroorlog in een dorpje nabij (vooral vrouwen en kinderen)
05-12-2009
Erowarte
Eventjes weer een weekendje de stad en de drukte ontvlucht, richting Albina. Erowarte is een klein indianendorpje op 15 km boven Albina. Bij de kapitein van het dorp kan je vragen of je mag overnachten op hun stukje strand. Daar staat een grote pinahut waar je je hangmatten kan in ophangen. Dit kleine stukje strand ziet er zeer paradijselijk uit en geeft zicht op de Marowijnerivier die de grens is tussen Suriname en Frans-Gyana.
We moesten bij kapitein Gunther toch 20 SRD (5 euro) per persoon afrekenen om te kunnen overnachten in de meest primitieve omstandigheden. Maar dan denk je, laat maar, het komt het dorp wel ten goede, en hij kwam ons wel een lichtje brengen!
Ik maakte voor de groep de avond voordien een lekkere tabouleh, een ratatouille en met wat vlees op de barbecue en een frisse pint kon de avond niet meer stuk.
29-11-2009
Boze geesten
De overdracht van een stuk land van een Surinaamse familie aan de firma wordt steeds vooraf gegaan door een ceremonie om moeder aarde en de voorouders gunstig te stemmen en de boze geesten te verdrijven. Men vraagt dan aan moeder aarde in te stemmen met het nieuwe doel van het stukje land en de mensen te willen beschermen die er zullen op werken de komende jaren. Hier zie je de hoofduitvoerder een toespraakje houden voor de familie en collega's.
Zelf de allerkleinste is van de partij.
Even mijn benen insmeren tegen het ongedierte alvorens het terrein op te gaan!
Een eigenaardig brouwsel van rietsuiker zal dienen voor de aarde te besprenkelen en de geesten toe te spreken.
Uiteindelijk mogen de jongens die op het terrein zullen werken volle flessen bier uitsprenkelen op de grond (net zoals een Formule 1 rijder bij een overwinning). Moeder Aarde is content!!!! Sorry, geen foto van dat, batterij was leeg.
Onafhankelijkheidsdag
Afgelopen woensdag 25 november was het Onafhankelijkheidsdag met in de voormiddag een militaire parade en de rest van de dag kon je langs de Surinamerivier kraampjes kijken, eten en drinken. Hoe later op de dag hoe meer volk en bekenden toestroomden. Hier neem ik met Suzanne een verkoper zijn kalabassen over, hij moest eventjes weg!
En neen die blikjes bier zijn niet enkel van ons hoor! Maar we beginnen wel te overwegen hier onze eigen AAclub op te richten, want het tempo van de laatste maanden beginnen nefast te worden voor onze lever.
Het was wel reuze gezellig bij zonsondergang langs de rivier en allemaal feestende mensen.
Een collega van Arian was voor 3 weken met vakantie naar Nederland en wij verzorgden die drie schatjes, gaven hun eten en 's avonds gezelschap. Honden mogen niet binnen in huis, hier zijn honden voor te waken en ik kan je verzekeren dat ze een hoop kabaal kunnen maken met z'n drietjes. Ik stel u voor: Tina, Joris en Lily.
Een bezoekje aan plantage Laarwijk.
Wendy
Wie is Wendy?
Wendy is een jong meisje van 24 die studeerde voor Bouwkunde aan de Anton de Kom Universiteit. Op een dag stond ze bovenop het heiponton op Arian zijn werf tussen de werkmannen en zei dat ze bij hen in de heiploeg aan het werk wou. Arian plukte ze van het ponton af en had toen een gesprek met haar. Arian werd wat overdonderd door haar enthousiasme, wilskracht, verstand en lef; hij nam haar in dienst. Maar ze mag het ponton niet meer op, anders werken die mannen niet meer, ze zit nu netjes aan een bureau. Nu wordt ze opgeleid om hopelijk straks een betere functie te krijgen in de firma.
Hier op haar afstudeerproject en uitreiking van haar diploma met mama en broer.
En hier met "mevrouw" Arian, "meneer" Arian en de stagiair Koen. Ze was ongelooflijk trots dat we aanwezig waren. Het is echt een geval apart en we moeten altijd goed lachen met haar gekke vragen en opmerkingen! "Meneer Arian?", "ja", "mag ik u wat vragen?"....
14-11-2009
Proces tegen Boutersen
Wij hebben het eventjes druk, want ja, we hebben een huis gevonden net buiten Paramaribo met 4 slaapkamers, mooie woonkamer en keuken en een mooie tuin eromheen. De ligging is vooral gunstig voor Arian, want van daaruit moet hij maar 20 minuten rijden naar het werk. Nu moeten we zo snel mogelijk meubels en huisraad aanschaffen, wat hier niet zo evident is. What you see is what you get en op gebied van meubels en huisraad is dat niet vet. Je hoort in elke winkel, de container komt binnen 2 weken of 4 weken, of we kunnen het wel maken maar niet voor nieuwjaar. Als we niet vinden wat we willen, zullen we voorlopig op een matras op de grond moeten slapen en rechtstaand eten! Maar vandaag gaan we op meubeljacht en voor elk item moet je hier in een andere winkel zijn, hier geen Ikea dus!!! En Arian gelukkig, hij mag gaan shoppen!?!
Ik wou jullie nog vertellen dat het proces tegen Boutersen hier aan de gang is. Wij mochten toen nog niks zeggen alhoewel het hier een publiek geheim was, maar de getuigen die vanuit Nederland waren overgekomen zaten hier onder strenge veiligheidsvoorzieningen bij ons in het hotel. Dicht bij ons appartementje zaten dag en nacht gewapende Surinaamse en Nederlandse veiligheidsagenten en wij zaten met die getuigen aan de tafel. Ze zijn hier vijf dagen geweest en het was gek om deze mensen elke dag hier in de krant te zien verschijnen. Het was een aparte ervaring, net als uit een film gegrepen! Je moet eens in het zwembad zitten terwijl je door verschillende veiligheidsagenten in de gaten wordt gehouden!! Of dit proces invloed gaat hebben op de verkiezingen die er binnen 6 maanden aankomen, daar hebben veel mensen hun twijfels over. Boutersen is hier enorm populair en ik heb de indruk dat hij de enige is die hier een verkiezingscampagne aan het voeren is. In het straatbeeld vallen enkel de paarse NDP-vlaggetjes op. Vele Surinamers met Nederlandse nationaliteit hebben echt schrik voor de verkiezingsuitslag. Ze zeggen allemaal, het is erop of eronder en als het slecht uitvalt zou het wel eens kunnen dat er een heleboel Nederlanders terug naar Nederland gaan. Enfin, we zien wel, andere zeggen dan dat het allemaal wel zal meevallen. Het zal toch spannend zijn om deze periode mee te maken.
Verder nog dank aan iedereen die een keer een reactie of mailtje stuurt. Ze worden misschien niet allemaal direct beantwoord, zeker niet als het in Arian zijn mailbox terecht komt, want die heeft het erg erg druk, maar we vinden het leuk om af en toe iets van het thuisfront te horen.
(Netty)
Een driedaagse avontuurlijke tocht!!
Dit wordt inderdaad het laatste berichtje van dit jaar. Binnen een kleine twee weken zijn we even terug thuis voor de feestdagen (van 19 december tot 4 januari). Ik denk dat we binnen een kleine week kunnen verhuizen naar ons huis, daar we bijna rond zijn met aanschaffen van onze huiselijke spulletjes. Er moeten nog airco's geplaatst worden en een koelkast, wasmachine en matras worden aangeschaft. Het is me beloofd dat dit allemaal volgende week in orde komt, maar ik kan u zeggen dat mijn tweede naam 'geduld' is geworden. Als je hier in dit land geen geduld hebt, dan word je zeker knettergek! Dit zou voor sommigen onder jullie hier een zeer goede leerschool zijn. Als je hier een afspraak hebt, mag je al blij zijn dat ze op tijd zijn, laat staan dat ze komen opdagen. Maar bij tijds telefoneren en je even kwaad maken kan soms wonderen doen. Jullie hebben nu eigenlijk alleen maar foto's gezien van onze uitstapjes, maar er is ook nog Paramaribo zelf, waar heel veel over te vertellen is. Dit zal dan voer zijn voor volgend jaar. Eerst willen we ons een beter fototoestel aanschaffen als we terug thuis zijn.
