Ondertussen hebben we hier al t een en ander meegemaakt in Nepal. Om te beginnen hebben we iedereen hier een beetje beter leren kennen. Den ene al me wa meer plezier dan den andere. Nu wonen we met vier opt vrijwilligersverblijf met Tom en Cynthia erbij. Tom was hier al sinds begin augustus maar was net op trekking vertrokken als wij toekwamen. Ondertussen is hij dus een dikke week terug. Nen toffe kerel van 32 jaar dieje hier wel wa sfeer brengt. Cynthia is 45 jaar en is hier sinds begin september. Daar kunnen we het misschien net iets minder mee vinden. Op zich geen kwaad mens, echt niet. Maar die is vrij vermoeiend om rond je te hebben. Die tettert voortdurend en dan liefst nog ofwel over zichzelf ofwel over de dieperliggende betekenis van god weet wa allemaal. Die zoekt zelfs naar de betekenis van de diarree bij een paar van ons kids... En ja dan isser nog het hondenhistoire geweest waarvan ik u de details ga besparen, want dan ga ik me weer opfokken en ben ik daar twee blz verder nog over aant schrijven. Dus een lang verhaal int kort: Cynthia besloot een straathondje mee naar huis te brengen (in Kathmandu ligt, zonder zwans, om de paar meter ne straathond). Wij hadden haar vriendelijk duidelijk gemaakt da we da hondje ni binnen wilden! S Avonds komen we thuis en ligt da hondje in onze slaapkamer! Ikke behoorlijk Pist! Maar toch vrij beleefd duidelijk gemaakt dak er écht ni mee kon lachen! En de week die daarop volgt, kon Yentl haar lakens elke ochtend wassen, kamer kuisen en haar lijf kapotkrabbe van de gigantische vlooienbeten op gans haar lijf! Echt geen lachertje! Dus ge snapt da we ni direct dikke vriendjes gaan worden met Cynthia en da we best wel content zen da den Tom der is bijgekomen.
Verder wordt de sfeer opt dak in Shangrila Home er ook beter op! We kaarten al is met Tom, Prakash, Dinesh en onze Wim. En liefst me zon lekker rummeke erbij! Rum met lemon en heet water, heel lekker, en goed voor de vertering dus goed excuus om da geregeld is te drinke e :p!
Ondertussen hebben we al een paar mooie wandelingen achter rug. Verder hebben we nog heel wat plannen voor uitstapjes en deze week is daar het startschot van gegeven. We zijn me de kids naar Nagarkot gegaan. Met Alle kids, Alle didis en dais en alle vrijwilligers! 115 man in totaal denk ik. De kleinsten gingen met de bus en de rest kon kiezen of ze met de bus, de mountenbike of te voet gingen. Zelf zijn we te voet meegegaan. Ja de wandeling naar Nagarkot was echt heel tof, wel héél vermoeiend, want moesten heel de tijd stijgen! Nagarkot ligt om den top van den berg (2000m) dus ja. Maar ni veel vant uitzicht kunne genieten want veel wolken en vooral waren we erg ongerust omda de fietsers er na donker nog steeds ni waren... Lang lang verhaal int kort: platte band, fout gereden, fiets stuk, de weg onbereidbaar, geen eten en drinken onderweg, drie gaste flauwgevalle, wandele, geen bereik met gsm en elkaar kwijtspele, wij ne redder inschakele dieje zenne gsm vergeet dus wiste nog altij nix... Soit, alles is goe afgelopen! We waren heel content als ze uiteindleijk aankwamen! De dag erop gingen we terugwandelen. We waren al kwartier via trekkingtrail aant dalen en deze bibi slaagt erin voet gigantisch om te slagen en ondanks de botinne toch krak te hore. Dus ja gewrichtsbanden verrokke of gescheurd... Alleszinds ni goed! Op die trekkingtrail kan natuurlijk geen verkeer kome dus ikke me onze Wim en Yentl trug naar bove gesukkeld en daar met de bus truggereden. Hopelijk geneest het snel... Iedereen is hier bezorgd en wordt dus goed verzorgd, maar das dus wel ne mindere. Hopelijk huppel ik binne dit en twee weke weer vrolijk rond J want we hebben nog wel wa plannen en ik ben ni van plan hier te vertrekke zonder het een en ander te hebben gezien hier ze! Ma da komt wel goe!
Ik probeer een van de dagen nog fotos op te laden (nu lukt het ni), en hopelijk werkt de link deze keer wel...
