Het nationale volleybalseizoen 2017-2018 heeft net de maand november achter de kiezen. In zowat alle Europese landen draaien de competities op volle toeren en naderen de verschillende bekercompetities de beslissende fasen.  Op Europees niveau echter moet alles eigenlijk nog beginnen, behalve in de Champions League waar al wel de voorrondes zijn afgewerkt.

Jammer genoeg kon de enige Belgische club zich niet kwalificeren voor de poulefase van de hoogste Europese beker-competitie. Asterix AVO Beveren kon in de tweede voorronde, tijdens twee beklijvende duels, geen afstand nemen van de Nederlandse kampioen Sliedrecht Sport. In de derde ronde zou het sowieso ook moeilijk zijn geweest, want de Italiaanse topploeg Imoco Volley Conegliano zou dan de tegenstander zijn geweest. Deze ploeg heeft wereldtoppers in hun rangen met de Nederlands Robin De Kruijf, de Poolse Joana Wolosz, de Amerikaanse Kimberley Hill en verschillende speelsters uit de Italiaanse Nationale Ploeg(De Gennaro, Folie). Het zou wel een schitterende affiche zijn geweest voor onze veelvuldige kampioenenploeg, die momenteel weer door onze Liga walst zonder nederlaag.

In de poulefase van de Champions League kijken we dit seizoen uit naar enkele Belgische speelsters die op het punt staan om door te breken of te bevestigen.

Zo kon Helene Rousseaux zich met haar nieuwe Poolse club Developres Rzeszow plaatsen voor de eindfase. In de tweede ronde waren ze te sterk voor het Israëlische Hapoel Kfar Saba. In de laatste voorronde wonnen ze vervolgens met twee keer 3-1 van het Sloveense Maribor. Helene heeft een vaste basisstek verworven bij de Poolse subtopper. Rzeszow staat op een mooie vierde plaats in de Orlen Liga. Helene staat momenteel op de tweede plaats in de rangschikking van beste receptie/hoek-speelsters.

In de poulefase van de Champions League komen Helene en haar teammaats uit tegen het Zwitserse Volero Zurich, het Roemeense Volei Alba Blaj en de Franse landskampioen ASPT Mulhouse. En daar wordt het echt interessant want bij Mulhouse zien we dit seizoen een nieuwe Belgische tandem ontstaan. Eén van de blikvangers bij de Yellow Tigers afgelopen zomer heeft immers op haar 18e gekozen voor een avontuur in het buitenland. Britt Herbots stal al meerdere supportersharten met haar gedreven manier van volleyballen. Ze mag dit nu ook in Frankrijk tonen en dus ook op het allerhoogste Europese niveau.

In de Ligue A Féminine staat Mulhouse momenteel op de derde plaats na acht speeldagen. In het klassement van meest scorende aanvalsters staat Britt ook op een mooie zevende plaats. Het is nooit evident om meteen er te staan in het buitenland. Zeker al na een vermoeiende zomer bij de Tigers. Britt staat misschien niet voor niets op deze hoge plaats, want de aanvoer voor het scoren wordt verzorgd door eveneens een Belgische topper. Setter Aziliz Divoux maakte vorige zomer de overstap van de hoofdstad Paris naar landskampioen Mulhouse. Volley-Fou Divoux koos hiermee een kans op het allerhoogste Europese Niveau, wetende dat ze zouden uitkomen in de Champions League. Samen met Trots Herbots wordt Volley-Fou Divoux het duo om naar uit te kijken, zeker tijdens het onderlinge duel met Helene Rousseaux en haar ploeg Rzeszow.

In een andere poule van de Champions League vinden we nog een Belgische topper die zal aantreden. Polish Tiger Kaja Grobelna rijgt intussen in de Poolse Orlen Liga de MVP-awards aan elkaar en krijgt binnenkort de kans om op Europees niveau ook haar hoogvorm te etaleren. Haar ploeg Grot Budowlani Lodz neemt het in de poulefase op tegen grootmacht Dinamo Moskou en tegen twee ploegen uit de Turkse hoofdstad, Vakifbank Istanbul en Galatasaray, de ex-club van Queen Tiger Charlotte Leys. Ze heeft in deze werkelijke toppoule de kans om te schitteren. Lodz start als underdog en heeft niets te verliezen.

Kaja staat individueel op een mooie vijfde plaats in de rangschikking van beste opposite-speelster in de Orlen Liga. Morgenavond(donderdag) speelt Kaja met Budowlani Lodz de “derby” tegen Commercecon Lodz, met als inzet de tweede plaats in het klassement. Alweer een kans voor onze Kaja om een MVP-award toe te voegen aan haar conto, om nadien de lijn door te trekken in de Champions League, die volgende week van start gaat.                                           

Vanaf 12 december zullen we u op geregelde tijdstippen berichten van de uitslagen en de individuele statistieken van onze Belgische speelsters. Indien er livestreams zijn van de Champions League-matchen zullen we deze posten op de Fanpage van de Belgian Yellow Tigers.

Tot een volgende aflevering van “de Pancake van de Week”

Komende zaterdag, 2 december, nodigt Racing Mechelen al zijn abonnees uit om een “Vermiste Racinger” mee te brengen naar het stadion. Racing-supporters die allang niet meer zijn geweest krijgen de kans om de weg terug te vinden naar de heilige grond van het Oscar Van Kesbeeck-stadion, gelegen aan de Antwerpsesteenweg in Mechelen-Noord. Ik ken een “Vermiste Racinger” die ik zo graag nog eens zou uitnodigen, maar helaas kan dit al een hele tijd niet meer.

Vandaag, 30 november, is het 31 jaar geleden dat mijn grootvader, mijnen “Bompa”, is overleden na een kortstondige ziekte. Ik was zes jaar oud en kon het concept dood nog niet volledig vatten. Ik zou mijnen “Bompa” nooit meer zien. Je wil zoiets weglachen met je jeugdige onschuld want je gaat er immers gewoon vanuit dat één der volgende dagen of weken de deur opengaat en je al kirrend van vreugde in zijn armen springt.

Het is pas jaren later dat je echt gaat beseffen dat er geen levensweg terug is. Je probeert de herinneringen uit de korte periode dat je elkaar gekend hebt vast te houden en te koesteren. Maar de jaren passeren en de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat vervaging intreedt. Foto’s beginnen meer te zeggen dan effectieve gebeurtenissen die ik me nog kan voorstellen. Ik kan dus ook niet zeggen in hoeverre ik zou lijken op mijnen Bompa, al bevestigen diezelfde foto’s wel enkele uiterlijke Pootemans-trekjes.

Ik kan wel uitroepen dat ik één ding heb geërfd en dat is passie voor voetbal. Ook al had mijnen Bompa geen sportfiguur meer, hij volgde de voetbalsport als geen ander. Hij was de grootste supporter die je kon indenken van Racing Mechelen en was geregeld te vinden in het Oscar Van Kesbeeck-stadion. Hij kon gepassioneerd vertellen over de glorieperiodes van deze traditie-club.

In een primitieve video-opname begin jaren tachtig zie je hoe hij mijnen Bompa met mijn babyvoetje de voetbal-beweging simuleert. De video wordt opgeluisterd met muziek, maar moest de effectieve conversatie op dat moment worden weergegeven, dan zou hij ongetwijfeld de hoop uitgesproken hebben dat ik bij de Racing zou gaan sjotten. Eén van mijn eerste kadootjes enkele jaren later was ook een groen-wit voetbalpakje.

Begin december 1988 is mijnen “Bompa” begraven met zijne Racing-sjaal rond zijn nek. Zo kon hij bij aankomst in de voetbal-hemel iedereen op zijn typische luide stemvolume duidelijk maken dat er maar één club bestond voor de familie Pootemans.

Ik zou hem o zo graag nog één keer vertellen dat het groen-witte bloed nog steeds stroomt onder de mannelijke Pootemansen. Zowel mijn vader als ikzelf zijn trotse abonnees dit seizoen. Mijn vader nam me als kleine gast al mee naar het OVK-stadion en elke keer als ik deze voetbaltempel betreedt overvalt me een gevoel van thuiskomen. Hoe redelijk ik ook denk te zijn, dit gevoel is niet te verklaren. Dit kun je volgens mij enkel verklaren door te zeggen dat er groen-wit Mechels bloed door de aderen stroomt, met dank aan mijnen “Bompa”. Het is intussen ook een intens zoon-vader moment geworden. Tijdens de matchen lijken we onder ons getweeën wel het panel van Extra Time, sowieso inclusief Jan Mulder.

Ik had ‘m o zo graag nog één keer uitgenodigd komende zaterdag om te vertellen hoe het nu gaat. Met de familie Pootemans, maar ook met “zijne” Racing. Ik zou hem vertellen van de glorie-momenten in de beker-campagne tegen Germinal en Zulte-Waregem, tot de penalty van de Clepkens toe. De periode met de Georgiërs en de Mexicanen, de derby’s tegen de kakkers van de KV in derde klasse, het herhaaldelijke dalen en stijgen tussen tweede klasse en nu eerste provinciale. Hij zou me toeroepen dat het in zijnen tijd nooit zou gebeurd zijn, “dieje provinciale voetbal”.

Ik zou ‘m helaas ook moeten vertellen dat het OVK misschien weggaat en dat zijne Racing ergens anders zou moeten gaan spelen. Hij zou me ongetwijfeld onderbreken en roepen dat dat over zijn lijk is en dat het niet kan dat je zoveel jaar nostalgie, zoveel jaar geschiedenis en zoveel mooie herinneringen definitief zou neerhalen. Maar dan zou ik moeten pareren dat een bouwpromotor helemaal niet zo denkt als de nostalgische Racing-supporter en helemaal niet inzit met tientallen jaren van herinneringen. Ik zou ‘m ook moeten zeggen dat we hier helaas niet veel kunnen aan verhelpen omdat hogere machten nu eenmaal de plak zwaaien en dat we als Racing-supporters anno 2018 blij mogen zijn dat er nog voetbal zal zijn in een groen-witte Mechelse tenue. Hij zou vervolgens zijn zakdoek bovenhalen om de tranen te deppen die ontrollen aan zijn groen-wit voetbal-, supporters- en Racinghart.

Voor mij is “Mijnen Bompa” komende zaterdag mijne “Vermiste Racinger” en ik hoop van ganser harte dat ik 'm in gedachte nog vaak naar het OVK kan meebrengen. 

Het jaar 2014 is nog maar net begonnen als de Yellow Tigers in het volleybal-gekke Polen dienen aan te treden tijdens de laatste fase van de kwalificaties voor het WK, dat later dat jaar zou plaatshebben in Italië. Enkele tientallen Belgische supporters, inclusief ondergetekende die-hard fan, reizen mee naar het plaatsje Lodz, alwaar de wedstrijden zullen plaatsvinden.

De sporthal die fungeerde als decor heet de Atlas Arena. Deze faciliteit heeft een geschatte kost van tachtig miljoen euro en biedt plaats aan meer dan tienduizend toeschouwers, allemaal voorzien met zitplaatsen. In dit decor, quasi volledig gevuld met thuissupporters, halen de Yellow Tigers één van hun grootste momenten boven. Ze winnen met 0-3 en laten het thuisland en hun aanhang in tranen achter. Er dient bijgezegd te worden dat de sportiviteit zegeviert wanneer menig Poolse supporter na de match wel op de foto wil met onze Nationale heldinnen. Wij zijn en blijven tot op heden nog steeds onder de indruk.

In diezelfde Atlas Arena maakt een Belgische speelster sinds 2016 intussen grote sier. Onze Polish Tiger Kaja Grobelna is voor het tweede jaar op rij één van de topscorers van haar club met de welluidende naam Grot Budowlani Lodz. Ze voelt zich er thuis en besluit daarom na een eerste succesvolle campagne bij te tekenen voor het seizoen 2017-2018.

We kennen Kaja intussen al wel wat langer uiteraard en niets verbaast ons dat ze nu tot de selectie van de Yellow Tigers behoort. Als opposite dient ze de strijd aan te gaan met Lise Van Hecke voor een basisplaats. Op geregelde momenten krijgt ze ook haar kans en vooral in de World Grand Prix van afgelopen zomer eindigt Kaja vaak als topscorer van de ploeg.

Het begint voor haar op hoogste niveau bij Asterix Kieldrecht. In het seizoen 2012-2013 sluit ze aan bij de kern van deze veelvuldige bekerwinnaar en landskampioen. Deze eerste campagne verloopt goed, maar niet schitterend. In de bekerfinale verliest Asterix enigszins verrassend van Oudegem en ook de titel wordt niet binnengehaald, mede doordat de ploeg geteisterd wordt door een aantal blessures van sterkhouders.

De twee jaren nadien zijn topjaren voor Kaja en Asterix. In de seizoenen 2013-2014 en 2014-2015 pakken ze de dubbel(beker en titel). Ook Kaja rijgt de individuele titels aan elkaar. Ze wordt in 2014 en 2015 uitgeroepen tot Beste Speelster van de Belgische Competitie. Het buitenland wenkt.

In de zomer van 2015 besluit Kaja inderdaad de grens over te trekken. Ze tekent bij topper Allianz Stuttgart in de Duitse Bundesliga. Deze club staat dat seizoen garant voor Champions League-volleybal en betekent een heuse stap voorwaarts op de Europese scene.

We naderen de jaarwisseling van 2015 wanneer enkele Kaja-fans, waaronder weerom ondergetekende, besluiten om mee te dingen naar gratis tickets voor de topper Allianz Stuttgart versus Schwerin SC. We slagen in ons opzet en vertrekken met een tiental gezwinde en goed gezinde mensen richting Scharrena, vlak aan het voetbalstadion van VFB Stuttgart. Meer zelfs, de sporthal van Stuttgart is ingebouwd in de zijkant van het voetbalstadion, wat meteen leidt tot een wauw-effect bij ons bij aankomst.

Onze komst wordt aangekondigd door de lokale omroeper en we mogen zelfs een interview afnemen voor de lokale club-TV. (Beelden: https://www.youtube.com/watch?v=xOgKXYk5X1k)

Op onze uitgekozen plaatsen genieten we van een aangename wedstrijd waarin Stuttgart uiteindelijk met 1-3 verliest tegen een sterk Schwerin. Kaja start in de basis en speelt een goede wedstrijd. Na afloop komt Kaja ons begroeten en een babbeltje slaan. Sterren-allures vindt je immers niet in het volleybal. Het lijkt één grote familie. Kaja moet echter snel vertrekken richting kleedkamer want ze is gevorderd voor de dopingcontrole. Dit is uiteraard geen probleem. We zijn nu eenmaal geboren met het talent van geduld. De net afgelopen wedstrijd is de laatste van de heenronde en meteen ook de laatste voor de winter-break. Kaja zou na de match ook terugkeren naar België voor enkele examens af te leggen. Vermits ik toch richting België zou terugkeren na de match valt de enorme eer me te beurt om een lift aan te bieden aan ’s Belgisch toptalent. Medereizigers Tom en Resa Van Dingenen verheugen zich al op de terugrit wanneer Kaja ons met een grote glimlach meldt dat de dopingcontrole moeilijk lukt of toch niet conform is met de procedures die opgelegd zijn vanuit de Duitse Volleybal-bond. Kort samengevat, ongeveer drie uur na de wedstrijd kunnen we de terugrit aanvangen richting Belgenland. We moeten ons wel nog eerst een weg banen tussen duizenden Stuttgart-supporters die zich intussen verzamelen voor de lokale voetbal-wedstrijd. De terugrit zou een waterval worden van vraag en antwoord, uitmondend in een aangenaam gesprek waarin ik de unieke kans heb gekregen om één der beste volleybalspeelsters toch een tikkeltje beter te leren kennen. Tom en Resa zijn sindsdien ook net nog meer Fan van onze Kaja dan van de andere Tigers.

Enkele maanden later staan we op uitnodiging van de club Allianz Stuttgart in Mannheim. Allianz heeft immers de bekerfinale gehaald. Deze wordt op neutraal terrein gespeeld met Dresden als tegenstander. Kaja is opnieuw één der topscorers, maar moet wel de duimen leggen met 2-3 na een super spannende wedstrijd waarbij we meermaals op het puntje van onze stoel zaten. Na afloop botsen we in de grote menigte louter toevallig op Kaja. Opnieuw valt ons een groepsfoto en een leuk babbeltje te berde met als besluit dat seizoen één in het buitenland zeker geslaagd is. Ze wordt op het einde van het seizoen uitgeroepen tot MVP(Most Valuable Player) van Allianz Stuttgart. Kaja zal zelfs ook één keer de “ploeg van de week” halen in de Champions League. Niet min toch voor een rookie op de hoogste Europese scene?

In de zomer van 2016 krijgt ze de kans om te gaan spelen in haar tweede vaderland Polen. Budowlani Lodz klopt aan de deur en Kaja hoeft niet lang na te denken om akkoord te gaan. Ze mag aantreden in de Atlas Arena voor duizenden supporters die bij elke thuismatch hun team aanmoedigen. In haar eerste seizoen bij Lodz wordt ze tijdens de competitie maar liefst 12x uitgeroepen tot MVP. Dit is tot op heden een record in de Poolse hoogste afdeling. Ook haar ploeg draait een uitstekend seizoen en wordt uiteindelijk de laatste uitdager van topper Chemik Police in de race naar de titel. Ze komen uiteindelijk niet veel te kort, maar stranden wel op de runner-up positie in de eindrangschikking.

Die positie van verliezend finalist had Lodz ook al moeten ondergaan tegen datzelfde Chemik Police in de Nationale Beker-competitie.

Zoals eerder gezegd beleeft Kaja een mooie zomer met de Yellow Tigers. Ze krijgt volop haar kans in de World Grand Prix als hoofdaanvalster en maakt geregeld het mooie weer. Jammer genoeg vallen de dubbeltjes deze zomer niet aan de kant van onze Tigers, waardoor ze het WK komend jaar in Japan aan hen moeten laten voorbijgaan. Maar niemand twijfelt dat de Tigers ooit, met Kaja, opnieuw op een WK of misschien wel op de Olympische Speken zullen staan.

Kaja keert in september terug naar Lodz en start haar tweede seizoen met een absoluut hoogtepunt. De Supercup tussen (uiteraard) Lodz en Chemik Police wordt met 3-1 gewonnen door Kaja en haar teammaats. In die wedstrijd is onze Polish Tiger ook topscorer met 24 punten. Ook in de competitie is Lodz perfect gestart met 9 op 9. Tijdens enkele van deze matchen pakte Kaja opnieuw de titel van MVP. Vorige week verloren ze weliswaar een eerste keer, in de eigen Atlas Arena, met 0-3 van Trefl Krakow.

We blijven uiteraard Kaja de komende periode op voet volgen en hopen ten stelligste dat ze deze stijgende lijn alleen maar kan doorzetten.

Ik neem jullie graag mee naar een niet zo ver verleden….

In maart 2016 heb ik en mijn lieftallig vrouwtje de eer gehad om onze gemeenschappelijke volleybal-hobby te gaan bewonderen in La Bella Italia. Enkele maanden voordien hadden we in de kalender een leuke wedstrijd gespot tussen de ploegen Liu Jo Modena en Foppapedretti Bergamo. Waarom leuk? Wel, bij beide ploegen, uitkomend in de Lega Pallavollo Serie A Femminile, spelen op dat moment Belgische speelsters, ook uitkomend voor de Nationale Yellow Tigers. Bij de thuisploeg Modena speelt onze Laura Heyrman intussen haar derde seizoen. Ze spreekt intussen vloeiend Italiaans waarmee ze vele supportersharten steelt. Daardoor wordt ze ook voor een interview op veelvuldige wijze gesolliciteerd door de lokale en nationale volleybal-pers. Bij de bezoekers van Bergamo speelt op dat moment Energy Tiger Freya Aelbrecht, bezig aan haar tweede seizoen in de Italiaanse competitie en overgekomen van concurrent Busto Arsizio.

Op 25 maart 2016 stappen we toch met een bang hart de auto in richting luchthaven van Charleroi. Enkele dagen voor onze afreis wordt ons Belgenlandje in diepe rouw gedompeld na twee onmenselijk gruwelijke aanslagen op de luchthaven van Zaventem en de metro van Maalbeek. Bij aankomst aan de Brussels South Airport zien we gespannen militairen in commando-stijl iedereen tegenhouden om alle mogelijke bagage te checken. Het vooruitzicht naar onze minitrip naar Italië houdt ons gelukkig recht in deze achtergrond van “niveau 4”. Een dagje rondlopen in Bologna doet ons deugd, al kon je ook daar niet ontsnappen aan “Je Suis Bruxelles”. Iedereen huilt mee met de onmacht.

Het is zaterdag 26 maart 2016 en het vooruitzicht naar de klapper van vanavond tussen Modena en Bergamo stemt ons blij. De zon is van de partij op deze mooie lentedag. Na een treinreis van 20 km verschijnt het bord waarop de stadsnaam Modena wordt vermeld door het raampje van onze treincoupé. We nemen onze intrek in een gezellig hotelletje en gaan de stad in. Na een half uurtje wandelen doorheen een lokaal marktje bespeuren we op een lokaal terrasje twee bekende gezichten. Laura Heyrman zit er buiten te genieten van een drankje samen met haar mama Martien. De voorbije jaren heb ik Martien leren kennen als een trouwe supporter die dochterlief door dun en dik steunt. Het is een toevallige doch enorm leuke ontmoeting. We wensen Laura veel succes voor de aankomende wedstrijd en spreken af met Martien om samen de match te bekijken. We krijgen weliswaar nog een gouden tip mee van onze Yellow Tiger. Een bezoekje aan Gelateria Emilia op de Piazza Giuseppe Mazzini is niet af te slaan. En of ze gelijk had….

Wanneer we ’s avonds de bus opstappen richting sporthal PalaPanini, blijkt de chauffeur niets af te weten van deze plaats. Nochtans lijkt onze goed uitgestippeld. Gelukkig kunnen we rekenen op de welwillendheid van enkele medereizigers om ons de weg te wijzen want we zitten wel degelijk op de juiste bus. Martien wacht ons op aan de ingang en we betreden het indrukwekkend mooie sportcomplex van Modena.

Even later betreden beide ploegen in ware kampioenenstijl het terrein voor de opwarming. Laura en Freya begroeten elkaar hartelijk aan het net. We zitten gebeiteld voor een leuk duel, althans dat hopen we. Alsof het in alle sterren van de volleybalhemel geschreven stond, krijgen we een spektakelmatch met vijf sets, enorm lange rally’s, spectaculaire libero’s, gele kaarten, een rode kaart, knappe punten van beide Tigers en Bergamo dat nipt wint met 2-3(20-25, 25-16, 28-26, 18-25 en 11-15). Het spreekwoordelijke delirium was dichtbij en wordt uiteindelijk nog meer benaderd wanneer beide Belgische toppers onze richting uitkomen. De daaropvolgende foto’s behoren waarschijnlijk tot één van mijn mooiste volleybal-herinneringen die ik me voor de geest kan houden.

En het houdt ook niet op. We mogen uitzonderlijk mee met de ploeg naar het etentje na de wedstrijd waar ook de ploeg van Bergamo aanwezig is, vooraleer de terugreis aan te vatten. Het wordt een mooi sluitstuk op een fantastische avond. Taxi Laura zet ons nadien persoonlijk af aan een hoek van een gezellig pleintje vlakbij ons hotel en wenst ons nog een fijne reis. We passeren nogmaals de intussen gesloten Gelateria Emilia en mijmeren nog even na vooraleer glimlachend de slaap te vatten.

Je ziet meteen dat Laura Heyrman zich thuis voelt in Modena. We zijn intussen twee seizoenen verder en van de ploeg van die topmatch in 2016 blijft helaas weinig over. Maar onze Laura is nog steeds paraat. Vorige zomer was er even twijfel over een mogelijke transfer, maar na onderling overleg besloten beide partijen(club en speelster) door te gaan. Meer nog, de aanvoerdersband der kapitein werd aan onze Laura overhandigd. Sinds oktober 2017 is onze Belgische topper en Yellow Tiger “Il Nuovo Capitano”. Een rol die ze volgens mij perfect kan en zal vervullen. Haar populariteit bij de supporters stijgt dan ook naar het zenit. Elke inwoner van Modena met een hart voor volleybal, heeft zijn/haar hart intussen ook aan onze Laura verloren, net als elke Yellow Tiger-supporter….ja, toch? 

Tot een volgende “Pancake van de Week” en ciao a tutti….

O heilig land der vaa’dren….

Hoe vaak hebt u als aanwezige volleybal-liefhebber niet meegezongen tijdens de protocolaire opening van de matchen van de Yellow Tigers en Red Dragons. En of de tekst nu juist was meegezongen of foutief, u stond er om te genieten van de veelvuldige exploten die beide Nationale Ploegen de laatste jaren ten toon hebben gespreid.

Brons voor de Yellow Tigers op het EK in 2013, gevolgd door een World Grand Prix-finale in 2014 en een 11e plaats op het WK in Italië datzelfde jaar. Dit jaar volgden de Red Dragons in de voetsporen met een knappe 4e plaats op het EK in Polen en een 7e plaats in de World League. Onder leiding van Vital Heynen lijken de Dragons meer dan ooit klaar voor de wereldtop te bestormen en te klimmen op de rankings. En toen werd het oktober 2017…….

Een nieuwsbericht, dat in de wandelgangen van de FIVB al enkele maanden circuleerde, werd in Lausanne bevestigd tijdens een presentatie met veel bombarie en gala-effecten. Vlak aan het meer van Genève zou de geboorte aangekondigd worden van de Nations Volleybal League.

Zowel voor de Heren als voor de Dames gaat men vanaf de zomer van 2018 met 16 landen strijden voor de hoogste volleybal-eer. Op papier is dit een competitie om als internationaal volleybal-supporter  enorm naar uit te kijken. Ons Belgenlandje prijkt immers voor beide genders mooi in de top 16 van de wereldranglijst. Maar zoals de eerste geruchten enkele maanden eerder al hadden gesuggereerd zou er geen rekening gehouden worden met voorgaande edities en nog minder met de ploegen die in 2016 hoge toppen scheerden, waaronder onze Dragons(met stip).

Het format van deze nieuwbakken goocheltruc is een competitie met in de hoogste reeks 12 vaste ploegen, die voor eens en altijd tot deze groep zullen behoren, ondanks mogelijke sportieve malaise. Daarenboven worden er 4 challengers aan deze groep protagonisten toegevoegd om tot een totaal van 16 landenploegen te komen. Ongeacht de plaats op de ranking, dalen de twee laatste challengers aan het einde van de reeks wedstrijden. U hoort al stilaan waar we mogelijk naar toe zullen gaan.

Stel je maar eens voor dat de challengers, worst case scenario gewijs, op de plaatsen 1 tot en met 4 eindigen en de andere vaste landen op de plaatsen 5 tot en met 16. Dan zakken dus het 3e en 4e beste land. Zulke formule kan het dus zijn.

Nu even terug naar ons volleybal-landje der Belgen….

Het is echter zo dat de bonzen van de FIVB in hun ivoren toren besluiten dat er in 2018 geen plaats in voor de Red Dragons in deze wereldgroep. De 12 vaste leden zijn Brazilië, de Verenigde Staten, Polen, Italië, China, Servië, Frankrijk, Argentinië, Iran, Duitsland, Japan en Rusland. De 4 challengers voor het seizoen 2018 zijn Australië, Zuid-Korea, Canada en Bulgarije.

Bij die 12 vaste leden zijn er toch enkele vraagtekens bij de aanwezigheid van bijvoorbeeld Duitsland. Het enige wat voor de Duitsers pleit is een verrassend goed EK waar ze de finale haalden, maar op wereldniveau moesten ze vorige zomer in Groep 3 alle middelen bovenhalen om Estland, Spanje en Oostenrijk af te houden. En was u geen getuige van het pak voor de broek dat de Duitsers kregen van, jawel, onze Red Dragons tijdens de WK-kwalificaties. Ook bij China, Japan en vooral challenger Zuid-Korea dienen kanttekeningen te worden gemaakt. Deze drie Aziatische landen speelden vorige zomer in Groep 2 van de World League zonder enorme potten te breken. Ze eindigden op de plaatsen 4, 5 en 6 na de Europese landen Slovenië en Nederland. De Koreaanse ploeg is bovendien niet gekwalificeerd voor het komende WK 2018. Het is voor mij duidelijk dat de voorwaarde “globalisering” en de hoogstwaarschijnlijk significante financiële input zijn rol speelt in de keuzes bij de FIVB. Al rijst dan de vraag waarom er geen Afrikaans team bij de Challengers wordt opgenomen, terwijl ze telkens wel bij de top 12 van de Olympische Spelen dienen te horen. Ik lees ook nergens de basis van de keuze-criteria voor deze elitaire competitievorm.

De sport verliest daarmee bij de Heren een mooie Europese inbreng van landen als Finland, toch al jaren een moeilijk te bekampen speler op wereldniveau, Slovenië en Nederland(winnaar en runner-up van Groep 2 en normale stijgers naar de Wereldgroep met 12 landen) en uiteraard ons eigen België.

De positieve flow van onze Red Dragons wordt dus sowieso een halt toegeroepen zonder dat we er invloed op hebben. We zullen ook steeds “challenger” zijn en dus altijd met de gedachte moeten rondlopen dat we twee andere challengers achter ons moeten laten, ongeacht de plaats in de ranking. Dit stemt me als liefhebber van een kleine sport in de media furieus.

Hou in volleybal alsjeblieft de sport centraal en geef elk land de kans om zich te ontplooien. Ga niet de toer op van de voetbalsport waarin geld primeert en de formules van de competities zo aangepast worden dat de groten alleen maar groter worden.

Groot is de vrees dat de 12 vaste landen ook met alle FIVB-ranking punten gaan lopen via deze Nations Volleybal League en zich op die manier haast semiautomatisch een weg zullen banen naar de Olympische Spelen van Tokyo. Het is afwachten op de definitie van deze formule, maar het vooruitzicht oogt somber. Ik hoop dat ik als volleybal-liefhebber hier niet alleen mee sta en ik hoop op een reactie van onze Belgische volleybal-leiders op deze wan-beslissing. Slovenië dient alvast klacht in bij het bevoegd tribunaal. Ik zou haast aanraden om de krachten te bundelen.

Dit moest me, als volleyballiefhebber, even van mijn hart….

Het is een troost te lezen dat bij de Dames de Yellow Tigers er gelukkig wel bij de 4 Challengers zijn tezamen met Polen, Argentinië en de Dominikaanse Republiek. De vaste plaatsen zijn voor Brazilië, de Verenigde Staten, Italië, China, Servië, Nederland, Thailand, Turkije, Zuid-Korea, Duitsland, Japan en Rusland. Of hoe het logisch volley-balintellect bij de vrouwen dan toch mogelijk blijkt…

 Tot een volgende “pancake van de Week”…

Voetbal, voetbal, voetbal.....

Het wordt deze fervente sportliefhebber soms wat te veel. Voetbal en volleybal zijn de twee sporten die me enorm nauw aan het hart liggen, maar de balans helt me veel te zwaar door naar "Koning voetbal". Tijd voor tegengewicht dus! 

Slechte prestaties van Anderlecht, uitschakelingen in Europa, ontslag nemende en ontslag krijgende trainers halen moeiteloos de sportieve berichtgeving in de journaals. De laatste dagen waren het vooral de Rode Duivels die het sportnieuws (gelukkig positief) mochten prijken en misschien ook wel terecht. Een verdiende kwalificatie voor het WK zet voetbalminnend België uiteraard op de sportieve wereldkaart. 

Maar daarin schuilt net de extra motivatie om onze edele volleybalsport toch ook in een extra kijker te plaatsen. Niets is immers leuker dan een ludiek tegengewicht voor de voetbal-rubriek van Filip Joos in Extra Time met de “De Keek van de Week”. Daarom presenteer ik met plezier de allereerste “Pancake van de Week”.

Het is de bedoeling om via deze berichtgeving alle volleybal-liefhebbers en andere geïnteresseerden op de hoogte te houden van de wekelijkse uitslagen van onze Belgische Dames in binnen- en buitenland. De focus zal liggen op de uitslagen van de Yellow Tigers, maar ook andere Belgische speelsters komen zeker aan bod bij hun desbetreffende clubs.

Het internationale seizoen ligt intussen enkele weken achter ons. Alle speelsters zijn teruggekeerd naar hun clubs voor aanvang van het nakende seizoen 2017-2018. Of dit nu in de Italiaanse Lega Pallavollo Serie A, de Poolse Orlenliga, de Franse Ligue A, de Turkse Vestel Venus Sultanlar Ligi, de Duitse Bundesliga of de eigen Belgische LIGA A is, er wordt in alle geval afgeteld naar de start.

In Frankrijk stond er ook meteen de eerste prijs te verdelen vorig weekend. De Franse Supercup stond immers op het programma. Britt Herbots en Aziliz Divoux mochten daarin meteen vol aan de bak met Mulhouse tegen Venelles. Van een wedstrijd was nauwelijks sprake want de regerende landskampioen dirigeerde de zaken volledig. Mulhouse werd ook gedreven door het feit dat deze editie voor eigen volk kon gespeeld worden in het Palais des Sports. Mulhouse won vlot met 3-0(25-15, 25-15 en 25-13). Britt Herbots mocht zo bij haar eerste officiële buitenlandse wedstrijd meteen ook een trofee in de lucht houden.

Ook in Polen viel er meteen een Belgische topper in de prijzen. Kaja Grobelna begint bij Budowlani Lodz aan haar 2e seizoen. Na een schitterend parcours vorig jaar op zowel persoonlijk vlak als met de ploeg, was het niet lang wachten op bevestiging. In der Supercup nam Lodz het op tegen regerend landskampioen Chemik Police. En Lodz leverde meteen hun visitekaartje af voor de komende periode, want het won met 1-3. En wat dacht u? Er was inderdaad een glansrol weggelegd voor onze Kaja Grobelna. Ze scoorde maar liefst 24 punten en was daarmee overall topscorer van deze wedstrijd. Een fantastische start voor hopelijk een alweer geslaagd seizoen.

Voila, we brengen u alweer een stapje dichter bij het punt der alwetende kennis van de actuele volleybalsport. Graag tot een volgende aflevering van “de Pancake van de Week”……

Hoe een legioentje een legioen wordt…..aflevering 2: Via Lodz op weg naar het WK 2014 in Italië

We naderen de jaarwisseling 2013-2014. De dagen worden korter, de temperaturen worden kouder en de aftelling naar de WK-kwalificaties van begin januari is volop bezig. Na een schitterend EK 2013, komt de groep Yellow Tigers samen om zich voor te bereiden op het allesbepalende tornooi voor plaatsing voor het WK 2014 in Italië.

We keren eerst nog even terug naar de lente van 2013. België mag het openingstornooi in de eerste ronde mee organiseren. De Yellow Tigers worden ingedeeld in een poule met Portugal, Zwitserland en Noord-Ierland. Gezien de progressie van de laatste maanden mogen deze landen in principe geen horde zijn op weg naar de tweede ronde. Er wordt dan ook 3x vlot tot relatief vlot gewonnen in Sporthal De Lange Munte te Kortrijk.  

De opener tegen Portugal wordt gespeeld voor een 400-tal aanwezigen. Hoofdaanvalster Lise Van Hecke is dan nog gekwetst, maar haar rol wordt mooi overgenomen door Helene Rousseaux op de opposite-positie. Noord-Ierland, tegenstander op dag 2, haalt in drie sets zelfs geen 10 punten tegen onze Tigers. Els Vandesteene is topscorer in een match die niet eens het uur haalt, maar wel wordt gevolgd door 800 supporters. Op de slotdag geven de Tigers Zwitserland partij voor de ogen van bijna 2000 toeschouwers. Ook hier is de tegenstand een duidelijk maatje te klein. Kwalificatie voor de tweede ronde is een feit.

In oktober worden er nog herkansingen gespeeld, maar begin januari zijn de 6 allesbepalende tornooien gepland die de WK-gangers zullen aanduiden. Er is plaats voor 8 landen, wat betekent dat de 6 groepswinnaars en de twee beste tweede gerangschikte ploegen een ticket mogen boeken voor Italië. De Yellow Tigers worden ingedeeld in poule K met (opnieuw) Zwitserland, Spanje en gastland Polen.

De Poolse nationale ploeg zit in een dipje op dat moment, maar om zich alsnog te kwalificeren voor het WK halen ze alle troefkaarten boven. Topspeelster Glinka maakt voor de gelegenheid kaar wederoptreden en zal tesamen met Skowronska en Werblinska voor de Poolse aanval kiezen.

De Belgische selectie voor Polen bestaat uit Frauke Dirickx, Ilka Van De Vyver, Laura Heyrman, Freya Aelbrecht, Maud Catry, Els Vandesteene, Charlotte Leys, Helene Rousseaux, Lise Van Hecke, Nina Coolman, Lore Gilis en libero Valérie Courtois.

Intussen is ook een legioentje van een dertigtal Belgische supporters aangekomen in Lodz. Deze stad is duidelijk verdeeld in een ouder gedeelte en een hypermodern centrum waar vooral de jeugd rondhangt in de talrijke winkelcentra. Ikzelf ben onder de indruk van deze verschillen op enkele kilometers afstand, maar ben tegelijkertijd ook enorm gecharmeerd door de warme mensen die er wonen en je openlijk van harte begroeten. Het trammetje waarmee we door de stad rijden, lijkt zo weggereden uit een Belgische postkaart van de beginjaren van de 20e eeuw, maar het heeft zijn charmes.

De indrukwekkende Atlas Arena, waar de matchen plaatsvinden, herbergt ruimte voor meer dan 10000 supporters. De vooruitblik naar de klapper tegen Polen krijgt op dat moment dan ook een enorm wauw-gevoel, terwijl er eigenlijk nog niemand aanwezig is. Want het moment waarover ik spreek, is de start van de openingsmatch tegen Spanje. Tijdens het verloop van deze wedstrijd druppelen de volleybal-gekke Poolse supporters steevast binnen. Het zicht wordt met de minuut indrukwekkender. Spanje start het sterkste tegen ons(8-6 in set 1), maar de Yellow Tigers stellen snel orde op zaken en winnen de opener met 20-25. Daarna kijken ze niet meer om en pakken ze de volle buit met 3-0(18-25 en 12-25). Na deze wedstrijd pakken de Polen uit met een ware vedettenparade, voorafgaande hun openingsmatch tegen Zwitserland. Je kan hun intrede haast vergelijken met de opkomst van een pop-artiest bij een gemiddeld optreden in het Sportpaleis. De Atlas Arena zit intussen goed gevuld met ongeveer 5000 plaatsen. In een aangenaam sfeertje pakken ook de Polen de volle buit met 3-0.

Op dag 2 is Zwitserland (alweer) de tegenstander. In de vorige ronde boden ze nog een set sterk weerstand, maar hier in Lodz maken ze geen schijn van kans tegen onze Yellow Tigers. Een geconcentreerd België speelt de Zwitserse Dames met 3-0 op een hoopje(25-11, 25-16 en 25-12).

Een indrukwekkende Freya Aelbrecht haalt 12 op 16 in aanval en scoort uiteindelijk 17 punten in totaal. De wedstrijd wordt gespeeld voor 30 aanwezige Belgen en 2470 nieuwsgierige Poolse supporters, al uitkijkend naar de klapper van de dag nadien. Na de wedstrijd blijven we met de meesten hangen om Polen te bekijken tegen de Spaanse Dames, hopende om toch al enkele mindere punten te ontdekken en zo wat vertrouwen te tanken. We zouden immers vocaal moeten opboksen tegen een kleine 10000 supporters. Ik herinner me na afloop, bij het terugwandelen naar ons hotel, dat supprorter Freddy Batens me toefluisterde…..”Ach, Jimmy, ik heb genoeg gezien, onze Tigers winnen morgen”…. Bij aankomst in het hotel ging Freddy ook meteen de weddenschap met de hoteluitbater voor een fles van zijn beste sterke drank. Zo zeker waren beide heren van hun stuk, want deze fles kostte toch al enkele honderden euro’s. Geloof me, op dat moment dacht geen enkele Poolse supporter aan verliezen. Wij, echter, kunnen niet wachten tot de klapper begint.

Op dag 3 interesseert ons de stad Lodz niet meer. Het enige wat telt is de wedstrijd om 20u30 lokale tijd in de Atlas Arena. Sinds de middag nemen we plaats achter de beschikbare laptop om de andere poules te volgen. Het rekenen is intussen ook begonnen. Want bij eventueel verlies kunnen we ons nog plaatsen, maar dan wel met een ideaal setgemiddelde of liefst met een 3-2 nederlaag waarmee een puntje zouden sprokkelen. In de poule met Servië en Azerbeidjan zou het eerstgenoemde land best de drie punten pakken tijdens het allesbepalende onderlinge duel, maar in het eigen Baku valt een verrassing. Azerbeidjan wint met 3-2 waardoor Servië als tweede eindigt met 7 punten. Dit zorgt al meteen voor wat extra druk. Het rekenen is nu echt begonnen. Gelukkig wint Turkije vlot met 3-0 tegen Roemenië en is van die kant uit al geen zorg. Ook Bulgarije zorgt voor vlotte winst in hun groep, dus het enige probleem zou nog kunnen komen uit de poule met Kroatië en Nederland. Als die match zou eindigen op een tie-break, dan was verlies met 3-2 zelfs onzeker en zou het set-gemiddelde alles bepalen. De beste optie blijft dus winst in en tegen een knotsgek Polen.

De match van Nederland wordt tegelijkertijd gespeeld met de onze, dus wordt het straks met een halve blik ook de livescore volgen via de sociale media en bijhorende websites.

We nemen onze plaats in de Atlas Arena tijdens de match Spanje tegen Zwitserland. Deze match betekent niets meer, tenzij voor de onderlinge prestige en de statistieken. De opkomst bij de Poolse supporters stijgt met de minuut. De speaker van dienst probeert iedereen al te entertainen door de aanwezigen aan te zetten tot imitatie van de bewegingen van de scheidsrechters. Dit lukt trouwens opmerkelijk goed en onderstreept het leuke sfeertje dat in de Atlas Arena hangt. Spanje wint met 1-3, maar niets van deze match blijft me bij. We zitten volop in “Tiger-modus”, en zeker wanneer onze heldinnen de Arena betreden. Ze doen dit op minzame wijze, maar het vuur zit duidelijk in de ogen. Ze zijn geconcentreerd en de focus is er volledig. De Poolse dames betreden als vedetten de arena onder het oorverdovende applaus van de enorme schare rood-witte aanhangers. Nooit geziene taferelen voor ons Belgen en de natte droom voor elk supporterslegioen en waarschijnlijk ook de speelsters en staff zelf. We maken er meteen ook een mondeling werkpunt van dat we dit ooit met ons eigen legioen willen bewerkstellingen.

De Yellow Tigers starten de wedstrijd met Frauke Dirickx, Lise Van Hecke, Els Vandesteene, Charlotte Leys, Laura Heyrman, Freya Aelbrecht en libero Valérie Courtois. De Poolse Dames starten met setter Belcik, Werblinska, Glinka, Skowronska en de minder bekende Tokarska en Dziekiewicz.

De start is zenuwachtig langs beide kanten maar wel gelijkopgaand. 7-8 wordt door onze Tigers uitgebreid naar 12-16 voorsprong. Bij 20-25 gaan de eerste Belgische vreugdekreten door de Atlas Arena. Een indrukwekkende Lise Van Hecke haalt de dubbele cijfers met 10 punten.

Een zelfde scenario tijdens de eerste balwisselingen van set 2. 8-7 voor Polen, maar de Tigers counteren en lopen bij 14-16 twee punten uit. Helene Rousseaux vervangt Els Vandesteene en scoort meteen enkele aanvallende punten en een levensbelangrijke ace waarmee we op het einde van de set uitlopen naar 17-21. Polen kan niet antwoorden en bij 20-25 staat het plots 0-2 voor de Yellow Tigers. Het punt is al binnen, maar daarmee koop je niets want Murphy doet ook mee vanavond. Kroatië wint intussen met de gevreesde 3-2 van Nederland, zodat het verliezende land van onze partij sowieso al moest bidden en hopen dat de statistieken aan de goede kant zouden vallen.

De supporters bijten intussen hun tanden, lippen en andere monddelen verder stuk en hopen vooral niet op een zelfde scenario als de halve finale van het EK tegen Duitsland. Daar werd ook een knappe 0-2 tegen het gastland ongedaan gemaakt en nog omgezet naar een 3-2 verlies.

Het verloop van set 3 is haast symmetrisch aan dit van set 2. 8-7 voor Polen wordt 14-16, mede dankzij enkele rake opslagen van Ilka Van De Vyver, op het juiste moment ingevallen voor de service.

Maar geniet even mee van de laatste spelfasen van deze set…..

Polen antwoordt en komt bij 21-20 op voorsprong na een block op Freya Aelbrecht. De daaropvolgende service wordt door Werblinska buiten geserveerd. Bordjes in evenwicht bij 21-21. Polen scoort tegen, maar ook de Tigers antwoorden met een pipe-aanval van Lise Van Hecke(22-22). Opnieuw een aanvallend punt voor Polen, maar ook de Poolse opposite Skowronska slaat haar service buiten en brengt zo de stand op 23-23. Bij een (alweer) gemiste opslag, deze keer van onze Freya Aelbrecht, krijgen de Polen weliswaar een eerste setbal. In de tegenaanval scoort onze Captain Charlotte Leys echter door de bal via het Poolse block buiten te slaan. Skowronska scoort doorheen het Tigers-block dan wel vervolgens de 25-24, wat leidt tot een tweede setbal voor Polen. Laura Heyrman mokert vervolgens de bal door het midden om ons opnieuw op gelijke hoogte te brengen. De middenspeelster van Polen blockt vervolgens een setting van onze Frauke Dirickx af om ons zo de eerste setbal /matchbal/WK-bal te bezorgen. De service van Charlotte wordt slecht verwerkt en de bal moeten worden overgezet. Lise Van Hecke kan aanleggen voor de kwalificatie maar verkiest een tipbal die nipt wordt opgeraapt. De bal gaat richting positie 1, waar vedette Skowronska de bal buiten slaat. De Belgische speelsters, staff en supporters, waaronder mezelve, belanden in een delirium van volleybal-vreugde. De Poolse supporters blijven sportief onder het verlies. De Yellow Tigers plaatsen zich oververdiend voor WK 2014 te Italië. Op het thuisfront in België winnen we alweer enkele honderden, misschien wel duizenden supporters bij.  

De supporters vieren met de speelsters tot in de vroege uurtjes. Bij terugkomst op mijn kamer besluit ik, in licht benevelde toestand, nog wat TV te kijken. Het toeval wil dat er net de afsluitende punten worden afgespeeld van de wedstrijd. De vreugdetranen zijn nabij en het filmpje van de voorbije uren speelt nog even na alvorens de slaap te vatten.

Het legioentje aan supporters keert de dag nadien terug naar België. Ook Freddy, weliswaar zonder zijn fles godendrank. De eigenaar van het hotel komt niet opdagen die ochtend en toont zich van zijn kleinste kant. We vinden het niet erg en kaarten nog lang na op trein en vliegtuig. De reis richting Italië, waar dan ook, wordt voorzichtig gepland. 

De beelden van de laatste punten, weliswaar met gebrekkige kwaliteit, vindt u op bijhorende link: https://www.youtube.com/watch?v=kuy8mQh8_FE

Bijlagen:
https://www.youtube.com/watch?v=kuy8mQh8_FE   

In september 2012, intussen een goede vijf jaar geleden, kwalificeert de Belgische Nationale Damesploeg zich voor de Europese kampioenschappen van 2013. Dit EK wordt op organisatorisch vlak gedeeld door Zwitserland en Duitsland, ongeveer een jaartje later dan de net behaalde kwalificatie. Onze Dames moeten wel alles geven want Frankrijk blijkt een taaie opponent en eindigt met 15 punten op een gedeelde eerste plaats. Met een beter set- en puntengemiddelde valt het dubbeltje aan Belgische zijde. 

Op dat moment is er nog geen bijnaam, nog geen supportersvereniging en nog beperkte verwachtingen. Een seizoen club-volleybal, een voorbereidingscampagne van de Nationale Ploeg en een zomer vol succesvolle Euroleague matchen zorgen voor een stijgende aandacht voor de sport. De aandacht van de supporters wordt nog meer gelokt door de geboorte van een aantrekkelijke Fan-naam. Vanaf heden zouden de Yellow Tigers strijden voor verschillende queesten op Europees en Wereld-niveau. Het komende EK 2013 is in de buurt van België en enkele maanden tot weken voor aanvang plannen een gezellige schare aan supporters alvast de ondersteuning ter plaatse.

In de eerste ronde spelen de Yellow Tigers in het Zwitserse Zürich tegen Frankrijk(opnieuw), Zwitserland en favoriet Italië. Enkele tientallen supporters trekken mee richting Zwitserland en zien de Yellow Tigers in hun openingsmatch afstand nemen van Frankrijk met 3-1. De eerste horde richting volgende ronde is genomen na een aangenaam kijkstuk. Winst tegen Zwitserland op dag 2 zou sowieso kwalificatie betekenen voor de 2e ronde. En de Tigers doen ook wat algemeen verwacht is. Zwitserland is dan wel het gastland, maar ze zijn duidelijk een maatje te klein voor de Tigers. Na een mooie 3-0 zege, lijkt de tweede plaats minstens binnen. Op de slotdag van de poule volgt dan de clash met Italië. Voorafgaande worden er niet veel kansen toegedicht, maar de Yellow Tigers zorgen voor een stunt. De openingsset verliezen ze nog met 22-25, maar de volgende drie gaan onze kant uit. De 3-1 overwinning betekent rechtstreekse plaatsing voor de kwartfinales en een extra dag rust.

In de tweede ronde klopt Frankrijk, na een nagelbijtend duel, de damesploeg van Tsjechië om zo opnieuw de Yellow Tigers in de ogen te kijken tijdens de kwartfinale. En ook daar wordt het nagelbijten tot meer dan twee uur na het eerste fluitsignaal. Frankrijk lijkt ons door te hebben en komt op een 1-0 en 2-1 voorsprong. De Yellow Tigers vinden elk greintje vechtlust en knokken zich tot 2-2. In de tiebreak staat er geen maat op de Tigers en bij 15-9 is de kwalificatie voor de halve finale een feit. Enkele tientallen supporters zijn door het dolle heen en bereiden de trip richting Berlijn alvast voor.

In de halve finale te Berlijn wacht het gastland Duitsland. De opdracht lijkt moeilijk, alleen al om op te tornen tegen de Duitse overmacht der supportersaantallen. De kelen worden bij de aanwezige Belgische aanhang gesmeerd. Ze zullen zich niet laten doen. Ikzelf zit intussen opgesloten in een klein kamertje van een Mechelse Sporthal. Ik ben coördinator van de club-dagen van Mavoc Mechelen op dat moment, maar mijn hoofd zit met een voldoende percentage ook in Berlijn.

De wedstrijd start en wat in de eerste twee sets volgt, slaat velen met verstomming, inclusief de eigen Belgische aanhang. De Yellow Tigers starten vrank en vrij en lopen 0-2 uit. Bij 15-16 en 21-20 in set 3, lijkt een complete stunt dichtbij. Maar de Duitse Nationale ploeg, net zoals vele Duitse landenteams in welke sport dan ook, blijft de kalmte bewaren. Uiteindelijk dwingt de thuisploeg onze Tigers op de knieën. Zo dichtbij een finaleplaats komen is mentaal lastig, ook al is ze onverwacht en onverhoopt. De supporters genieten desalniettemin met volle teugen en zijn op geen enkel moment negatief tijdens het verlies. Integendeel, diezelfde avond worden er nagekaart op een historisch moment in de Belgische volleybal-geschiedenis en wie weet brengt de dag nadien een bronzen nasmaakje. Al zullen de Yellow Tigers moe zijn, zowel fysiek als mentaal.

De tegenstander voor Brons is Servië, een land dat de laatste jaren ook volleybal ademt. Denk maar aan Grbic bij de mannen, vaak genoemd als beste setter ter wereld. Servië verliest ook de halve finale met een droge 3-0 van Rusland de dag voordien, en is op papier fysiek minder diep moeten gaan. Ons kleine Belgenlandje kijkt alweer tegen een moeilijke opdracht aan. De veters worden gebonden, de supportersstemmen gesmeerd en de opwarming gestart. Ik zit, voor de tweede dag op rij, in mijn klein kamertje naar een veel te klein scherm te staren waar de Sporza livestream op geregelde tijdstippen wegvalt door de mindere WIFI-verbinding.

Het wordt een spektakel-wedstrijd vol wisselende omstandigheden. 0-1 voor Servië(23-25) na een goed half uur spel. De Yellow Tigers counteren tot 1-1(25-21). Kippenvel-momenten bij de vleet. In een bloedstollende derde set komen de Tigers op 2-1(28-26). Zou Servië mentaal breken? Welnee! Servië antwoordt met 21-25. Een allesbepalende medaille-tie break zou beslissen over brons. Een perfect start leidt ons naar 5-2. Servië vecht terug naar 10-9. Het wordt 12-10 en 14-11. En dan is er dat moment…..opslag Yellow Tigers met Frauke Dirickx. Block-opdrachten aan het net voor Charlotte Leys, Angie Bland en een sublieme Lise Van Hecke. Valérie Courtois en Els Vandesteene klaar in het achterveld. Een perfecte receptie bij de Servische Dames en dan de beslissing……….

De setter van Servië wil de bal uit de tweede hand scoren, maar deponeert de bal in de netrand. Een historisch moment voor onze volleybalsport heeft zich net afgespeeld. De Yellow Tigers halen brons en winnen op dat moment de harten van vele volleybal-supporters. Ikzelf zit nog na te beven, nog steeds in dat kleine Mechels sporthal-kamertje, terwijl de livestream stopt. We hebben gewoon brons gehaald, dat kleine landje in Europa.

De namen Freya Aelbrecht, Lise Van Hecke, Laura Heyrman, Angie Bland, Charlotte Leys aka Our Captain, Valérie Courtois, Els Vandesteene, Frauke Dirickx, Nina Coolman, Helene Rousseaux, Jasmien Biebauw, Lore Gilis, Ilka Van De Vyver en Britt Ruyssschaert staan voor eeuwig gegrift met bronzen inkt in de geschiedenis van het EK-volleybal. Ook de coaches Gert Vande Broek, Kris Vansnick en Brecht Van Kerckhove verdienen lof, tesamen met de technische en medische staf.

De supporters die de trip maakten van Zurich naar Berlijn babbelen ongetwijfeld nog jaren onverdroten over dit exploot. En wees maar zeker dat niet het laatste zou zijn. Een legioentje aan supporters zet, daar in Berlijn, de eerste stap naar een legioen…

 Beleef het matchpunt van de bronzen wedstrijd nog even mee via deze link:

https://www.youtube.com/watch?v=dG1os7DQfPE

Bijlagen:
https://www.youtube.com/watch?v=dG1os7DQfPE