Marathon New York 2 november 2009

Marathon in “the Big Apple”. Vorig jaar nam ik de beslissing om de “moeder van alle marathons” te lopen. Eind mei van dit jaar vroeg ik aan onze Jean om mijn training in goede banen te leiden om deze marathon van classe I (dus een zware) op een menswaardige manier te volbrengen.

Ik kon onmiddellijk op zijn steun rekenen en kon samen met de andere marathoniens van Alva voor Eindhoven meetrainen.

Op dinsdag 28 oktober kon ik eindelijk vertekken. Mijn supporters, zijnde vrouw en 2 dochters, reisden ook mee voor de morele en logistieke steun. Voor het verwerken van de jetlag was het goed om op tijd te vertrekken, want uit het verleden weet ik dat ik daar nogal wat last kan van hebben.

De citytrip die de marathon voorafging was fantastisch met een uitbundige plundering van mijn creditcard door mijn drie vrouwen.

De dag vóór de marathon was er de friendshiprun: op zaterdagmorgen met 18000 buitenlandse lopers een 4 km jogging door de straten van Manhattan vanaf het gebouw van de Verendigde Naties naar de finish in Central Park geeft je kippenvel.

Eindelijk Marathon-day.

Om 4.00u uit ons bed (nog een geluk dat in Amerika het winteruur een week later inging dan bij ons, dus we konden toch nog 1 uur langer slapen), om 5.00 u de bus naar Staten Island. Om 6.00 u ter plaatse. We mochten clochard-technieken toepassen om ons warm te houden: oude kleren met kranten en plastiek zakken en dan in een kartonnen doos. Bij 3° Celcius word je vanzelf inventief. Een mens moet er toch wat voor over hebben hoor om zo een marathon te doen…

Om 8u30 onze goody-bag aan de camion gaan afgeven zodat we aan de finish wat warme droge kledij kunnen ophalen, en dan naar de start.

Nog wat staan rillen tot 9u40 en dan eindelijk: het startschot op Staten Island en dan de Verezano-bridge op. Eindelijk mag ik de noeste trainingsarbeid omzetten in werkelijkheid. Jean in gedachten (en ook mijn loopmaat Ronny): traag starten. Dat is niet moeilijk: door de kou heb ik 5 km nodig om mij op te warmen. Na 5 km zit ik op 27 minuten. Mijn vooropgesteld tempo van 5 minuten per km of 8 minuten per mijl lijkt me te doen. Van mijn 65% hartslag zit ik nu op 5 km op mijn marathonhartslag die ik van Jean opgegeven kreeg. Yes, ik ben niet te snel gestart en als ik zo verder kan lopen, zal ik dienen smeerlap met zijn hamer deze keer niet tegenkomen.

Op 10 km zit ik op 50 minuten en ik zit mooi op mijn hartslag. Ik voel me als bij een zondagochtendloopje in het park van Aalst. Tien keer niets, zo een marathon lopen. Op 15 km schoon op 1u15 en op 10 mijl 1u20. Tzal me precies nog lukken ook, die 8 minuten per mijl.

Al die tijd loop ik door Brooklyn en de temperatuur is toch al iets gestegen naar +/- 6°. Licht zweten, toch drinken, hartslag in het oog houden, denken aan onze Jean, denken aan de Belgische supporters, 2^e brug in aantocht. Dit is half-marathon. Dat ging goed: 1u45’45” en de benen zitten nog altijd goed. Die 45” trager dan het doel laat ik niet aan mijn hart komen, ik heb nog tijd genoeg om dit in te halen. Verdomme, die brug is toch iets steiler dan ik dacht, het doet toch wat zeer,…. Maar kom, ik zit al in Queens.

Dan komt de 3^e brug: Queensborrow-bridge. Een brug om U tegen te zeggen: vanaf km 23 begin het “vals plat”. Dat verandert dan vrij snel in steil bergop om op de top van de brug te komen. Ik zit op km 25 en zit nog altijd op mijn goeie hartslag, maar toch al 1,5 minuut achter schema. Niet aantrekken, verderlopen. Straks is het bergaf. Het zicht op Manhattan vanop de brug geeft een boost en ik start de afdaling. Toch wat recupereren alvorens ik 1st Avenue oploop. Daar staan de Belgen en dus ook mijn vrouw en dochters. Er was afgesproken op km 27. Die First Avenue is een paar kilometer vals plat. Ik weet: opletten dat je je niet verbrandt! De euforie van het moment, het miljoen toeschouwers, het geschreeuw “you’re looking good”, niet aantrekken, voortlopen op hartslag.

Waar zitten die nu? Ik ben ze toch niet voorbijgelopen? De 27^ste kilometer is toch nog niet voorbij? Eindelijk, ik zie mijn geliefden; gezicht goed houden, lachen, armen in de lucht. Ze zijn gerustgesteld; echtgenoot/papa ziet er nog goed uit.

Na Manhattan weer een brug, deze keer een kleintje om in the Bronx te komen; kort nadien weer eentje om via Harlem weer in Manhattan te komen.

Ik heb er nu 33 km opzitten. Het gaat nog redelijk goed, maar dat zondagochtendgevoel in het park van Aalst ben ik al lang vergeten. De benen willen nog mee, maar mijn verdomde achillespees begint toch wat te zeuren, en die linkerkuit begint ook ambetant te doen.

Zou ik versnellen? Ik zit wel al 3 minuten achter schema. Neen, Jean heeft gezegd, niet versnellen voor km 35. Ik zal dan nog maar wat wachten en schoon op hartslag voortlopen.

3 minuten moet ik toch nog kunnen goedmaken op 7 km?

Op km 35 zit ik in het begin van Central Park op een tijd van 2u58’45”. Ik zal maar beginnen versnellen zeker?

Wil dat nu lukken, t’is weeral bergop. Hartslag naar 170. Help, ik kan niet versnellen. Foert zeg, ik loop door zo goed ik kan. Mijn supporters staan nog eens op km 39. Ik zal zo goed mogelijk mijn best doen. Ik laat uitschijnen aan de supporters dat ik er nog goed uitzie, maar ik heb juist voor mezelf uitgemaakt: dit doe ik nooit meer. Ik verdien het niet om zo te moeten afzien. Ik loop wel nog 5’15” per km, maar het is echt niet leuk meer; het doet overal zeer.

Eindelijk: km 40. Tijd 3u25’. Een kleine 27 minuten gedaan op mijn laatste 5 km. Dus ik heb niet kunnen versnellen. Dan maar voor 3u35’ gaan, dat is toch ook nog mooi; onder de 3u30’ zal in een ander leven zijn, want ik loop geen marathons meer!

Zie ik daar staan: nog 1 mile. De toeschouwers blijven roepen: you’re looking good (dat zal wel tegen iemand anders zijn, want ik look er zeker niet good uit), you’re almost there!

Dat een mijl zo lang is, dat wist ik niet. Het is weliswaar 1.609 meter, maar het blijft duren. Dan aanduiding ½ mile; (dat kan niet, ik moest er al geweest zijn) dan 300 meter, 200 meter, 100 meter. Tijd in het oog houden: 3u36’. Lukt het voor de 3u37’00”? Juist niet: gefinished op 3u37’09”. Na de finish kan ik bijna geen stap meer zetten. Ik ben blij. Mijn persoonlijk record met 1,5 minuut verbeterd. Onze Jean zal content zijn, ik heb zijn raad opgevolgd en de “man met de hamer” niet tegengekomen.

Wanneer is de volgende marathon? Ik wou dat het al zover was! Het is zoals Fred Lebow zei: “Few things in life match the trill of a marathon”

24-11-2008 om 12:31 geschreven door User