Even een doodlopende straat van 150km enkel inrijden om nog eens wat dolfijnen te zien.
Ge moet al goed zot zijn om hier te komen en een hele dag te rijden in de bush met een paar roadhouses als enigste afwisseling.
Maar eens daar is het rijden zeker de moeite waard geweest. Ge moet wel de vliegjes erbij nemen want met een luchtvochtigheid van zon 91,9% en 29°C om 7.30 uur s morgens zijn ze in hun sas om menig toerist te plagen.
Eerst even een briefing op een gedisciplineerde rij om alles in goede banen te leiden. Er wordt alleen gekeken en niet aangeraakt. Om 8.00u s morgens was heel het resort van de partij voor de dolfijnfeeding.
En ja ze zijn er en komen dichtbij want ze zijn zelf ook ongeduldig om visjes te krijgen waar ze geen moeite voor moeten doen, maar niet genoeg om de dag door te komen dus zelf moeten ze ook gaan vissen om hun zestig vissen per dag te eten.
Hier komen de visjes.
De banana move.
Er worden altijd maar 5 dezelfde dolfijnen gevoederd ook al zijn ze met meer.
Hallo ik ben klein en zij zijn groot en krijgen alle aandacht en dat is niet eerlijk.
Op het zelfde schiereiland als waar Monkey Mia is, ligt ook Shell Beach. Een parelwit strand waar allemaal schelpen aanspoelen en je dus niet over zand wandelt maar over witte schelpjes. Een klein stuk van het strand wordt ontgonnen voor de kipvoederindustrie.
De rest is allemaal voor de toeristen om van te genieten !
Coral Bay, plaatsje van twee campings en vijf winkels maar toch druk bezocht omdat het Ningalo Reef hier tot aan het strand komt. Dat is wat anders dan het Great Barrier Reef waar je verplicht bent van met touroperators naartoe te varen.
Wij deden het voor de verandering eens anders. Quad gehuurd om wat in de duinen rond te sjeezen naar een stukje ongerept reef.
Hier komen ook de schildpadden het zeegras eten en hun eieren leggen. Toch een stuk of vijf serieuze exemplaren kunnen spotten.
Verder nog boven een schoon stukje reef gesnorkeld. Veel visjes, kleurig koraal, zeeslangen en komkommers gezien. De zee was echter nogal woelig dus na een half uurtje hadden we genoeg zoutwaterborrels binnen.
Weer een paar honderd kilometertjes gereden en ze beginnen te wegen. Niet alleen aan de pomp maar ook mentaal begint het door te tikken. West Australië is de grootste staat en alles ligt ontzettend ver uit elkaar. Het meeste hebben we intussen ook wel gezien dus we hebben besloten niet meer rond te rijden voor nog een waterval, kloof, kangoeroe of dolfijn extra.
We bollen rustig aan uit met als verste punt Exmouth waar we nu zitten en dan gaan we stilaan terug naar beneden om nog 2 weekjes rust te nemen rond Perth / Fremantle.
Op het bordje een lijstje wat ge moet doen in de warme omstandigheden op deze toch wel warme zomerdag 48°C.
De vliegjes zijn ook massaal van de partij en die verpesten het eigenlijk toch wel een klein beetje. En daarbovenop zitten er ook nog bijtende vliegjes die het op je kuiten gemunt hebben.
De canyon leek een schone wandeltocht maar de warmte is niet te doen zelfs de korte trip naar de lookouts is geen lachertje.
Eventjes poseren op het los steentje niet bewegen.
