Op 10 oktober ben ik goed aangekomen in Suriname. De vlucht was wel bijzonder, want ik had twee mentaal gehandicapte 60-plussers naast mij zitten waar ik me 10 uren aan een stuk heb over ontfermt (de begeleider was ver zoek). Ze speelden constant met het toestel voor music en film, zodanig dat als ik het voor mekaar kreeg een filmpje voor hen op te zetten, ze na tien minuten de boel weer ontregeld hadden. Volgens mij konden ze ook niet langer dan 10 min hun aandacht op iets houden, maar het waren zeer lieve mensen.

Het laatste half uur duurde het langst, want ik verlangde toch echt Arian eindelijk eens terug te zien. We zijn mekaar in de armen gevlogen en trokken ons niets aan van de omstaanders en het voelde goed. Als je uit het vliegtuig stapt voel je de warmte letterlijk op je vallen en ik moet zeggen, dat ondanks ik niet echt een zweter ben, ik hier al ettelijke litertjes zweet ben verloren.

Op weg naar Paramaribo reden we ook even langs Arian zijn werk. Het is een werf die langs de Surinamerivier ligt. De natuur hier is overweldigend mooi, alles is groener dan groen. Aan de overkant van Arian zijn werk ligt gewoon het tropisch regenwoud. Onderweg naar Paramaribo zie je vooral kleine huisjes met golfplaten daken waar een familie bosnegers voor zitten te luieren in de warme namiddagzon. Hetgeen hier ook onmiddellijk opvalt zijn de talrijke zwerf?honden die langs de weg en in de stad rondlopen (het schijnt dat de Chinezen ze hier wel lusten). 

De stad zelf is wel uitgestrekt maar het centrum is niet zo groot. De bezienswaardigheden komen later wel eens aan bod, want ik ben deze week niet veel uit het hotel geweest. Ik heb vooral wat rust genomen aan het zwembad en een goed boek gelezen (dank aan Liene voor de tip).

Voor Arian zijn verjaardag zijn we op zaterdag (dag van mijn aankomst) uit eten geweest bij de Waag, een heel lekker restaurant en zondag zijn we gewoon lekker aan het zwembad gebleven met een goed glas witte wijn. s´Avonds kan je altijd terecht voor een gezellige babbel, met hoofdzakelijk Nederlanders in ´tVat, de populairste kroeg van Paramaribo. De talrijke djogo´s passeren dan de revue, fris bier in litterflessen aan 12 SRD (ong. 4 euro) de fles.




Zicht vanuit ons appartementje in het hotel




Mislukte foto met zelfontspanner gemaakt op Arian zijn verjaardag



Met de fiets naar de stad en in De Waag naar binnen gestormt om te schuilen voor een tropische regenbui.



Inkomhal van De Waag, het restaurant, ook wel genoemd de Kofiwagi, omdat hier vroeger o.a. koffie werd gewogen. Het gebouw werd in 1824 geheel uit bakstenen opgetrokken, nadat het oorspronkelijke gebouw in vlammem was opgegaan. In de jaren dertig van de vorige eeuw vormde het Waaggebouw het toneel voor de revolutionaire leider Anton de Kom. Vanaf het balkon hield hij vlammende toespraken tegen het kolonialisme en imperialisme. In 1933 besloot het koloniale bestuur hem te arresteren. Duizenden Javanen verlieten toen de plantages om voor het Waaggebouw de vrijlating van de Kom te eisen.




Afgelopen vrijdag 16 oktober was het het lichtjesfeest (de Shub Divali) van de Hindoestaanse gemeenschap. Op het Onafhankelijkheidsplein kwamen alle Hidoestanen samen, allemaal mooi uitgedost, om aan de 5-daagse zuiveringsrituelen te beginnen. Het is de overwinning van het goed op het kwade, het licht op de duister. Talrijke en lange toespraken van alle geloven hier aanwezig (de hindoestaanse spirituelen, de rooms-katholieke monseigneur, de moslimgemeemschap,...) voor eenheid, respect, vrede en verdraagzaamheid, de weerspiegeling van de Surinaamse bevolking. Het voelt goed aan om te zien dat al deze mensen (Creolen, negers, Hindoenstanen, Javanen, Libanezen, Chinezen, blanken) hier allemaal in vrede naast en met elkaar leven. Wist u dat dit de enige plek op aarde is waar de synagoge en de moskee vlak naast mekaar staan! Eerlijk waar, ik voel me hier zeer klein en een fractie tussen al deze mooier gekleurde mensen dan ik. Ze zijn vreedzaam, vriendelijk en lief! Toen ik in de stad liep, was het wel even wennen te merken dat ik tussen de mensenmassa de enige blanke en vooral blonde was. 



Gisteren gingen we in de namiddag naar White Beach. In beeld Arian en collega/vriend Peter aan het Parbobier. Arian was trouwens flink verbrand op zijn rug, ja je mag je hier echt niet vergeten in te smeren al denk je al een laagje te hebben!!



Tropische bui op komst, die zal zorgen voor een beetje verkoeling! Arian zijn werk ligt vlak naast White Beach en je kan het woud aan de andere kant van de rivier zien liggen. De netten die je gespannen ziet is om dieren als pirhana´s, andere roofvissen en kaaimannen weg van het strand te houden.



Het stikt hier van de Nederlandse (vooral vrouwelijke) stagiairs. Hier hebben ze een hutje en hangmatten gehuurd op White Beach.

Gisteren zijn we naar een verjaardagsfeestje geweest van Rick Tjang-A-Sjin, een voorman op Arian zijn werf. Het was reuze gezellig. De meeste collega´s van Arian waren aanwezig en dit was voor mij de gelegenheid die mensen wat beter te leren kennen. Het was super lekker eten en de drank vloeide overvloedig, en natuurlijk werd er gedanst. Na de Indische buikdanseres, kwamen de Surinaamse hits, de Salsa en de Regae (zoals het hitnummertje "ik heb een tuintje in mijn hart"). Het is nu zondagmiddag en we gaan er nog even op uit nu het weer er goed uit ziet .

O ja, en als ik jullie opbel dan is het van hieruit (zie hieronder).
Caraibische kusjes, Kathleen