Gamers

Het grote plein stond vol met mensen die uit hun huizen gejaagd waren omdat er verraders onder hen waren. Mannen in geribbelde lederen pakken liepen tussen hen door om de menigte nog meer tegen elkaar te proppen dan enigszins mogelijk was. Andere in leder verpakte mannen liepen binnen en buiten in de huizen om te zien of er niemand zich verstopt had en als ze twijfelden staken ze de boel gewoon in brand. Zo stonden er al rijen huizen af te branden onder de smartelijke en verbouwereerde blikken van de bewoners die geen besef hadden van wat er allemaal gaande was.

Plots werd er iets geroepen door iemand met een hele grove stem: “Iedereen houdt zijn mond en stopt met janken. Jullie gaan allemaal naast elkaar staan en vormen rijen van de ene kant van het plein naar de andere. Achter iedere rij moet iemand kunnen passeren. Nu! “

Mensen begonnen te schuifelen en keken links en rechts om te zien of hun rij goed gevormd werd.

Af en toe riep er iemand om te vragen wat er eigenlijk aan de hand was. Als antwoord daarop kregen ze enkel te horen dat ze moesten zwijgen als hun buur hen lief was. Eén iemand durfde het toch nog aan om “lafaards” te roepen. De man naast hem kreeg prompt een kogel door zijn hoofd. De onschuldige man klampte zich nog even vast aan de jongen naast hem maar zeeg stilaan neer als een smeltende sneeuwpop.

De stilte die daarop volgde was tergend. Zelfs bij de nog jankende onder hen blokkeerde plots hun verdriet.

Twee van de in leder gehulde mannen liepen tussen de rijen door, de ene begon vooraan aan het plein de andere achteraan. Ze hielden één arm gestrekt met daarin een revolver waarvan de loop naar alle richtingen bewoog, klaar om te schieten. De laatste van iedere rij kreeg een kogel door de kop, ging door de knieën om daarna op de grond neer te ploffen.

Mensen waren in paniek maar durfden niet van hun plaatsen weg te hollen. Er waren er die hun emoties niet meer onder controle hadden en vanzelf tegen de grond gingen. Anderen probeerden hun familie te beschermen. De meesten brulden en draaiden in het rond als leeuwen in een kooi.

Het meedogenloos tweetal ging gewoon verder met iedere laatste af te knallen als vee. De rest van de in leder geklede mannen had zich rond het plein verspreid om ontsnapping te voorkomen. Met hun door alcohol doordrenkte hersens en hun dansende en op en neer springende lichamen wisten ze niet beter dan er te staan op kikken.

Dan was het mijn beurt. Ik was één van de velen die de pech had een rij af te sluiten.

Ik zag hem op mij afkomen terwijl Anna mijn buurvrouw me nog snel enkele woorden toefluisterde.

Als een gefrustreerde gek drukte hij de loop van zijn revolver in het midden van mijn voorhoofd. Ik bleef hem recht in de ogen kijken alsof ik hem wilde hypnotiseren. Hij stapte van de ene voet op de andere en in zijn gezicht stond elk spiertje zo gespannen alsof er ieder moment één kon losscheuren. Geen greintje schrik had ik van hem, ik voelde mij boven hem uittorenen wat ik zelf niet begreep maar me een geweldig gevoel gaf.

Plots nam hij een andere houding aan en schoot het oude dametje dat naast mij stond los door haar strottenhoofd.

“Zwijgen!” snauwde hij haar toe.

Mijn goed gevoel van boven hem te staan en hem in mijn greep te hebben werd op één seconde weggeveegd.

De lieve oude vrouw sloeg achterover en viel neer. Heel haar lichaam schudde over en weer en het bloed gutste uit haar keel. Ik voelde alles verslappen en ging door de knieën. Voorzichtig tilde ik haar hoofd op, legde mijn trui er onder en nam haar hand stevig vast terwijl ik met de andere hand het bloeden van haar verbrijzeld strottenhoofd probeerde te stelpen. Ze snakte naar adem en ik hoorde het bloed gorgelen in haar keel terwijl ze stilaan weggleed.

“Anna? Rustig Anna, alles komt goed.” Met deze grove leugen probeerde ik haar te kalmeren. Zij knipperde één keer met haar oogleden en kneep zachtjes in mijn hand om te laten voelen dat het goed was zo.

Het was Anna geweest die mij moed had ingesproken toen we ons moesten verzamelen op het plein. Ik kende de vrouw van haar noch pluim en uitgerekend zij wilde van plaats veranderen met mij op het moment dat we zagen wat er aan het gebeuren was. Haar woorden waren als zalf op een wonde toen ze fluisterde:

 “Kom kind, kom jij maar hier staan. Mijn tijd is gekomen, Ik ben negentig en heb een goed leven achter de rug. Jij bent nog zo jong. Denk gewoon af en toe eens aan mij.”

 Ze had me bij de arm genomen om van plaats te wisselen maar ik had geweigerd. Nu had Anna wat ze wou: Ik bleef leven.

De moordenaars bleven maar doorgaan terwijl er af en toe geroepen werd door de grove mannenstem: “ Als al de verraders tussen jullie naar voren treden wordt er gestopt met afslachten.”

Mensen bekeken elkaar en begonnen elkaar te wantrouwen. Ze riepen met hun vuisten in de lucht gestoken:

 “Verraders eruit! Verraders eruit!”

Er was niemand die een stap voorwaarts deed.

Uit het niets kwam er plots een legervoertuig aangereden dat zonder ophouden begon te claxonneren. Het kwam tot stilstand aan de stoep van het plein, er sprong iemand uit die de achterdeuren opende en riep dat ze moesten instappen.

De mannen in leder stopten met schieten en samen met de anderen liepen ze naar het voertuig waarin ze verdwenen. Ze reden door en lieten ons verbijsterd achter.

Ineens hoorden we nog één knal uit een revolver en keken allen in de richting van het voertuig daar waar het geluid vandaan kwam. De achterdeuren stonden nog open en iemand stond recht in het deurgat met gestrekte arm, het was de lafaard die voor mij had gestaan.

Een kogel doorboorde mijn hoofd en ik sloeg achterover door de kracht van het projectiel. In de plaats van dat het volk zich rond mij sloot schoten ze uit elkaar in alle richtingen, weg van het gevaar. Ik zag het voertuig nog verder wegrijden met de man nog steeds staande in de open deuren, hij riep:   

“ I am the winner.”

Op dat ogenblik kwam mijn man toegelopen. Hij stopte bij me raakte me even aan en zei dat hij de auto ging halen om me naar het ziekenhuis te voeren. “ Blijf stil liggen.” Riep hij nog na. Hij was nog maar net aangekomen en wist niets van wat er zich had afgespeeld.

Hij bleef maar weg en ik lag stilaan te sterven. Ik opende mijn ogen met de laatste kracht die ik nog had om te zien waar hij bleef en zag hem juist uit zijn parkeerplaats rijden en nog een paar keer manoeuvreren om naar mij toe te rijden. Dan duwde hij op de rem en bleef staan waar hij stond, zijn handen op het stuur en roerloos voor zich uitkijkend. Het legervoertuig kwam achterwaarts de straat ingereden recht op hem af. De winner vuurde nog een laatste schot af. Daarna riep hij:

“ It was just a game people and I am the big winner.”

De deuren sloegen dicht en met gierende banden reden ze er vandoor.

Wat er met mij gebeurd is? Ik denk dat ik gestorven ben.

Pfff…wat een nachtmerrie.

03-05-2011 om 20:52 geschreven door Jen  

Roem vergaat,maar onbekendheid is voor altijd.

09-05-2011 om 09:41 geschreven door Jen  

10-05-2011 om 00:00 geschreven door Jen  

Aangezien het verleden week donderdag één van de laatste zonnige dagen was en ik Pjotter en mijn vrouw Babs niet snel een dagje vrijaf kunnen nemen besloten we om die dag al vroeg naar zee te vertrekken. Na een rit van anderhalf uur kwamen we aan en parkeerden onze wagen op de eerste de beste plaats die we  tegen kwamen. We stapten uit, keken naar de hemel, de zee, naar elkaar, haalden diep adem, hielden hem even in en lieten dan alles terug de vrije loop. Dat was onze manier om onze dagelijkse sleur even achterwege te laten. Iets meesleuren hoefden we niet want als we naar zee gingen maakten we er een zorgeloze dag van. We haalden onze stapschoenen uit de koffer, trokken ze aan en op weg waren we.
Ik tastte naar de hand van mijn vrouw en kneep er lichtjes in terwijl ik haar aankeek. We verstonden elkaar wel, woorden waren  overbodig.
Na een tweetal uren flink doorstappen en gezonde lucht opgesnoven te hebben besloten we om iets te gaan drinken op een zonnig terrasje.
"Goh, zalig hé Babs."
 Ze knikte ja, liet een zucht van voldoening en hield ogen lichtjes toegeknepen omdat de zon in haar gelaat scheen en heerlijk aanvoelde.
Nadat we onze broodnodige cafeïne binnen hadden trokken we verder. We wandelden heel de zeedijk af. Af en toe genoten we van het wijde uitzicht vanop een eenzame bank die ons als het ware uitnodigde om even te komen zitten.Van al dat stappen en tien kilometer achter onze hielen te hebben kregen we stilaan honger en begonnen uit te kijken naar een restaurant.
"Mmmm... nee dit is niet echt netjes. Daar, dat met het terras vooraan dat ziet er gezellig uit," zei Babs. Daar aangekomen bleek het gesloten te zijn.
"Ik heb daarstraks eentje gezien, maar dan moeten we een stukje terug."
 Het was een klein restaurant met een terras voor maar dat was spijtig genoeg reeds volzet, dus besloten we om binnen te eten waar nog een jong koppeltje en een ouder paar aanwezig waren.
De ober kwam naar ons en verwelkomde ons met de menukaart reeds in zijn hand. We bestelden alvast een aperitief.
Aangezien Babs en ik rustige mensen zijn en niet altijd veel te zeggen hebben gebeurd het al wel eens dat ik het gesprek van het tafeltje naast ons kan volgen zonder het eigenlijk echt te willen.
Zo hoorde ik de vrouw van het oudere koppel tegen haar man bezig over de reizen die ze samen al gemaakt hadden.
 Hm...interessant, misschien zat er wel een ideetje tussen voor ons dacht ik.
Daarna begon ze over de erfenis van haar broer en de ruzies die daarna ontstonden tussen de kinderen. Ze moesten zelf maar eens orde op zaken stellen vond ze aangezien ze niet meer van de jongste waren. 
De ober kwam aan onze tafel, keek over zijn brilletje en vroeg of we onze keuze hadden kunnen maken.
We namen beiden een menu met als hoofdgerecht vis. Tenslotte zaten we aan de bron. 
De vrouw raasde maar door, zelfs tijdens hun maaltijd wist ze van geen ophouden. De man had al een paar keer een poging gedaan om iets te zeggen maar dat werd hem niet gegund. 
Even later vroeg Babs: "wat denk je Pjotter... zijn we weg?"
"Ja kom Babs dat kunnen we niet maken, we hebben ons aperitief al en ze zijn waarschijnlijk al bezig met ons eten."
Dan begon de dame haar man met de vinger te wijzen over de beloftes die hij nooit waarmaakt.  
Verdorie, ging ze verder, ik vraag me af wat ik ooit in jou gezien heb en dat ik het al zolang volhou. Ik snap het niet en zal het waarschijnlijk nooit weten. Na een diepe zucht viel er plots een onnoemelijke stilte... je  zag dat ze teleurgesteld was in hem.
Haar man boog zich een beetje voorover, nam de beide handen van zijn vrouw stevig vast, keek haar recht in de ogen en zei:
" Ik weet het wel." Dan viel er even een stilte wat haar een beetje ongemakkelijk maakte.
 "Ik hou nog meer van jou als op de eerste dag dat ik je kuste en dat is vierenvijftig jaar geleden en dat doe ik nog iedere morgen en iedere avond met veel liefde. Daarom blijf jij bij mij."
De dame was verbijsterd door de lieve woorden van haar man en er rolde een traantje over haar wang dat hij liefdevol wegwreef. 
Even later wandelden ze al schuifelend hand in hand over de zeedijk.

Wij hebben rustig kunnen genieten van ons etentje en onze dag was geslaagd. Wat ons eerst een beetje begon te irriteren zit nu in ons hoofd als een stukje verhaal van de mens achter de hoek.

Ook Babs heeft een traantje weggepinkt.

15-05-2011 om 00:00 geschreven door Jen  

22-05-2011 om 00:00 geschreven door Jen  

25-05-2011 om 00:00 geschreven door Jen