Kanker, iedereen kent wel iemand of heeft wel eens gehoord van iemand die vecht of gevochten heeft tegen deze ziekte. Ook voor mij is dit het geval. Uit de situaties die ik meegemaakt heb en door de impact die dit op mij gehad heeft kwam het idee om naar Santiago de Compostela te fietsen. Deels voor mezelf, om alles even op een rijtje zetten. Maar ook voor het goede doel om zo kankerpatiënten een hart onder de riem te steken. Om kankeronderzoek, opsporing en preventie en de begeleiding van patiënten en hun familie te steunen en kankerpatiënten zoals bijvoorbeeld mijn moeder en veel van haar lotgenoten nog betere toekomstperspectieven te kunnen bieden. Deze beschrijving is slechts een korte schets van waarom ik dit doe. Ben je nieuwsgierig naar het volledige verhaal? Lees dan het gedeelte “Mijn verhaal”.
Gedurende mijn tocht zal je op deze pagina mijn avontuur kunnen volgen. In de hoop dat ik overal internet heb, komt er iedere dag een kort verslagje over mijn ervaringen en enkele foto’s.
Hoe dit goede doel steunen?
Als eerste wil ik graag verduidelijken dat de reis zelf volledig door mezelf bekostigd wordt. Het geld wat door jou hopelijk gestort wordt gaat integraal naar het goede doel. Om misverstanden te vermijden wordt het geld daarom ook rechtstreeks op de website van levensloop Lommel gestort onder een team dat ik daar heb opgestart. Op deze manier komt het geld direct op de juiste plaats terecht en wordt er daar ook een teller bijgehouden van het reeds ingezamelde bedrag. Hopelijk kunnen alle kankerpatiënten op jou steun rekenen!
Wil je dit goede doel steunen? Klik op de link "Steun het goede doel" in de linker kolom op deze pagina onder "nuttige links". Vanaf het bedrag van €40,00 heb je recht op een fiscaal attest. Meer info in verband met dit attest zie de link "fiscaal attest"
10-06-2018
Dag 16: St Pardoux -> Rocamadour
Na gisteren avond nog super lekker gegeten te hebben en een weldoende nachtrust in het kingsize bed was ik er vanmorgen helemaal klaar voor. Het beloofde vandaag een pittige dag te worden. Omdat ik wat van mijn route was afgeweken en niet meer vertrouw op mijn kennis Google, toch maar even de hoofdweg gevolgd. Deze zou na 5 a 10 kilometer mijn route kruisen in donsenac. In het begin een beetje glooiend maar dan leek het een afdaling tot in de hel. Dat is allemaal fijn natuurlijk maar wetende hoe het hoogteprofiel voor vandaag eruit zag wist ik dat ik binnenkort stevig mocht gaan klimmen. En ja hoor de eerste echte klim was er 1 van 6-10% en 6km lang. Ik heb jullie gezegd dat ik ging genieten maar dat was gewoon afzien. Rondkijken was pas voor als ik boven kwam, tijdens het klimmen kon ik enkel naar de weg en naar mijn bovenbuis kijken.
op mijn bovenbuis staat namelijk een gepersonaliseerde tekst: dream, believe, act, achieve die verwijst naar iets wat Bompa altijd tegen me zei: alles kan, zolang je er maar in geloofd! Als je die tekst dan ziet kan je niet anders dan doorzetten. Wanneer je dan boven aankomt is het uitzicht om stil van te worden. Wat heb ik vandaag kunnen genieten van deze uitzichten! Ookal deden heel mijn benen pijn van verzuring tijdens het klimmen. Boven aankomen was steeds een beloning;
De tocht vandaag verliep met veel klimmen en dalen, maar ook emotioneel was het wel een bewogen dag. Schommelingen tussen euforie en ontroering. Tijdens 1 van de lange afdalingen moest ik ineens denken aan wat voor een inspiratie bepaalde mensen voor me geweest zijn, helaas ieder van hen gestorven aan de gevolgen van kanker. Gaande van familie, mensen die ik bijna beschouwde als familie, mentors en zelfs een bijna leeftijdsgenoot. Stuk voor stuk inspiraties die me kracht geven om deze tocht tot een goed einde te brengen. Helaas kan ik hen niet meer helpen, maar ik kan hen hiermee wel herdenken. Op zo een momenten vloeit er wel eens een traan. Maar dat is niet perse een slecht teken, het was geen verdriet maar een moment van ontroering. Eigen aan mijn camino, verwerken van het verleden en zo groeien voor de toekomst.
uiteindelijk na diverse klimmen van 6-10 procent kwam ik op mijn eindbestemming aan, Rocamadour. Man wat had ik afgezien! Maar wat een prachtige stad! Gebouwd tegen een rotswand. Zeker de moeite om eens op te zoeken of te bezoeken! gelukkig mocht ik eindigen met een afdaling, of dat dacht ik dan toch want na het regelen van een slaapplaats bij het toeristenkantoor kon ik dezelfde weg terug omhoog... nu slapen we dus in le chateau! Helemaal bovenaan de heuvel.
Gisterenavond was echt gezellig, met pelgrims onder elkaar gaan eten en verhalen/ervaringen uitwisselen. En dan om 21u a 21u30 naar bed. Er waren namelijk veel wandelaars bij, die hun ritme ligt iets anders dan die van de fietsers... en dan begon het helaas, het enorme gesnurk op onze kamer. Ik kan niet juist zeggen wie het was, we waren namelijk met 4, maar ik weet wel dat mijn oordoppen zelfs niet bestand waren tegen dit geluid. Hij deed echt wel zijn best! Om half 7 ging het licht dan aan. De wandelaars gingen hen klaar maken om te vertrekken. Na een gebroken nacht besloot ik ook maar op te staan. Ik zou toch nog maar maximaal een uurtje slapen dus dat had geen zin. Het voordeel was wel dat ik om half 8 al op de fiets zat. Om 9u, wanneer ik meestal vertrek, had ik vandaag al ongeveer 20 km gedaan. Ik ga er vroeg zijn dacht ik! Tijdens het fietsen merkte ik wel dat die slechte nachtrust mijn lichaam niet goed gedaan had. Trappen op souplesse was vandaag enorm moeilijk. Ik was gewoon niet fris genoeg. De weergoden waren me wel goed gezind vandaag, weinig wolken en een zonnetje. Na de middag in de zon tot 35 graden. Dat was wel wat heet maar liever dat dan regen! De Fransen zullen soms wel gedacht hebben wat een gek! Ik heb namelijk heel de dag met beenstukken gereden. s middags, ookal dacht ik er bijna te zijn, even wat gegeten in Uzerche. Mijn eindlocatie lag ongeveer 14 km verder. Na een heerlijk middagmaal (3 gangen voor 14 euro) terug de fiets op. In het begin ben je dan altijd wat stijf maar even fietsen in een kleine versnelling lost veel op. Na 14 km dan aangekomen op mijn, op dat moment verwachte, eindbestemming Lagraulière. Hier naar 2 slaapplaatsen gebeld en bij 1 langs gegaan. Nergens kon ik blijven slapen. Wat doe ik nu... Het was nog niet zo laat dus ik dacht, gewoon verder op de route en dan zien we wel. Eerst volgende slaapplaats gebeld maar helaas niet te pakken te krijgen. Omdat die slaapplaats best wat van mijn route af lag toch maar niet langs gaan. Het was ondertussen half 4 en in de zon een heuvel op rijden van 8% bij 35 graden was niet meer direct genieten, eerder afzien. Het asfalt bleef op plaatsen gewoon aan mijn banden kleven. Toen dacht ik, ik kijk even op booking.com en zoek een slaapplaats dichtbij het volgende dorp op mijn route. Dit is natuurlijk niet de goedkoopste oplossing maar na afgelopen nacht wil ik het gewn comfortabel hebben. Uiteindelijk vond ik iets in La Croix-de-Fer. Een deelgemeente van st Pardoux. Direct deed die naam me aan Cruz de ferro denken. Een belangrijk monument op deze tocht in Spanje. omdat dit ook wat van de route af lag dacht ik mijn vriend Google maps nog eens te gebruiken. Laatste 2 keer met de gebroeders Verhees stuurde deze ons over wegen die eigenlijk enkel voor de mountainbike geschikt waren. Maar vergevingsgezind als ik ben gaf ik Google dus nog een kans. Opnieuw vond deze het grappig om een reeds vermoeide fietser een zandpad af te sturen. Naar beneden is niet zo erg dacht ik. Even kijken op de kaart en het leek erop dat ik dan op een gewone weg zou uitkomen. Maar helaas. Een klim aan 8% over wortels en losse stenen kreeg ik in de plaats. Maar ik vertikte om af te stappen. En zodoende geraakte ik en mijn stalen ros inclusief bagage na veel zwoegen en zweten toch terug op een normale weg.
Dan was dat moment daar dat ik eindelijk in het hotel aan kwam. De eigenaar zei: oh je bent die Belg die gereserveerd heeft. Je krijgt een kamer die normaal iets duurder is dan de prijs waarvoor je gereserveerd hebt maar het is niet druk dus dat is een geste van ons... kwam ik die kamer binnen. Dit leek gewoon de luxe suite, gigantisch bed, grote flatscreen, groot bad, super deluxe regendouche noem maar op... De beloning voor mijn dag afzien. Wat kan de Camino toch mooi zijn, letterlijk en figuurlijk ups en downs.
Na een goed ontbijt bij mijn Engelse vrienden in la Souterraine waren ik en mijn stalen ros er weer klaar voor. Het weer was goed, pas in de late namiddag zou er kans op regen zijn. Ik was klaar om na de 2 dagen van 60 vlakkere kilometers de beentjes nog eens te testen. Vandaag stond er 74 km (theoretisch) op de planning. Tijdens de eerste kilometers voelde ik mijn linker knie weer opspelen, niet echt pijn maar gewoon een vervelend gevoel. Minder erg als enkele dagen geleden dus, maar toch maar voorzichtig zijn. Even vloeken, want vloeken is ook bidden heeft Dees me ooit verteld, en dan maar door. Enkele km verder eenmaal de benen warm waren geen last meer van mijn knie, gelukkig! Al snel was het duidelijk dat we in het centraal massief zaten, het glooiende landschap was voorbij en de beklimmingen werden langer. Hoewel ik hier na afgelopen week toch wat schrik voor had bleken die langere klimmen van enkele kms me beter te liggen dan de korte klimmen die ik reeds gehad heb. Een fijne versnelling en een tempo zoeken dat niet te veel moeite kost en dan maar trappen. Dit lijkt goed te gaan op hellingen tot 6% a 7%. Daarboven moeten we nog even afwachten. Het gaat niet hard, 9-12 km/h, maar dat moet ook niet. Heb je meer tijd om rond te kijken... Op een bepaald punt kom ik dan bij een splitsing. Oorspronkelijk zou ik hier de alternatieve route nemen, iets meer klimmen en iets meer kilometers. Tijdens het opstellen van mijn tocht leek dit wel een goed idee, Joris de optimist Om mijn lichaam een beetje te sparen toch maar de gewone route genomen. Ik mag nog genoeg klimmen komende dagen en weken. Uiteindelijk kwam ik om half 2, na 69,5 km gereden te hebben in St. Léonard de Noblat aan. Dat ging wel erg vlot! Nog even lekker iets eten en wie kom ik daar tegen op een pleintje: Gay-Lussac! Of zijn borstbeeld dan toch. Voor sommige van jullie zegt die naam misschien niets maar mij deed deze direct terugdenken aan de schooltijd (chemie en natuurkunde).
Vanavond slaap ik hier in een pelgrimsherberg in het gezelschap van 6 andere mensen. De meeste Franstalig, 1 Engelstalig, een Spanjaard en een Nederlander. Wel grappig dat het lijkt alsof ik de enige ben die alle 3 de talen een beetje beheerst (Spaans niet). Hopelijk wordt het nog een gezellige avond en kan ik genieten van een goede nachtrust. Er staan namelijk een paar pittige dagen op het programma. Met vooral veel hoogtemeters.
Vandaag stond de 2de (soort van) rustdag op het programma. Wat wou zeggen iets minder kilometers, ongeveer 60. Omdat ik gisteren om 21u30 opnieuw in bed lag werd ik vanmorgen om half 7 wakker. Nog even blijven liggen en dan om 7u opgestaan. Na het inpakken van de spullen, ontbijten, opruimen herberg en me vervolgens klaar te maken voor de rit vertrok ik rond half 9 uit Cluis. Het zouden vandaag iets meer hoogtemeters worden dus hopelijk heeft de rustigere dag gisteren en/of het zalfke van de apotheker iets afgedaan. Ookal was het 22 graden, en doorheen de dag zelfs tot 28, toch gingen vandaag de beenstukken aan. Gisteren had ik gemerkt dat ik mijn benen vooral voelde na een afdaling. Waarschijnlijk omdat de spieren door de koele wind Volledig afkoelen. En ja hoor, op lichte verzuring af en toe vandaag veel minder last. Die beenstukken gaan dus nog vaker gebruikt worden komende dagen.
maar genoeg over de praktische zaken, en iets over de route van vandaag. Al vrij snel kreeg ik door dat het vandaag een heel ander landschap zou zijn dan afgelopen dagen. Ik ben in het centraal massief aangekomen. Na een tijdje kreeg ik door dat mijn route op de kaart en op mijn gps niet overeen kwam. Ik ben toch niet verkeerd aan het rijden? dacht ik. Het routeboekje bracht al rap duidelijkheid. Ik zat op een alternatieve route voor degenen die een paar extra heuvels niet schuwden. Tijdens het maken van mijn routes wist ik duidelijk nog niet wat zo een heuveltje aan energie kost maar het uitzicht en de leuke afdalingen maakten het de moeite waard:
maar dan van die dam uit terug op de route geraken mijn, zelf samengestelde, route gaf aan dat ik links omhoog moest. Een zandweg die leek over te gaan naar een asfalt weg over 100 meter. 1 ding was duidelijk, fietsend ging ik daar niet omhoog geraken dan maar te voet. Na het betere schuif en glibberwerk kwam ik dan 100 meter verder. Maar geen asfaltweg te zien. Het werd erger, het vlakke zandpad werd steiler en zat ook nog eens vol wortels waar mijn fiets over moest. Ik vroeg me af: zou ik terugkeren of zet ik door? En onder het motto waar een wil is is een weg, en die weg is vooruit! Trotseerde ik de helling van 13-14%. Ik kan je zeggen. Een fiets met bagage tegen zo een helling omhoog duwen is geen lachertje!
Uiteindelijk kwam ik na een heel stuk te wandelen terug op een berijdbare weg uit. Wat hebben we hier uit geleerd: met wilskracht en een doel ben je tot veel in staat!
na het nodige klimmen en leuke afdalingen kwam ik een terras tegen. Omdat het routeboekje zei dat er een pittige klim zat aan te komen van een 8%, besloot ik toch maar even een cola te drinken. Niet puur voor die cola maar wat een uitzicht!
na de cola en het overwinnen van de pittige klim kreeg ik boven aangekomen opnieuw prachtige uitzichten als beloning:
Uiteindelijk na nog een hoop klimmen en dalen en nog eens klimmen kwam ik om 13u30 aan op mijn eindbestemming: la Souterraine. Prachtig dorp met een mooie kerk en stadspoort.
opnieuw lag vandaag het tempo niet super hoog. Sinds ik alleen fiets reed ik vaak misschien te snel, als fietser thuis rijden we vaak voor snelheid, trainen en kilometers kloppen. De Laatste 2 dagen ben ik meer en meer aan het genieten en neem ik nog meer de tijd om alles wat ik zie in me op te nemen. Even stoppen voor een foto... de transformatie naar vakantiefietser. Het gaat hier niet om dagprestaties. De enige prestatie die telt is van Neerpelt tot Compostela geraken. Met welke snelheid doet er niet toe, als ik er maar (op eigen kracht) geraak.
Vandaag een korter dag. Na de 107 kilometer van gisteren voel ik mijn benen vandaag wel.Helemaal fris kon ik ze niet noemen. Ookal hadden ze regen voorspelt. Toch besloot ik vandaag extra rustig aan te doen, het is tenslotte een soort van rustdag. Met maar 58 km voor de boeg genoeg tijd om wat gas terug te nemen. Dit rustigere tempo bracht ook met zich mee dat ik wat meer begon na te denken. Het geluid van mijn banden over het asfalt en het gefluit van de vogels deed me afdwalen in gedachten. Naar iets wat Huberta een aantal dagen geleden tegen me zei: door alleen te reizen ontdek je hoe je zelf bent en hoe het is om met jezelf om te gaan. Ja denk daar maar eens over na... Dat heb ik dus gedaan en al snel kwam ik uit bij een opmerking die ik onlangs van een kameraad kreeg: je wil je wel echt op alles voorbereiden, laat het toch op je afkomen. en inderdaad, het is me nog nooit zo opgevallen dat ik probeer alles zoveel mogelijk te voorzien en/of probeer voor te bereiden. Mijn vrienden noemen me soms ook wel de reisleider als we samen weg gaan. Voor deze tocht heeft dit als resultaat gehad dat ik te veel bij had. Een te grote ballast die me ieder heuveltje extra energie kost. Voor deze tocht is/was deze ballast fysiek aanwezig. In het dagelijks leven kan dit ook mentaal gebeuren. Je moet dingen kunnen loslaten... want wees eerlijk, op alles kunnen we ons nooit voorbereiden... daar hebben we de afgelopen jaren genoeg bewijzen van gezien. Daarom is mijn voornemen om met momenten de teugels wat te laten vieren en ervan uit te gaan dat sommige zaken opgelost kunnen worden wanneer deze zich toch zouden voordoen. natuurlijk kan je de aard van het beestje niet helemaal veranderen, maar er bewust van zijn is al een eerste stap. Maar genoeg daarover...
Na deze gedachtenmolen, ik was hem zelf ook beu aan het worden, zag ik ineens een paard met bepakking uit een zijstraatje komen, de ruiter liep ernaast. Pelgrims dacht ik meteen, opnieuw op een welgekomen moment. Hier wou ik het fijne van weten, dus ik in mijn beste Frans proberen een gesprek aan te knopen. Bleek dat Nederlands ook goed was, hij kwam namelijk uit Westerlo en was al 7 weken onderweg, Chapeau! 1 ding was zeker, hij had altijd een vriend bij. Tijdens ons gesprek en uitwisselen van ervaringen beschreef hij ook hoe zijn band met zijn paard beter geworden was. Door bepaalde signalen van het paard wist hij exact wat er nodig was.
Na een tijdje babbelen besloot ik dan dat het tijd was om door te gaan naar mijn eindbestemming Cluis. Hier bevinden zich nog de resten van een middeleeuws kasteel, een uit graniet opgetrokken kerk en een grote houten markthal uit de 17de eeuw.
Ik blijf hier slapen in een pelgrimsherberg. Op de deur hangt een papier: sleutel onder de steen links van u. echt bang voor inbrekers hebben ze hier niet. Alles wat je nodig hebt is aanwezig, douche, bed 2 gaspitten en een frigo (koelkast voor de Nederlandse vrienden). Boven op de slaapkamer kan je wel best je schoenen aanhouden => gevaar voor splinters
Statistieken voor vandaag: 58,29km, 15,1 km/h gemiddeld en 651 hm ( best veel klimmen dus)
PS sinds gisteren kan je in de linker kolom op een link klikken volg me op de kaart. Dit met dank aan Dees!
Omdat ik gisteren erg moe was, ging ik maar eens echt vroeg slapen. 21u30 lag ik in mijn bed. Na een heerlijke nachtrust werd ik vanmorgen om 6u30 wakker en ik voelde me uitgerust. Ideaal dus, tassen inpakken want vanaf 7u konden we al ontbijten. Ontbijten in een klooster is ook eens iets anders, niemand durfde luidop te spreken precies, dus heb ik me daar ook maar aan gehouden. Resultaat: een heel rustig ontbijt met afschuwelijke koffie. Na het ontbijt tassen op de fiets maken en richting supermarkt en postkantoor. Ja het postkantoor om spullen naar huis te sturen. Gisteren heb ik alle opties eens bekeken. Optie A = na iedere week een rustdag inlassen, dan is de tocht wel vol te houden met deze hoeveelheid bagage.. Maar die tijd heb ik niet, op 5 juli staat het vliegtuig richting België op het programma. Dus zo komen we bij optie B = snoeien in de bagage. Uiteindelijk 4,87 kg al richting België gestuurd. Dat doet deugd.
Dan om 9u uiteindelijk uit Nevers vertrokken. Omdat mijn been terug minder pijnlijk was dan gisteren was het plan als volgt: Omdat het tot 14u ongeveer droog zou blijven, wou ik proberen in die periode zoveel mogelijk km te maken. Met een relatief vlakke etappe voor de boeg moest dit wel lukken. Al vrij snel kwam ik een koppel op de fiets tegen, de man had een fietspakje van Sporza aan. Moesten wel Belgen zijn dacht ik dus even praten. En ja hoor. Zij waren bezig aan hun eerste dag, hun vakantie zou lopen van Nevers naar Nantes. Na een gezellige babbel moesten we al vrij snel een andere richting uit. Tot ziens!
Heel de voormiddag hingen dreigende wolken In de lucht. Ik moest wel nat worden dacht ik. Regelmatig reed ik dan ook over een nat wegdek, maar gelukkig was het er altijd droog als ik daar kwam. Om 13u had ik al meer dan 60 km gedaan en dus tijd om wat te eten. Plat de jour voor 13,60 euro. Niet slecht. Na het eten maar weer direct de fiets op, het was namelijk nog droog. Op naar Loye-sur-Arnon.
In mijn laatste kilometers richting Loye-sur-Arnon had ik nog even last van een loslopende hond. Die dacht dat de straat ook nog zijn eigendom was en kwam achter me aan. Wegfietsen is op zo een moment geen optie en dus even stoppen en beginnen praten. Voor de hond was er niets leuk meer aan en hij draaide zich om en ging terug naar de boerderij. Toch even een hogere hartslag Eenmaal aangekomen in Loye-sur-Arnon na 94,5 km werd het duidelijk dat je hier enkel kon slapen met reservatie (briefje op de deur). Dat had ik dus niet gedaan. Verder ging de gîte ook pas open vanaf 17u. Omdat het nog maar 15u30 was besloot ik dan om mijn route van morgen al te starten, in de hoop een 2de optie tegen te komen. De volgende pelgrimsherberg lag pas na 20 km. Dat was wel wat ver. Zeker omdat ik na gisteren mijn benen niet wil forceren. Dan maar naar het toeristenkantoor. Zij stuurden mij naar een herberg op 10km van Loye-sur-Arnon. En dit lag op mijn Route. Perfect dus! Nog even naar de winkel voor avondeten en hier zit ik dan mijn blog te schrijven
statistieken voor vandaag : 107,4 km, 18,54 km/h gemiddeld en 526 hm.
hier nog wat sfeerbeelden:
Komende twee dagen staan er ritten van 60 km op het programma. Wel wat hoogtemeters maar ik hoop toch dat mijn lichaam dit als rustiger ervaart. Planning is om in Lourdes, tijdens het bezoek van ons ma en pa, een rustdag te nemen.
hier zijn we weer met een verslag van vandaag. Afgelopen nacht had ik uitstekend geslapen. Dat doet deugd om nog eens in een echt bed te liggen. Om 7u werd ik wakker en omdat Ad, een pelgrim die te voet naar Compostela gaat, om 7u30 zou ontbijten besloot ik ook maar op te staan. Na het ontbijt gingen we dan ieder onze weg om ons klaar te maken voor een nieuwe dag. Misschien nog een leuk weetje voor de collegas: Ad heeft meegewerkt aan het polytechnisch zakboek. Om 9u vertrok ik ook aan mijn tocht, nog even afscheid nemen van Huberta en Arno, de gastheer en gastvrouw, om dan mijn tocht richting Nevers te starten.
Al vrij snel kwam ik er achter dat mijn linkerbeen vandaag niet mee wou. Met momenten een vervelend steekje of beginnende kramp in mijn bovenbeen, moeilijk te beschrijven. Onder het motto niet teveel aan denken en doorgaan ging de tocht verder. Na een aantal kilometers kwam ik dan een oude bekende tegen, Ward, de pelgrim die ik zaterdag ook tegen gekomen was. Ik aangenaam verrast, hij wat minder omdat hij verwacht had mij tegen te komen. Hij had namelijk een rustdag genomen in Vezelay waardoor ik hem gisteren terug voorbij gestoken was. Opnieuw fietsten we enkele kilometers samen. Ik had hem gezegd dat het bij mij niet snel zou gaan vandaag om mijn been ook niet verder te forceren. Geen probleem voor hem. Uiteindelijk na dik 40 km dan besloten om samen iets te eten. Dat is gezelliger als alleen he ;-) we kozen le plat de jour: voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht voor slechts 14 euro. Na het eten besloten we om terug ieder onze weg te gaan. Ik gaf hem nog snel mijn reserve piketten en een paar meter van mijn wasdraad. Dat kon hij wel gebruiken. Misschien zien we mekaar nog eens misschien ook niet. Het misterie van de camino
Een van de redenen dat ik nog vroeg vertrokken ben deze ochtend was omdat men regen voorspelden voor de namiddag. Ik hoopte dus voor de regen in Nevers te zijn. En ja hoor dat lukte, het enige waar ik nat van werd was mijn eigen zweet (lekker detail he). Het was opnieuw weer een warme dag. Na nog een tijdje doorzetten voelde ik na 65 km de pijn in mijn been niet meer. Hopelijk was dit tijdelijk. 1 ding heb ik hier wel uit besloten, er moet gewicht naar huis wil ik mijn benen fris houden: mijn tent, wat kleren, een paar schoenen en sommige zaken die ik bij had en verwacht niet meer te gebruiken gaan morgen dus naar het postkantoor om naar huis te sturen. De tent had ik misschien nog wel kunnen gebruiken maar met een gewicht van 2kg is dit 10% van mijn bagage en dik 5% van het totaal gewicht dat ik bij heb. Meestal zal ik gebruik kunnen maken van herbergen en indien niet kan ik nog altijd bij mensen aanbellen of deze lieve jongen mag blijven slapen.
uiteindelijk kwam ik dan in Nevers aan, na een bezoek aan de toeristische dienst werd ik naar een pelgrimsherberg gestuurd. Niet zo maar een maar een klooster bij de kapel waar Bernadette (vooral bekend van Lourdes) opgebaard ligt. Helaas mag fotos maken niet in de kapel. Daar houden we ons dan ook maar aan, ik zou niet willen dat Bernadette vannacht op mijn kamer staat omdat ik niet geluisterd heb ;-) Opnieuw dus een heerlijk bed en douche... inclusief ontbijt voor iets meer dan 20 euro. Hier nog wat fotos:
Na vandaag is het eerste gids boekje uit wat wil zeggen dat ik op vlak van kilometers ongeveer op 1/3 zit. morgen staat er een relatief vlakke tocht op de planning. Afhankelijk van mijn been zal ik morgen beslissen of ik de volledige afstand afleg of slechts een gedeelte en dus een soort van rustdag ga houden.
statistieken van vandaag: 78,4 km, 17,8 gemiddeld en 830 hm.
Om mijn lichaam een beetje te sparen toch maar de gewone route genomen. Ik mag nog genoeg klimmen komende dagen en weken. Uiteindelijk kwam ik om half 2, na 69,5 km gereden te hebben in St. Léonard de Noblat aan. Dat ging wel erg vlot! Nog even lekker iets eten en wie kom ik daar tegen op een pleintje: Gay-Lussac! Of zijn borstbeeld dan toch. Voor sommige van jullie zegt die naam misschien niets maar mij deed deze direct terugdenken aan de schooltijd (chemie en natuurkunde).
