Ik ben Rudi, en gebruik soms ook wel de schuilnaam kartix.
Ik ben een man en woon in Bonheiden (België) en mijn beroep is technisch bediende.
Ik ben geboren op 29/11/1957 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: o.a. fotografie, electronica, indoorkarten, computers..
Materiaal
Canon 20D
Sigma 10-20mm f4-5.6 EX DC HSM
Canon EF24-105 f4 L IS USM
Sigma 18-50mm / f2.8
Canon EF50mm f1.8 II
Sigma 70-200mm f2.8 HSM APO
Sigma 180mm f3.5 EX IF APO HSM macro
Sigma 50-500mm f4-6.3 EX APO RF HSM DG
Canon MP-E65 f2.8 macro
Sigma 1.4x & 2x teleconverters
Sigma EF500DG ST
Manfrotto 055PRO
Manfrotto RC322 ballhead
Kartix fotoblog
In horam vivere betekent: leef van dag tot dag (letterlijk leef van uur tot uur) !
Dagelijks minstens 1 nieuwe foto. Uw commentaar of beoordelingen zijn altijd welkom.
30-04-2007
World in Red
Behalve oldtimers stonder er ook heel wat modernere mooie wagens op het parkeerterrein van de Nekkerhal (zie blog van gisteren), zoals deze Ferrari 348GTR.
Gisteren en vandaag ging naar jaarlijkse gewoonte weer de oldtimerbeurs door in de Mechelse Nekkerhal. Buiten op de parking was zeker zoveel fraais te bekijken als binnen. Dit jaar ben ik dan ook niet verder geraakt dan de parking
De Citroën DS19 is steeds een opvallende verschijning op de weg geweest, ook nu nog. Veel over Citroën en de ID/DS19 kan je lezen op deze website.
Sam is het dochtertje van de jonste zoon van mijn vrouw haar oudste zus. Een echt poppemieke. Portretfoto's zijn niet echt mijn ding en ik maak ze niet zo gauw. Als ik er dan toch eens maak dan zie ik de fouten pas achteraf. Zo had deze beter geweest met een zachte invulflits en het fietsje achteraan is storend, om er maar twee te noemen. 't Is zo'n mooi kindje dat steeds goedgezind is en ik hoop dat ze nog wel meer dan eens mijn modelletje mag zijn.
Deze bloem ken ik dan weer wel , de Dicentra spectabilis. Mooie namen worden er aan gegeven: Gebroken hartjes, Bleeding hearts, Venus' car, Tränendes herz, le Coeur de Marie.
Bloemen en planten, het is niet mijn ding. Ik vind ze wel mooi maar determineren heb ik altijd de grootste moeite mee. Op zoek naar wat er op de tweede foto staat vond ik toevallig de plant op de eerste, namelijk een waterviolier.
Zowel voorbije zondagochtend als de zondag daarvoor heb ik op Pikhakendonk in Hever rondgewandeld. De educatieve route (natuurleerpad, blauwe aanduiding) en een stuk van de Pikhakendonk wandelroute (groene aanduiding) gevolgd. Weer een stukje prachtige natuur, niet zo gek ver weg van huis, waar ik nog nooit was geweest.
Vorig jaar toonde ik al eens foto's van de Kleine vuurvlinder. Voorbije zaterdag mijn eerste van dit jaar gezien en na wat moeite ook kunnen fotograferen. Net als de meest kleine vlindertjes fladdert het er rustig op los en zit maar even stil om te zonnen. Een geschikte positie vinden om een rustige achtergrond te bekomen zat er niet in.
Een vlieg. Niet dat de inspiratie op is hoor maar ik experimenteer nu al een week of twee met een zelfgemaakte flitsverzachter voor macrofotografie en ik ben er momenteel best tevreden van. Heel wat details worden nu beter getoond en niet plat geflitst, ik kan een lage iso waarde gebruiken zodat er minder last is van ruis en, niet geheel onbelangrijk, het scherptediepte bereik dat toch al erg klein is bij macro wordt er een pak groter op.
De waterjuffers komen uit. Eindelijk zou ik zo zeggen en hopelijk volgen de libellen binnenkort. Deze namiddag enkele soorten tegengekomen, dit zijn twee lantaarntjes (Ischnura elegans).
Bij het bekijken van de vanmiddag bijeengeschoten oogst viel mijn oog op de spiraalvormen die Moeder Natuur heeft bedacht. De slak en het jonge opgerolde varenplantje doen er hun voordeel mee.
Mag ik u, blogbezoeker, op het bestaan van mijn tweede blog wijzen? Die blog gaat over het prille begin van de al dan niet sportieve pogingen die mijn zoon en ik ondernemen, we zijn namelijk ook aan het lopen gegaan. Waarom, hoe en wanneer? dat kan u lezen op http://tweeloop.blogspot.com/.
Een duidelijke omschrijving in de titel zodat u niet al te hard schrikt Vandaag weer een heleboel foto's gemaakt (hoe kan het anders ) waaronder een boel macroshots. Beide foto's uit de losse hand, ingeflitst met verzacht flitslicht, 180mm macro en 1.4x TC.
La Défense is een zakenwijk net buiten centrum Parijs. Wie graag hedendaagse architectuur ziet moet er zeker eens geweest hebben. Op La Défense staat ook de Grande Arche, het sluitstuk van de lange rechte lijn vanaf het Louvre via Arc de Triomphe du Carrousel, Concorde en Arc de Triomphe. De Grande Arche (Arche de La Défense) toon ik binnen enkele dagen wel.
Probleem Ik zit met een probleem, een luxe probleem wel te verstaan . De afgelopen dagen werden er al een heleboel foto's vanuit Parijs nabewerkt met de bedoeling ze onder andere op deze blog te tonen. Momenteel zijn er al meer dan 100 foto's klaar, ongeveer driekwart van degene die ik wil tonen, en dan ben ik nog niet aan de panoramafoto's begonnen. Een strenge selectie heb ik al moeten maken, kiezende uit een aantal fotografische invalshoeken. Beetje veel om die hier allemaal te tonen... a rato van bijvoorbeeld 3 per dag is dat meer dan een maand en dat is echt te veel om boeiend te blijven vrees ik. Daarbij, ik had eerder al aangegeven de blog niet te overladen met foto's van ginds. Waarschijnlijk zet ik ze allemaal in 1 of meerdere webalbums, zodra klaar plaats ik wel een link.
Het Louvre Een verschrikkelijk groot gebouw is het Louvre. Over de geschiedenis van dit gebouw alleen al kan je vele bladzijden schrijven. Ik ga dat niet doen maar op het internet is er voldoende informatie over te vinden. Fotografisch is het moeilijk om hier originele foto's te maken tenzij je 's nachts komt wanneer de meeste toeristen zijn vertrokken.
Ik had enkele dagen geleden ook al verteld dat we geen tijd wilden verspelen aan het wachten om bv. in het Louvre binnen te geraken. Op de laatste foto ziet u links een lange rij mensen staan. Wat je ziet is nog geen kwart van de volledige rij. Wie achteraan de rij kwam vervoegen moest zeker meer dan een uur aanschuiven.
Al sinds enkele weken is de tjiftjaf terug in het land, zijn niet te miskennen zang (met een beetje fantasie hoor je hem zijn naam fluiten) is overal te horen. Eigenlijk is het mijn eerste foto van dit energieke vogeltje.
Vorige vrijdag een eerste rural exploration achter de rug en nu eindelijk enkele foto's presenteerbaar in dit klein album. Deze twee passen wel bij mekaar qua onderwerp vind ik.
De tour Montparnasse is met zijn 209m de hoogste wolkenkrabber van Frankrijk. Je kan er met een snelle lift tot op het 56e verdiep waar zich o.a. een restaurant bevindt en je een uitzicht hebt op de grootstad, achter glas uiteraard. Met de trap kan je dan tot op het dak voor een 360° panoramisch zicht op Parijs. Bij helder weer kan je tot 40 km ver kijken, zegt men. Er zijn geen of korte wachttijden en 9 euro per volwassene is geen geld voor het adembenemende uitzicht dat je te wachten staat. De tweede foto toont het noordwestelijke deel van de stad: links de gebouwen van het Centre Beaugrenelle, in het midden uiteraard de Eiffeltoren en helemaal in de verte de wolkenkrabbers op La Défense; rechts is goed de koepel van het Hôtel des Invalides te zien. De laatste foto is een zicht op het Gare Montparnasse in het zuidwesten.
We keken eerst vreemd op toen we van ver een wagen hoog opgetakeld zagen. Naarmate we dichterbij kwamen begon onze euro te vallen. Wegmarkeringen worden in Parijs niet geschilderd maar op de weg geasfalteerd. Als er wagens op de nieuw aan te brengen lijn staan dan worden ze zo hoog mogelijk opgekrikt, de asfalt wordt met een gasbrander vloeibaar gemaakt en een stuk markeringslijn wordt op die gesmolten asfalt gelegd. Als het boeltje is afgekoeld dan laat men de wagen zakken, op een niet onzachte manier trouwens.
De man met het groengele fluovestje had me van verre gezien en toen we naderden riep hij me lachend toe: "Ils sont sympa les Parisiens, non?"
Deze tempel van hedendaagse kunst hoef ik nauwelijks voor te stellen. Het is een erg opmerkelijk gebouw wegens zijn uitwendig stalen gebinte, glazen wanden en de kleurrijke wirwar van buizen. Iedere buizenfunctie heeft zijn eigen kleur: wit voor de luchtkokers, blauw voor klimaatregeling, groen voor sanitair, geel voor elektriciteit en rood voor transport.
Het Centre Pompidou is het drukst bezochte kunstencentrum in de wereld en krijgt jaarlijks meer dan 8 miljoen bezoekers over de vloer, dubbel zoveel als de Eiffeltoren.
Het herbergt onder andere het Nationaal Museum voor Hedendaagse Kunst (Musée National d'Art Moderne - MNAM), Informatie Bibliotheek (Bibliothèque Publique d'Information - BPI), het Institut de Recherche et Coordination Acoustique et Musique (Ircam), de Espace Spectacle (zalen voor theater, dans, muziek, film en debatten) en ruimten voor tijdelijke tentoonstellingen.
De voorbije dagen draaide de blog op automatische piloot omdat we vier dagen in Parijs vertoefden. Het weer zat, net als hier, ontzettend mee wat al een enorm pluspunt is. Vier dagen is net voldoende als je de meeste toeristische bezienswaardigheden wil bekijken en dan hebben we toch een aantal voor de hand liggende dingen opzettelijk niet gedaan, zoals de Eiffeltoren op gaan of het Louvre bezoeken. In deze periode zijn de wachttijden enorm lang en dat vonden we echt zonde van de tijd.
Uiteraard hebben we de Eiffeltoren wel bezocht maar zijn er op de begane grond gebleven. Toch hebben we de grootstad vanuit de hoogte bekeken maar later meer daarover. Ook het Louvre van voor, achter en opzij gezien, maar het museum zelf niet bezocht. Een dvd over dit omvangrijke museum is ons alternatief.
Al bij al heb ik niet zo bijster veel foto's genomen, iets meer dan 600 wat minder is dan ik had verwacht. Je vervalt al gauw in vakantiekiekjes nemen, waar niets op tegen is, en dat heb ik toch willen beperken.
Verwacht u de komende tijd regelmatig aan wat foto's uit Parijs al zal ik proberen daar niet in te overdrijven Laat ons beginnen bij het begin: de Thalys trein komt aan in het Gare du Nord. Vanaf daar is de Parijse metro je grote en gedienstige metgezel.
Blauw vleesvliegje aan het poetsen. Vliegen poetsen regelmatig hun kop, vleugels, ogen en pootjes om voornamelijk hun zintuigen proper te houden. In de pootjes zitten trouwens ook zintuigen waarmee ze kunnen proeven en voelen.
Als gewone burger blijf je hier beter weg. Het gerechtshof van Mechelen is gehuisvest in het voormalig Paleis van Margareta Van Oostenrijk, ook wel Hof van Savoye genaamd al denk ik dat dit laatste weinig Mechelaars bekend is.
De foto is een HDR bewerking, samengesteld uit 5 foto's met verschillende belichting (-2 t/m +2 EV)
Sam is het dochtertje van de jonste zoon van mijn vrouw haar oudste zus. Een echt poppemieke.
Deze bloem ken ik dan weer wel 
, ik verneem het graag.
De latijnse naam voor de Gehakkelde aurelia luidt 
Nog een stukje eigen aan Mechelen, de pop 
Eentje van gisterochtend, een Geaderd witje. 
) waaronder een boel macroshots.
Deze namiddag Leuven nog eens bezocht. 
. 
Al sinds enkele weken is de tjiftjaf terug in het land, zijn niet te miskennen zang (met een beetje fantasie hoor je hem zijn naam fluiten) is overal te horen.
We keken eerst vreemd op toen we van ver een wagen hoog opgetakeld zagen. Naarmate we dichterbij kwamen begon onze euro te vallen. Wegmarkeringen worden in Parijs niet geschilderd maar op de weg geasfalteerd. Als er wagens op de nieuw aan te brengen lijn staan dan worden ze zo hoog mogelijk opgekrikt, de asfalt wordt met een gasbrander vloeibaar gemaakt en een stuk markeringslijn wordt op die gesmolten asfalt gelegd. Als het boeltje is afgekoeld dan laat men de wagen zakken, op een niet onzachte manier trouwens.
De voorbije dagen draaide de blog op automatische piloot omdat we vier dagen in Parijs vertoefden.
Blauw vleesvliegje aan het poetsen. 
Als gewone burger blijf je hier beter weg. 
Wist je het al? Het is nu echt wel lente!
Wekelijks kan men in Mechelen de 
