In Wellington aangekomen op de camping en rap even naar het centrum rijden om iets te gaan eten. Dit in een sportcafé om misschien nog wat tennis te zien.
Maar niets van dat! Een quizavond was aan de gang en na een risotto en een Guinness werden de vragen iets gemakkelijker zelfs zo dat ik er één wist en even doorvertelde aan een ploeg die naast ons zat. Maar bij die ingeving is het ook gebleven en we keerden weer terug.
s Anderendaags terug naar het centrum om te gaan ontbijten voor we op de ferry gaan naar het Zuidereiland. Na door wat straten te hebben gelopen vonden we daar weer een Belgian Beer Cafe, dit keer Leuven genaamd.
En het decor was helemaal aangepast met een leuvense stoof en de stella.
Maar deze keer geen bier, in plaats daarvan een warme choco met havermoutpap.
En dan toch maar even in het vlaams bestelt wat zo stond het op de kaart, maar ze verstond er geen fluit van. Maar het was wel lekker!!!
Cape Farewell is een noordelijk stukje van het zuideiland waar het stevig waait.
Waar een paar rotsen staan met gaten in.
Maar ook met een lekker zonnetje en een verlaten strand. Het waait er toch wel hard zodat het zand snijdt en de digitale camera is daar niet tegen bestand en blokkeert.
Maar al chance hebben we genoeg cameras voorhanden om toch nog voort te kunnen.
Maar hier zouden ook zeehonden zijn! Eventjes zien of we er een vinden en ja hoor goed verscholen vinden we er één.
Om weg van de wind terug te gaan naar de kea gaan we langs de hoger gelegen weien terug waar ook een pad is wel een omweg maar dat doet er niet toe.
Golden Bay eventjes met een watertaxi een daguitstapje doen. De boot vaart langs Apple Split Rock en langs zeehonden die liggen te zonnen en meert op verschillende stranden aan. Wij eraf in Bark Bay om daar een stuk van het wandelpad langs de kust in Abel Tasman NP te kunnen afleggen. Het is nogal een eentonig padje maar met een bruggetje en af en toe een schoon uitzichtje is de dag zo rond.
Lang de kustweg richting het zuiden is er ineens een rotsformatie die verschilt van al de anderen. Pancake Rocks zo genaamd omwille van hun vorm die op een stapel pannenkoeken lijkt en waar de Tasman zee op los beukt.
Aan de regio van de gletsjers en Mt Cook aangekomen waar we eventjes eens wat tijd nemen om wat te rusten? Eerst naar het Lake Matheson waar ge Mt Cook in weerspiegeld kunt zien.
Maar daar aangekomen waait het zo hard dat er van een glad meer niets te zien is, het lijkt wel een golfslagbad en van Mount Cook is ook al niet veel te zien want die ligt verscholen in de wolken.
Dan maar een helikoptervlucht boeken met een half dagje wandelen op de Fox Glacier want vandaag is het beste weer van de week.
Eerst wat instructies van wat mag en niet mag en even wegen voor de lading. Vijfentachtig stond er op de weegschaal (zou dat van al dat belgisch bier zijn????)
De Fox gletsjer vanuit de lucht, zon helikopter vliegt wel zacht.
De volgende dag gaan we een dagje ijswandelen met den Frans en de Jozef.
Ze voorspellen alleen geen goed weer, hevige regen. Op weg daarheen zeiden we tegen elkaar laten we geen geld weggooien om heel de dag in de regen te stappen.
Maar we waren niet alleen er waren nog drieënzestig anderen die ook gingen stappen en ze waren niet van plan om het af te blazen voor een beetje regen. Het regent hier in de streek ongeveer zon tien tot vijftien meter per jaar dus vandaag gaat het wandelingetje ook door.
Zijn we zot of wat om hier geld voor te geven.
Eerst in groepjes verdelen van elf!!! Nee geen tien, geen twaalf, ELF!!!!
En we zijn vertokken, een stevige mars het eerste vlakke stuk een paar beekjes door.
Eerst nog een klimmeke doen langs een rotsachtig padje om dan onze stijgijzers aan te trekken om er aan te beginnen. Dat zijn er andere dan gisteren.
Shit das hier smal in t gangeskevan zon zes meter hoog en redelijk nauw en nog eens koud erbij als die regen al niet genoeg was.
Maar eindelijk in de namiddag klaart het op in pozen wat de zaak toch verandert.
Het grootste deel is toch wachten op de vorige groep die te traag gaat of op de gids die de treden moet onderhouden met zijn pikhouweel om ons toch door al de spleten en kloven te begeleiden.
Eindelijk terug op de vaste eerst even zitten en de ijzers uit om dan ons terug te begeven naar de parking onderweg nog even twee keas spotten die niet schuw zijn want op twee meter afstand bleven ze gewoon zitten of er niets aan de hand was.
Na een dag stappen in de gietende regen hebben we s avonds nog een lekker terrasje in t zonnetje kunnen doen. Uiteindelijk hebben we zeker geen spijt dat we er aan begonnen zijn ook al hadden we heel de dag natte en koude voeten. Het was het zeker zijn geld waard en in ons ticket zat nog een relaxmoment in de hot pools van veertig graden om terug op krachten te komen. Zalig genieten !
Nog wat ontspanning met de skyride onhoog om een uitzicht te hebben over Queenstown.
Daarboven kunt ge van alles doen zoals bungyjumpen, downhill rijden, skyride, parapant maar ook met luge rijden (= een slee op wieltjes). Eventjes het kind in ons loslaten !!
Van zon inspanning krijgt ge wel trek in een lekker ijsje aan de oevers van het meer aan het waterfront.
Na zo van het zonnetje te hebben genoten en een mega aanbod van activiteiten te hebben hier in de stad besloten we voor de goedkoopste oplossing, een wandeling, niet van één maar van twee bergjes te gaan. De eerste, Queenstown hill, negenhonderdenzeven meter hoog en de tweede, Ben Lomond van duizendzevenhonderdachtenveertig meter. We zullen onze Crocs nog eens op de proef stellen.
De aanloop naar het vertrek is ook al pittig. En ja het was een voorteken van wat nog komen ging.
Toegang tot het sprookjesachtige bos vol met roodwitte paddestoelen.
Na constant bergop gelopen te hebben, het ene stuk al steiler dan het andere aangekomen bij de Basket of Dreams. Eventjes rusten, van het uitzicht genieten en wegdromen
Maar we waren nog niet aan de top. Voort stoempen, nog een kwartiertje pittig omhoog.
Effe poseren op de top om 11u. Op de achtergrond reeds onze volgende top in zicht.
Maar eerst terug naar beneden richting stad voor de start en gauw een boterhammeke eten.
Het bordje gaf aan één tot acht uur. Open voor interpretatie dus ?! We zullen er toch maar aan beginnen, niet wetende welke top het zou zijn maar dat zien we wel gaandeweg.
Deze was het dus na dik twee uur wandelen kwam hij in zicht.
Challenging was de beschrijving. Niks te veel gezegd.
Maar na een uurtje ploeteren toch weer de top bereikt om 15u40.
En wederom fantastisch uitzicht naar alle kanten.
De blauwe lucht van gisteren was helemaal verdwenen. Gelukkig maar want anders had het toch wel zwaarder geweest en hadden we zeker niet genoeg drinken bijgehad.
Naar beneden was nog een ander paar mouwen. Zwaar voor de rug, knieën, enkels en de al opengeschuurde tenen was het een lange tocht naar beneden.
Om 18u30 moe maar voldaan weer aan de camper.
Onze bergcrocs hebben hun missie weer volbracht tot grote verwondering van onze medeklimmers.
Altijd eerst informeren naar het weer voor we een tochtje ondernemen want het is hier nogal veranderlijk aan de westkust. Even een regendagje uitzitten dus en de volgende dag een boottochtje gepland op de Milford Sound ofte de Nieuw Zeelandse fjorden. Lang genoeg gewacht blijkbaar want het was schitterend weer. Hierbij enkele sfeerbeeldjes. De dag erna snel doorrijden want we hebben een hele tocht voor de boeg. Maar in Nieuw Zeeland weet je nooit wat je op je weg gaat vinden. Go with the flow dus !!
Dunedin, universiteitsstad en niet zo veel te zien (ze zeggen het zelf). Maar we vonden weer een chocoladefabriek dus dat konden we niet aan onze neus laten voorbijgaan ! Cadbury, hadden we al serieus gesponsord hier en in Australië dus eens even een kijkje nemen hoe ze die maken. Weeral een leuke verkleedpartij ! Interessante rondleiding en veel chocolaatjes verdient onderweg. Het paradijs dus !
En om al dat te veel aan snoepgoed te compenseren zijn we maar eventjes de steilste straat gaan beklimmen. Weeral wat calorietjes verbrandt.
Enkele beeldjes van Mt Cook. Weer superveel geluk gehad dat we er aankwamen met prachtig weer. Gauw de fotookes getrokken dus en gelukkig maar want 's morgens was het serieus bewolkt. Toch een flinke ochtendmars gedaan, de Hooker Valley Track. Aangegeven tijd drie uur, wij afgeklokt in twee uur. Het moest zo snel want we hadden een boot te halen.
Na onze fikse wandeling vanmorgen gingen we dus met een bootje varen op Lake Tasman, een gletsjermeer onder aan de voet van de grootste gletsjer op Mt Tasman. Busje vol met oudjes en chinezen geladen, twintig minuutjes wandelen tot aan het meer (tempo van de oudjes) en met z'n allen het bootje in. In het meer lagen allemaal ijsblokken verspreid, de ene al wat groter dan de andere afhankelijk of ze afgebroken zijn van het gedeelte boven of onder water van de gletsjer. Eventjes peilen hoe diep het water is en of het ondergrondse blok niet in de weg zit... En toen boem !!! Aan de andere kant brak een stuk ijs af ongeveer zo groot als een 20ft container. Plons, een golfslag en gelukkig kon onze gids wat met een bootje manoeuvreren, volle bak achteruit want toen begon de ijsberg te kantelen om weer zijn evenwicht te zoeken. Wel magnifiek om zien en redelijk uniek dat je dat meemaakt zei ze. Hier is ie in verschillende stadia van omkanteling.
!
!
