Hallo alweer!

(Lees eerst Week 2 hier nog onder en dan is dit het vervolg... Vorige keer was er blijkbaar iets misgelopen met het on line zetten van mijn stuk.)

Vorige weekend is dus helemaal anders gelopen dan gepland, maar dat gaat ook natuurlijk. Geen probleem als je`t mij vraagt. Ja ik ga u de ritdetails deze keer besparen. Het is hier blijkbaar nooit anders, hoe kort of hoe lang de rit ook, altijd wel een aparte ervaring! Ik zou hier heel den blog kunnen volschrijven met de ritten alleen, echt bizar! Dus hier de rit kort samengevat:
`s Morgens om 7u in Kumasi vertrokken met een luxebus richting Tamale. Van het zuiden naar het noorden dus was een lange rit. Om 14u30 in Tamale aangekomen. Daar hadden we een half uur later al het juiste busstation gevonden om ons richting Mole te brengen en van daaruit zouden we naar Mogniori gaan voor onze nachttocht. In Tamale wilde Ingrid eerst nog geld wisselen (geen enkele bank wilde haar kaart aanvaarden en ze enkel nog euro`s) maar hier hadden we volgens de Ghanezen geen tijd voor want de bus kon er elk moment zijn. Dan maar hopen dat in toeristisch Mole wel gelegenheid zou zijn om te wisselen, was ik niet gerust in maar volgens Ingrid kwam het wel in orde. Maar dus een uur later was de bus er nog steeds niet dus gingen we toch nog maar eens horen waar er een wisselkantoor was in de buurt. Maar nee, we moesten zeker blijven wachten want bus kon er weer elk moment zijn, mooi in koor. Dat hier in Ghana alles lekker traag verloopt, daar waren we natuurlijk allang achter dus konden we ons nog redelijk rustig houden. Maar we hadden er niet echt op gerekend dat we DRIE UUR zouden moeten wachten op een bus die er elk moment kon zijn! Ja ongelijk kunnen we ze niet geven, elk moment kan even goed binnen drie uur zijn. Maar we moesten nog 170km tot Mole wisten we, dus Mogniori zat er vanacht zeker niet meer in. Dan maar de rollen omdraaien. Eerst Nationaal park Mole doen en dan de nacht erop Mogniori.
Heel blij dat we dus om 18u eindelijk op die bus zaten. En de regen die een uur later in het donker kwam, zorgde weer voor heel wat vertraging. Dus om 00u15 aangekomen in Mole. Best een lange trip voor een weekendje weg, nu nog hopen dat het de moeite was! Maar dus om 1u lagen we in ons bed. Eindelijk!!!

Vijf uur later mochten we om 6u alweer opstaan voor onze ochtendsafari. Als we buiten stapten, kregen we het park voor een eerste keer in het daglicht te zien. De loges lagen blijkbaar op een hoger punt dus het uitzicht over het park was echt immens en ontzettend knap! We hadden al snel door dat het de rit waard zou worden! Vanop een terras vooraan gelegen keek je mooi uit op het water waar de olifanten straks hopelijk hun dagelijks badje zouden komen nemen. Maar eerst te voet op safari! Op zoek naar die olifanten en andere dieren! De safari is een flinke wandeling van 3u geworden. In onze groep zat ook een Nederlands koppel (35j) dus dat was ook wel fijn! De uitzichten en de dieren die we onderweg tegenkwamen, waren ook echt prachtig. Hebben vooral apen, zwijnen, soorten antilopen en krokodillen gezien. Van olifanten hebben we alles gezien, voetafdrukken, eten, stront, maar het beestje zelf waren we niet tegengekomen L Dat vonden we echt heel jammer, maar `t was nog vroeg dus we konden ze vandaag nog altijd te zien krijgen.

Na de safari  gingen we ons eens terug bekommeren om het geld. Inmiddels was mijn cashgeld wel zo goed als op, want was al heel de tijd voor ons twee aan het betalen. En Marlieke en Yao hadden me aangeraden altijd voldoende cash mee te nemen en dan visakaart in de kluis te houden. Slapen, eten en drinken konden we gelukkig via hotel met de maestro van Ingrid betalen. Safari`s enzo behoorden niet tot het hotel dus die moesten cash worden betaald, in een ander bureau. In het andere bureau wilden ze de euro`s wel wisselen (we kenden zelf de wisselkoers) maar ze wilden er maar minder Cedi`s voor geven dan het waard was. Ja we hadden natuurlijk geen andere keuze want moesten ochtendsafari ook nog betalen. Hadden we in elk geval niet genoeg centen om nog naar Mogniori af te dalen dus dat plan is dan meteen geschrapt. Vond ik op zich niet zo erg, ik had de reis hiernaartoe toch wat onderschat dus wilde liever nog wat luieren aan het zwembad met een prachtige view en dan in namiddag nog een autosafari doen. De auto`s gaan dieper in het woud en dus meer kans om toch nog een olifant te zien. Na die safari zouden we dan nog net genoeg cash hebben voor bus terug en water hiervoor.

Tijdens de tweede safari hebben we vooral veel soorten bambi`s gezien. Allemaal verschillend, maar voor mij noemen ze allemaal bambi! Je kent die dieren wel maar als je ze zo in het groen ziet staan of lopen, echt ongelooflijk mooi! Bewegen vooral ook echt heel mooi. Bleven vaak vlakbij de auto staan en ze luisterden naar het gefluit van de gids. Heeft echt mooie foto`s opgeleverd! (Waarvoor trouwens nog is nen dikke merci aan mijn sponsors van `t fototoestel: SMAK!!! Heb er hier al van genoten ze!) Maar je hoort het al, ik spreek hier over bambi`s dus veel olifanten hebben we alweer niet gezien. De gids wist ons te vertellen dat de olifanten door de overvloedige regen van vanacht niet de nood hebben om naar voor te trekken en te gaan badderen waardoor ze diep in het woud bleven. Met andere woorden, geen olifanten gezien L. Ik vond het wel heel jammer, maar ik kan ze nog altijd te zien krijgen in Nepal dus cva.

`s Avonds nog wat met het Nederlands koppel gepraat. Bleek dat zij maar een week in Ghana waren en dus een auto met chauffeur gehuurd hadden. En die gingen de dag erop (zondag dus) richting Kumasi vertrekken. We mochten met hen meerijden als we wilden. Wij gingen normaal pas maandag vertrekken maar we hadden geen geld meer voor nog een safari, dus zouden we enkel aan het zwembad kunnen liggen. En die hadden echt zo`n grote auto, lekker veel plaats. Klonk wel heeeel aantrekkelijk na die lange heenreis, en dan nog ons krap geldbudget, hadden echt nix reserve moest er iets tussenkomen op de rit… Hebben dan beslist om toch zondag met hen mee naar huis te gaan, en dan maandag in Kumasi nog iets leuk te doen! Zij bleven onderweg in Kintampo wel overnachten dus vandaar zou het nog 4 uurtjes met de trotro voor ons, maar dat was voor ons intussen een eitje meer. In Kintampo konden we trouwens nog mee naar een waterval gaan zien, leuk extraatje!
De volgende ochtend dus samen ontbeten en dan gaan betalen. Ja daar gingen we weer! Hier betaal je via mastercard dus niet met een pincode maar met een handtekening. Ingrid had de mastercard geleend van ouders en dus kwamen die naam en handtekening niet overeen en zou dat niet geldig zijn. Amaaaai. Een heel gezever, vanalle oplossingen bedenken maar het was nooit niet goed uiteraard. Logisch ook, kaart zou evengoed gestolen kunnen zijn volgens hun… En dan hoorden we: Olifanten!!! We mochten gaan kijken, ze kwamen deze ochtend wel baden. OOOOh, vlak voor ons vertrek toch nog grote olifanten gezien!!!! Leuk!!!! Wel niet van dichtbij, maar het was toch een leuke aflsuiter!!! En dan weer terug naar het geldprobleem :p Uiteindelijk heeft dat Nederlands koppel ons alweer verder geholpen. Ze hebben het cash betaald en Ingrid heeft het dan vanuit Nederland laten overschrijven. Echt heeeeel fijn van die mensen! We stonden echt met ons handen in ons haar. Ze hebben zelf ook twee dochters en ze zouden het ook fijn vinden, moesten die ooit in zo`n situatie terecht komen, dat anderen hun zouden verder helpen. Dus echt wel lief! Maar dus mijn Visa blijft in het vervolg mooi in portefeuille steken!

De terugrit was dus best wel gezellig. Tenminste, ik heb toch nog wat van die terugreis kunnen genieten. Ingrid was intussen erg ziek geworden. Hebben zondagavond dan Yao en Marlieke gebeld en die zeiden toch al een Malariakuur te starten voor de zekerheid en dan de maandag dit te laten nakijken. Maar dus maandag  ben ik ook ziek geworden. In een erg snel tempo voelde ik me echt sleeecht, krampen, diaree, koud, koppijn, slap, nekpijn, rugpijn, alles wa ge ma kunt bedenken. In de namiddag dan naar Kumasi gereden voor check up. We gingen daar een kleine ruimte binnen waar twee zetels en een minibureauke binnen gepropt stonden. Onze naam werd op een papiertje gekabbeld. En dan kon ik door een deurtje naar een nog kleiner kamertje met juist een stoel en tafeltje en de verpleegster. Dan kreeg ik prikje in mijn duim en bloeddruppeltjes gingen dan op een glazen plaatje. En als we thuis waren, konden we bellen voor het resultaat. We hadden het goed zitten! Ze tellen hoeveel dat er in u bloed verspreid zit en tot 1 kunnen ze tellen. Bij ons konden ze het niet meer tellen dus dat noemen ze dan +1. Wel even slikken als je dat hoort, maar dan ben ik direct met de kuur begonnen. En na de tweede dosis de volgende dag waren de ergste klachten alweer weg. En dan vanaf woensdag voelde ik me echt wel weer ok en kon ik weer normaal eten en naar toilet. Ik kon alleen nog niets doen. Zolang de kuur duurt, stuurt mijn lichaam alle energie naar het ontgiften ervan. Er is dus echt geen energie meer voor iets anders. Ik was is een uurtje bezig geweest met douchen en wat opruimen, ja dan moest ik echt 3 uur strijk liggen, maf! Ingrid heeft wel veel langer last gehad van de pijnlijke symptomen, blij dat ik daar toch vrij snel vanaf was!
Maarja! Ik kan hier dan wel genieten en vertellen over de mooie en leuke dingen, maar de ongemakken moet ik er dan maar ook bij nemen e! Ben sinds vandaag weer helemaal de oude en ik gaan er weer helemaal kunnen invliegen!

Ik beschrijf hierboven trouwens hoe die check-up is verlopen. Op het moment dat ik daar was, was ik natuurlijk totaal niet mee bezig met hoe het daar georganiseerd is. Ik was dolblij dat die zetel daar binnen gepropt stond en dat ik alleen mijn naam moest geven en dat ik in twee stappen bij de deur was voor de prik en dat ik op 3 minuten  ook weer buiten was. En dat ik bij thuiskomst al voor het resultaat kon bellen. Hoe ongelooflijk efficiënt is dat? Zoals ik het beschrijf, lijkt het zo armzalig en onbetrouwbaar. Maar als je het mij vraagt is dit net wat de patiënt nodig heeft, niet meer en niet minder! Vond ik achteraf gezien best wel het vermelden waard!

Maar nu ga ik wel stoppen want ik blijf maar schrijven. Ik vertel misschien veel oninteressante details, of gewoon te uitgebreid. Ik probeer me altijd wat in te houden maar ik denk dat ik het vertellen van wat ik hier zie en doe gewoon te leuk vind, om daar echt goed in te slagen.  

xxx

02-07-2011 om 10:24 geschreven door Kaat

Hallo!

Blijkbaar is er vorige keer iets misgelopen waardoor het stuk dat ik geschreven had, niet on line is gekomen. Het stuk hieronder is dus wel vandaag (3/07) gepost maar dateert dus eigenlijk van 23/06!

Ondertussen ben ik deze week met het vrijwilligerswerk gestart in de daycare. Momenteel zit ik hier zowat in een overgangsfase. Marlieke en Yao zijn niet zo tevreden van de huidige opvoedster en volgende week zou er dus een nieuwe komen. Daarnaast zou er vanaf volgende week ook een busje rondgaan waardoor ook kinderen die wat verder wonen naar de daycare kunnen komen. Grote veranderingen vanaf volgende week dus, ten minste als dit allemaal dan al doorgaat want op zen Ghanees maakt het niet veel uit wat je afspreekt. Als ze iets anders te doen hebben, komen ze gewoon niet opdagen en doen ze het een andere keer wel.
Ondertussen ben ik wel al bezig. Ik mag helemaal kiezen op welke manier ik werk en wat ik doe met de kinderen. Ik heb dan besloten om kleine groepjes uit de grote groep te halen en telkens activiteiten in kleine groep te doen. Op deze manier kunnen de kinderen meer leren. Communicatie is trouwens echt niet eenvoudig met de kinderen. De meeste mensen kunnen hier wel Engels (met haar op) maar de kleine kindjes hebben het natuurlijk nog niet geleerd. Wat je ook zegt of vraagt, ze antwoorden allemaal met `yes`. Niet gemakkelijk maar wel een uitdaging!

Vorig weekend hebben we een daguitstap gedaan naar Bobiri, een mooi stuk woud waar we normaal veel vogels en vlinders zouden moeten gezien hebben, maar die waren er dus niet. Maar `t was wel fijn om in de bossen te wandelen. Vooral omdat hier echt alles door elkaar groeit, groot en klein, dik en dun. Mooi! De gids heeft ons een paar schorsen van de bomen laten proeven, geen aanrader, het is niet lekker! Het zou wel gezond zijn voor vanalles en nog wat…
De rit terug was weer spectaculair. Het eerste stukje moesten we met de taxi doen, dus eerst alweer een heel gedoe rond de prijs. Je moet hier echt serieus afdingen, bij alles! Ze vragen dikwijls meer dan het dubbel. Dan moesten we nog twee keer een totro nemen (zon miniminibusje dat er echt niet uit ziet, vol plakkende mensen). Op zich geen probleem, maar blijkbaar wel wanneer er een tropische regenbui overvliegt! Zo kwamen we dus tot de ontdekking dat het dak langs alle kanten lekte! Het is maar water denken we dan, maar zo dachten de Ghanezen er duidelijk niet over. Een geroep en getier in die totro, echt om koppijn van te krijgen. En dan nog niet halverwege hebben we autopech. Hebben we ontzettend lang stilgestaan. Hadden we uiteindelijk het plan een taxi te pakken en dan ging de totro alweer dus zijn we hier toch terug ingestapt. Uiteindelijk hebben we dus 2u15min gedaan over de laatste 12km! Ik heb me er niet al te hard in geërgerd, `t was weeral een ervaring, ongelooflijk!

In de stad zijn we ook op de grootste openluchtmarkt geweest van West-Afrika. Echt de moeite! Opgedeeld in allemaal gangen waar dezelfde dingen worden verkocht. De stoffengang was echt wel indrukwekkend! Hebben we twee stoffen gekocht. De vrouwen in Kokobeng hebben we dan wat werk gegeven met onze stoffen en hopelijk komen daar dan ook prachtige rokken uit!

Ik denk dat ik enorm ga genieten van de weekends maar toch ook blij ga zijn dat we in de week wat minder in de drukte van de mensen hoeven te vertoeven. Het afdingen, het afwimpelen van mensen en liefdesverklaringen en het getoeter van alle taxi`s en totro`s maken het tegen het einde van de dag toch wel erg vermoeiend. Blij dus dat die afwisseling er wel is.

Gisteren had ik echt wel een echt WAUW-moment om emotioneel van te worden! Om 20u nam Ingrid me mee naar buiten. Zijn we in de tuin op een mooi plekje gaan zitten met een ontzettend mooi ver zicht. Het was al donker (hier valt de schemer in om 18u en om 18u30 is het al helemaal donker). Nog warm maar er was een zacht briesje opgekomen, echt perfect van temperatuur dus. We keken uit op een ontzettend mooi groen landschap. In de verte zagen we de lichtjes van de stad Kumasi. Boven ons een open sterrenhemel. En dan in de verte zagen we dan de lichtflitsen van een tropisch onweer die de hele hemel verlichtte. Je zag bij elke flits ook heel mooi de contouren van de wolken in de verte, echt moooooi! Om stil van te worden!

Nu zijn we in de stad Kumasi om hier morgen om  4u `s ochtends de eerste bus (geen totro) naar Mognori te pakken.  Zal waarschijnlijk toch wel een hele dag reizen zijn. Hopelijk is de drukte op deze bussen minder want als we zijn aangekomen gaan we ineens onze nachttocht doen die nacht dus… Spannend weekend dat eraan zit te komen met hopelijk ontzettend mooie foto`s van olifanten, krokodillen, …

Dikke kus!

02-07-2011 om 10:20 geschreven door Kaat