Vanuit Blanche-Marie is het nog 2 uur rijden tot in Apoera aan de Corantijnrivier die de grens vormt met Brits Guyana. Daar tussenin ligt de steengroeve van Nootje, een zakenpartner van Arian zijn bedrijf. We mochten de tweede dag op zijn steengroeve logeren.
Een reuzeboom langs de weg..
Op de steengroeve een klein torretje gevonden...... Vond nog niet de juiste benaming, neushoornkever? olifantskever? titanic boktor? In elk geval zag ik dat verzamelaars daar veel geld voor neertellen.... ik zette hem terug in de natuur....
Evenwijdig aan de weg van de Blanche-Marievallen naar het grensplaatsje Apoera loopt de Bakhuis-spoorlijn. De ruim 100 km lange spoorweg dwars door de jungle staat in de volksmond bekend als 'de spoorlijn van nergens naar ergens'. Bij de onafhankelijkheid in 1975 kreeg Suriname als gouden handdruk 3,5 miljard Nederlandse guldens mee, een bedrag dat in tien tot vijftien jaar mocht worden opgemaakt. Er werd een Meerjaren Ontwikkelingsplan opgesteld, waarvan het meest prestigieuze onderdeel jet ontwikkelingsproject voor West-Suriname was. In West-Suriname zou een groeipool worden ontwikkeld met Apoera aan de Corantijn als hoofdstad. Er zou aan de Kabaleborivier een stuwdam worden gemaakt voor electriciteitsvoorzieningen, die dan zouden dienen voor landbouw, bosbouw en ontginning van bauxiet. Onderzoek had aangetoond dat in het Bakhuisgebergte voor minstens 90 miljoen ton bauxiet op ontginning lag te wachten. In Apoera werd een kade gebouwd voor aanmeren van zeeschepen, en Bruynzeelwoningen werden gebouwd voor de werknemers. De bauxietmaatschappijen toonden echter geen interesse voor de dure bauxiet uit het verre binnenland.
De staatsgreep maakte een einde aan de plannen... De daaropvolgende militaire regeringen hebben het project, dat toen al vijfhonderd miljoen gulden had gekost, niet meer uit de kast gehaald. Wel verkochten zij het materiaal dat in Apoera stond om de enorme uitbreiding van het leger te kunnen financieren.
Apoera is het klassieke voorbeeld van weggegooid geld geworden (ook geen foto waard). Het spookstadje wordt nu wel bewoond door vooral indianen.
Hier een locomotief, reeds overgroeit door de natuur, op het eindpunt van de spoorlijn die stopt op de kade aan de Corantijnrivier.
De steengroeve van Nootje
Nog een wandeling in het woud... we zagen een bende apen die zich door de bomen slingerden, maar helaas geen foto ervan.
Een grapefruitboompje in de steengroeve
Arian steeds met houwer op pad...je zal maar een giftige slang tegen komen hé
Op de terugweg even een watermeloen consumeren
Nog een paar uur rijden door de oneindig groene bomenzee
Blanche Marie (3)
De volgende dag vroegen we aan de man ter plaatse of hij ons wou gidsen op een wandeling. We dachten dat we het woud in zouden gaan, maar niets was minder waar. Hij ging dwars door de rivier en watervalletjes met ons. Had ons ook niet verwittigd dat we wel eens nat zouden kunnen worden!!
Het begon nog deftig, je schoenen uit doen is niet zo lastig
Hier wordt het toch al iets dieper. De gids vindt een vislijn die daar achter is gelaten..
Rudi, de man van de praktische kant...
Een watervalletje
Uiteindelijk dan toch helemaal nat en kostbare spulletjes doorgeven...
Arian rustig met een boek aan de kant, de zon was heel fel vandaar een beetje overbelicht..
Bij Blanche-Marie (2)
Eenmaal aangekomen staat ons een prachtige verassing te wachten. Na uren groen, groen en nog eens groen krijg je plots watervalletjes te zien van een ongelooflijke schoonheid. Niet dat deze watervallen zo spectaculair zijn, maar die open plek in het woud is een echt prachtig. Met hun dertig meter zijn ze één van de hoogste watervallen van Suriname. De Blanche-Marie Vallen waren al in een eerder stadium door de koloniale landmeters in kaart gebracht, maar werden in 1897 herontdekt door de voormalige luitenant Van Drimmelen, die op dat moment districtcommissaris van Nickerie was. Hij vernoemde de vallen naar zijn vrouw Marie. Twee jaar later zocht de geoloog Dubois er naar bauxiet. Hij werd getroffen door de schoonheid en vroeg een concessie op het gebied. Bouwde er mooie vakantiehuisjes, e.d. Enkele generaties later, en na het overlijden van de laatste meneer Dubois, zit de erfenis al enkele jaren in onverdeeldheid met als gevolg dat het vakantie-oord in verval is. Wij verkozen om onze hangmatten op het terras op te hangen en niet binnen in zo een huisje te slapen (ik moet jullie niet uitleggen wat een jungle allemaal kan doen aan zo huisjes als je ze niet onderhoudt!!!). We moesten voor ons 'kamperen' toch dik betalen, maar we zaten aan het huisje aan de vallen en helemaal alleen.
Bij ons aankomst toonde de gids (die verblijft telkens 3 maanden aan één stuk in het woud en gaat dan voor een paar weken terug naar de stad) waar we het veiligste in de vallen konden baden. Rudi kon er niet rap genoeg inzitten!!
Center Parcs in het echt...
Ze bestaan uit gigantische basalten rotspartijen waar het water afdenderdt...
Hangmatten ophangen en barbecue aansteken!
Zie je de vallen op de achtergrond??
Zonder commentaar..
Volgende morgen: net wakker en nog even uitschommelen ...
Op weg naar Blanche Marie (1)
Een driedaagse avontuurlijke tocht!!
We zijn blij deze week vriend Rudi als logé te hebben. Aangezien hij ons avontuur had gevraagd, hebben we ook voor avontuur gezorgd! De dag na zijn aankomst zijn we gepakt en gezakt, met enorme koelbox met proviand en drinken, voldoende water, hangmatten, planken, kettingzaag, kabels, .....enfin, alles wat je nodig hebt om op survival te gaan in het regenwoud, vertrokken voor een driedaagse tocht richting Brits Gyana. In het westen van Suriname liggen diep verstopt in de jungle de Blanche-Marie watervallen, gelegen op circa 300 km van Paramaribo. Ze hebben de weg door de jungle aardig opgeknapt, met als gevolg dat we er nu maar 5 uren hebben overgedaan om er te geraken terwijl men er vroeger 10 uren over deed. Maar je moet nog steeds een four wheel drive hebben, want het laatste stukje is af en toe bijna onbegaanbaar. Spectaculair is hij wel: dwars door onbewoond savanneland, door swampen waar je kniehoog door het water rijdt en door oogverblindend regenwoud. Met bruggen waar je door de gaten de rivieren en kreken kunt zien stromen en je dus af en toe planken voor de wielen moet leggen, om niet weg te zakken in de oude staalconstructie. Wij gingen helemaal alleen, maar het is toch verstandiger dit in karavaan te doen, want je komt hier uren, soms dagen niemand tegen.
Midden in het traject bij Witagron heb je een redelijk degelijke brug over de Coppename rivier. Het is een piep klein dorpje met wat ik zag weinig leven, en vanaf hier is er tot bestemming werkelijk niks meer.
Voor de laatste 15 km afslag Blanche-Marie moet je minimum een uur uitrekenen. De laatste brug is dan ook even twijfelen van doen we het of doen we het niet, maar als je al zo ver bent gekomen dan ga je niet terug hé!
Een driedaagse avontuurlijke tocht!!
