Nog enkele avondlijke woordjes voor het slapen gaan na een eerste half dagje rust na de rush door Litchfield, Mary River, Kakadu en Nitmiluk National Park. De Australiërs noemen dat hier THE TOP END, beter zou zijn het einde van de top. We hebben ons weer eens fantastisch gehaast om het land van de Aboriginals te doorkruisen aan letterlijk 100 per uur met onze privé 4X4 camion met gids en chauffeur ten onze dienst. Deze extra luxe was misschien wel ter compensatie van de toch wel extreme temperaturen ( 3 dagen tot 41 en een topdag van 43°C). EN dan maar ?jaloers? commentaar geven op de inboorlingen die het aandurven om bij dergelijke temperaturen op hun (meestal) grote gat onder de plaatselijke boom te verblijven. Wij dus niet; 1000km gevreten Bij 4 watervallen gaan zwemmen en wees gerust het plaske water was groter dan het kerkplein van menige Vlaamse gemeente. Krokodillen gespot, die ons enkel een blik gunden van laat ons gerust we zijn te lui om ons muil te roeren bij deze temperaturen. Enkel de vogels deden normaal, juist wegvliegen als je op de ontsluiter wou drukken. Verder veel geleerd van de rotsschilderingen van de Aboriginals, over de schepping, sociaal en asociaal gedrag, gevaar van uranium en zoveel meer. Terug mooie zonsondergangen, boottocht door wonderlijke kloven, vlucht over the Wetlands. EN !!! opleiding in kangoeroe speuren en dan spiesen op authentieke speer om daarna te roosteren op zelf gemaakt vuur zonder assistentie van UNION MATCH of BIC. Om tot rust te komen nog even getroost door Aboriginal dat ge ook gelukkig kunt zijn zonder te kunnen lezen of schrijven als ge maar uit de gevangenis blijft en na je eerste keus vrouw weet dat er altijd wel een tweede keus is. Het aanleren van de originele schilder technieken, weliswaar met plakkaatverf was zeker een ander hoogtepunt. Dat we daarenboven ook nog 5 gekookte ontbijten, 5 lunches in the park en 4 heel lekkere diners verwerkt en verteerd hebben zal ten overvloede duidelijk maken dat hier niet voor ons plezier zijn, of misschien TOCH WEL !!!!
T is gebeurd...We hebben hem gezien, het icoon van Australië:de monoliet Uluru of Ayers rock voor de Aussie.
We hebben hem bezocht 3 dagen lang, eronder, erin, bij zonsopgang en bij zonsondergang, vanuit de helikopter.
Hij was, is en blijft adembenemend, mysterieus en overweldigend...
Die zonsopgang en zonsondergang tochten laten zich voelen, al zou ik het zo weer doen. Ik die kreun als ik voor 9 u actief moet zijn, stond gezwind op om, achtereenvolgens 6 u, 5u en 4u, maar het was het waard. De red center heeft mijn hart gestolen...Eindeloos, ruw, eenzaam is de indruk die blijft hangen. Prachtig om te bezoeken maar hard om in te leven. Nochtans doen ze het op enorme cattle farms, zo groot als heel vlaanderen, soms zelfs als België. ....Zelfs voor die koe is het een eenzaam bestaan!!!
Nu zijn we in Darwin, een dagje rust met huishoudelijke klusjes. ..
Met een perfecte afsluiter voor we morgen in de jungle verdwijnen: een avondje deckchair cinema onder de sterrenhemel met Juliette Binoche in de hoofdrol....
Onze eerste twee toerdagen vanuit Perth zitten er op.
Fotokes van enkele attracties en stops vindt je verder.
Op het eerste gezicht waren we opgestapt bij een ou-pekes-reis, bij nader inzicht en na verdere kennismaking valt dat nog wel mee. Dat we de enigste niet Engelstaligen zijn is lastiger.
Alles in Australië is inderdaad "groot" zo ook de afstanden en reistijden ts de verschillende bezoeken, dus wel een beetje lastig en naar verveling neigend, gelukkig goede video-installatie.
Na het ervaren van het verschil tussen een boeiing 777 (-)en een AIRBUS 380 (+) en de kordate, strenge maar vriendelijke, en overigens overbodige, controle van grenspolitie, sanitaire politie en douane, werden we door een vriendelijke Italian born Aussi naar ons hotel gebracht.
Tot zover het goede, vlotte nieuws. En nu hoe het allemaal kan misgaan op luttele seconden.
Bij het inchecken werd een creditkaart gevraagd om eventuele meerkosten te verrekenen.
Carine probeert met haar MASTER plastic, na enkele seconden een lichtjes beschamend antwoord: transaction declined. We vallen op onze delhaizepootjes en poetsen onze chip even aan de hemdsmouw en doare we go again, evenso het machientje: transaction declined. Dan maar mijn centen in de weegschaal gegooid met hetzelfde resultaat. Dus wij naar boven met het onzalige gevoel TIS NIE WAAR DAT ONZE KAARTEN NIE MARCHEREN!!!!!!
Gelukkig zijn we hier 6 uur voor op den Bellesjieke en wij dus naar ons bank gebeld . Met een licht Westvlaamse overtoon in de stem: Hoe Skièt da dor?????
Volgens de bank Skiètte da nog slechtre dan we vreesden. De transacties stonden wel geregistreerd op onze verbruik-gegevens van de kaart. En dat kon niet dat de kaart niet zou werken.
Als we terugkeren naar de receptie om nog eens te proberen merk ik dat mijn portefeuille niet daar zit waar ze normaal zit, ja ik zit letterlijk op mijn centen. Dus denken we: ik zal ze, in de commotie, aan de receptie laten liggen hebben. Niet dus, dus toch op de kamer? Niet dus. Waar dan? Blijkbaarnergens want nog steeds niet gevonden. En op camerabeelden van de receptie en lift wel degelijk zichtbaar op de juiste plaats gestoken en meegenomen.
Zover het eerste verdwijn-mysterie.
Een dagje achterna geloop, extra communicatiekosten en het verlies van rijbewijs en 500 cash, wel veel voor deze verdwijntruc en kaartmiserie. Gelukkig kon Tinneke, onzeAustralische connectie, het kaartprobleem rechtzetten. Dus kaart werkt weer goed als we opletten welke transactie we kiezen.
En dan gisterenavond het tweede mysterie.
Na een dagje stadswandelen en bezoek aan de zeer interessante Art Gallery of West Australia wou ons Carine deze tweede eerder positieve dag avontuurlijk afsluiten met een Nepalees avondmaal. Het eten was zeer smakelijk, niet te kruidig en enkel met water doorgespoeld. Wij gelukkig naar ons hotel voor het boekenlezen en sudokuoplossen vòòr het slapen gaan. Carine is amper tussen de lakens geschoven of ne serieuze vloek davert door de kamer; DIE STOMME Biesten!!!!!!!!!!!!!!!
Na enige censuur kan ik verder schrijven. Twee grote rode vlekken op de schouderbladen die enorm jeuken. Vliegensvlug ons apotheek boven getoverd en de zwellende vlekken onder een dikke laag wit bedolven. Maar zonder ook maar één beest te zien verandert Carine in een lappendeken waar ze de zwellende vlekken met een tweeloop hebben opgeschoten. Gelukkig helpt de zalf en stopt de wonderbaarlijke aangroei als de laatste plek zijn laagje gekregen heeft, verdwijnt ook het jeuken en zijn de vlekken na een paar uur terug naar waar ze vandaan kwamen: het niets.
Met de stijgende temperaturen van de laatste week zijn we ook aan het warmlopen voor de grote sprong richting "down under".
Vrijdag laatstleden alle papieren afgehaald in Roeselare, bij Heidi en daarbij moeten vaststellen dat alle vouchers per persoon afzonderlijk opgemaakt werden.
We vertrekken dus na 35 jaar huwelijk voor het eerst als ??????? op reis en met een kilootje extra papier in de koffer.
Er staan ons nog twee dingen te doen: een internationaal rijbewijs aanvragen en nu het moeilijkste de inhoud van de koffers zo selecteren dat er niet meer dan 20 kg per koffer moet versleurd worden.
Carine begint daar wijselijk morgen aan, en ik hoop dat het eerste wegen geen onoverkomelijk kledingdieet oplegt.
