Tijd voor ons - 6 maanden Australië en Nieuw Zeeland
01-02-2011
Wai-O-Tapu
Er broeit hier vanalles onder de aardkorst. Kokende poelen, sulphurbaden, geisers, fluowater, borrelende modder. Gezond is dat niet ! Vooral niet aankomen, fotooke nemen en wegwezen.
Volgens de boekjes is de Tongariro Alpine Crossing de schoonste dagwandeling van Nieuw Zeeland.Tevens ook het decor van Lord of the Rings voor Mordor, Mount Doom, etc.
Effe checken dus.
Wij nog eens vroeg opgestaan, om 7u de bus op zodat we tijd genoeg hebben. Lekker ingeduffeld aan de wandeling begonnen.
Mt Doom
Eerste kilometers easy peasy boardwalkske, toch maar al een trui uitgeschoten want het is er helemaal niet zo koud als voorspeld.
Al eventjes een klauteroefening.
Zijn we zeker dat we dit aankunnen ?Ah ja, zo moeilijk waren die eerste vijf kilometers nu ook weer niet. Haha ze zetten er wel niet bij dat het dan pas begint.
Zes kilometers serieus klimmen, zweten en elk spiertje in de benen voelen later worden we beloond met he uitzicht op Mordor.
Zwaar werk maar de uitzichten zijn de moeite bovenop de rokende vulkaan.
Steil naar boven voor deze dame voor ons was het gelukkig steil naar beneden. Schuiven over de lava en beneden de schoentjes uitkappen.
Weer een paar giftige meertjes.
Terug lekker wat klimmen om naar het grote meer of met water gevulde krater gaan.
Maar daar boven aangekomen was er een dikke wolk op komen zetten en blijven hangen, zelfs ons middagpauze deden we op 200 meter van de berghut omdat we ze niet konden zien.
Er werd aangeraden om niet van het stromend water te drinken kan wel eens slecht aflopen!!!!
Maar na een slordige zes uurtjes wandelen zijn we beneden aangekomen om te wachten op de bus om ons weer naar onze camper te brengen. Er was zelfs een wandelaar zijn twee volledige zolen van zijn schoenen verloren maar met wat tape had hij ze terug vastgeplakt.
In Wellington aangekomen op de camping en rap even naar het centrum rijden om iets te gaan eten. Dit in een sportcafé om misschien nog wat tennis te zien.
Maar niets van dat! Een quizavond was aan de gang en na een risotto en een Guinness werden de vragen iets gemakkelijker zelfs zo dat ik er één wist en even doorvertelde aan een ploeg die naast ons zat. Maar bij die ingeving is het ook gebleven en we keerden weer terug.
s Anderendaags terug naar het centrum om te gaan ontbijten voor we op de ferry gaan naar het Zuidereiland. Na door wat straten te hebben gelopen vonden we daar weer een Belgian Beer Cafe, dit keer Leuven genaamd.
En het decor was helemaal aangepast met een leuvense stoof en de stella.
Maar deze keer geen bier, in plaats daarvan een warme choco met havermoutpap.
En dan toch maar even in het vlaams bestelt wat zo stond het op de kaart, maar ze verstond er geen fluit van. Maar het was wel lekker!!!
Cape Farewell is een noordelijk stukje van het zuideiland waar het stevig waait.
Waar een paar rotsen staan met gaten in.
Maar ook met een lekker zonnetje en een verlaten strand. Het waait er toch wel hard zodat het zand snijdt en de digitale camera is daar niet tegen bestand en blokkeert.
Maar al chance hebben we genoeg cameras voorhanden om toch nog voort te kunnen.
Maar hier zouden ook zeehonden zijn! Eventjes zien of we er een vinden en ja hoor goed verscholen vinden we er één.
Om weg van de wind terug te gaan naar de kea gaan we langs de hoger gelegen weien terug waar ook een pad is wel een omweg maar dat doet er niet toe.
Golden Bay eventjes met een watertaxi een daguitstapje doen. De boot vaart langs Apple Split Rock en langs zeehonden die liggen te zonnen en meert op verschillende stranden aan. Wij eraf in Bark Bay om daar een stuk van het wandelpad langs de kust in Abel Tasman NP te kunnen afleggen. Het is nogal een eentonig padje maar met een bruggetje en af en toe een schoon uitzichtje is de dag zo rond.
Lang de kustweg richting het zuiden is er ineens een rotsformatie die verschilt van al de anderen. Pancake Rocks zo genaamd omwille van hun vorm die op een stapel pannenkoeken lijkt en waar de Tasman zee op los beukt.
Aan de regio van de gletsjers en Mt Cook aangekomen waar we eventjes eens wat tijd nemen om wat te rusten? Eerst naar het Lake Matheson waar ge Mt Cook in weerspiegeld kunt zien.
Maar daar aangekomen waait het zo hard dat er van een glad meer niets te zien is, het lijkt wel een golfslagbad en van Mount Cook is ook al niet veel te zien want die ligt verscholen in de wolken.
Dan maar een helikoptervlucht boeken met een half dagje wandelen op de Fox Glacier want vandaag is het beste weer van de week.
Eerst wat instructies van wat mag en niet mag en even wegen voor de lading. Vijfentachtig stond er op de weegschaal (zou dat van al dat belgisch bier zijn????)
De Fox gletsjer vanuit de lucht, zon helikopter vliegt wel zacht.
De volgende dag gaan we een dagje ijswandelen met den Frans en de Jozef.
Ze voorspellen alleen geen goed weer, hevige regen. Op weg daarheen zeiden we tegen elkaar laten we geen geld weggooien om heel de dag in de regen te stappen.
Maar we waren niet alleen er waren nog drieënzestig anderen die ook gingen stappen en ze waren niet van plan om het af te blazen voor een beetje regen. Het regent hier in de streek ongeveer zon tien tot vijftien meter per jaar dus vandaag gaat het wandelingetje ook door.
Zijn we zot of wat om hier geld voor te geven.
Eerst in groepjes verdelen van elf!!! Nee geen tien, geen twaalf, ELF!!!!
En we zijn vertokken, een stevige mars het eerste vlakke stuk een paar beekjes door.
Eerst nog een klimmeke doen langs een rotsachtig padje om dan onze stijgijzers aan te trekken om er aan te beginnen. Dat zijn er andere dan gisteren.
Shit das hier smal in t gangeskevan zon zes meter hoog en redelijk nauw en nog eens koud erbij als die regen al niet genoeg was.
Maar eindelijk in de namiddag klaart het op in pozen wat de zaak toch verandert.
Het grootste deel is toch wachten op de vorige groep die te traag gaat of op de gids die de treden moet onderhouden met zijn pikhouweel om ons toch door al de spleten en kloven te begeleiden.
Eindelijk terug op de vaste eerst even zitten en de ijzers uit om dan ons terug te begeven naar de parking onderweg nog even twee keas spotten die niet schuw zijn want op twee meter afstand bleven ze gewoon zitten of er niets aan de hand was.
Na een dag stappen in de gietende regen hebben we s avonds nog een lekker terrasje in t zonnetje kunnen doen. Uiteindelijk hebben we zeker geen spijt dat we er aan begonnen zijn ook al hadden we heel de dag natte en koude voeten. Het was het zeker zijn geld waard en in ons ticket zat nog een relaxmoment in de hot pools van veertig graden om terug op krachten te komen. Zalig genieten !
Nog wat ontspanning met de skyride onhoog om een uitzicht te hebben over Queenstown.
Daarboven kunt ge van alles doen zoals bungyjumpen, downhill rijden, skyride, parapant maar ook met luge rijden (= een slee op wieltjes). Eventjes het kind in ons loslaten !!
Van zon inspanning krijgt ge wel trek in een lekker ijsje aan de oevers van het meer aan het waterfront.
Na zo van het zonnetje te hebben genoten en een mega aanbod van activiteiten te hebben hier in de stad besloten we voor de goedkoopste oplossing, een wandeling, niet van één maar van twee bergjes te gaan. De eerste, Queenstown hill, negenhonderdenzeven meter hoog en de tweede, Ben Lomond van duizendzevenhonderdachtenveertig meter. We zullen onze Crocs nog eens op de proef stellen.
De aanloop naar het vertrek is ook al pittig. En ja het was een voorteken van wat nog komen ging.
Toegang tot het sprookjesachtige bos vol met roodwitte paddestoelen.
Na constant bergop gelopen te hebben, het ene stuk al steiler dan het andere aangekomen bij de Basket of Dreams. Eventjes rusten, van het uitzicht genieten en wegdromen
Maar we waren nog niet aan de top. Voort stoempen, nog een kwartiertje pittig omhoog.
Effe poseren op de top om 11u. Op de achtergrond reeds onze volgende top in zicht.
Maar eerst terug naar beneden richting stad voor de start en gauw een boterhammeke eten.
Het bordje gaf aan één tot acht uur. Open voor interpretatie dus ?! We zullen er toch maar aan beginnen, niet wetende welke top het zou zijn maar dat zien we wel gaandeweg.
Deze was het dus na dik twee uur wandelen kwam hij in zicht.
Challenging was de beschrijving. Niks te veel gezegd.
Maar na een uurtje ploeteren toch weer de top bereikt om 15u40.
En wederom fantastisch uitzicht naar alle kanten.
De blauwe lucht van gisteren was helemaal verdwenen. Gelukkig maar want anders had het toch wel zwaarder geweest en hadden we zeker niet genoeg drinken bijgehad.
Naar beneden was nog een ander paar mouwen. Zwaar voor de rug, knieën, enkels en de al opengeschuurde tenen was het een lange tocht naar beneden.
Om 18u30 moe maar voldaan weer aan de camper.
Onze bergcrocs hebben hun missie weer volbracht tot grote verwondering van onze medeklimmers.
