Dit wordt inderdaad het laatste berichtje van dit jaar. Binnen een kleine twee weken zijn we even terug thuis voor de feestdagen (van 19 december tot 4 januari). Ik denk dat we binnen een kleine week kunnen verhuizen naar ons huis, daar we bijna rond zijn met aanschaffen van onze huiselijke spulletjes. Er moeten nog airco's geplaatst worden en een koelkast, wasmachine en matras worden aangeschaft. Het is me beloofd dat dit allemaal volgende week in orde komt, maar ik kan u zeggen dat mijn tweede naam 'geduld' is geworden. Als je hier in dit land geen geduld hebt, dan word je zeker knettergek! Dit zou voor sommigen onder jullie hier een zeer goede leerschool zijn. Als je hier een afspraak hebt, mag je al blij zijn dat ze op tijd zijn, laat staan dat ze komen opdagen. Maar bij tijds telefoneren en je even kwaad maken kan soms wonderen doen. Jullie hebben nu eigenlijk alleen maar foto's gezien van onze uitstapjes, maar er is ook nog Paramaribo zelf, waar heel veel over te vertellen is. Dit zal dan voer zijn voor volgend jaar. Eerst willen we ons een beter fototoestel aanschaffen als we terug thuis zijn.
Ik weet dat verschillende vrienden en familieleden ons graag in die twee weken eens zouden zien. We zullen ons best doen om onze beloftes na te komen, maar ik denk dat we zeker in tijdsnood zullen geraken, want twee weekjes is niet veel om bij iedereen eens langs te gaan. En eigenlijk willen we ook wel een paar daagjes er even uit, want ondanks de mooie plaatjes van onze weekends, heeft Arian keihard moeten werken en is hij dus letterlijk aan vakantie toe.
We kijken wel uit naar een goed glas wijn bij de open haard, mosseltjes, een oestertje en al dat lekkers dat hier niet te krijgen is. Ik verlang zelf even om weer eens een dikke trui en jas, een paar dikke sokken en laarzen te kunnen aantrekken. En natuurlijk de kinderen, vrienden en familie die ons nauw aan het hart liggen, willen we zo snel mogelijk een warme knuffel geven!
Ons avontuur is nog maar net begonnen, we hadden hier ook al onze ups and downs, maar het is nu al een onvergetelijke (niet altijd gemakkelijke) ervaring en als koppel kom je hier zeker sterker uit, want je bent altijd op elkaar aangewezen.
Nog een beetje fauna en flora: De cashewnoteboom
Zoek de aapjes!?!
Tot thuis!!! Veel liefs Arian en Kathleen
06-12-2009
Onderweg naar Albina
Ja, de kleine regentijd is hier nu echt begonnen. We krijgen wel elke dag een fikse regenbui op ons hoofd. Het voordeel hier is dat het zorgt voor een aangename verkoeling en dat daarna het zonnetje weer opnieuw begint te schijnen.
In Albina heb ik twee nieuwe Frans-Gyanese vrienden gemaakt, weliswaar een beetje stoned maar vriendelijke jongens!
In Albina liggen de bootjes klaar voor een overtocht naar Saint-Laurent-du-Maroni. Met deze bootjes kan je gewoon illegaal de grens over. Deze tocht zullen we nu niet doen, want geen tijd en niet voorbereid.
Een kar met schaafijs en verschillende 'zeer zoete'smaakjes.
Rennen voor de regen.
Eventjes droge kleren aandoen.
De weg vragen. De mensen zijn hier altijd super vriendelijk en beleefd.
Monument ter nagedachtenis van slachtoffers die zijn vermoord tijdens de burgeroorlog in een dorpje nabij (vooral vrouwen en kinderen)
05-12-2009
Erowarte
Eventjes weer een weekendje de stad en de drukte ontvlucht, richting Albina. Erowarte is een klein indianendorpje op 15 km boven Albina. Bij de kapitein van het dorp kan je vragen of je mag overnachten op hun stukje strand. Daar staat een grote pinahut waar je je hangmatten kan in ophangen. Dit kleine stukje strand ziet er zeer paradijselijk uit en geeft zicht op de Marowijnerivier die de grens is tussen Suriname en Frans-Gyana.
We moesten bij kapitein Gunther toch 20 SRD (5 euro) per persoon afrekenen om te kunnen overnachten in de meest primitieve omstandigheden. Maar dan denk je, laat maar, het komt het dorp wel ten goede, en hij kwam ons wel een lichtje brengen!
Ik maakte voor de groep de avond voordien een lekkere tabouleh, een ratatouille en met wat vlees op de barbecue en een frisse pint kon de avond niet meer stuk.
29-11-2009
Boze geesten
De overdracht van een stuk land van een Surinaamse familie aan de firma wordt steeds vooraf gegaan door een ceremonie om moeder aarde en de voorouders gunstig te stemmen en de boze geesten te verdrijven. Men vraagt dan aan moeder aarde in te stemmen met het nieuwe doel van het stukje land en de mensen te willen beschermen die er zullen op werken de komende jaren. Hier zie je de hoofduitvoerder een toespraakje houden voor de familie en collega's.
Zelf de allerkleinste is van de partij.
Even mijn benen insmeren tegen het ongedierte alvorens het terrein op te gaan!
Een eigenaardig brouwsel van rietsuiker zal dienen voor de aarde te besprenkelen en de geesten toe te spreken.
Uiteindelijk mogen de jongens die op het terrein zullen werken volle flessen bier uitsprenkelen op de grond (net zoals een Formule 1 rijder bij een overwinning). Moeder Aarde is content!!!! Sorry, geen foto van dat, batterij was leeg.
Onafhankelijkheidsdag
Afgelopen woensdag 25 november was het Onafhankelijkheidsdag met in de voormiddag een militaire parade en de rest van de dag kon je langs de Surinamerivier kraampjes kijken, eten en drinken. Hoe later op de dag hoe meer volk en bekenden toestroomden. Hier neem ik met Suzanne een verkoper zijn kalabassen over, hij moest eventjes weg!
En neen die blikjes bier zijn niet enkel van ons hoor! Maar we beginnen wel te overwegen hier onze eigen AAclub op te richten, want het tempo van de laatste maanden beginnen nefast te worden voor onze lever.
Het was wel reuze gezellig bij zonsondergang langs de rivier en allemaal feestende mensen.
Een collega van Arian was voor 3 weken met vakantie naar Nederland en wij verzorgden die drie schatjes, gaven hun eten en 's avonds gezelschap. Honden mogen niet binnen in huis, hier zijn honden voor te waken en ik kan je verzekeren dat ze een hoop kabaal kunnen maken met z'n drietjes. Ik stel u voor: Tina, Joris en Lily.
Een bezoekje aan plantage Laarwijk.
Wendy
Wie is Wendy?
Wendy is een jong meisje van 24 die studeerde voor Bouwkunde aan de Anton de Kom Universiteit. Op een dag stond ze bovenop het heiponton op Arian zijn werf tussen de werkmannen en zei dat ze bij hen in de heiploeg aan het werk wou. Arian plukte ze van het ponton af en had toen een gesprek met haar. Arian werd wat overdonderd door haar enthousiasme, wilskracht, verstand en lef; hij nam haar in dienst. Maar ze mag het ponton niet meer op, anders werken die mannen niet meer, ze zit nu netjes aan een bureau. Nu wordt ze opgeleid om hopelijk straks een betere functie te krijgen in de firma.
Hier op haar afstudeerproject en uitreiking van haar diploma met mama en broer.
En hier met "mevrouw" Arian, "meneer" Arian en de stagiair Koen. Ze was ongelooflijk trots dat we aanwezig waren. Het is echt een geval apart en we moeten altijd goed lachen met haar gekke vragen en opmerkingen! "Meneer Arian?", "ja", "mag ik u wat vragen?"....
14-11-2009
Proces tegen Boutersen
Wij hebben het eventjes druk, want ja, we hebben een huis gevonden net buiten Paramaribo met 4 slaapkamers, mooie woonkamer en keuken en een mooie tuin eromheen. De ligging is vooral gunstig voor Arian, want van daaruit moet hij maar 20 minuten rijden naar het werk. Nu moeten we zo snel mogelijk meubels en huisraad aanschaffen, wat hier niet zo evident is. What you see is what you get en op gebied van meubels en huisraad is dat niet vet. Je hoort in elke winkel, de container komt binnen 2 weken of 4 weken, of we kunnen het wel maken maar niet voor nieuwjaar. Als we niet vinden wat we willen, zullen we voorlopig op een matras op de grond moeten slapen en rechtstaand eten! Maar vandaag gaan we op meubeljacht en voor elk item moet je hier in een andere winkel zijn, hier geen Ikea dus!!! En Arian gelukkig, hij mag gaan shoppen!?!
Ik wou jullie nog vertellen dat het proces tegen Boutersen hier aan de gang is. Wij mochten toen nog niks zeggen alhoewel het hier een publiek geheim was, maar de getuigen die vanuit Nederland waren overgekomen zaten hier onder strenge veiligheidsvoorzieningen bij ons in het hotel. Dicht bij ons appartementje zaten dag en nacht gewapende Surinaamse en Nederlandse veiligheidsagenten en wij zaten met die getuigen aan de tafel. Ze zijn hier vijf dagen geweest en het was gek om deze mensen elke dag hier in de krant te zien verschijnen. Het was een aparte ervaring, net als uit een film gegrepen! Je moet eens in het zwembad zitten terwijl je door verschillende veiligheidsagenten in de gaten wordt gehouden!! Of dit proces invloed gaat hebben op de verkiezingen die er binnen 6 maanden aankomen, daar hebben veel mensen hun twijfels over. Boutersen is hier enorm populair en ik heb de indruk dat hij de enige is die hier een verkiezingscampagne aan het voeren is. In het straatbeeld vallen enkel de paarse NDP-vlaggetjes op. Vele Surinamers met Nederlandse nationaliteit hebben echt schrik voor de verkiezingsuitslag. Ze zeggen allemaal, het is erop of eronder en als het slecht uitvalt zou het wel eens kunnen dat er een heleboel Nederlanders terug naar Nederland gaan. Enfin, we zien wel, andere zeggen dan dat het allemaal wel zal meevallen. Het zal toch spannend zijn om deze periode mee te maken.
Verder nog dank aan iedereen die een keer een reactie of mailtje stuurt. Ze worden misschien niet allemaal direct beantwoord, zeker niet als het in Arian zijn mailbox terecht komt, want die heeft het erg erg druk, maar we vinden het leuk om af en toe iets van het thuisfront te horen.
Fort Nieuw Amsterdam
Op weg naar Fort Nieuw Amsterdam... Het is ongelooflijk leuk om te zien dat hier elke koe een ibisje als vriend heeft. Zit hij niet op de rug, dan zitten ze gezellig te keuvelen.
Het Fort Nieuw Amsterdam ligt op een strategisch zeer belangrijk punt, precies waar de Commewijnerivier en Surinamerivier, vlak bij de oceaan, samenvloeien. Het fort werd opgezet als verdedigingswerk voor de toen achterliggende plantages. In 1747 was de bouw van het fort grotendeels klaar.
Een tros bananen... hier in Suriname geen verse bananen te kort.
Het verste gebouw is de gevangenis waar tijdens WOII 146 mensen werden geinterneerd uit het toenmalige Nederlands-Indie, die werden verdacht van NSB-sympathieen. Een allicht onbekende zwarte periode uit de Nederlandse geschiedenis.
De ijzeren pot vooraan diende om het suikerrietsap tot suiker te koken. De slaven en later de contractarbeiders moesten de inhoud continu roeren om caramelisering te voorkomen. Gebeurde dat toch, dan volgde een zware bestraffing.
Prachtig zijn de talrijke grachten en vijvertjes gevuld met lotusbloemen.
Hieronder een van de eerste lichtschepen van Suriname, gebouwd in 1905. Het heeft van 1911 tot na WOII dienst gedaan in de monding van de Surinamerivier. Langzaam maar zeker wordt het nu overwoekerd en gesloopt door de tropische begroeiing.
Kruithuis 1778
30-10-2009
Brownsberg
Brownsberg is een soort jungleparadijsje binnen handbereik, op zo'n 2,5 uur rijden van Paramaribo. De tocht over de Afobakaweg richting Bronsweg is al een avontuur op zich, de dertien kilometer lange hobbelige weg omhoog (enkel te doen met 4 x 4) zorgt voor een absolute climax en geeft je het gevoel in de middle of nowhere te zijn beland. Omdat het nu droge tijd is, hebben we niet de klassieke wandeling naar de watervallen en de kreek gedaan, maar een educatieve wandeling van de WWF voor kinderen (er was ook een kindje van 3 in ons gezelschap). Met een boekje ter hand liepen we van boom nummer 1 tot boom nummer 20. Ver boven in de hoogste kruinen zie je de apen zwieren van boom tot boom of hoor en zie je de toekan. We zagen nog geen slangen of (gif)kikkers.
Naar Brownsberg ga je over een groot deel bauxietweg. Het rood stoffig goedje waait op door de talrijke auto's en vrachtverkeer, en kleurt het groene woud links en rechts rood. Sinds jaren lang is de opbrengst uit de bauxietsector de spil van de economie. Bauxiet is van belang als grondstof voor de productie van aluminium.
De avontuurlijke weg naar de top van de berg
Deze vogel noemen ze hier de boskip (schijnt heel lekker te zijn)
De indianen gebruik(t)en geluidsignalen door met een stok op de lange smalle wortels van de lawaaiboom te trommelen.
Arian tussen de gigantische wortels van de enorme ficus. Deze boom is zeer heilig bij de indianen en marrons. In deze bomen schuilen al hun geesten. Bij houtkap zullen ze nooit deze bomen omkappen.
Een vogel???
Vanop Brownsberg een prachtig zicht over het Brokopondomeer
En aan de andere kant alleen maar tropisch regenwoud, zo ver je maar kunt kijken. Het is hier adembenemend mooi en het einde van de beschaving.
De meest gestelde vragen
Wat eten jullie daar?
Wij eten hier schitterend en zijn jammer genoeg al een paar kilootjes bijgekomen! (Jan-Willem je had gelijk) Suriname staat bekend om zijn gevarieerde en vooral smakelijke keuken. Eten staat hier hoog in het vaandel en is hier regelmatig onderwerp van discussie. De Surinamer is kieskeurig, waardoor de kwaliteit van de gerechten hoog is.
JAVAANS Voor de kleine honger smaakt de Saotosoep heerlijk (gesneden kool, gropesi, gebakken soe-on, gebakken aardappelreepjes, gefruite ui, fijngesneden kippenvlees, knoflook en een gepeld gekookt ei overgoten met bouillon, al dan niet gekruid met sambal en ketjap) en natuurlijk de overheerlijke kip- of rundsates. Of je gaat voor een overheerlijke rijsttafel.
CHINEES Zoals Javaans, de nasi en bami. Garnalen met noodles en geroosterde eend.
CREOOLS Vooral rijst met kip, bakbananen, heri heri (gerecht van aardvruchten met bakkeljauw) en belegde broodjes met pom (een ingewikkeld kipgerecht die ik hier niet ga uitleggen).
HINDOESTAANS Is vooral bekend voor zijn roti's (de aardappelpannekoeken) en de curry's.
INTERNATIONAAL - FUSION Voor de rest kan je hier ook echt super lekker westers eten, maar dan ga je ook meer betalen. Bij de Waag en de Casa Nostra kan je heerlijk Italiaans eten en voorbeeld zelf je pasta's samenstellen. Of ik at onlangs hier een biefstukje geflambeerd met Borgoerum en frietjes (met een weinig groenten) voor maar 17 SRD ( 4 euro). Daarbuiten kan je ook nog kiezen voor Koreaans of Thais en wil je je echt terug thuis voelen dan bestel je friet bij frietpunt.nl (en komen die aan huis leveren).
DRINKEN Aangezien het warme weer drinken we nogal makkelijk samen een djogo. Dit is een literfles Parbo pilsbier (kost 3,5 euro), die van smaak niet moet onderdoen voor onze pilsjes. Ben je alleen, dan bestel je beter een mini-djogo, tenzij je echt dorst hebt. Voor de rest hebben ze hier alle gekende frisdranken, wijnen (maar zijn even duur als bij ons), korte dranken en de plaatselijke goedkope Borgoerum (bruin) of Wild Catrum (wit). Verder zijn ze hier ook dol op de Braziliaanse Caiperinicocktail (smaakt zoals Mochito) of rum-cola natuurlijk.
SUPERMARKTEN Bijna elke winkel noemen ze hier een supermarkt en wordt meestal gerund door Chinezen. De allerbekendste is de Choi's waar je bijna alles kan kopen. De meest recente is de Tulip, een kopie van de Albert Heijn, waar ze echt alles hebben (pindakaas, oetker pudding, zelf de Belgische Lotus Speculaaspasta, e.d.)
Waar wonen jullie nu?
We verblijven in een klein hotel die vooral bestemd is voor mensen die voor lange tijd in Suriname verblijven/werken. Het huis dat ons oorspronkelijk werd aangeboden ligt te ver weg van de locatie waar Arian alle dagen moet zijn. Dus zijn we nu op zoek naar een huis ten zuiden van Paramaribo. De prijzen zijn toch wel een probleem. Ofwel is de huur goedkoop maar heb je een kaal houten huis, zonder faciliteiten, ofwel heb je een prachtige villa met alles erop en eraan en is dan niet meer betaalbaar. Iets tussenin is zeer moeilijk te vinden, maar we geven de moed nog niet op.
Hoe is het weer daar?
Je moet er even aan wennen, maar eigenlijk valt het nog wel mee. Het is gewoon warm, tussen de 30 en 35 graden Celsius, soms is het vochtig en drukkend als er onweer dreigt en andere dagen niet. Het is niet zo dat je constant met natte kleren rondloopt. We zijn nu wel in de kleine droge tijd en weet dus nog niet hoe het voelt in de kleine natte tijd die er nu aankomt. Ik merk wel dat er meer muggen komen opduiken, terwijl ik er de eerste weken helemaal geen last van heb gehad. Op de koop toe hebben de meeste huizen airco (toch op de slaapkamer) en is het echt te warm, dan ga je een rondje rijden met de airco aan en doe je terwijl je boodschappen in de heerlijke frisse supermarkten. Ik ga nu een plons nemen in het zwembad, wat ook zeer verkwikkend kan zijn.
Ston Eiland en het Brokopondomeer
Na Brownsberg bleven we overnachten op Ston Eiland, een mooi plekje maar met zeer weinig comfort waar je een hut kunt huren van de plaatselijke marrons. Het is ook een ideale uitvalsbasis om met een korjaal op het meer te varen. Er zijn wel potten en pannen aanwezig voor te koken, maar al het overige materiaal en eten moet je zelf meebrengen. Iedereen gebruikt hier gigantische koelboxen die ze net voor vertrek bij de plaatselijke supermarkt laten vullen met ijs. Ik stond er van versteld dat toch alles mooi fris bleef gedurende het volledige weekend. En ik sliep voor de eerste keer in een hangmat en kreeg de slappe lach door mijn eigen geklungel (of was het door de Borgoe, de plaatselijke rum?)
Je komt het woud uitgereden en krijgt dan plots het meer te zien, prachtig! Het Brokopondomeer is een stuwmeer dat in 1964 onder water liep en een omvang heeft van 1560 vierkante kilometer. Er werden toen 5000 Saramakaners gedwongen te verhuizen. Zij werden overgeplaatst naar voor dit doel gebouwde rijtjeshuizen in zogenoemde transmigratiedorpen.
Een van de hutten aan het water
Korjaal ligt klaar om te vertrekken
Hutten waar je in kan koken en eten
Ons eigen boottochtje op het meer. Veranderingen in de waterhuishouding van het rivierwater door het ontstaan van het meer leidden tot achteruitgang van de visstand. Alleen de sterkere vissoorten (piranha!) konden overleven in het zuurstofarme water met geringe stroming. Toch hebben we met z'n allen in het meer gezwommen.De piranha's hadden toen geen honger ofwel was het nog wat te warm, want we hebben er geen gezien. Das durven he.
De goede kwaliteit van tropisch hardhout wordt bewezen door de verdronken bomen. Na veertig jar steken de kale toppen van de woudreuzen nog kaarsrecht boven het wateroppervlak uit. Juist de onzichtbare boomstammen vlak onder de waterlijn bemoeilijken het varen over het meer. Af en toe hoor je een scheurend geluid onder de boot en dat is soms wel even schrikken. We troffen ook aan de waterkant een illegale goudzoeker aan, maar mochten daar van Mike, de begeleider, geen foto van nemen. Dit vinden die mannen niet prettig en zijn geweer stond vlakbij.
Tot slot zit er op Ston Eiland een zielig aapje in een kooi, je hebt eigenlijk zin om de kooi open te maken, maar hier vinden ze het normaal om een aap als huisdier of in een kooi te houden.
24-10-2009
Dagje Domburg
Vorige zondag, toen we op huizenjacht waren, zijn we gestopt in het dorpje Domburg. Het is genoemd naar een oude plantage die lange tijd zetel van het oude commisariaat Boven-Suriname was. Dit klein pleintje met twee rijen mahoniebomen (als je niet oplet rijd je er zo voorbij) is de favoriete zondagsplek van de bewoners in de streek. Ze komen er lekker eten bij de Javaanse warungs, die zich rond het pleintje hebben gevestigd.
In die warungs kan je heerlijk eten. Vergeet die pindasaus van thuis maar, hier smaakt ze duizend keer lekkerder.
Later op de week heb ik een bezoekje gebracht aan Fort Zeelandia, het voormalige Hollandse verdedigingsbolwerk. Zoals jullie weten was dit ook de plek waar de vijftien tegenstanders van het militaire regime werden vermoord.
Speciaal voor de archeologen, die indianen hadden precies toch meer fantasie dan wij!
De Dienst Monumentenzorg
Heb nu ook een autootje, maar moet hier leren links rijden. In elk geval zal je me niet over deze brug zien rijden. Het is een smalle brug van 52 meter hoog, het angstzweet brak me uit toen ik er met Arian overreed.
Toch al een mooi kleurtje niet!
Zielig zwerfhondje
18-10-2009
Week 1 zit er al op
Op 10 oktober ben ik goed aangekomen in Suriname. De vlucht was wel bijzonder, want ik had twee mentaal gehandicapte 60-plussers naast mij zitten waar ik me 10 uren aan een stuk heb over ontfermt (de begeleider was ver zoek). Ze speelden constant met het toestel voor music en film, zodanig dat als ik het voor mekaar kreeg een filmpje voor hen op te zetten, ze na tien minuten de boel weer ontregeld hadden. Volgens mij konden ze ook niet langer dan 10 min hun aandacht op iets houden, maar het waren zeer lieve mensen.
Het laatste half uur duurde het langst, want ik verlangde toch echt Arian eindelijk eens terug te zien. We zijn mekaar in de armen gevlogen en trokken ons niets aan van de omstaanders en het voelde goed. Als je uit het vliegtuig stapt voel je de warmte letterlijk op je vallen en ik moet zeggen, dat ondanks ik niet echt een zweter ben, ik hier al ettelijke litertjes zweet ben verloren.
Op weg naar Paramaribo reden we ook even langs Arian zijn werk. Het is een werf die langs de Surinamerivier ligt. De natuur hier is overweldigend mooi, alles is groener dan groen. Aan de overkant van Arian zijn werk ligt gewoon het tropisch regenwoud. Onderweg naar Paramaribo zie je vooral kleine huisjes met golfplaten daken waar een familie bosnegers voor zitten te luieren in de warme namiddagzon. Hetgeen hier ook onmiddellijk opvalt zijn de talrijke zwerf?honden die langs de weg en in de stad rondlopen (het schijnt dat de Chinezen ze hier wel lusten).
De stad zelf is wel uitgestrekt maar het centrum is niet zo groot. De bezienswaardigheden komen later wel eens aan bod, want ik ben deze week niet veel uit het hotel geweest. Ik heb vooral wat rust genomen aan het zwembad en een goed boek gelezen (dank aan Liene voor de tip).
Voor Arian zijn verjaardag zijn we op zaterdag (dag van mijn aankomst) uit eten geweest bij de Waag, een heel lekker restaurant en zondag zijn we gewoon lekker aan het zwembad gebleven met een goed glas witte wijn. s´Avonds kan je altijd terecht voor een gezellige babbel, met hoofdzakelijk Nederlanders in ´tVat, de populairste kroeg van Paramaribo. De talrijke djogo´s passeren dan de revue, fris bier in litterflessen aan 12 SRD (ong. 4 euro) de fles.
Zicht vanuit ons appartementje in het hotel
Mislukte foto met zelfontspanner gemaakt op Arian zijn verjaardag
Met de fiets naar de stad en in De Waag naar binnen gestormt om te schuilen voor een tropische regenbui.
Inkomhal van De Waag, het restaurant, ook wel genoemd de Kofiwagi, omdat hier vroeger o.a. koffie werd gewogen. Het gebouw werd in 1824 geheel uit bakstenen opgetrokken, nadat het oorspronkelijke gebouw in vlammem was opgegaan. In de jaren dertig van de vorige eeuw vormde het Waaggebouw het toneel voor de revolutionaire leider Anton de Kom. Vanaf het balkon hield hij vlammende toespraken tegen het kolonialisme en imperialisme. In 1933 besloot het koloniale bestuur hem te arresteren. Duizenden Javanen verlieten toen de plantages om voor het Waaggebouw de vrijlating van de Kom te eisen.
Afgelopen vrijdag 16 oktober was het het lichtjesfeest (de Shub Divali) van de Hindoestaanse gemeenschap. Op het Onafhankelijkheidsplein kwamen alle Hidoestanen samen, allemaal mooi uitgedost, om aan de 5-daagse zuiveringsrituelen te beginnen. Het is de overwinning van het goed op het kwade, het licht op de duister. Talrijke en lange toespraken van alle geloven hier aanwezig (de hindoestaanse spirituelen, de rooms-katholieke monseigneur, de moslimgemeemschap,...) voor eenheid, respect, vrede en verdraagzaamheid, de weerspiegeling van de Surinaamse bevolking. Het voelt goed aan om te zien dat al deze mensen (Creolen, negers, Hindoenstanen, Javanen, Libanezen, Chinezen, blanken) hier allemaal in vrede naast en met elkaar leven. Wist u dat dit de enige plek op aarde is waar de synagoge en de moskee vlak naast mekaar staan! Eerlijk waar, ik voel me hier zeer klein en een fractie tussen al deze mooier gekleurde mensen dan ik. Ze zijn vreedzaam, vriendelijk en lief! Toen ik in de stad liep, was het wel even wennen te merken dat ik tussen de mensenmassa de enige blanke en vooral blonde was.
Gisteren gingen we in de namiddag naar White Beach. In beeld Arian en collega/vriend Peter aan het Parbobier. Arian was trouwens flink verbrand op zijn rug, ja je mag je hier echt niet vergeten in te smeren al denk je al een laagje te hebben!!
Tropische bui op komst, die zal zorgen voor een beetje verkoeling! Arian zijn werk ligt vlak naast White Beach en je kan het woud aan de andere kant van de rivier zien liggen. De netten die je gespannen ziet is om dieren als pirhana´s, andere roofvissen en kaaimannen weg van het strand te houden.
Het stikt hier van de Nederlandse (vooral vrouwelijke) stagiairs. Hier hebben ze een hutje en hangmatten gehuurd op White Beach.
Gisteren zijn we naar een verjaardagsfeestje geweest van Rick Tjang-A-Sjin, een voorman op Arian zijn werf. Het was reuze gezellig. De meeste collega´s van Arian waren aanwezig en dit was voor mij de gelegenheid die mensen wat beter te leren kennen. Het was super lekker eten en de drank vloeide overvloedig, en natuurlijk werd er gedanst. Na de Indische buikdanseres, kwamen de Surinaamse hits, de Salsa en de Regae (zoals het hitnummertje "ik heb een tuintje in mijn hart"). Het is nu zondagmiddag en we gaan er nog even op uit nu het weer er goed uit ziet .
O ja, en als ik jullie opbel dan is het van hieruit (zie hieronder). Caraibische kusjes, Kathleen
24-09-2009
Het kantoor
Nog 2 weken werken en afscheid nemen van vrienden en collega's, vrijdag nog eens uit eten met de kinderen en mijn koffers pakken. Op een paar details na ben ik er helemaal klaar! De telefoontjes van Arian klinken veel belovend, ons huis zou nu helemaal af zijn en hij zou er na het weekend intrekken. Hij heeft het blijkbaar toch erg naar zijn zin, maar mist me toch (gelukkig maar!). Hierbij nog enkele foto's van zijn kantoor.
Tot binnen enkele weken vanuit Suriname, Kathleen
Het hotel
Kantoor op de werf
08-09-2009
De eerste berichten
Dag allemaal
Hier dan het tweede berichtje, over de eerste dagen van Ar in Paramaribo. Aankomst: 1 september 13.30 uur. Eerste bericht: "het is hier heet!!". Hij werd er zeer goed ontvangen en tijdelijk ondergebracht in een hotel. De volgende dagen waren een opeenvolging van bezoeken. Eerst de steengroeve in het woud, waar je enkel kan komen met anderhalf uur 4x4 en 1 uur boot. Dan de bezoeken aan de werken aan de kust en rivieren. Als laatste de kantoren en ons huis. Hij schreef "ik zag reeds de helft van Suriname op 3 dagen tijd".
Het weekend bleek ook zeer geslaagd. Ontbijt op het terras, eventjes een plons in het zwembad, een potje tennis met nieuwe collega, gaan eten op de boulevard, voetbalmatch Argentië-Brazilië en als afsluiter de 'discotheek' van Paramaribo. Mijn weekend zag er iets minder leuk uit, want de laatste weken dat ik nog in België ben is vooral voor werk, kuis en tuin, kwestie van alles in orde te hebben voor ik vertrek.
Laatste bericht van Ar: "Vandaag naar mijn nieuw kantoor geweest en het is daar bijna klaar! Morgenochtend ga ik daar voor het eerst naar toe. Heb daar een werf met 25 man, werkplaats en een eigen kantoor tot mijn beschikking. Kortom ik zie het zitten."
Voor de rest kan je hier verder de foto's bekijken van ons huis en auto, het ziet er allemaal niet slecht uit. Ik moet nog even geduld hebben maar de tijd vliegt hier voorbij en ik geniet nog even van de aanwezigheid thuis van Elisa. Ook zij ziet het helemaal zitten, alleen haar rijbewijs zal ze niet meer halen. Ze zal dus bus en trein moeten nemen en rekenen op haar vriendje om haar overal naar toe te brengen.
Groetjes, Nog altijd vanuit Moerbeke
Kathleen
De auto
ons huis
de living en keuken
28-07-2009
De voorbereidingen
Beste allen
Welkom op onze blog! De beslissing om naar Suriname te gaan moest snel genomen worden. Maar de angst voor het onbekende en de spanningen die daarmee gepaard gaan, hebben plaats gemaakt voor verlangen naar avontuur en nieuwsgierigheid. Er is niet veel tijd meer om alles rond te krijgen en toch kan het nu niet snel genoeg gaan. De paspoorten, ons internationaal rijbewijs (weet je dat ze in Suriname links rijden!), de talrijke niet deugddoende inspuitingen (een cocktail van buiktyphus, polio, gele koorts, hepatitis A, hepatitis B allemaal in dezelfde arm op dezelfde dag maakte me toch wat duizelig), de vele administratieve beslommeringen en de talrijke klussen die Arian nog wil afwerken voor we vertrekken, maken dat er niet veel tijd meer is voor ontspanning. Alhoewel, de Gentse Feesten en zeker de musical van Elisa konden we niet aan ons laten voorbij gaan (zie foto). Nu het eindelijk gevloerd is in de gang en het toilet, rest nog enkel het glad zetten van de muren, een inbouwkast maken en het toilet plaatsen, dan zijn de zwaarste klussen voorbij. Elisa klaarstomen voor haar rijbewijs, en een snelcursus koken, wassen en strijken is nu prioriteit nummer één.
Arian vertrekt vanuit Schiphol naar Paramaribo op 2 september en ik ga hem achterna begin oktober om dan samen met hem zijn verjaardag te kunnen vieren. Ik wil in elk geval nu reeds de vrienden en familie bedanken die klaar staan om ons te helpen de meest noodzakelijke taken uit te voeren die nodig zijn voor huis en kinderen.
Ik wil ook iedereen bedanken die kon aanwezig zijn op ons mosselfeestje voor de gezelligheid en Elisa dankt jullie voor de vele centjes die ze voor haar verjaardag mocht ontvangen. Na een "dagje Moressen" zijn we thuis gekomen met een prachtig bed!
Dit wordt inderdaad het laatste berichtje van dit jaar. Binnen een kleine twee weken zijn we even terug thuis voor de feestdagen (van 19 december tot 4 januari). Ik denk dat we binnen een kleine week kunnen verhuizen naar ons huis, daar we bijna rond zijn met aanschaffen van onze huiselijke spulletjes. Er moeten nog airco's geplaatst worden en een koelkast, wasmachine en matras worden aangeschaft. Het is me beloofd dat dit allemaal volgende week in orde komt, maar ik kan u zeggen dat mijn tweede naam 'geduld' is geworden. Als je hier in dit land geen geduld hebt, dan word je zeker knettergek! Dit zou voor sommigen onder jullie hier een zeer goede leerschool zijn. Als je hier een afspraak hebt, mag je al blij zijn dat ze op tijd zijn, laat staan dat ze komen opdagen. Maar bij tijds telefoneren en je even kwaad maken kan soms wonderen doen. Jullie hebben nu eigenlijk alleen maar foto's gezien van onze uitstapjes, maar er is ook nog Paramaribo zelf, waar heel veel over te vertellen is. Dit zal dan voer zijn voor volgend jaar. Eerst willen we ons een beter fototoestel aanschaffen als we terug thuis zijn.
Wat eten jullie daar?
.
