aan de trouwe lezers

vooreerst ne dikke proficiat aan de lezers van Knokke le zoute met de geboorte van een tweede kleinkind.

Toevallig logeren we ( niet in de aop) in wat men pleegt te noemen het "Knokke" van Australie. Niet dat men hier al van Le Zoute gehaered haved, but the plaisance is wetherzeids in Knokke kent men oach niecht Noosa en Australie.Wie vertaling nodig heeft  is gescheten in het beste West-Vlaomsch.En nu serieus.

Tis alweer en week geleden dat we van ons laten horen hebben, ehwelhe dat is vooral omdat de australiers vooral afstammen van gierige Schotten en dat "bendige" Westvloaminghen geen centen over den balk gooien om te betalen voor Wifi als we dat voor nietn kunnn krieghen in t' Australische Knokke;

Al bij al waren de voorbije dagen best wel bijzonder. We bezochten eerst de " Glashouse Mountains", voor wie het niet zou weten, dat zijn enkele min of meer spitse uitsteeksels die overschotten zijn van vulkaankegels zo'n slordige 27 000 000 ( juist miljoen) jaar oud. Dus volgens de uitbater van de Lodge waar we logeerden (wel een beetje in de aop, maar gelukkig gezellig door medegasten uit Zwitserland en Holland)  3 maal zo oud als ULURU. Kwestie van wat onderlinge konkerentie en jalouzie. Vandaar ging het naar Fraser Island. Nen hoop zand tweemaal zo groot als Lanzarote.

Twee hotels en gemiddeld 1000 man op heel  die 1250 vierkante Km. Dus we zullen daar wel heel rustig en eenzaam geweest zijn. Ja mien gat.We gingen ne keer het eiland verkennen over de 1500 km zandweg, Jammer in een bus op poten met zo'n dertig man. Alé als dat de enige is op ons boane goat da nog meevallen.Aan den eerste stop, bezienwaardigheid van een grote zandpanne :  nog een buske met DEUTSCHEN. Moesten ze ne keer in "DE" Panne over tzand naar Frankrijk gewandeld zijn ze zouden anders klappen, alhoewel,toegegeven, de overgang van bos naar zandmuur was indrukwekkend.

Toen kwamen we op het strand, een koersboane van 75km over 't zand. Plots bleek den elft van die 1000 man daar te moeten zijn.Om de drukte te vermijden zijn wij dan maar lekker gevlogen van tstrand naar tzand. Met een vliegerke starten op strand met de wiellekes biekants int twater en na een kwartierke genieten van het zicht op het eiland weer landen op de plage, dat kunnen we niet bij ons.

Nog wat oude houtvesterslocaties bezocht, door het regenwoud gewandeld en gezwommen in een verjongingsmeer, zonder avance, want we voelden ons minsten twee keer gebroken toen ze ons weer afleverden aan het hotel.

Volgende bijdrage over de walviskes.