Deze morgen verliet ik Reims terwijl de stad zijn inwoners en hun voertuigen uitbraakte. Na zoveel dagen door de natuur te hebben gelopen was het wel even wennen aan het geluid van de auto's. Gelukkig werd het na een 7 tal km terug rustig en wat we toen voor onze voeten kregen was prachtig..Wijngaarden werden afgewisseld met oneindige bossen, die ik dankzij de info verkregen in de kathedraal van Reims, kan doorkruisen. Door de nevel en zon konden er geen foto's gemaakt worden van Epernay, wat wel spijtig was.
Wat mij bij aankomst in Mardevil te wachten stond, grenst aan het ongelooflijke. Na de nodige formaliteiten op de "Mairie", werden we ,ja Dick en Gerda zijn hier ook, naar onze slaapplaats gebracht, waar een volle frigo met avonsdeten op ons stond te wachten. Een volledig gemeentelijke ontmoetingsplaats stond ter onze beschikking: douche, keuken, alles wat je maar kon denken, zonder enige vergoeding. Dit doet me terug denken aan het Jacob kerken pad. Duizendmaal dank mensen van Mardevil.
Om deze mooie dag af te sluiten wil ik nog een gedichtje schrijven voor mijn 2 schatjes: Emma en Fien...
Vake gaat op wandel naar Compostella, met in zijn rugzak een steen en heel veel wensen voor Sint Jacob van allemaal andere mensen.
Vake wandelt langs beken, rivieren en kanalen met allemaal hun eigen verhalen.
Vake wandelt door akkers, bossen en wijngaarden, waar reeën en hazen mij verwonderd aanstaarden.
Vake wordt ontvangen door gewone mensen of burgemeesters, steeds staat er koffie of nog iets beters
Vake wordt steeds meer pelgrim of hij het wil of niet t'is zo dat Sint Jacob het ziet...
Vannacht onrustig op mijn matje geslapen. Na het ontbijt, zijn we bij de burgemeester een stempel gaan halen en de sleutel van het ontmoetingscentrum terug gegeven. Misschien moeten onze burgemeesters hier eens in de leer komen om doorreizigers op te vengen en te vertrouwen. Door de mist en dwars door de velden zetten we onze tocht naar Reims verder. Net voor Reims werden we verhinderd om verder te gaan. De brug over de spoorweg was afgebroken. Na een ommetje van 3 km kwamen we aan in Reims. Hier werden we in de kathedraal opgevangen door leden van het Compostella venootschap. Zij wezen ons een slaapplaats toe in het maison Saint sixte. Ze gaven ook de vervolgroute naar Vezeley. Hierdoor veranderd mijn reisplan en wordt het ingekort met 2 dagen.
In Reims aangekomen vernam ik het nieuws van het tragische ongeval met de belgische bus, waar 22 kinderen en 6 begeleiders omgekomen zijn. Dan wordt je plots heel stil en klein en dan kan je alleen nog stilstaan bij het ondraaglijke verdriet van de ouders, vrienden en familie. En daardoor wordt deze camino ook een beetje hun camino, omdat deze dag niet uit mijn gedachte zal gaan.
Deze nacht goed geslapen in de gemeentelijke gite Vannochtend naar de bakker geweest en ons ontbijt gebruikt in het café waar we gisteren hadden gegeten. De pralines van Marie werden op oh's en ah's onthaald en zo werden we weer in de watte gelegd. Ook vandaag loop ik samen met Dick en Gerda door de velden waar de reeën, herten en hazen ons met grote ogen aankijken (dat denk ik toch). Ook patrijzen en leeuwerikken zie je hier nog, en de vlinders kondigen de lente aan. Zo wat halver wegen krijgen we wel zin in koffie, en wat gebeurd er... nog geen 20 m verder konden we niet voorbij een huis gaan, zonder eerst koffie te komen drinken en weerom kwamen de pralines van Marie therese van pas. Na de koffie kwam er nog een borreltje, een schat van een vrouw was dit en een ongelooflijke ervaring. Dit is echt de methode tegen de verzuring van de mensheid. In Bazancourt onze geplande slaapplaats was niets meer te vinden, maar zoals altijd op de camino, lossen de problemenzichzelf op.1 telefoontje en we hadden een gratis slaapplek in het gemeentehuis van Ponacla. De kers op de taart was, toen we vaststelde dat hier niets te eten was, de burgemeester voorstelde een broodje te gaan halen, en dat allemaal gratis. Vandaag hebben we prachtige mensen ontmoet, mensen om nooit meer te vergeten, een beleefnis om stil van te staan. Merci Saint Jaques
Deze morgen vol goede moed opgestaan, want mijn vrouwtje stond popemend op mij te wachten in Chateau Porcien, althans dat dacht ik. Om 06:45 bij een vriendelijke bakkerin rozijnekoeken en fransbrood gekocht en hop de wijde wereld in. Prachtig hoe de zon opkwam, daar word je echt even stil van. Na een tweetal uurtjes wandelen moest ik een kruising even de kaart boven halen, maar voor de kaart open was riep er iemand van uit het bos hé saintJaques est par ici. En wat bleek nu, het was helemaal geen fransman die mij riep maar Ton de nederlander die al een paar dagen voor mij uit liep. Een toffe kerel die de tocht in etappes doet. Hij is nu al 7 weken op wandel langs de GR 654, met tent, daar doe ik mijn hoed voor af. Later zou Ton mij terug voorbij lopen. Een prachtige dag gehad vandaag, zo tussen de velden, met ongelooflijke vergezichten. Ik geloof dat de dieren mij ook al beginnen te vertrouwen, want ik heb vandaag reeën, hazen, fazanten, eekhoorns en patrijzen gezien. Ik had zelfs de indruk dat het eekhoorntje zei: kop op Julien want op het einde wacht het vrouwtje, wat is de werled mooi als de dieren kunnen praten.
In Chateau Porcien stond ons een gite van de gemeente ter beschikking, want jaja Dick en Gerda hadden ook gereserveerd. Toen we gezellig op een bankje zaten, Francis met zijn schatje en ik met het mijne, kwam in de verte Ton weer aangewandeld.
We hebben er samen een gezellige boel van gemaakt, zelfs met Champagne, die Marie-Therese had mee gebracht. Vrienden echt bedankt voor deze heerlijke avond. Merci merci, morgen op weg naar Bazancourt
Deze morgen nog een fijn gesprek gehad met de uibaatster van de Gite. Zij blijkt een grote fan te zijn Napoleon. De slag om Waterlo staat op een kast volledig uitgebeeld met mini soldaten en in het midden Napoleon op z'n paard. ze heeft zelfs een zwaard uit de tijd van Napoleon, ik heb het even mogen vasthouden, amai dat is zwaar.
Op de tocht die ik gisteren gestapt heb zijn vorig jaar 2 nederlandse Santiago gangers verloren gelopen en zijn noodgedwongen een nacht in het bos moeten blijven overnachten. Uit de krantenknipsels bleek dat zij in de schuilhut overnacht hebben,waar ik mijn boterhammen heb opgegeten.
Na het ontbijt ben ik met Dick en Gerda samen vertrokken, een echtpaar uit nederland dat 4 jaar hun vakantiedagen hebben opgespaard om nu samen de tocht te kunnen stappen. (te volgen op dickengerda.waarbenje.nu). Prachtige dag gehad, fantastisch gezelschap en waarschijnlijk komen wij elkaar nog eens tegen op deze tocht
We zijn voornamelijk door een landbouwstreek getrokken wat wondermooie vergezichten opleverde. Op het einde nog een stukje GR654 om uiteindelijk in Signy l'abbaye te belanden, waar de carnavalstoet ging vertrekken.
Gisteren avond nog kennis gemaakt met 3 nederlanders, die hier op logement zijn. Zij bouwen hier in de streek een serre. Proper waren ze in geen geval, zo vuil als ze waren dronken ze nog wat pinten voor ze aan tafel gingen.
Deze morgen heeft de baas mij afgezet waar ik gisteren gestopt was.
Nog wat geld afgehaald, langs de bakker gegaan en dan verder op weg langs de GR654. De ganse dag ben ik door het bos gewandeld met alleen vogels als gezelschap en de muziek van kabbelend water ging steeds met me mee. De koning te rijk ben ik vandaag geweest al was het soms ook lastig (veel slijk en beekjes zonder brug)
Vandaag moet er gewicht uit mijn rugzak en omdat de post niet meer open is, laat ik het hier op mijn slaapadres achter en komt men het later ophalen.Hier is ook nog een nederlands echtpaar aangekomen. Zij vertrokken op 1 maart, misschien wandelen we morgen wel een stukje samen
Hotel gevonden via het gemeentehuis. Het was er binnen koud en het water in de douche was ook koud, maar de baas was vriendelijk en dat mag ook iets kosten. Deze morgen was er iets te beleven, ontbijt was afgesproken om 07:00. Om 06:45 dacht ik, ik ga naar beneden, maar daar was alles gesloten, nog geen paniek. Om 07:00 rammelde ik terug op de deur, nog geen beweging, ik kon nog niet vertrekken, want ik had nog niet betaald. Om 07:10 ging ik buiten kijken en om de hoek kwam de baas afgewandeld, breed glimlachend met 2 bagetten onder de arm. Hier zal ik vanaf nu moeten aan wennen.
Het was bitter koud om te vertrekken deze morgen. Eénmaal uit het centrum ging het terug langs de maasoever over een smal pad, zij die mij kennen weten dat dit zweten geblazen is.
Na de prachtige zichten op de restanten van de porte de france en de tour Victoire komt men aan de bocht van Chooz waar het maasavontuur ten einde is. Vanaf hier kan ik het GR pad 654 volgen, dit geeft prachtige vergezichten, na een zware klim natuurlijk.Overal waren verse sporen te zien reeën en everzwijnen, maar van de dieren niets te bespeuren, buiten een marter, maar die was dood.Onderweg in de bossen nog gesproken met een koppel dat aan het bomen hakken was, nu bleek die vrouw een limbugse uit Vroenhoven te zijn.
Ik denk dat toeval niet bestaat, in Olloy-sur-viroin stond er een wandelaar op de hoek van de straat, waar ik een slaapplaats aan vroeg, nu blijkt hier niet veel te zijn. Na enkele minuten kwam zijn vriend er aan en die wist nog wel een hotelletje in het bos, die een pelgrim zouden binnen laten. Zo zie je maar dat alles opgelost wordt. De hotelbaas wakker geklopt, het probleem uitgelegd en de deur ging open...
Gisteren avond in de abdij gegeten met een fransman die daar op retraite was. Zo zie je maar dat iedereen zijn manier heeft om alles eens leeg te maken. Deze morgen heb ik de lauden bijgewoond in de kapel van de abdij, dit is een gezongen gebedsdienst. Na een stevig ontbijt, afscheid genomen van de paters en dan op weg naar Givet, waar ik nog geen slaapplaats heb gevonden. Normaal was het de ganse dag langs de maasoever wandelen, maar ik ben op de GR beland die door het bos ging. Het was mooi maar heel zwaar en ik heb 5 km omgelopen. Soms liep ik zo dicht langs het water dat het toch een beetje beangstigend was. Het pelgrimeren moet ik echt nog leren, want ik ben bijlange nog niet onthaast. Het is zeer moeilijk om op tijd halt te houden, maar morgen moet het gebeuren.In Givet ben ik naar het gemeentehuis gegaan om een slaapplaats te zoeken. Hier in Frankrijk is men het wel gewoon een pelgrim over de vloer te krijgen op het gemeentehuis. Ik hoop op een goede nachtrust om morgen Olloy-sur-viroin te bereiken
Het is ongelooflijk, maar nog één maal slapen en dan is het zover. Als je denkt alles is in orde alles is netjes geregeld dan begint het,oei dat ben ik vergeten en dit moet ik nog vlug doen, zou ik de rugzak niet beter anders laden zou ik wel de juiste schoenen hebben. De gekste dingen schieten door mijn brein maar telkens wordt ik getroffen door de simpelste verzoeken van de mensen, julien ge brand toch wel een kaars voor mij eh of julien denk eens aan ons eh. Wat maakt het dan nog uit dat je de helft vergeten bent als je weet en voelt, de mensen denken ook aan mij. Bedankt allemaal en ik zal zeker niets vergeten, maar mijn meeste dank is toch voor mijn marietje want zonder een goede partner op het thuisfront kun je maar beter van compostela blijven dromen. Ik begin nu al te voelen hoe fel ik iedereen zal missen de kinderen kleinkinderen vrienden en familie,maar tegelijker tijd zegt dat stemmetje kom man t'is tijd om te vertrekken.Bedankt allemaal om mij voort te duwen en tot ziens.
Vandaag heb ik de nog ontbrekende schakel ontvangen alvorens mijn tocht naar compostela aan te vangen.Ruim op tijd kwamen we aan in mechelen in de salons van dyck waar iedereen op een gastvrije wijze ontvangen werd door de mensen van het vlaams compostela genootschap,koffie met cake stond op iedereen te wachten men kon zien dat hier alles tot in de puntjes was voorbereid,na de inschrijving ben ik met mijn dochter en kleindochter afgezakt naar de sint Rombouts kathedraal waar we een prachtige en voor mij zeer emotionele viering mochten beleven. Het hoogtepunt van deze viering was toen ik samen met mijn kleindochter Emma nauwelijks 3 jaar naar voor mocht gaan om de pelgrimszegen de schelp een boekje met spirituele teksten en het takkenbosje in ontvangst te nemen.Bedankt mensen van het bestuur en al de vrijwilligers om deze mooie belevenis. Nu voel mij een echte pelgrim en klaar om te vertrekken op 3 maart.
Ik ben julien en reeds 39 jaar gelukkig met mijn vrouwke Mariette,de toekomst hebben wij verzekerd met twee kinderen Tom en Sofie,en onze twee kleinkinderen Emma en Fien maken het plaatje kompleet.Ik ben nu van af februari gelukkig gepensioeneerd na 45 jaar trouw mijn belastingen te hebben betaald.De droom om naar compostela te gaan komt nu heel dichtbij zaterdag 25 februari ontvang ik in mechelen de pelgrimszegen om dan zaterdag 3 maart bij mij thuis te vertrekken. We gaan ons best doen om deze blog wekelijks bij te werken.Het doet deugd aan het hartje om te horen hoe de mensen meeleven en me het allerbesete toewensen bedankt hiervoor en ik zal zeker aan jullie denken als het wat moeilijker zal gaan.
)
Ik heb tamelijk goed geslapen zo helemaal alleen.
