21 april 2008. Na New York, Londen en Berlijn loop ik vandaag de 112de Boston Marathon, mijn vierde van de vijf WorldMarathonMajors en de oudste ter wereld. Drie dagen eerder heb ik het totale Belgische deelnemersveld op 28 gebracht. In deze door Amerikanen als meest West-Europese stad van de VS beschouwd, regeren vooral het Red Sox baseball team en de Boston Celtics Basketball players. Eén maal per jaar echter verschuiven deze sport-gekke inwoners al hun aandacht naar de jaarlijkse Marathon. Met meer dan 21.000 deelnemers worden we die maandagmorgen, op Patriot's Day, in honderden typische gele schoolbussen naar onze startplaats 42,195 km of 26,2 miles verderop gedropt en stipt om 09:30 uur losgelaten. Echter niet zonder het obligate volkslied en andere patriottische peptalk te aanhoren. De zon is eveneens van de partij. Net als Lance Armstrong die hier zijn derde marathon loopt. Onmiddellijk weten we waar we aan toe zijn. Na een lichte afdaling begint de eerste klim. Dan de tweede, de derde ...... Het klimmen en dalen zal niet ophouden tot aan de finishlijn. Gedurende de ganse wedstrijd komt er bijna geen plat stuk in voor. De Tervurenlaan in Brussel lijkt hier wel uitgevonden. " Heartbreak Hill" noemen ze hem hier, maar dan een stuk of vijf na elkaar. Naarmate de wedstrijd vordert, wordt de menigte talrijker en uitzinniger. Ik laat mij drijven op het aanzwellend gejoel van honderdduizenden toeschouwers. Voor deze mensen zijn we allemaal helden. Rijen dik staan ze in hun met Amerikaanse vlaggen getooide voortuinen. Het wordt steeds warmer. Ik hou me bezig met de Adidas slogans te lezen langs het parcours.
" Impossible Is Nothing ", " My legs were screaming, but the crowd was screaming louder.", en zo voel ik het ook. Langzaam zie ik de skyline van Boston naderen en na 3 uur 39 minuten loop ik in Boylton Street over de finish. Mijn 16de marathon is een feit. Ik kom op adem en geniet nog lange tijd na van dit grandioos spektakel. De volgende dagen dompel ik me onder de Red Sox-fans en laat met stevig gaan in de Triple Whopper
Hamburgers, waar onze Big Mac's van Mc Donalds kleine broertjes tegen zijn. Met een tevreden gevoel stap ik later terug op het vliegtuig en denk aan Emile Zatopeks woorden. " If You Want To Run, Run The Mile !. If You Want To Change Your Life, Run The Marathon !!!"
Ik zal er zeker nog aan denken als ik 3 weken later samen met Karine, Danny en Patrick de Maasmarathon loop. Guido sorgeloos
21-04-2008 om 00:00
geschreven door User 
|