Deze morgen toen we om 07:00 vertrokken lag het dorp nog vredig te rusten in een wolk van stilzwijgen, heerlijk gewoon.Na enkele honderden meters en het oversteken van de sure kwamen we al snel op de GR die we zouden volgen tot in Vezelay. De GR bracht ons in het grote enge bos maar wat bleek na een kilometer of twee, het enge bos veranderde in een sprookjesbos. Het was net of alle bloemschikkers van Geel, Meerhout en omstreken maanden lang in het bos hadden vertoefd. Overal waar men zien kon was het bos bezaaid met verschillende soorten mos waar paarse, witte of gele bloemen om ter mooist wilden zijn en dat enkel en alleen voor ons. Maar ook hadden zij het bos voorzien van bergen en dalen alsof ze wilden zeggen, voor al dit moois moet je ook iets doen. en doen deden we, vooral genieten door op tijd op onze rug te gaan liggen en van de stilte, de vogels en de zon te profiteren. 3 km voor Vezelay staat een Sint Jacobs kerk en daar hadden we onze hoop op gezet om er een bezoekje te brengen en een stempel te bemachtigen, maar owee owee de kerk was dicht. Toch wel een kleine ontgoocheling. Nog een 2 km scheidde ons van Vezelay het vertrekpunt van vele pelgrims. Maar voor we de basiliek konden betreden stond ons nog de zwaarste beklimming van de dag te wachten. Zweten en puffend kwamen we boven, maar ook dankbaar omdat we tot hier ijn gekomen zonder al te veel problemen. Hier in Vezelay heb ik afscheid genomen van Gerda en Dick, twee fantastische mensen. Ik zal zeker nog veel aan hen denken.
Ik heb ook bezoek gekregen van mijn vrouwke, zus en schoonbroer en met een dagje rust in het verschiet ga ik zeker niet klagen.
Gisteren avond heeft Gerda gekookt, pasta met franse worst en kaas en lekker dat dat was.
Heerlijk geslapen en deze morgen na het ontbijt werden we hartelijk uitgezwaaid.
Het was een warme dag, met afwisselen wijngaarden, akkers (graan) en bossen. Geen reeën of hazen te bespeuren tot er plots 4 herten over de open vlakte liepen, daar word je wel even stil van. Zoals bijna altijd waren ook vandaag de kerken gesloten. Bij zulke lange afstanden hoort de nodige rustpauzen en dus werd er gretig uitgeken naar een bar waar we koffie konden drinken, vandaag is dat maar 1 keer gelukt dus werd er ook gerust langs de bosrand of op een dorpsplein nabij een boulangerie.
Vandaag wordt er geslapen in een hotel omdat er volgens onze infoniets anders beschikbaar is.Dit is natuurlijk minder persoonlijk, maar een pelgrim slaapt waar hij kan. Morgen op weg naar vezelay.
Een dag om in te kaderen. Pelgrim wordt men van dag tot dag. We zijn nog altijd met 3, Dick, Gerda en mezelf, in Vezelay scheiden onze wegen en gaat ieder zijn camino. Maar tot daar beleven we nog samen wonderlijke momenten.
Om 07:00 vertrokken we vandaag om al snel in een bar tijd te maken voor koffie. We worden pas om 17:00 op onze slaapplaats, dus na nog 10 km kregen we weer trek in koffie.
De velden wisselde af met bossen en omgekeerd, hier en daar werd het plaatje echt romantisch, met een kronkelend riviertje door de weilanden.
In Pontigny hadden we de gelegenheid om de abdij te bezoeken, dit is echt een pareltje. In het park de innerlijke mens gesterkt om alvorens de laatste 12 km aan te vangen. Nu kwamen we echt in de Chablis streek terecht, onmetelijke velden op gloeiende hellingen, waar nog geen spiertje groen viel te bespeuren.Echt ongelooflijke vergezichten en daar op een heuveltop met een bankje en wat groen legde we ons zoals een echte pelgrim op onze rug in het gras. Na een half uurtje trokken we verder om in Beine, onze slaapplaats , op het terras te belanden, met een lekkere fles Chablis. Hier kwamen we te weten dat we onze witte wijn te koud drinken en onze rode te warm.
En toen kwam de grootste verassing. We kregen op onze slaapplaats een volledig huis ter beschikking en de mevrouw wilde geen 20 per persoon, zoals vermeld stond op onze papieren, maar slechts 10 en aandringen had echt geen zin. Een pelgrim valt echt van de ene verbazing in de andere. Morgen zien we wel weer...
21/03/2012 Eaux - Puiseaux - Saint Florentin 23 km
Gisteren de dag toch nog positief afgesloten. De eigenaar van de chambre d'hotes had voor ons avondeten iets speciaals geregeld. Om 19:00 kwam een mevrouw van het pannenkoekenhuisje ons ophalen. Haar zaak was die dag dicht maar voor ons zou ze nog bakken. Bij een fles wijn kregen we als voorgerecht pannenkoeken met kaas in. Als hoofdgerecht kregen we pannekoeken met aardappeltjes en zelfs vlees in en als dessert pannekoeken met zoet en een koffie als afsluiter. Het was gewoonweg een heerlijke avond.
Deze morgen vertrokken voor een vrij korte tocht, maar met wat avontuur in. Aan de hand van de beschrijving kom je niet ver. Dus was het een beetje naar het zzw of het zuiden, gelukkig hadden we nog een kaart waar we ons konden op oriënteren. Halverwege belande we in het aards paradijs, tussen de bloemen en in het zonnetje zaten of lagen we onze boterhammen op te eten, alvorens de laatste kilometers aan te vangen.Het was een tocht met prachtige vergezichten en glooiende velden, kortom een pracht tocht.
Na Troys was het klimmen en dalen geblazen, met mooie vergezichten, maar voor mij was het afzien geblazen. Niet echt genoten, hopelijk gaat het morgen beter.
Vannacht heb ik langs de seine geslapen. De seine stroomde letterlijk langs mijn raam.
Deze morgen aan de ontbijttafel nog een goede babbel gedaan met één van de broeders, de andere waren naar de mis.
Het grootste gedeelte van de tocht liep vandaag langs het water, soms dacht ik dat ik langs de Damse vaart liep, want dit was de eerste vlakke tocht Ergens langs de oever van de Aube heb ik een gedicht geschreven voor de achterblijvers:
Een gedicht voor hen die ik achter liet;
Ik had eens een droom, en ik dacht dit doe ik vast.
Maar de droom vervaagde en belande in de kast.
Vele jaren gingen voorbij en andere dromen kwamen., maar enkel die ene maakte me blij.
Ik vertelde aan iedereen die droom die ik steeds weer beleefde, en sommige dachten dat ik echt zweefde.
Andere die zeiden, blijf dan niet dromen en pak je biezen, in t' leven moet je soms kiezen.
Ook al vloeit er nu hier een traan over mijn wangen, mijn droom beleven kan ik door niets vervangen.
Aan allen die ik achter liet, dit is geschreven op de oever van de Aube, ik zal van allen mijn leven lang houden...
Gisteren is mijn vriend Johny aangekomen en hebben we kunnen bijpraten en een lekker biertje gedronken, meegebracht uit Overijs met nog lekkere koeken voor onderweg, merci Rita.
Dat de mensen het hier menen met het uitstippelen van een veilige route voor de pelgrims hebben we gisteren avond nog ondervonden, toen de verantwoordelijke van de route tussen rocrui en troyes ons een bezoek bracht, om te vragen hoe het verlopen was tot nu toe. Na het afscheid van de zusters deze morgen en na het verlaten van het dorp werd ik weer in de velden gedropt tussen de reeën en ander klein wild. Als je al eens iemand tegen komt is het altijd tijd maken voor een babbeltje. Toen plots bleek dat mijn gsm plat was en ik een berichtje verwachte van Johny vond ik er niets beter op dan ergens aan te bellen en te vragen of ik 10 min mijn gsm kon opladen, geen probleem meneer kom binnen, zet u en laad dat ding maar op.
Ik zit hier echt op een emotionele rollercoster, want ookdeze avond werden we door de broeders Mariannisten in de watten gelegd (warme slaapplaats, avondeten en ontbijt)
Voor Johny vertrok heeft hij mij nog zijn persoonlijke geluksbrenger meegegeven, merci hé man.
Goed geslapen, deze morgen geen ontbijt genomen in het hotel, maar de patron trakteerde mij wel op koffie. Bij de plaatselijke bakker en bagette en 2 rozijnenkoeken gekocht en dan op pad. Men had regen voorspeld, maar ik heb geen noemenswaardige regen gezien, wel veel mist.Het landschap wisseld steeds van bos naar akkers, waardoor ik al zingend of al fluitend doorheen liep.
Het is zoals mijn schoonmoeder zegt: de vogels fluiten zowel van miserie als van blijdschap, zo zal het bij mij ook wel zijn.
Veel volk heb ik niet gezien, maar opeens zag ik van ver een lange wandelstok afkomen, deze werd recht gehouden door een klein oud mannetje, altijd interessant om een praatje te maken. Nu bleek dat de stok en het mannetje lang geleden ook naar Compostella was geweest. Toen was de stok nog hoofdzakelijk een stok om een hond weg te jagen, maar nu kan hij geen meter meer gaan zonder de stok. Hij wees me spontaan de weg verder en wenste me een bonne route.
Nu zit ik hier in Sézanne bij de zusters in het rusthuis en ik mag deze avond bij hen aan tafel schuiven en morgen vroeg staat de tafel gedekt om 06:45, Hier is geen moeite te veel voor een vermoeide pelgrim.
Goed geslapen en deze morgen ontbeten met alles uit de ijskast van de gemeente.
In Mardevil vertrokken richting wijngaarden rond Epernay. Eénmaal in de wijngaarden waren er geen markeringen meer te vinden. Dus enkel op kompas richting zuiden lopen tot ik in Moussy terug op de goede weg kwam. De tocht was vermoeiend met afwisselend bos en akkers.
Deze morgen verliet ik Reims terwijl de stad zijn inwoners en hun voertuigen uitbraakte. Na zoveel dagen door de natuur te hebben gelopen was het wel even wennen aan het geluid van de auto's. Gelukkig werd het na een 7 tal km terug rustig en wat we toen voor onze voeten kregen was prachtig..Wijngaarden werden afgewisseld met oneindige bossen, die ik dankzij de info verkregen in de kathedraal van Reims, kan doorkruisen. Door de nevel en zon konden er geen foto's gemaakt worden van Epernay, wat wel spijtig was.
Wat mij bij aankomst in Mardevil te wachten stond, grenst aan het ongelooflijke. Na de nodige formaliteiten op de "Mairie", werden we ,ja Dick en Gerda zijn hier ook, naar onze slaapplaats gebracht, waar een volle frigo met avonsdeten op ons stond te wachten. Een volledig gemeentelijke ontmoetingsplaats stond ter onze beschikking: douche, keuken, alles wat je maar kon denken, zonder enige vergoeding. Dit doet me terug denken aan het Jacob kerken pad. Duizendmaal dank mensen van Mardevil.
Om deze mooie dag af te sluiten wil ik nog een gedichtje schrijven voor mijn 2 schatjes: Emma en Fien...
Vake gaat op wandel naar Compostella, met in zijn rugzak een steen en heel veel wensen voor Sint Jacob van allemaal andere mensen.
Vake wandelt langs beken, rivieren en kanalen met allemaal hun eigen verhalen.
Vake wandelt door akkers, bossen en wijngaarden, waar reeën en hazen mij verwonderd aanstaarden.
Vake wordt ontvangen door gewone mensen of burgemeesters, steeds staat er koffie of nog iets beters
Vake wordt steeds meer pelgrim of hij het wil of niet t'is zo dat Sint Jacob het ziet...
Vannacht onrustig op mijn matje geslapen. Na het ontbijt, zijn we bij de burgemeester een stempel gaan halen en de sleutel van het ontmoetingscentrum terug gegeven. Misschien moeten onze burgemeesters hier eens in de leer komen om doorreizigers op te vengen en te vertrouwen. Door de mist en dwars door de velden zetten we onze tocht naar Reims verder. Net voor Reims werden we verhinderd om verder te gaan. De brug over de spoorweg was afgebroken. Na een ommetje van 3 km kwamen we aan in Reims. Hier werden we in de kathedraal opgevangen door leden van het Compostella venootschap. Zij wezen ons een slaapplaats toe in het maison Saint sixte. Ze gaven ook de vervolgroute naar Vezeley. Hierdoor veranderd mijn reisplan en wordt het ingekort met 2 dagen.
In Reims aangekomen vernam ik het nieuws van het tragische ongeval met de belgische bus, waar 22 kinderen en 6 begeleiders omgekomen zijn. Dan wordt je plots heel stil en klein en dan kan je alleen nog stilstaan bij het ondraaglijke verdriet van de ouders, vrienden en familie. En daardoor wordt deze camino ook een beetje hun camino, omdat deze dag niet uit mijn gedachte zal gaan.
Deze nacht goed geslapen in de gemeentelijke gite Vannochtend naar de bakker geweest en ons ontbijt gebruikt in het café waar we gisteren hadden gegeten. De pralines van Marie werden op oh's en ah's onthaald en zo werden we weer in de watte gelegd. Ook vandaag loop ik samen met Dick en Gerda door de velden waar de reeën, herten en hazen ons met grote ogen aankijken (dat denk ik toch). Ook patrijzen en leeuwerikken zie je hier nog, en de vlinders kondigen de lente aan. Zo wat halver wegen krijgen we wel zin in koffie, en wat gebeurd er... nog geen 20 m verder konden we niet voorbij een huis gaan, zonder eerst koffie te komen drinken en weerom kwamen de pralines van Marie therese van pas. Na de koffie kwam er nog een borreltje, een schat van een vrouw was dit en een ongelooflijke ervaring. Dit is echt de methode tegen de verzuring van de mensheid. In Bazancourt onze geplande slaapplaats was niets meer te vinden, maar zoals altijd op de camino, lossen de problemenzichzelf op.1 telefoontje en we hadden een gratis slaapplek in het gemeentehuis van Ponacla. De kers op de taart was, toen we vaststelde dat hier niets te eten was, de burgemeester voorstelde een broodje te gaan halen, en dat allemaal gratis. Vandaag hebben we prachtige mensen ontmoet, mensen om nooit meer te vergeten, een beleefnis om stil van te staan. Merci Saint Jaques
Deze morgen vol goede moed opgestaan, want mijn vrouwtje stond popemend op mij te wachten in Chateau Porcien, althans dat dacht ik. Om 06:45 bij een vriendelijke bakkerin rozijnekoeken en fransbrood gekocht en hop de wijde wereld in. Prachtig hoe de zon opkwam, daar word je echt even stil van. Na een tweetal uurtjes wandelen moest ik een kruising even de kaart boven halen, maar voor de kaart open was riep er iemand van uit het bos hé saintJaques est par ici. En wat bleek nu, het was helemaal geen fransman die mij riep maar Ton de nederlander die al een paar dagen voor mij uit liep. Een toffe kerel die de tocht in etappes doet. Hij is nu al 7 weken op wandel langs de GR 654, met tent, daar doe ik mijn hoed voor af. Later zou Ton mij terug voorbij lopen. Een prachtige dag gehad vandaag, zo tussen de velden, met ongelooflijke vergezichten. Ik geloof dat de dieren mij ook al beginnen te vertrouwen, want ik heb vandaag reeën, hazen, fazanten, eekhoorns en patrijzen gezien. Ik had zelfs de indruk dat het eekhoorntje zei: kop op Julien want op het einde wacht het vrouwtje, wat is de werled mooi als de dieren kunnen praten.
In Chateau Porcien stond ons een gite van de gemeente ter beschikking, want jaja Dick en Gerda hadden ook gereserveerd. Toen we gezellig op een bankje zaten, Francis met zijn schatje en ik met het mijne, kwam in de verte Ton weer aangewandeld.
We hebben er samen een gezellige boel van gemaakt, zelfs met Champagne, die Marie-Therese had mee gebracht. Vrienden echt bedankt voor deze heerlijke avond. Merci merci, morgen op weg naar Bazancourt
Deze morgen nog een fijn gesprek gehad met de uibaatster van de Gite. Zij blijkt een grote fan te zijn Napoleon. De slag om Waterlo staat op een kast volledig uitgebeeld met mini soldaten en in het midden Napoleon op z'n paard. ze heeft zelfs een zwaard uit de tijd van Napoleon, ik heb het even mogen vasthouden, amai dat is zwaar.
Op de tocht die ik gisteren gestapt heb zijn vorig jaar 2 nederlandse Santiago gangers verloren gelopen en zijn noodgedwongen een nacht in het bos moeten blijven overnachten. Uit de krantenknipsels bleek dat zij in de schuilhut overnacht hebben,waar ik mijn boterhammen heb opgegeten.
Na het ontbijt ben ik met Dick en Gerda samen vertrokken, een echtpaar uit nederland dat 4 jaar hun vakantiedagen hebben opgespaard om nu samen de tocht te kunnen stappen. (te volgen op dickengerda.waarbenje.nu). Prachtige dag gehad, fantastisch gezelschap en waarschijnlijk komen wij elkaar nog eens tegen op deze tocht
We zijn voornamelijk door een landbouwstreek getrokken wat wondermooie vergezichten opleverde. Op het einde nog een stukje GR654 om uiteindelijk in Signy l'abbaye te belanden, waar de carnavalstoet ging vertrekken.
Gisteren avond nog kennis gemaakt met 3 nederlanders, die hier op logement zijn. Zij bouwen hier in de streek een serre. Proper waren ze in geen geval, zo vuil als ze waren dronken ze nog wat pinten voor ze aan tafel gingen.
Deze morgen heeft de baas mij afgezet waar ik gisteren gestopt was.
Nog wat geld afgehaald, langs de bakker gegaan en dan verder op weg langs de GR654. De ganse dag ben ik door het bos gewandeld met alleen vogels als gezelschap en de muziek van kabbelend water ging steeds met me mee. De koning te rijk ben ik vandaag geweest al was het soms ook lastig (veel slijk en beekjes zonder brug)
Vandaag moet er gewicht uit mijn rugzak en omdat de post niet meer open is, laat ik het hier op mijn slaapadres achter en komt men het later ophalen.Hier is ook nog een nederlands echtpaar aangekomen. Zij vertrokken op 1 maart, misschien wandelen we morgen wel een stukje samen
Hotel gevonden via het gemeentehuis. Het was er binnen koud en het water in de douche was ook koud, maar de baas was vriendelijk en dat mag ook iets kosten. Deze morgen was er iets te beleven, ontbijt was afgesproken om 07:00. Om 06:45 dacht ik, ik ga naar beneden, maar daar was alles gesloten, nog geen paniek. Om 07:00 rammelde ik terug op de deur, nog geen beweging, ik kon nog niet vertrekken, want ik had nog niet betaald. Om 07:10 ging ik buiten kijken en om de hoek kwam de baas afgewandeld, breed glimlachend met 2 bagetten onder de arm. Hier zal ik vanaf nu moeten aan wennen.
Het was bitter koud om te vertrekken deze morgen. Eénmaal uit het centrum ging het terug langs de maasoever over een smal pad, zij die mij kennen weten dat dit zweten geblazen is.
Na de prachtige zichten op de restanten van de porte de france en de tour Victoire komt men aan de bocht van Chooz waar het maasavontuur ten einde is. Vanaf hier kan ik het GR pad 654 volgen, dit geeft prachtige vergezichten, na een zware klim natuurlijk.Overal waren verse sporen te zien reeën en everzwijnen, maar van de dieren niets te bespeuren, buiten een marter, maar die was dood.Onderweg in de bossen nog gesproken met een koppel dat aan het bomen hakken was, nu bleek die vrouw een limbugse uit Vroenhoven te zijn.
Ik denk dat toeval niet bestaat, in Olloy-sur-viroin stond er een wandelaar op de hoek van de straat, waar ik een slaapplaats aan vroeg, nu blijkt hier niet veel te zijn. Na enkele minuten kwam zijn vriend er aan en die wist nog wel een hotelletje in het bos, die een pelgrim zouden binnen laten. Zo zie je maar dat alles opgelost wordt. De hotelbaas wakker geklopt, het probleem uitgelegd en de deur ging open...
Gisteren avond in de abdij gegeten met een fransman die daar op retraite was. Zo zie je maar dat iedereen zijn manier heeft om alles eens leeg te maken. Deze morgen heb ik de lauden bijgewoond in de kapel van de abdij, dit is een gezongen gebedsdienst. Na een stevig ontbijt, afscheid genomen van de paters en dan op weg naar Givet, waar ik nog geen slaapplaats heb gevonden. Normaal was het de ganse dag langs de maasoever wandelen, maar ik ben op de GR beland die door het bos ging. Het was mooi maar heel zwaar en ik heb 5 km omgelopen. Soms liep ik zo dicht langs het water dat het toch een beetje beangstigend was. Het pelgrimeren moet ik echt nog leren, want ik ben bijlange nog niet onthaast. Het is zeer moeilijk om op tijd halt te houden, maar morgen moet het gebeuren.In Givet ben ik naar het gemeentehuis gegaan om een slaapplaats te zoeken. Hier in Frankrijk is men het wel gewoon een pelgrim over de vloer te krijgen op het gemeentehuis. Ik hoop op een goede nachtrust om morgen Olloy-sur-viroin te bereiken
