|
In september 2012, intussen een goede vijf jaar geleden,
kwalificeert de Belgische Nationale Damesploeg zich voor de Europese
kampioenschappen van 2013. Dit EK wordt op organisatorisch vlak gedeeld door
Zwitserland en Duitsland, ongeveer een jaartje later dan de net behaalde
kwalificatie. Onze Dames moeten wel alles geven want Frankrijk blijkt een taaie
opponent en eindigt met 15 punten op een gedeelde eerste plaats. Met een beter
set- en puntengemiddelde valt het dubbeltje aan Belgische zijde.
Op dat moment is er nog geen bijnaam, nog geen
supportersvereniging en nog beperkte verwachtingen. Een seizoen club-volleybal,
een voorbereidingscampagne van de Nationale Ploeg en een zomer vol succesvolle
Euroleague matchen zorgen voor een stijgende aandacht voor de sport. De
aandacht van de supporters wordt nog meer gelokt door de geboorte van een
aantrekkelijke Fan-naam. Vanaf heden zouden de Yellow Tigers strijden voor
verschillende queesten op Europees en Wereld-niveau. Het komende EK 2013 is in
de buurt van België en enkele maanden tot weken voor aanvang plannen een gezellige
schare aan supporters alvast de ondersteuning ter plaatse.
In de eerste ronde spelen de Yellow Tigers in het
Zwitserse Zürich tegen Frankrijk(opnieuw), Zwitserland en favoriet Italië.
Enkele tientallen supporters trekken mee richting Zwitserland en zien de Yellow
Tigers in hun openingsmatch afstand nemen van Frankrijk met 3-1. De eerste
horde richting volgende ronde is genomen na een aangenaam kijkstuk. Winst tegen
Zwitserland op dag 2 zou sowieso kwalificatie betekenen voor de 2e ronde. En de
Tigers doen ook wat algemeen verwacht is. Zwitserland is dan wel het gastland,
maar ze zijn duidelijk een maatje te klein voor de Tigers. Na een mooie 3-0
zege, lijkt de tweede plaats minstens binnen. Op de slotdag van de poule volgt
dan de clash met Italië. Voorafgaande worden er niet veel kansen toegedicht,
maar de Yellow Tigers zorgen voor een stunt. De openingsset verliezen ze nog
met 22-25, maar de volgende drie gaan onze kant uit. De 3-1 overwinning
betekent rechtstreekse plaatsing voor de kwartfinales en een extra dag rust.
In de tweede ronde klopt Frankrijk, na een nagelbijtend
duel, de damesploeg van Tsjechië om zo opnieuw de Yellow Tigers in de ogen te
kijken tijdens de kwartfinale. En ook daar wordt het nagelbijten tot meer dan
twee uur na het eerste fluitsignaal. Frankrijk lijkt ons door te hebben en komt
op een 1-0 en 2-1 voorsprong. De Yellow Tigers vinden elk greintje vechtlust en
knokken zich tot 2-2. In de tiebreak staat er geen maat op de Tigers en bij
15-9 is de kwalificatie voor de halve finale een feit. Enkele tientallen
supporters zijn door het dolle heen en bereiden de trip richting Berlijn alvast
voor.
In de halve finale te Berlijn wacht het gastland
Duitsland. De opdracht lijkt moeilijk, alleen al om op te tornen tegen de
Duitse overmacht der supportersaantallen. De kelen worden bij de aanwezige
Belgische aanhang gesmeerd. Ze zullen zich niet laten doen. Ikzelf zit intussen
opgesloten in een klein kamertje van een Mechelse Sporthal. Ik ben coördinator
van de club-dagen van Mavoc Mechelen op dat moment, maar mijn hoofd zit met een
voldoende percentage ook in Berlijn.
De wedstrijd start en wat in de eerste twee sets volgt,
slaat velen met verstomming, inclusief de eigen Belgische aanhang. De Yellow
Tigers starten vrank en vrij en lopen 0-2 uit. Bij 15-16 en 21-20 in set 3,
lijkt een complete stunt dichtbij. Maar de Duitse Nationale ploeg, net zoals
vele Duitse landenteams in welke sport dan ook, blijft de kalmte bewaren.
Uiteindelijk dwingt de thuisploeg onze Tigers op de knieën. Zo dichtbij een finaleplaats
komen is mentaal lastig, ook al is ze onverwacht en onverhoopt. De supporters
genieten desalniettemin met volle teugen en zijn op geen enkel moment negatief
tijdens het verlies. Integendeel, diezelfde avond worden er nagekaart op een
historisch moment in de Belgische volleybal-geschiedenis en wie weet brengt de
dag nadien een bronzen nasmaakje. Al zullen de Yellow Tigers moe zijn, zowel
fysiek als mentaal.
De tegenstander voor Brons is Servië, een land dat de
laatste jaren ook volleybal ademt. Denk maar aan Grbic bij de mannen, vaak
genoemd als beste setter ter wereld. Servië verliest ook de halve finale met
een droge 3-0 van Rusland de dag voordien, en is op papier fysiek minder diep
moeten gaan. Ons kleine Belgenlandje kijkt alweer tegen een moeilijke opdracht
aan. De veters worden gebonden, de supportersstemmen gesmeerd en de opwarming
gestart. Ik zit, voor de tweede dag op rij, in mijn klein kamertje naar een
veel te klein scherm te staren waar de Sporza livestream op geregelde
tijdstippen wegvalt door de mindere WIFI-verbinding.
Het wordt een spektakel-wedstrijd vol wisselende
omstandigheden. 0-1 voor Servië(23-25) na een goed half uur spel. De Yellow
Tigers counteren tot 1-1(25-21). Kippenvel-momenten bij de vleet. In een
bloedstollende derde set komen de Tigers op 2-1(28-26). Zou Servië mentaal
breken? Welnee! Servië antwoordt met 21-25. Een allesbepalende medaille-tie
break zou beslissen over brons. Een perfect start leidt ons naar 5-2. Servië
vecht terug naar 10-9. Het wordt 12-10 en 14-11. En dan is er dat moment
..opslag
Yellow Tigers met Frauke Dirickx. Block-opdrachten aan het net voor Charlotte
Leys, Angie Bland en een sublieme Lise Van Hecke. Valérie Courtois en Els
Vandesteene klaar in het achterveld. Een perfecte receptie bij de Servische
Dames en dan de beslissing
.
De setter van Servië wil de bal uit de tweede hand
scoren, maar deponeert de bal in de netrand. Een historisch moment voor onze
volleybalsport heeft zich net afgespeeld. De Yellow Tigers halen brons en
winnen op dat moment de harten van vele volleybal-supporters. Ikzelf zit nog na
te beven, nog steeds in dat kleine Mechels sporthal-kamertje, terwijl de
livestream stopt. We hebben gewoon brons gehaald, dat kleine landje in Europa.
De namen Freya Aelbrecht, Lise Van Hecke, Laura Heyrman,
Angie Bland, Charlotte Leys aka Our Captain, Valérie Courtois, Els Vandesteene,
Frauke Dirickx, Nina Coolman, Helene Rousseaux, Jasmien Biebauw, Lore Gilis,
Ilka Van De Vyver en Britt Ruyssschaert staan voor eeuwig gegrift met bronzen
inkt in de geschiedenis van het EK-volleybal. Ook de coaches Gert Vande Broek,
Kris Vansnick en Brecht Van Kerckhove verdienen lof, tesamen met de technische
en medische staf.
De supporters die de trip maakten van Zurich naar Berlijn
babbelen ongetwijfeld nog jaren onverdroten over dit exploot. En wees maar
zeker dat niet het laatste zou zijn. Een legioentje aan supporters zet, daar in
Berlijn, de eerste stap naar een legioen
Beleef het matchpunt van de bronzen wedstrijd nog even
mee via deze link:
https://www.youtube.com/watch?v=dG1os7DQfPE
Bijlagen:
https://www.youtube.com/watch?v=dG1os7DQfPE
|
