Vooreerst kregen we het zotte idee om een grote wandeling te maken door het plaatselijke nationaal park. Ik heb zo de indruk dat zelfs het kleinste boerengat hier in Australië zijn National Park heeft, zodus ook Noosa. De wandeling was mooi langs kliffen en kleine baaikes tot we een groot strand moesten doorkruisen. Het zand was hier zachter dan elders en daardoor moeilijker te bewandelen. Gelukkig konden we iets over halfweg een alternatieve route opnieuw door bos inslaan. Na een tijdje keuze paarse wandeling langs links of zelfde paarse wandeling langs rechts; we kozen voor links, richting kust. Het pad werd veel smaller en door dichtere begroeiing, iets verder opnieuw keuze evenwel zonder enige vermelding. Gezien het grote pad rechts van ons moest liggen kozen we voor die kant. Na korte tijd was er steeds duidelijker een geritsel in het struikgewas hoorbaar. Weer dat Australisch sckarrelkieken was ons eerste gedacht. Evenwel geen kieken te bespeuren en het gescharrel ging veel te lang met ons mee. Tot we zo'n meter of 10 ver naast ons een enorme staart, donkerbruin met gele vlekken, gestaag met ons mee zagen schuiven. De achterpoten werden even zichtbaar maar lijf en kop niet. Het geheel moet zeker 1,5 meter lang zijn geweest; Sorry geen foto het was precies een mee schuivende tak. Dus een zot grote leguaan op een zotte wandeling.
Maar alle goeie dingen bestaan uit drie, placht men te zeggen.
Vandaag werd de Melbourne Cup gereden.
De Waregem Koerse van Australië, maar dan met het verschil dat die "zotte" van bij ons hun gelijken treffen in Waregem en de rest van het land niet beroeren. Maar niet in het Land van de superlatieven, hier wordt het hele land als het ware gegijzeld door ne paardenkoers. Ieder deftig etablissement wordt ofwel afgehuurd voor of organiseert een diner met veel drank, enkele grote schermen om de koers te volgen en natuurlijk een after party waarbij menige gewone voorbijganger blij is dat de security de feestneuzen veilig binnen houden.
De dresscode van de ,vooral jonge, dames was van die aard dat zelfs digitale fotografie een verspilling werd, dus ook hier van geen fotos.
(fotograaf was ook niet zeker of zijn grimassen bij het fotograferen op het nodige begrip zouden kunnen rekenen)
Piet en Joris hebben we thuis gelaten en wij, Jan en Carine zijn alleen ter Walvis gevaren.
Gelukkig in de warmere wateren rond Fraser Island; De laatste vaart van het seizoen, dan stoppen ze er mee want de vissen zijn dan schampavie.
De Schipper verwelkomde ons bij de ochtendlijke afvaart dat ze gisteren der nog drie gezien hadden, maar dat gaf geen garantie en enkel een gratis vaart volgend seizoen was als compensatie mogelijk. Maar ze gingen der alles aan doen om die laatste walvis toch in het vizier te krijgen. En wij moesten extra uitkijken om eventueel zelf een teken van walvisleven te bespeuren zoals; opspuitend water of wuivende staart. Gezien iedereen aan boord wist dat deze vaart zijn laatste kans was om Moby te spotten werd er met zeker 80 arendsogen over het water getuurd, uren lang.
Geen teken van leven, enkele dolfijnen die ne keer hun rug krolden, een paar min of meer vliegende vissen was alles wat drie uur noest speurwerk op leverde.
Tot de kapitein plots van koers veranderde en tussen twee andere boten moeder met kind walvis de show aan het stelen was.
Zo'n veertig bakhuizen vielen open van verbazing, of negenendertig vermits een nuchtere kleine opmerkte; mam where is the whale I only see rocks?
Toch was het een spektakel, geheel apathisch stil een dierlijke massa van zo'n 10 meter lang met aan de kop een kleine uitgave. Een spuitje van de kleine alle drie_vier minuten en van de moeder alle zes-zeven minuten en een enkel staart beweging van baby waren bewijs dat het niet om "drijvende stenen " ging, voor anker voor de toeristen. Tot plots de kleine de kriebels in zijn vinnen kreeg en aan een of ander springconcours begon. Moeder was duidelijk niet in haar sas en meer dan enkele staartslagen werden niet ten berde gebracht. Maar we hadden toch twee levende walvissen gespot en van dichtbij bewonderd.
Wijle kontent naar huis, iets minder gebroken dan gisteren en met extra rode neus, niet van de scheepsrum maar van de verraderlijke zon.
vooreerst ne dikke proficiat aan de lezers van Knokke le zoute met de geboorte van een tweede kleinkind.
Toevallig logeren we ( niet in de aop) in wat men pleegt te noemen het "Knokke" van Australie. Niet dat men hier al van Le Zoute gehaered haved, but the plaisance is wetherzeids in Knokke kent men oach niecht Noosa en Australie.Wie vertaling nodig heeft is gescheten in het beste West-Vlaomsch.En nu serieus.
Tis alweer en week geleden dat we van ons laten horen hebben, ehwelhe dat is vooral omdat de australiers vooral afstammen van gierige Schotten en dat "bendige" Westvloaminghen geen centen over den balk gooien om te betalen voor Wifi als we dat voor nietn kunnn krieghen in t' Australische Knokke;
Al bij al waren de voorbije dagen best wel bijzonder. We bezochten eerst de " Glashouse Mountains", voor wie het niet zou weten, dat zijn enkele min of meer spitse uitsteeksels die overschotten zijn van vulkaankegels zo'n slordige 27 000 000 ( juist miljoen) jaar oud. Dus volgens de uitbater van de Lodge waar we logeerden (wel een beetje in de aop, maar gelukkig gezellig door medegasten uit Zwitserland en Holland) 3 maal zo oud als ULURU. Kwestie van wat onderlinge konkerentie en jalouzie. Vandaar ging het naar Fraser Island. Nen hoop zand tweemaal zo groot als Lanzarote.
Twee hotels en gemiddeld 1000 man op heel die 1250 vierkante Km. Dus we zullen daar wel heel rustig en eenzaam geweest zijn. Ja mien gat.We gingen ne keer het eiland verkennen over de 1500 km zandweg, Jammer in een bus op poten met zo'n dertig man. Alé als dat de enige is op ons boane goat da nog meevallen.Aan den eerste stop, bezienwaardigheid van een grote zandpanne : nog een buske met DEUTSCHEN. Moesten ze ne keer in "DE" Panne over tzand naar Frankrijk gewandeld zijn ze zouden anders klappen, alhoewel,toegegeven, de overgang van bos naar zandmuur was indrukwekkend.
Toen kwamen we op het strand, een koersboane van 75km over 't zand. Plots bleek den elft van die 1000 man daar te moeten zijn.Om de drukte te vermijden zijn wij dan maar lekker gevlogen van tstrand naar tzand. Met een vliegerke starten op strand met de wiellekes biekants int twater en na een kwartierke genieten van het zicht op het eiland weer landen op de plage, dat kunnen we niet bij ons.
Nog wat oude houtvesterslocaties bezocht, door het regenwoud gewandeld en gezwommen in een verjongingsmeer, zonder avance, want we voelden ons minsten twee keer gebroken toen ze ons weer afleverden aan het hotel.
