Na Brownsberg bleven we overnachten op Ston Eiland, een mooi plekje maar met zeer weinig comfort waar je een hut kunt huren van de plaatselijke marrons. Het is ook een ideale uitvalsbasis om met een korjaal op het meer te varen. Er zijn wel potten en pannen aanwezig voor te koken, maar al het overige materiaal en eten moet je zelf meebrengen. Iedereen gebruikt hier gigantische koelboxen die ze net voor vertrek bij de plaatselijke supermarkt laten vullen met ijs. Ik stond er van versteld dat toch alles mooi fris bleef gedurende het volledige weekend. En ik sliep voor de eerste keer in een hangmat en kreeg de slappe lach door mijn eigen geklungel (of was het door de Borgoe, de plaatselijke rum?)
Je komt het woud uitgereden en krijgt dan plots het meer te zien, prachtig! Het Brokopondomeer is een stuwmeer dat in 1964 onder water liep en een omvang heeft van 1560 vierkante kilometer. Er werden toen 5000 Saramakaners gedwongen te verhuizen. Zij werden overgeplaatst naar voor dit doel gebouwde rijtjeshuizen in zogenoemde transmigratiedorpen.
Een van de hutten aan het water
Korjaal ligt klaar om te vertrekken
Hutten waar je in kan koken en eten
Ons eigen boottochtje op het meer. Veranderingen in de waterhuishouding van het rivierwater door het ontstaan van het meer leidden tot achteruitgang van de visstand. Alleen de sterkere vissoorten (piranha!) konden overleven in het zuurstofarme water met geringe stroming. Toch hebben we met z'n allen in het meer gezwommen.De piranha's hadden toen geen honger ofwel was het nog wat te warm, want we hebben er geen gezien. Das durven he.
De goede kwaliteit van tropisch hardhout wordt bewezen door de verdronken bomen. Na veertig jar steken de kale toppen van de woudreuzen nog kaarsrecht boven het wateroppervlak uit. Juist de onzichtbare boomstammen vlak onder de waterlijn bemoeilijken het varen over het meer. Af en toe hoor je een scheurend geluid onder de boot en dat is soms wel even schrikken. We troffen ook aan de waterkant een illegale goudzoeker aan, maar mochten daar van Mike, de begeleider, geen foto van nemen. Dit vinden die mannen niet prettig en zijn geweer stond vlakbij.
Tot slot zit er op Ston Eiland een zielig aapje in een kooi, je hebt eigenlijk zin om de kooi open te maken, maar hier vinden ze het normaal om een aap als huisdier of in een kooi te houden.
24-10-2009
Dagje Domburg
Vorige zondag, toen we op huizenjacht waren, zijn we gestopt in het dorpje Domburg. Het is genoemd naar een oude plantage die lange tijd zetel van het oude commisariaat Boven-Suriname was. Dit klein pleintje met twee rijen mahoniebomen (als je niet oplet rijd je er zo voorbij) is de favoriete zondagsplek van de bewoners in de streek. Ze komen er lekker eten bij de Javaanse warungs, die zich rond het pleintje hebben gevestigd.
In die warungs kan je heerlijk eten. Vergeet die pindasaus van thuis maar, hier smaakt ze duizend keer lekkerder.
Later op de week heb ik een bezoekje gebracht aan Fort Zeelandia, het voormalige Hollandse verdedigingsbolwerk. Zoals jullie weten was dit ook de plek waar de vijftien tegenstanders van het militaire regime werden vermoord.
Speciaal voor de archeologen, die indianen hadden precies toch meer fantasie dan wij!
De Dienst Monumentenzorg
Heb nu ook een autootje, maar moet hier leren links rijden. In elk geval zal je me niet over deze brug zien rijden. Het is een smalle brug van 52 meter hoog, het angstzweet brak me uit toen ik er met Arian overreed.
Toch al een mooi kleurtje niet!
Zielig zwerfhondje
18-10-2009
Week 1 zit er al op
Op 10 oktober ben ik goed aangekomen in Suriname. De vlucht was wel bijzonder, want ik had twee mentaal gehandicapte 60-plussers naast mij zitten waar ik me 10 uren aan een stuk heb over ontfermt (de begeleider was ver zoek). Ze speelden constant met het toestel voor music en film, zodanig dat als ik het voor mekaar kreeg een filmpje voor hen op te zetten, ze na tien minuten de boel weer ontregeld hadden. Volgens mij konden ze ook niet langer dan 10 min hun aandacht op iets houden, maar het waren zeer lieve mensen.
Het laatste half uur duurde het langst, want ik verlangde toch echt Arian eindelijk eens terug te zien. We zijn mekaar in de armen gevlogen en trokken ons niets aan van de omstaanders en het voelde goed. Als je uit het vliegtuig stapt voel je de warmte letterlijk op je vallen en ik moet zeggen, dat ondanks ik niet echt een zweter ben, ik hier al ettelijke litertjes zweet ben verloren.
Op weg naar Paramaribo reden we ook even langs Arian zijn werk. Het is een werf die langs de Surinamerivier ligt. De natuur hier is overweldigend mooi, alles is groener dan groen. Aan de overkant van Arian zijn werk ligt gewoon het tropisch regenwoud. Onderweg naar Paramaribo zie je vooral kleine huisjes met golfplaten daken waar een familie bosnegers voor zitten te luieren in de warme namiddagzon. Hetgeen hier ook onmiddellijk opvalt zijn de talrijke zwerf?honden die langs de weg en in de stad rondlopen (het schijnt dat de Chinezen ze hier wel lusten).
De stad zelf is wel uitgestrekt maar het centrum is niet zo groot. De bezienswaardigheden komen later wel eens aan bod, want ik ben deze week niet veel uit het hotel geweest. Ik heb vooral wat rust genomen aan het zwembad en een goed boek gelezen (dank aan Liene voor de tip).
Voor Arian zijn verjaardag zijn we op zaterdag (dag van mijn aankomst) uit eten geweest bij de Waag, een heel lekker restaurant en zondag zijn we gewoon lekker aan het zwembad gebleven met een goed glas witte wijn. s´Avonds kan je altijd terecht voor een gezellige babbel, met hoofdzakelijk Nederlanders in ´tVat, de populairste kroeg van Paramaribo. De talrijke djogo´s passeren dan de revue, fris bier in litterflessen aan 12 SRD (ong. 4 euro) de fles.
Zicht vanuit ons appartementje in het hotel
Mislukte foto met zelfontspanner gemaakt op Arian zijn verjaardag
Met de fiets naar de stad en in De Waag naar binnen gestormt om te schuilen voor een tropische regenbui.
Inkomhal van De Waag, het restaurant, ook wel genoemd de Kofiwagi, omdat hier vroeger o.a. koffie werd gewogen. Het gebouw werd in 1824 geheel uit bakstenen opgetrokken, nadat het oorspronkelijke gebouw in vlammem was opgegaan. In de jaren dertig van de vorige eeuw vormde het Waaggebouw het toneel voor de revolutionaire leider Anton de Kom. Vanaf het balkon hield hij vlammende toespraken tegen het kolonialisme en imperialisme. In 1933 besloot het koloniale bestuur hem te arresteren. Duizenden Javanen verlieten toen de plantages om voor het Waaggebouw de vrijlating van de Kom te eisen.
Afgelopen vrijdag 16 oktober was het het lichtjesfeest (de Shub Divali) van de Hindoestaanse gemeenschap. Op het Onafhankelijkheidsplein kwamen alle Hidoestanen samen, allemaal mooi uitgedost, om aan de 5-daagse zuiveringsrituelen te beginnen. Het is de overwinning van het goed op het kwade, het licht op de duister. Talrijke en lange toespraken van alle geloven hier aanwezig (de hindoestaanse spirituelen, de rooms-katholieke monseigneur, de moslimgemeemschap,...) voor eenheid, respect, vrede en verdraagzaamheid, de weerspiegeling van de Surinaamse bevolking. Het voelt goed aan om te zien dat al deze mensen (Creolen, negers, Hindoenstanen, Javanen, Libanezen, Chinezen, blanken) hier allemaal in vrede naast en met elkaar leven. Wist u dat dit de enige plek op aarde is waar de synagoge en de moskee vlak naast mekaar staan! Eerlijk waar, ik voel me hier zeer klein en een fractie tussen al deze mooier gekleurde mensen dan ik. Ze zijn vreedzaam, vriendelijk en lief! Toen ik in de stad liep, was het wel even wennen te merken dat ik tussen de mensenmassa de enige blanke en vooral blonde was.
Gisteren gingen we in de namiddag naar White Beach. In beeld Arian en collega/vriend Peter aan het Parbobier. Arian was trouwens flink verbrand op zijn rug, ja je mag je hier echt niet vergeten in te smeren al denk je al een laagje te hebben!!
Tropische bui op komst, die zal zorgen voor een beetje verkoeling! Arian zijn werk ligt vlak naast White Beach en je kan het woud aan de andere kant van de rivier zien liggen. De netten die je gespannen ziet is om dieren als pirhana´s, andere roofvissen en kaaimannen weg van het strand te houden.
Het stikt hier van de Nederlandse (vooral vrouwelijke) stagiairs. Hier hebben ze een hutje en hangmatten gehuurd op White Beach.
Gisteren zijn we naar een verjaardagsfeestje geweest van Rick Tjang-A-Sjin, een voorman op Arian zijn werf. Het was reuze gezellig. De meeste collega´s van Arian waren aanwezig en dit was voor mij de gelegenheid die mensen wat beter te leren kennen. Het was super lekker eten en de drank vloeide overvloedig, en natuurlijk werd er gedanst. Na de Indische buikdanseres, kwamen de Surinaamse hits, de Salsa en de Regae (zoals het hitnummertje "ik heb een tuintje in mijn hart"). Het is nu zondagmiddag en we gaan er nog even op uit nu het weer er goed uit ziet .
O ja, en als ik jullie opbel dan is het van hieruit (zie hieronder). Caraibische kusjes, Kathleen
24-09-2009
Het kantoor
Nog 2 weken werken en afscheid nemen van vrienden en collega's, vrijdag nog eens uit eten met de kinderen en mijn koffers pakken. Op een paar details na ben ik er helemaal klaar! De telefoontjes van Arian klinken veel belovend, ons huis zou nu helemaal af zijn en hij zou er na het weekend intrekken. Hij heeft het blijkbaar toch erg naar zijn zin, maar mist me toch (gelukkig maar!). Hierbij nog enkele foto's van zijn kantoor.
Tot binnen enkele weken vanuit Suriname, Kathleen
Het hotel
Kantoor op de werf
08-09-2009
De eerste berichten
Dag allemaal
Hier dan het tweede berichtje, over de eerste dagen van Ar in Paramaribo. Aankomst: 1 september 13.30 uur. Eerste bericht: "het is hier heet!!". Hij werd er zeer goed ontvangen en tijdelijk ondergebracht in een hotel. De volgende dagen waren een opeenvolging van bezoeken. Eerst de steengroeve in het woud, waar je enkel kan komen met anderhalf uur 4x4 en 1 uur boot. Dan de bezoeken aan de werken aan de kust en rivieren. Als laatste de kantoren en ons huis. Hij schreef "ik zag reeds de helft van Suriname op 3 dagen tijd".
Het weekend bleek ook zeer geslaagd. Ontbijt op het terras, eventjes een plons in het zwembad, een potje tennis met nieuwe collega, gaan eten op de boulevard, voetbalmatch Argentië-Brazilië en als afsluiter de 'discotheek' van Paramaribo. Mijn weekend zag er iets minder leuk uit, want de laatste weken dat ik nog in België ben is vooral voor werk, kuis en tuin, kwestie van alles in orde te hebben voor ik vertrek.
Laatste bericht van Ar: "Vandaag naar mijn nieuw kantoor geweest en het is daar bijna klaar! Morgenochtend ga ik daar voor het eerst naar toe. Heb daar een werf met 25 man, werkplaats en een eigen kantoor tot mijn beschikking. Kortom ik zie het zitten."
Voor de rest kan je hier verder de foto's bekijken van ons huis en auto, het ziet er allemaal niet slecht uit. Ik moet nog even geduld hebben maar de tijd vliegt hier voorbij en ik geniet nog even van de aanwezigheid thuis van Elisa. Ook zij ziet het helemaal zitten, alleen haar rijbewijs zal ze niet meer halen. Ze zal dus bus en trein moeten nemen en rekenen op haar vriendje om haar overal naar toe te brengen.
Groetjes, Nog altijd vanuit Moerbeke
Kathleen
De auto
ons huis
de living en keuken
28-07-2009
De voorbereidingen
Beste allen
Welkom op onze blog! De beslissing om naar Suriname te gaan moest snel genomen worden. Maar de angst voor het onbekende en de spanningen die daarmee gepaard gaan, hebben plaats gemaakt voor verlangen naar avontuur en nieuwsgierigheid. Er is niet veel tijd meer om alles rond te krijgen en toch kan het nu niet snel genoeg gaan. De paspoorten, ons internationaal rijbewijs (weet je dat ze in Suriname links rijden!), de talrijke niet deugddoende inspuitingen (een cocktail van buiktyphus, polio, gele koorts, hepatitis A, hepatitis B allemaal in dezelfde arm op dezelfde dag maakte me toch wat duizelig), de vele administratieve beslommeringen en de talrijke klussen die Arian nog wil afwerken voor we vertrekken, maken dat er niet veel tijd meer is voor ontspanning. Alhoewel, de Gentse Feesten en zeker de musical van Elisa konden we niet aan ons laten voorbij gaan (zie foto). Nu het eindelijk gevloerd is in de gang en het toilet, rest nog enkel het glad zetten van de muren, een inbouwkast maken en het toilet plaatsen, dan zijn de zwaarste klussen voorbij. Elisa klaarstomen voor haar rijbewijs, en een snelcursus koken, wassen en strijken is nu prioriteit nummer één.
Arian vertrekt vanuit Schiphol naar Paramaribo op 2 september en ik ga hem achterna begin oktober om dan samen met hem zijn verjaardag te kunnen vieren. Ik wil in elk geval nu reeds de vrienden en familie bedanken die klaar staan om ons te helpen de meest noodzakelijke taken uit te voeren die nodig zijn voor huis en kinderen.
Ik wil ook iedereen bedanken die kon aanwezig zijn op ons mosselfeestje voor de gezelligheid en Elisa dankt jullie voor de vele centjes die ze voor haar verjaardag mocht ontvangen. Na een "dagje Moressen" zijn we thuis gekomen met een prachtig bed!
.
