Ik wist niet hoe of waar of wanneer, maar dat hij ging komen stond als een paal boven water. Alleen ik zou het weten, maar een oplossing had ik niet. Ik wou ook geen oplossing kennen. Toen niet.. Oplossingen zijn niet belangrijk voor lopers. Die willen maar een ding.
Die dag vroor het stenen uit aarde. De warme lucht uit onze longen danste met ons mee. Ik liep op wolken, zo licht, zo puur, vol energie. Onhoudbaar. De adrenaline deed zijn werk. De ademhaling was ritmisch. Mocht runners high bestaan zou het er zo uitzien, stelde ik mij voor. Alhoewel.. zou dit het zijn. Endorfine junks? Lopen wij daarom? Mysterieuze gedachten dwaalden door mijn hoofd.
De voeten volgen de geest. Ik versnel. Al weet ik niet waarom, maar ik versnel. Het vriest, ik voel geen koude. Enkel warmte. Iemand klampt bij me aan. Hij blijft bij me en kijkt soms verbaast naar me. Ik vemoed dat hij mijn ritmische ademhaling probeert te ontcijferen.
Ik zit in een trance.
Vier tellen in, vier tellen uit. De polar flirt met de kaap van veertien per uur. Hartslag is nu niet belangrijk.
De abdij in Meldert schiet ons voorbij. Mythisch.. Ik heb geen oog voor de kracht die ze uitstraalt. De kracht zit in mijn geest, in mijn benen.
Bovenop de berg houden we halt. We wachten op de anderen. Er wordt geen woord gezegd. Verwonderd was ik. Fier ook. Dit was mijn prestatie. No time for golden record. Dit was een gedachte die ik koesterde, die nu tot uiting kwam.
Die zondagochtend ben ik herboren. Jarenlange frustraties, tegenslagen, zaken die mijn leven in het verleden schade toebrachten. Ze waren als los zand door deze prestatie. Enkel twee benen, doorzetting en een paar saucony's. Emotie!
Die dag is vandaag gekomen. Die beruchte dag kwam sneller dan verwacht. Een sluipmoordenaar.. Sniper on the roof.
Je voelt ze. Je ziet ze niet. Je ruikt ze. Angst. Angst ruik je. Zintuigen treden in werking. Angst overwint ze allemaal, behalve pijn.
Pijn die nu al zes maand heerst. Zes maand.. Pijn is emotie.. Pijn is tijdelijk.. Iedereen zegt me dat het overgaat, maar niemand zegt me wanneer.
De revalidatie is pijnlijk. Het niet kunnen lopen nog veel pijnlijker. Mijn geest kan niet met de gedachte leven dat dit het einde is. Nu nog niet.. Een loper kent zijn lichaam. No nonsens. De diagnose klopt. Ze komt steeds terug, iedere dag. Ze dwaalt door mijn geest. Ze vloeit door mijn aderen.
Dit is sterker dan mezelf. De krachtige benen die me de voorbije winter nog door de sneeuw lieten ploeteren zijn nu een schim van zichzelf. Weg kracht, pijn is nu zijn vervanger..
De duivel zit in mij. Enige remedie is keihard werken! Exorcisme!
Saucony's verdwijnen in de kast. Wie weet voor hoelang? Loopgerei verdwijnt in de wasmand. Nauwelijks twee dagen later hangen ze te bengelen aan de wasdraad.. Emotie..
Juli 2010
De laatste behandelingen lopen ten einde. Mensen in de club die me nauw aan het hart liggen blijven vragen hoe het gaat. Of er beterschap is. Doet deugd..
Het zijn dezelfde mensen die ervoor zorgen om niet op te geven. Must kill devil..
Ik krijg een goed adres door van een gerenomeerd arts in Hamme. Hamme bracht rust in mijn leven. Hamme bracht hoop.. Eindelijk.
Ik liep terug. Ik liep terug drie minuten zonder pijn. Drie minuten. Hondertachtig seconden.. Hondertachtig seconden die hoop gaven.
Het ontwaken van de bosanemonen, het groeiende kruid, de geur, de mist,.. Ik heb het allemaal moeten missen. Krachttraining zou ik doen! Must kill devil. Geen oefening was te zwaar. Koud zweet. Doorzetten. Met trillende handen een bekertje water proberen te pakken. Bijten op die tanden! Honderd keer? Ik deed er honderdvijftig! Als straf.. Geen dal te diep voor een loper. Emotie..
We staan waar we moeten staan. Nieuw rubber onder de voeten. De tippen op de startlijn. Het startschot gaat. Koude rillingen. Haar omhoog..
Ik loop weer. Sessie's van vier, vijf minuten. Meer durf ik niet. Belachelijk laag, maar zonder pijn. Met een belabberde conditie, maar zonder pijn..
