1. Hoogland

Het witte paleis in Hoogland stond te schitteren in de eerste lentezon. Koning Leonard kwam de grote poort door met dezelfde norse blik die hij altijd had. 'Goedemorgen, lieverd.' groette zijn vrouw hem van op het terras. 'Hmm, goedemorgen. Heeft u goed geslapen?' vroeg de koning duidelijk ongeïnteresseerd. Koningin Noor was het gedrag van haar man al gewend en gaf zowat iedere ochtend hetzelfde antwoord op de enige vraag die de koning stelde. 'Jawel lieverd, uitstekend, dank u.' Zo formeel en nors en helemààl niet sprookjesachtig ging het er iedere dag aan toe op het paleis van Hoogland. Na het ontbijt ruimden de bedienden alles af, wat wel een uur in beslag nam omwille van alle porseleinen kopjes, kristallen glazen, zilveren bestekken en schotels die met de grootste voorzichtigheid moesten behandeld worden. Ondanks zijn rijkdom was de koning erg gesteld op zijn spullen en van zodra een bediende ook maar iets brak of nog maar een vork liet vallen, werd die op staande voet ontslagen. En hoewel de koning uiterst streng was wou iedereen toch liever op het paleis werken dan ergens anders. 'Herlinde!' bulderde de koning vanuit zijn kantoor. 'Ja vader.' stond prinses Herlinde onmiddellijk in het kantoor van haar vader die schrok dat zijn dochter zo snel bij hem stond. 'Moet jij toch altijd zo'n kabaal maken door zo te staan kwebbelen met de bedienden. Laat die mensen hun werk doen, daar worden ze voor betaald. Als je wil kletsen doe dat dan met je moeder of je vriendinnen.' sprak de koning iets minder streng dan tegen wie dan ook. 'Maar vader, de meeste meisjes die hier werken zijn mijn enige vriendinnen en aangezien u net zelf zegt dat ik met mijn vriendinnen wel mag kletsen...' diende Herlinde haar vader van antwoord zoals zij dat als enige aandurfde. 'Jij met je antwoorden altijd! Helemaal je moeder. Mijn kantoor uit!' riep de koning, zoals hij altijd deed want iets gewoon zeggen kon hij precies niet, tenzij zijn dagelijkse goedemorgen tegen zijn vrouw.

'Sire, de eerste minister staat voor de poort.' komt één van de butlers buiten adem aan in het kantoor van koning Leonard. 'De eerste minister? Ik heb helemaal geen afspraak met de eerste minister!' snauwt hij de butler toe. 'Nee, Sire, maar hij staat erop u zo snel mogelijk te spreken. Er zijn blijkbaar grote problemen in Laagland en ...' 'In Laagland?! Altijd dat Laagland!' bulderde de koning zo hard dat de butler lijkbleek werd van het schrikken. 'Laat hem dan binnen, uilskuiken!' riep de koning de bevende butler toe. 'Jawel Sire.' De butler boog voorover en draaide zich om. 'Halt!' De butler draaide zich voorzichtig terug om en keek de koning met angstige ogen aan. 'Heb jij niet geleerd om eerst twee stappen achteruit te zetten vooraleer mij de rug toe te keren?' kwam de koning dreigend dichterbij. 'Ja ... ja .... jajawel Sire.' hakkelde de arme man. 'Je kan de eerste minister binnenlaten terwijl jij buitengaat! Ik wil jou hier nooit meer zien! Maak dat je weg komt!' De butler deed opnieuw een buiging, ging nu wel de twee stappen achterwaarts vooraleer hij zijn rug naar de koning toekeerde en liep met tranen in de ogen naar buiten toe.

'Tiktik' klopte een andere butler, die nooit nog zou vergeten twee stappen achterwaarts te doen vooraleer zich om te draaien, aan bij het kantoor van koning Leonard. 'Binnen!' klonk het binnen.'De eerste minister, Sire.' kondigde de butler aan. 'Ronald, ga zitten.' zei de koning. 'Dank u, Sire.' nam de eerste minister plaats op de met goud en zijde bewerkte stoel.

'Wat hoorde ik net van die hond die ik net ontslagen heb? Weeral problemen met die knoerten in Laagland!'

'Jawel, Sire, ik vrees dat ze weer in opstand komen, een deel van de lange muur is stukgeslagen. Vooral 's avonds na sluiting van de kroegen wordt er geweld gebruikt.'

'Ronald, ik ga toch niet nog eens moeten herhalen dat de wachters harder moeten optreden?' begon de koning al zijn geduld te verliezen na twee zinnen vriendelijk geweest te zijn tegen zijn eerste minister.

'De wachters treden zeer hard op, Sire, maar ...'

'Maar wat?' vroeg de koning verbaasd, want de eerste minister was altijd rechtuit. Meestal zelfs even bruut als de koning zelf. Al was hij dat enkel tegenover de burgers en andere ministers en nooit tegen de koning. Maar koning Leonard kende zijn eerste minister goed en wist dat hij nooit een zin zou onderbreken als het vervolg van die zin geen erg nieuws zou bevatten.

'Er zijn gisteren voor het eerst twee bewakers gedood, Sire.' zei de minister met bedeesde stem.

'Gedood? Hoor ik dat goed? Wordt dat gepeupel nu ook al bloeddorstig tegenover mijn wachters?!!!' gonsde de stem van de koning weer door het hele kasteel.

De minister durfde niks te antwoorden.

'Wat is er met die schurken gebeurd? Zitten ze in de kerkers of heb je ze al laten ophangen?'

'Ze zijn niet gevat, Sire.'

'Ronald, zeg dat nu nog eens als je durft. Armzalig, dwaas gepeupel doodt wachters van de koning en jij hebt ze laten lopen? Ben jij helemaal?!!'

'De andere wachters waren niet in staat te zien wie van op de muur met de dodelijke stenen heeft gegooid, Sire. Toen de wachters de muur over waren was er niemand meer te zien.'

'Dan pak je er toch zo twee mee om hen te straffen! Wordt je nu zwak, Ronald, of hoe zit het?'

'Met alle respect, Sire, maar ik vrees dat we het zo enkel erger maken. Als u mij toestaat heb ik wel een ander voorstel dat ik u even wil uitleggen.'

De minister bleef zo kalm en zelfzeker dat de koning er bijna van schrok.

25-06-2009 om 19:27 geschreven door schrijverke