Welke auteur schrijft de beste kinder-&jeugdboeken?
Jeugdboeken
Verhalen voor jong en oud mét fantasie!
08-10-2008
Het is zover!
Na even wat Spaanse zeelucht te hebben ingesnoven staat mijn hoofd terug volledig op schrijven. Bij 'De magiër van het hertogdom zijn nog vier hoofdstukken bijgekomen en zijn er nu in totaal twintig hoofdstukken. Vol spanning kijk ik, en ook Johan, uit naar reactie van een uitgever. Aangezien die ongeveer 8 weken nodig hebben om te reageren, en sommigen ook niet reageren, kan dit natuurlijk lang aanslepen. Nu ja, ik heb toch mijn handen vol met ons Gwendolyne die overal wil rondkruipen en aan alles trekt waar ze niet moet aan trekken. Nu trekt ze zichzelf ook op in haar park en ze heeft zelfs haar eerste twee stapjes gezet terwijl ze in haar park rechtstond, wat toch een hele prestatie is voor een baby van nog geen acht maanden. Maar als ze even slaapt of flink speelt schrijf ik dat het een lieve lust is en aangezien ik toch aan een boek van 20 hoofdstukken ben geraakt is ze toch vrij vaak flink!
Veel leesplezier met het nieuw geplaatste hoofdstuk!
De volgende ochtend kwamen de meisjes als laatste aanschuiven aan de ontbijttafel. 'Nog lang liggen kletsen gisterenavond?' vroeg moeder Emma. 'Ging wel.' was Céline's antwoord, maar hun kleine oogjes en het wat late uur van opstaan verraadde hun laat napraten van gisteren. 'Gaan jullie straks boven een kleed uitkiezen?' vroeg vader. 'Ja hoor, is het gelijk welke wij nemen?' vroeg Céline, die wist hoe haar vader op de kledij gesteld was. Ze mochten passen zoveel ze wilden, als ze maar beloofden er voorzichtig mee te zijn. Na een halfuurtje waren ook de meisjes klaar met ontbijten. Door hun uitslapen en dan nog te ontbijten was er al niet meer zoveel tijd over om zich aan te kleden. Ze gingen rechtstreeks naar de zolderkamer en deden de zware houten koffer met z'n tweëen open. Céline liet haar oog vallen op een jurk met bordeauxrood, beige en bruin met kanten afwerking en Charlotte ging voor een jurk met twee soorten blauw en bruin. De jurken bedekten hun voeten, zoals gewoonlijk was in die tijd. Meestal werd er ook een cape over gedragen maar het was te warm om die er nog bij aan te doen. Ze deden er eenvoudig bruine, lederen sandalen die ze ook vonden in de kist. Ze daalden de trap af en kregen complimenten van hun ouders over hun uitstekende middeleeuwse smaak. Céline's vader vertelde hen er nog bij dat ze gekleed waren zoals de rijken uit die tijd, want de armen droegen heel andere kledij. Hij had ondertussen ook een typisch kostuum aangetrokken en moeder haar kleed hing al beneden klaar, maar zij wou het pas op het allerlaatste moment aantrekken, zodat er geen ongelukjes gebeurden terwijl ze met kleine Helena bezig was. Even later stond iedereen vertrekkensklaar in de hal. 'Mocht er iets zijn, dan bel je maar, we hebben onze gsm bij, niet echt middeleeuws, wel erg handig.' zei moeder tegen Hilde, Charlotte's moeder.
Ze gingen te voet naar het museum dat slechts een kilometer verder was. Sommigen keken hen raar aan, maar anderen wisten wel wat er een kilometer verder te doen was en bewonderden hun mooie kledij. Toen ze aankwamen was er al redelijk wat leven in de brouwerij. Vooraan stond een pijl met 'O.L.V. kerk', naar de ene kant en een andere pijl met 'middeleeuws feest&museum' naar de andere kant. 'Er is toch geen kerkdienst waar we naartoe moeten hé paps?' vroeg Céline al ongerust. 'Maar neen, meid!' lachtte haar vader 'Dat is omdat daar de praalgraven van Maria van Bourgondië en haar vader, Karel de Stoute zijn. Best de moeite, dat zijn heel andere graven dan wij gewoon zijn. In één van die graven kan je zelfs een aparte loden kist zien met het gebeente van Maria en ook het hart van haar zoon, zit in een apart loden kistje.' Ondanks dat de meisjes het bewonderenswaardig vonden dat hij ook dat zomaar wist, want hij wist van alles iets af, moesten ze toch even huiveren bij de uitleg. 'Is het goed als wij daar even naar gaan kijken?' vroeg Charlotte, die toch wel nieuwsgierig was geworden. Céline keek haar even raar aan. 'Je zal geen harten of schedels zien hoor meid.' grapte haar vader. 'Ga maar, je vindt de weg wel terug hé.' 'Tuurlijk, pa, zeg!' zei Céline. 'Wij gaan ondertussen een Brucgschen biere proeven.' zei vader, die zag dat er in een middeleeuws taaltje stond dat er Brugs bier te verkrijgen was. De kerk was vlakbij en ze waren er al honderden keren gepasseerd. Noch Céline, noch Charlotte waren er ooit binnengeweest. Ze kwamen de kerk binnen, waar al tientallen mensen aan het rondkijken waren. De pastoor liep er ook rond, zo fier als een gieter omdat zovelen kwamen rondkijken in 'zijn' kerk. Je hoorde allerlei dialecten, want van overal waren gegadigden komen opdagen. Céline en Charlotte zagen de twee praalgraven al staan en gingen recht op hun doel af. Op de kisten lagen net twee mensen. Het waren voorstellingen van de vorsten die erin lagen. De meisjes vonden het maar luguber. 'Maria van Bourgondië, 1457 - 1482.' las Charlotte hardop. 'Viel van haar paard tijdens een valkenjacht, spijtige dood.' kwam de pastoor vertellen. 'Dan was zij maar vijfentwintig jaar oud.' zei Charlotte met ontzetting in haar stem. 'Juist. Jong, te jong.' mijmerde de pastoor. 'Als u nog vragen hebt weet u me wel te vinden.' zei hij nog terwijl hij al verder wandelde. 'Maria van Bourgondië trouwde op negentien augustus 1477, met Maximiliaan van Oostenrijk.' las Céline voor van het uithangbord waar ze even later voorstonden. De meisjes voelden een warme gloed in zich, begonnen precies wat te zweven terwijl ze toch bleven staan en knepen ongewild hun ogen hard dicht. Ze konden geen woord meer uitbrengen. Tijd om schrik te krijgen hadden ze niet, want een minuut of wat later was het alweer over. Maar ze waren niet langer in de kerk...
