|
Dag 28: Bourges-Chârost: 30km
Een vreselijke nacht achter de rug. Om de 2u wakker worden is echt hatelijk. Tegen 7.30 was ik dus ook enorm blij de wekker te horen. Het inladen van de zak stond als eerst op de planning van de dag. Ondertussen begon Jacqueline wederom zorgeloos het ontbijt klaar te maken. Za-lig! Spiegeleieren was juist hetgeen wat ik nodig had om de nacht achter mij te laten en de dag te beginnen. Tegen 8.30 begon de wandeling richting Chârost. Het was rustig aan het regenen en duurde wel even vooraleer ik Bourges goed en wel achter me had gelaten. Het kopen van een granenbaguette en het instellen van de stapstokken, wat me zeker 20 minuten duurde, zorgde een beetje voor de vertraging". Niet dat ik in tijdnood ging zitten hoor. De eerste 8km van de dag waren maar saai. Heel de tijd door de buitensteden van Bourges en door de regen die wat beter zijn best begon te doen. Toch al redelijk nat kwam ik aan in La Chapelle-Saint-Ursin waar ik een eerste pauze pakte. In het bushokje voor de kerk (om te schuilen voor de regen) pakte ik mijn verse baguette en choco om wat calorieën op te nemen, maar bij het scheuren van het brood merkte ik dat er iets niet klopte. De binnenkant van het brood zag geel. Ik rook eraan en ja lap, net wat ik dacht. Was ik toch zo slim geweest om een baguette me currysmaak te kopen. Wie maakt dat zelfs en wie koopt dat zelfs (expres). Achja, ik ging het niet aan mijn hart laten komen en besloot het gewoon te proberen. Choco op het currybrood was een aangenamere verrassing als verwacht. Al gauw nam ik nog een stuk, maar begon de kou te voelen. Ik besloot dus snel verder te stappen om het wat warm te krijgen. Het warmde me wel op, maar dit was het verschrikkelijkste stuk van de tocht tot nu toe. In de gietende regen langs de grote baan tussen allemaal bedrijven en fabrieken. Dit zorgde dus ook voor een grote hoeveelheid vrachtwagens die een gigantisch hoeveelheid wateropspattingen en nevel veroorzaakte. Er was ook geen ruimte om verder in de groene berm te lopen want dan liep ik in de gracht en zou ik tot aan mijn schenen in het water staan. Ik probeerde dit stuk zo snel als ik kon af te werken. Het kleine stukje bos van 1km zorgde toch nog voor een beetje plezier. In Villeneuve-sur-Cher zocht ik het plaatselijke café op aan de kerk om te vragen of ik er mijn boterhammen mocht opeten. Geen probleem en ik was blij dat ik dat niet moest doen in de gigantisch harde regen. Respectvol als ik ben bestelde iets om te drinken om hier toch niet zo even rap-rap te eten en alles nat te maken. Een goedgevulde theekan, met thee weliswaar, zorgde dat ik me van binnen toch ook een beetje kon opwarmen. Tegen 13u kon ik dan het laatste stuk inzetten tot Chârost. Er waren 2 keuzes: ofwel langs de drukke D16 (10km) ofwel een stuk langs de GR41 (14km). Ik koos voor het langere traject omdat ik echt geen zin had om 2u langs een drukke te wandelen. Dat betekende wel dat ik ongeveer een uur langer in de verschrikkelijke regen moest stappen, maar vond dat het wel waard. De eerste 2km waren wel gelijklopend over de drukke baan. Op dit stuk had ik weer een enorm unieke ontmoeting. Een groene Ford zoefde voorbij en stopte 20 meter voor me. Een dame stapte uit met een metalen koekendoos en gaf me een heleboel snoepjes, chocolaatjes en een Joker (van een boek kaarten, ze had er wel 50 in het doosje zitten). Het zou me geluk brengen als ik deze bij me zou hebben. Ze stond er ook op me iets te geven voor te drinken. Ze rende terug naar de auto, begon wat te rommelen en kwam met een drankje terug. Ze nam eerst zelf een slok om te laten zien dat het geen vergif was en gaf me het flesje. Het had een heel aparte smaak (ik vermoed iets met cocos en andere kruiden) maar als het mij zou doden, haar ook. Niet iets om in grote hoeveelheden van te drinken, maar door af en toe een slokje nemen viel het best mee. Toen ik haar wilde bedanken, onderbrak ze me, kuste mijn hand en zei: Het ben ik die u moet bedanken. Ik snapte niet goed waarom maar voor ik het wist was ze vertrokken. Ik zette mijn tocht verder en kwam uiteindelijk zeik, maar-dan-ook-echt zeiknat aan in Chârost waar ik bij het gemeentehuis de instructies kreeg voor de toegang tot de pelgrimsherberg. Een enorm mooie, propere en afgewerkte herberg boven een klein schooltje was de plek waar ik me eindelijk kon opwarmen. Alles rustig uitladen, een heerlijk warme douche nemen en de natte kleren wassen en drogen. Een tijd geleden had ik ook wat zoute chips gekocht en besloot me op deze manier even te verwennen. Thee en zoute chips, een aperitief als een ander. Tegen 19u begon ik dan wat te koken. Natuurlijk weer haute-cuisine. Spaghetti, en neen deze keer geen bolognese, maar carbonara uit een potteke. Met een zure mandarijn als dessert was het avondeten afgerond en moest iets zoeken om me bezig te houden want begon me te vervelen. Ik was aan het ijsberen door het klein appartementje, had wel 10 keer naar de grote kaart gekregen om te zien hoe ik al gewandeld had en nog moest wandelen en had al mijn spullen al geordend en klaargelegd voor morgen. Zolang ik bezig ben is het niets, maar het is vaak na het avondeten dat het besef telkens terug komt. Helemaal alleen, niemand om deze unieke ervaring te delen. Het is hard maar dat maakt denk ik de camino net zo mooi. Na een eenzame en stille avond kroop ik tegen 21u mijn bed in, in de hoop beter te slapen als afgelopen nacht.
Dag 29: Chârost-Neuvy-Pailloux: 28km
Wat een zalige nacht. 10u bijna non-stop geslapen. De temperatuur was perfect om op te staan en toen ik door het raam keek, werd mijn glimlach alleen maar groter. Geen wolkje aan de lucht, een helderblauwe hemel en stralende zon. De dag was dus goed begonnen. Ik maakte wat thee klaar en kon aan de ontbijttafel aanschuiven. Currybrood met choco aangevuld met 5 chocoladebroodjes en een mandarijn. Rustig op het gemakje de zak inladen en kon dan tegen 9.30 de volgende dag beginnen. Er heerste wel een fris briesje dus was blij mijn vest en sexy panties te hebben aangedaan, maar na een uur stappen was dit niet meer nodig. Vest en panties uit en laat die kleur maar komen. 1,5u wandelen tussen de velden in een zalig zonnetje zorgde ervoor dat het verschrikkelijke weer van gisteren al gauw werd vergeten. Tegen 12u kwam ik dan aan in Issoudun. Even langs de supermarkt voor wat fruit en brood en bij het buitenstappen zag ik iets in mijn ooghoek verschijnen. Ik wist niet goed of ik er naar toe moest gaan of niet. Ik besloot het gewoon te doen. Stilletjes sloop ik dichter bij en deed de deur open. Ik tikte een paar keer op een groot scherm en zette me neer. En daar kwam hij dan. De BigMac menu met extra baconburger van de McDOnald's. Ik weet dat het niet meteen het meest voedzame is, dat men dat geld aan andere (meer voedzame) dingen kan spenderen en dat ik hoogstwaarschijnlijk terug honger zou hebben over een uur. Maar dat kon me allemaal niet veel schelen want had er zin in en als je ergens zin in hebt, moet je het soms gewoon doen. Na een kwartiertje was dit heerlijke menuutje binnen gespeeld en vertrok ik richting centrum Issoudun. De kerk was gesloten, net zoals het bureau van toerisme en vele andere winkels. Ik ging dan maar op Place du 10 juin een terrasje zoeken om te kunnen genieten van het zonnetje. Dit keer bestelde ik pintje op gezondheid van onze Jo. Het was vandaag zijn verjaardag en ook daar mag op gedronken worden. Dus bij deze (mocht je het lezen): Schol, op u gezondheid en een gelukkige verjaardag! Voor ik het wist was het dan 14u, kon ik dan toch mijn stempel halen bij het bureau van toerisme en verder stappen richting Neuvy-Pailloux. De zon begon wat weg te trekken en wolken begonnen zich te vormen. Op een bepaalde moment zag ik het in de verte heel donker worden. Regenjas aan en me voorbereiden op het ergste. Ik kon ook nergens schuilen want zat tussen de graslanden. Er zat dus maar 1 ding op en dat was knallen door het onweer. Maar wonder boven wonder ontweek ik de regenbui en bleef zo goed als droog tot in Neuvy-Pailloux. Hier kwam ik aan om 17u, belde de vrouw op die me de instructies gaf om binnen te raken en na wat gesukkel kon ik me toch neerzetten. Een stukje cake en een pintje stonden me op te wachten en was een heerlijk welkom. Nog geen half uur later kwam Isabelle aan. Niet de mevrouw van het huis maar een andere pelgrim die van Compostella terug onderweg was naar Parijs. Het was de 5e en laatste etappe vooraleer ze terug thuis zou zijn. De eerste indruk was een beetje vaag. Dit kwam misschien omdat ze juist was aangekomen en ik haar vanalles begon te vragen óf misschien wou ze gewoon liever alleen zijn. Uiteindelijk vertrok zij als eerste naar boven voor een douche en kon ik rustig beneden mijn blog wat bijwerken. Na haar kon ik de douche dan gebruiken en babbelden we wat bij. Op het moment dat er een gênante stilte viel werden we gered door Monique die net binnen kwam. Een super sympathieke gepensioneerde vrouw die als politiecommandant werkte van de stad waar ze nu woont. Na een uitgebreide rondleiding van de kerk konden we eenmaal terug binnen aan het avondeten beginnen. Een groene soep en dan als hoofdgerecht een lokale specialiteit:aardappel, room, ui en peterselie in een krokant gebak (pâte du pomme de terre), heerlijk. Nog een uitgebreide kaastafel en een in rumbadend dessert zorgde voor de afsluiting van dit heerlijk avondmaal. De fles wijn was leeg, net zoals de vaatwasser dus laadde Isabelle en ik deze in en zochten we elks onze kamer op waar ik dan uiteindelijk tegen 22.30 in slaap viel.
Dag 30: Neuvy-Pailloux-Châteauroux: 25km
Na wederom een goede nacht, kon ik tegen 7.30 naar de ontbijttafel gaan. Het was Isabelle haar voorstel zo vroeg te eten omdat ze wat trager stapt en op die manier dat wat compenseert. Ik vond dat geen probleem en na wat geroosterd brood en pannenkoeken met confituur nam ik afscheid van Isabelle die helemaal gepakt en gezakt na het ontbijt vertrok. Ik nam rustig de tijd om mijn zak te maken en kon tegen 9u vertrekken richting Châteauroux. Het was wat bewolkt maar er zou al snel verandering in komen. Die gigantische regenbui die ik gisteren ontweken had kwam me al na 15 min stappen opzoeken. Het rest van de dag zou ik goed ingepakt en in de gietende regen stappen. Hierdoor had ik ook mijn kaart weggestoken en had besloten de signalering te volgen. Al gauw was ik van de route geraakt en vertrouwde ik op mijn oriëntatievermogen om verder te stappen, en hopla ineens terug een kaartje van de route. Het bleef ook niet bij die ene keer. Dit gebeurde me 5 keer vandaag. Maar zoals ze zeggen:Alle wegen leiden naar Rome, zullen alle wegen ook wel naar Compostella leiden zeker.. In Fourges zocht ik me een plekje om te zitten voor wat baguette met choco te eten.Tijdens het wandelen had ik wederom 2 unieke ontmoetingen. Het eerste was met een ree dat aan de kant van de weg dat zat te eten (voor het middageten in de buurt van Ablenay). Om een foto te kunnen trekken probeerde ik zo geruisloos mogelijk te naderen. Op een bepaalde moment keek het reetje op en bleef ik stokstijf stilstaan. Dit resulteerde in een 3 minuten durende staargevecht dat ik had gewonnen. Zij/hij was weg gesprongen maar had geen foto kunnen nemen. Door het schrijven van deze blog is het toch mogelijk de herinnering te bewaren. De tweede ontmoeting was iets minder positief. Het was de vierde keer dat ik van de route was geraakt en moest vervolgens door een louche en brakke woonwagenwijk wandelen vlak voor het binnenkomen van Déols. In de verte hoorde ik al wat honden blaffen maar besloot door te stappen. Op een bepaald moment stonden er 4 honden agressief te blaffen op de weg en besloot ik toch een kleine omweg te maken. Één of 2 honden zou nog gaan, maar als ze met 4 staan te blaffen op de weg en je hoort er in de verte nog, is het soms verstandiger de confrontatie te vermijden. Oké ja, ik zal het toegeven
ik was ook bang ja
Door om te lopen kwam ik wel terug terecht op de route. Uiteindelijk kwam ik tegen 13.30 aan in Châteauroux. In het bureau van toerisme haalde ik een kaartje en bezocht alle plekken die ze op het plan aanraadde:
-
Justitiepaleis
-
Chapelle des Rédemptoristes
-
Equinoxe: cinema en bibliotheek
-
Kerk Notre Dame
-
Poort van Saint-Martin (waar ik bijna werd overreden door ne zot in ne die door die kleine straatjes vlamde)
-
Kasteel Raoul
-
Huis van Père-Adam
-
Oude Hotel de Ville
-
Het enige grote flatgebouw in de de stad Le Building
-
Place Napoleon
-
La CCI
-
Een middeleeuws huis
-
Het museum Bertrand
-
Couvent des Cordeliers
-
Kerk Saint André.
Heel veel dingen maar ik zou er geen speciaal verlof voor nemen. Dan zou ik eerder naar Troyes of Vézelay gaan. Ik had me wel 2u kunnen bezig houden en besloot dan nog even iets te gaan drinken in afwachting om te kunnen arriveren bij de mensen waar ik zou gaan slapen. Tegen 16.30 kwam ik aan bij Marie (die net als ik op 4/4 verjaard) en Jacques die al 7 keer te voet waren aangekomen in Compostella. Ik pakte snel een douche en ging beneden naar beneden om bij een pintje te luisteren naar hun indrukwekkende en prachtige verhalen. Voor het avondeten hielden we ons elks op eigen manier bezig en tegen 19.30 konden we dan aan tafel aanschuiven. Voor we konden beginnen eten zong Marie nog een zegening voor het eten en de pelgrim op het lied we will, we will rock you. Ik en Jacques klopten mee op tafel op de beat en konden dan beginnen eten.Groentesoep, geroosterde groenten en aardappelen, varkenslapjes, kaas, brood, salade, cake en appelcompote zorgde ervoor dat mijn immense honger gestild werd. Na nog wat andere verhalen te delen bij een tas infusion (slaapthee) en het koken van mijn pasta voor de volgende dag kroop ik tegen 22u mijn bed in om op te laden voor de dag die morgen zou komen.
Dag 31: Châteauroux-Saint-Marcel: 38km
Lekker geslapen, om 7.30 aan de ontbijttafel voor warme chocomelk, cake, kaas, confituur en brood, en na het nemen van een foto, zetten van een stempel en een kleine donatie kon ik tegen 8.45 vertrekken richting Saint-Marcel. Over het wandelen kan ik eigenlijk niet veel zeggen. Heel veel tussen de velden gewandeld (maar afgeschermd van de wind door de bomen langs de kant van de weg), veel bochten en kleine hoogteverschillen,... allemaal kleine dingen die de weg wat leven gaf en het enorm aangenaam maakte om te wandelen. In de voormiddag was het weer zalig, bewolkt en een heel aangename temperatuur. Na 19km kwam ik aan in Velles waar ik het plaatselijk café binnenstapte om iets te drinken. Ik vroeg er ook meteen of ik mijn pot met pasta mocht opwarmen. Geen probleem en na een goede bak spaghetti bolognese en een cola kon ik terug de baan op voor de volgende 19km. Het was ondertussen beginnen regenen en deed dus mijn regenjas terug aan. Na een half uurtje stappen stopte het weer, dus regenjas uit. Even later begon het terug, dus regenjas aan. En dan even later terug van dat, regenjas uit. Voor de rest bleef het dan heel zacht druppelen dus besloot mijn regenjas uit te laten en zo verder te stappen. Tussen Velles en Saint-Marcel waren er heel wat mooie kastelen die toch de moeite waard waren om er even voor te stoppen, maar niet te lang natuurlijk. Toen ik de kerk van Saint-Marcel voor me zag, zag ik links van me een enorme regenbui naderen. Ik besloot door te stappen om ze voor te blijven maar tevergeefs. Regenjas dus terug aan en de slaapplek zoeken. Om 16.30 kwam ik in de Sint-Jacobsstraat (heel passend) terecht bij een gepensioneerde kunstenaar en zijn vrouw. Ik mocht meteen een douche nemen en mezelf omkleden. Erna naar beneden voor een tas thee en weer leuke babbel. Hij was (en is nog steeds) een kunstenaar die schilderijen, houtsculpturen en steensculpturen maakt. Zijn vrouw reist heel veel en maakt daar veel foto's en films die hij dan erna monteert in een soort aftermovie. Ze waren al naar overal geweest: Cambodja, Nepal, IJsland, Bali Kroatië, Peru,... Dit laatste sprak me natuurlijk heel erg aan omdat ik hier zelf 10 maanden had gewoond. Ze vroegen dus of ik de film wou zien en knikte ik dus uitbundig JA. Dit zou ik me al gauw beklagen. Ze hadden van de 10 dagen dat ze in Cuzco, het Titicacameer en omstreken waren een film gemaakt van 3u. Het waren 3 dvd's maar hoe het gemaakt was, was nog veel erger. De kwaliteit leek alsof ze een camera hadden van 50 jaar oud en ze bespraken elk kleinste detail dat ze hadden gezien met historische achtergrond. Ik had gedacht dat het een filmpje ging zijn van 10 à 20 minuten max. Het was wel leuk dat in veel plekken herkende, maar 3 uur vond ik er een beetje over. Alle geluk werd ondertussen het aperitief, Kronenburg NA, geserveerd en kon ik wachten op het eten. Radijsjes, currypasta, kip in currysaus, kaas, brood en een abrikozen dessert laadde mijn batterijen weer helemaal op. Na het filmfestival en diner ging ik dan naar boven voor de dagelijkse avondrituelen en kon dan tegen 22.30 in bed kruipen.
|
