Kanker, iedereen kent wel iemand of heeft wel eens gehoord van iemand die vecht of gevochten heeft tegen deze ziekte. Ook voor mij is dit het geval. Uit de situaties die ik meegemaakt heb en door de impact die dit op mij gehad heeft kwam het idee om naar Santiago de Compostela te fietsen. Deels voor mezelf, om alles even op een rijtje zetten. Maar ook voor het goede doel om zo kankerpatiënten een hart onder de riem te steken. Om kankeronderzoek, opsporing en preventie en de begeleiding van patiënten en hun familie te steunen en kankerpatiënten zoals bijvoorbeeld mijn moeder en veel van haar lotgenoten nog betere toekomstperspectieven te kunnen bieden. Deze beschrijving is slechts een korte schets van waarom ik dit doe. Ben je nieuwsgierig naar het volledige verhaal? Lees dan het gedeelte “Mijn verhaal”.
Gedurende mijn tocht zal je op deze pagina mijn avontuur kunnen volgen. In de hoop dat ik overal internet heb, komt er iedere dag een kort verslagje over mijn ervaringen en enkele foto’s.
Hoe dit goede doel steunen?
Als eerste wil ik graag verduidelijken dat de reis zelf volledig door mezelf bekostigd wordt. Het geld wat door jou hopelijk gestort wordt gaat integraal naar het goede doel. Om misverstanden te vermijden wordt het geld daarom ook rechtstreeks op de website van levensloop Lommel gestort onder een team dat ik daar heb opgestart. Op deze manier komt het geld direct op de juiste plaats terecht en wordt er daar ook een teller bijgehouden van het reeds ingezamelde bedrag. Hopelijk kunnen alle kankerpatiënten op jou steun rekenen!
Wil je dit goede doel steunen? Klik op de link "Steun het goede doel" in de linker kolom op deze pagina onder "nuttige links". Vanaf het bedrag van €40,00 heb je recht op een fiscaal attest. Meer info in verband met dit attest zie de link "fiscaal attest"
03-07-2018
Uitstap Finisterre en Muxia
Gisteren hebben we een uitstapje gemaakt richting Muxia en Finisterre. Niet met de fiets deze keer maar met de bus. Zo konden mama en mijn zus ook mee genieten. Omwille van de spannende wedstrijd van onze nationale trots is het verslag wat later... Finisterre, wat afgeleid is uit het Latijn en staat voor einde van de wereld. Deze plaats kreeg deze naam toebedeeld door de Romeinen, die dachten dat de westelijke wereld tot aan het einde van dit schiereiland reikte en niet verder... Verder staat dit punt ook bekend als het absolute nulpunt van de pelgrimsroute. Hiervoor zijn verschillende verklaringen mogelijk. Een daarvan is dat Finisterre al onderdeel uitmaakte van een heidense cultus en dat het christendom dat heeft overgenomen. Een andere verklaring zou zijn dat Jezus de apostel Jakob naar het einde van de wereld stuurde om het geloof te verkondigen. Hoe dan ook is dit hedendaags een eindpunt voor vele pelgrims waar men, ookal is dit niet meer toegelaten, nog regelmatig een kledingstuk verbrandt. Oorspronkelijk wou ik, indien ik de tijd had, dit punt nog met de fiets aandoen. Maar om mijn lichaam nog de nodige rust te gunnen en het minder goede weer besloot ik deze plaats samen met mijn zus en moeder te bezoeken. En niet met de fiets maar dus met de bus. Voor mij de eerste keer in dik 5 weken om terug in een gemotoriseerd voertuig te zitten. Dat kunnen we ons thuis bijna niet voorstellen maar het was zo... En directwerd ik ook herinnert dat ik soms last heb van reis/autoziekte. Ook merkte ik het verschil met de afgelopen 5 weken, met het reizen met de fiets. Tussen de bezoekplaatsen door werd er stevig doorgereden waardoor je minder de mogelijkheid had om alles in je op te nemen. En ook op stopplaatsen kregen we een soort van deadline/planning. Over x aantal minuten terug in de bus. Dit was voor mij even wennen, welkom terug in de westelijke geordende en geplande wereld... Iets waar ik vroeger zelf ook zeer veel mee bezig was. Maar voor mij voelde dat op dat moment een beetje aan als die absolute vrijheid terug loslaten, terug naar de realiteit. Nu klinkt dit mogelijk als een negatieve ervaring maar dat was het ook weer niet. Het doet je beseffen hoe bevoorrecht ik afgelopen weken geweest ben om dit te mogen beleven. En voor mij was dit mogelijk ook 1 van de laatste momenten van absolute bezinning, even alleen zijn, alleen op de rotsen met het geluid van de zee en de stevige wind die bij wijze van spreken je door je lichaam blaast. Met dank aan mijn zus is dit moment ook mooi op foto vastgelegd! Voor mij was het een enorm fijne dag met een bezoek aan de plaats die je als pelgrim toch wel gezien moet hebben...
