In september 2012, intussen een goede vijf jaar geleden, kwalificeert de Belgische Nationale Damesploeg zich voor de Europese kampioenschappen van 2013. Dit EK wordt op organisatorisch vlak gedeeld door Zwitserland en Duitsland, ongeveer een jaartje later dan de net behaalde kwalificatie. Onze Dames moeten wel alles geven want Frankrijk blijkt een taaie opponent en eindigt met 15 punten op een gedeelde eerste plaats. Met een beter set- en puntengemiddelde valt het dubbeltje aan Belgische zijde. 

Op dat moment is er nog geen bijnaam, nog geen supportersvereniging en nog beperkte verwachtingen. Een seizoen club-volleybal, een voorbereidingscampagne van de Nationale Ploeg en een zomer vol succesvolle Euroleague matchen zorgen voor een stijgende aandacht voor de sport. De aandacht van de supporters wordt nog meer gelokt door de geboorte van een aantrekkelijke Fan-naam. Vanaf heden zouden de Yellow Tigers strijden voor verschillende queesten op Europees en Wereld-niveau. Het komende EK 2013 is in de buurt van België en enkele maanden tot weken voor aanvang plannen een gezellige schare aan supporters alvast de ondersteuning ter plaatse.

In de eerste ronde spelen de Yellow Tigers in het Zwitserse Zürich tegen Frankrijk(opnieuw), Zwitserland en favoriet Italië. Enkele tientallen supporters trekken mee richting Zwitserland en zien de Yellow Tigers in hun openingsmatch afstand nemen van Frankrijk met 3-1. De eerste horde richting volgende ronde is genomen na een aangenaam kijkstuk. Winst tegen Zwitserland op dag 2 zou sowieso kwalificatie betekenen voor de 2e ronde. En de Tigers doen ook wat algemeen verwacht is. Zwitserland is dan wel het gastland, maar ze zijn duidelijk een maatje te klein voor de Tigers. Na een mooie 3-0 zege, lijkt de tweede plaats minstens binnen. Op de slotdag van de poule volgt dan de clash met Italië. Voorafgaande worden er niet veel kansen toegedicht, maar de Yellow Tigers zorgen voor een stunt. De openingsset verliezen ze nog met 22-25, maar de volgende drie gaan onze kant uit. De 3-1 overwinning betekent rechtstreekse plaatsing voor de kwartfinales en een extra dag rust.

In de tweede ronde klopt Frankrijk, na een nagelbijtend duel, de damesploeg van Tsjechië om zo opnieuw de Yellow Tigers in de ogen te kijken tijdens de kwartfinale. En ook daar wordt het nagelbijten tot meer dan twee uur na het eerste fluitsignaal. Frankrijk lijkt ons door te hebben en komt op een 1-0 en 2-1 voorsprong. De Yellow Tigers vinden elk greintje vechtlust en knokken zich tot 2-2. In de tiebreak staat er geen maat op de Tigers en bij 15-9 is de kwalificatie voor de halve finale een feit. Enkele tientallen supporters zijn door het dolle heen en bereiden de trip richting Berlijn alvast voor.

In de halve finale te Berlijn wacht het gastland Duitsland. De opdracht lijkt moeilijk, alleen al om op te tornen tegen de Duitse overmacht der supportersaantallen. De kelen worden bij de aanwezige Belgische aanhang gesmeerd. Ze zullen zich niet laten doen. Ikzelf zit intussen opgesloten in een klein kamertje van een Mechelse Sporthal. Ik ben coördinator van de club-dagen van Mavoc Mechelen op dat moment, maar mijn hoofd zit met een voldoende percentage ook in Berlijn.

De wedstrijd start en wat in de eerste twee sets volgt, slaat velen met verstomming, inclusief de eigen Belgische aanhang. De Yellow Tigers starten vrank en vrij en lopen 0-2 uit. Bij 15-16 en 21-20 in set 3, lijkt een complete stunt dichtbij. Maar de Duitse Nationale ploeg, net zoals vele Duitse landenteams in welke sport dan ook, blijft de kalmte bewaren. Uiteindelijk dwingt de thuisploeg onze Tigers op de knieën. Zo dichtbij een finaleplaats komen is mentaal lastig, ook al is ze onverwacht en onverhoopt. De supporters genieten desalniettemin met volle teugen en zijn op geen enkel moment negatief tijdens het verlies. Integendeel, diezelfde avond worden er nagekaart op een historisch moment in de Belgische volleybal-geschiedenis en wie weet brengt de dag nadien een bronzen nasmaakje. Al zullen de Yellow Tigers moe zijn, zowel fysiek als mentaal.

De tegenstander voor Brons is Servië, een land dat de laatste jaren ook volleybal ademt. Denk maar aan Grbic bij de mannen, vaak genoemd als beste setter ter wereld. Servië verliest ook de halve finale met een droge 3-0 van Rusland de dag voordien, en is op papier fysiek minder diep moeten gaan. Ons kleine Belgenlandje kijkt alweer tegen een moeilijke opdracht aan. De veters worden gebonden, de supportersstemmen gesmeerd en de opwarming gestart. Ik zit, voor de tweede dag op rij, in mijn klein kamertje naar een veel te klein scherm te staren waar de Sporza livestream op geregelde tijdstippen wegvalt door de mindere WIFI-verbinding.

Het wordt een spektakel-wedstrijd vol wisselende omstandigheden. 0-1 voor Servië(23-25) na een goed half uur spel. De Yellow Tigers counteren tot 1-1(25-21). Kippenvel-momenten bij de vleet. In een bloedstollende derde set komen de Tigers op 2-1(28-26). Zou Servië mentaal breken? Welnee! Servië antwoordt met 21-25. Een allesbepalende medaille-tie break zou beslissen over brons. Een perfect start leidt ons naar 5-2. Servië vecht terug naar 10-9. Het wordt 12-10 en 14-11. En dan is er dat moment…..opslag Yellow Tigers met Frauke Dirickx. Block-opdrachten aan het net voor Charlotte Leys, Angie Bland en een sublieme Lise Van Hecke. Valérie Courtois en Els Vandesteene klaar in het achterveld. Een perfecte receptie bij de Servische Dames en dan de beslissing……….

De setter van Servië wil de bal uit de tweede hand scoren, maar deponeert de bal in de netrand. Een historisch moment voor onze volleybalsport heeft zich net afgespeeld. De Yellow Tigers halen brons en winnen op dat moment de harten van vele volleybal-supporters. Ikzelf zit nog na te beven, nog steeds in dat kleine Mechels sporthal-kamertje, terwijl de livestream stopt. We hebben gewoon brons gehaald, dat kleine landje in Europa.

De namen Freya Aelbrecht, Lise Van Hecke, Laura Heyrman, Angie Bland, Charlotte Leys aka Our Captain, Valérie Courtois, Els Vandesteene, Frauke Dirickx, Nina Coolman, Helene Rousseaux, Jasmien Biebauw, Lore Gilis, Ilka Van De Vyver en Britt Ruyssschaert staan voor eeuwig gegrift met bronzen inkt in de geschiedenis van het EK-volleybal. Ook de coaches Gert Vande Broek, Kris Vansnick en Brecht Van Kerckhove verdienen lof, tesamen met de technische en medische staf.

De supporters die de trip maakten van Zurich naar Berlijn babbelen ongetwijfeld nog jaren onverdroten over dit exploot. En wees maar zeker dat niet het laatste zou zijn. Een legioentje aan supporters zet, daar in Berlijn, de eerste stap naar een legioen…

 Beleef het matchpunt van de bronzen wedstrijd nog even mee via deze link:

https://www.youtube.com/watch?v=dG1os7DQfPE