De deadline bereikt.

Woensdagavond!
Na drie lange avonden intensief gewerkt te hebben had ik mijn manuscript klaar. Ik had het er warm van en mijn geest was aan de suffe kant. In de hoop dat nu alles in orde was zette ik het in pdf-bestand en stuurde het door naar Wen. Ik vroeg haar om het nog eens  na te kijken.
Toen ik haar 's maandags contacteerde om te vragen of alles goed verliep kreeg ik te horen dat ze nog moesten beginnen. Tja...ik had niets in de pap te brokken natuurlijk, maar dat had ik niet verwacht. Het werk lag bij de drukker nu. Alhoewel, als ik er even bij stilstond dat mijn boek nu echt gedrukt ging worden begon ik mezelf een paar vragen te stellen: Ik als kleine peanut...wat ging ik nu doen? Een boek laten uitgeven, en wie zou dat dan wel kopen? Er zijn al zoveel boeken op de markt. 
Je kent het gezegde toch 'Onbekend is onbemind.' Ach ja, ik verplichtte mezelf om te stoppen met doemdenken en zou wel zien wat er van kwam.
Ik kreeg nog een paar mails van de drukker betreffende de titel "Spreekverbod", de korte inhoud en mijn biografie. Die zaken moest ik nog eens apart doorsturen.
Diezelfde week begonnen ze met het drukken van de eerste honderd boeken. De week daarop was ik afgesproken met Wen om de boeken te komen bekijken. Een goed gevoel viel als een sluier over me heen.
De tijd ging traag voor mij want ik was echt benieuwd om mijn losse bladen in boekvorm te zien.
Vrijdag, ik vertrok naar Wen en belde aan, toen ze in de deuropening verscheen zag ik aan haar gezicht dat er iets mis was. "Ach nee, waarom zou dat nu", suste ik mezelf. Ze liet me binnen, nam direct de doos met boeken en zei:" De kaft is heel goed meegevallen en het is een mooi boek geworden. Maar..." en dan kwam wat ik vermoed had toen ze in de deuropening verscheen.
Ze sloeg een boek open en zei dat er iets misgelopen was en dat er ergens een halve zin ontbrak en toonde me waar. Ze zei dat het eigenlijk wel spijtig was omdat voor de rest het boek wel in orde scheen te zijn.  Ik bekeek de zin en begreep niet hoe dat kon. Ik had zo goed opgelet. 
Toch kon ik het niet nalaten om te zeggen dat de druk die erachter zat te hoog was geweest en zo fouten ontstaan.
Enfin, het was gebeurd en onomkeerbaar op dit moment. Eigenlijk was het nog een geluk met een ongeluk, want de zin was perfect te lezen zonder enig vermoeden van een verloren gedeelte.
Ik vertrok bij haar met vijventwintig boeken in mijn armen die ik zelf ging  verkopen aan vrienden en kennissen.

Wordt vervolgt....   

19-01-2011 om 00:00 geschreven door Jen  

Geduldig afwachten...

Nu ik iemand gevonden had werd ik een beetje nerveus. Natuurlijk had ik mijn manuscript "Spreekverbod" al aan andere mensen laten lezen vooraleer ik er nog maar aan had gedacht om het naar een uitgever te sturen. Ik vroeg het aan iemand die boeken verslindt, aan iemand die alle soorten verhalen leest en aan iemand die bijna nooit leest. Alle drie de meningen waren achteraf gelijkaardig: Het leest heel vlot en het is moeilijk om neer te leggen en dat einde... dat verwacht je niet.
Maar nu was het contact veel persoonlijker en alles leek ineens zo dichtbij.
De dagen duurden lang en mijn nachten waren woelig.
Mijn leed was van korte duur want al na een paar dagen belde Wen (de uitgeefster) me om te zeggen dat ze het ging laten drukken. Ze had het verhaal gelezen en zei dat ze er middenin had gezeten en er soms echt van aangedaan was. Dus met andere woorden: Mijn verhaal was goed!!
Mijn mondhoeken krulden opwaarts van gelukzaligheid en het gevoel dat door mijn lichaam ging moet ik je zeker niet vertellen.
Toen ons gesprek bijna ten einde was begon Wen de minpuntjes op te noemen waar ik iets moest aan veranderen en die minpunten waren: Er stonden nog een paar foutjes in en ze had ze niet genoteerd en sommige van de zinnen stonden te ver uit elkaar, soms wel twee spaties tussen twee woorden. Voor mij was dat laatste niet abnormaal ver omdat ik het in boekformaat had geschreven en Wen had het gelezen in A4 wat natuurlijk een pak groter is en daardoor de zinnen verder uiteen getrokken werden.
Ik vroeg haar tegen wanneer het moest klaar zijn.
"Tja, ik zou het toch graag woensdag bij de drukker hebben." Antwoordde ze.
Het was zondagnamiddag en ik had dus drie dagen tijd om alles nog eens na te kijken en al mijn woorden te splitsen om de zinnen dichter bij elkaar te krijgen. Ik zei haar dat ik er dan maar beter onmiddellijk aan begon.
Einde gesprek.
Ik zette me voor mijn pc om met veel moed aan mijn grote opgave te beginnen , maar toen ik een dertigtal blz. verder was brak het zweet me uit.
De persoon die me geholpen had met al de fouten eruit te halen was de dag ervoor in verlof vertrokken en het laatste wat ik wilde was hem gaan storen tijdens zijn rustperiode. Ik was ook bang om fouten te maken door de druk die erachter zat dus ik moest me enorm concentreren op de tekst en de splitsing van de woorden omdat sommige zinnen anders stonden daarna. Ik was veel te weinig op de hoogte geweest van de instellingen van mijn pagina's en dit was het resultaat ervan. Zal me niet meer overkomen!
De spanning steeg naarmate ik dichter bij de deadline kwam en de vermoeidheid begon me parten te spelen. Mijn concentratie verzwakte.

                                      
Wordt vervolgt....

12-01-2011 om 00:00 geschreven door Jen  

Uitgeefster

Ik kreeg geen kans om nog iets te zeggen. Onmiddellijk begon ze te vertellen dat de vorige keer toen ik haar contacteerde ze al iemand had die haar boek (tweede druk) ging uitgeven, maar ze moest eerst even informeren of ze het nummer mocht doorgeven.
Ze vroeg of ik iets had om te schrijven, gaf me het nummer en ik mocht haar bellen. Een warme gloed van energie ging door mijn lichaam van voldoening. Ik bedankte haar hartelijk voor het goede nieuws.
Toen ons gesprek afgelopen was, wat ik lichtjes geforceerd had heb ik de uitgeefster opgebeld. Die zelfde week nog had ik een afspraak.
De uitgeefster was in de eerste plaats iemand die El had leren kennen via haar boek en daarna ter plaatse was geweest voor een gesprek en daar sterk in geloofde. Zo waren ze dus bevriend geraakt en was ze zelfs bereid om als uitgeefster te fungeren omdat het de vorige keer verkeerd was gelopen. 
Maakte mij niet uit hoe het begonnen was als mijn boek maar werd uitgegeven. Het was wel zo dat ik het haar als beginnende zelfstandige wou gunnen. Op de koop toe was het hier niet zover vandaan.
 De dag van de afspraak was aangebroken en in de namiddag vertrok ik naar mijn bestemming. Ik parkeerde mijn wagen verderop zodat ik niet direct vanuit mijn wagen  bij haar binnen moest stappen.
Met mijn manuscript "Spreekverbod" onder mijn arm begon ik aan de korte wandeling terwijl kon ik nog een beetje de zenuwen van me afschudden. Toen ik aanbelde kwam er een vrij jonge dame opendoen die me hartelijk verwelkomde. Bij een tas koffie hebben en we alles zowat besproken en ik liet mijn manuscript achter bij haar. Later zou ze het lezen en me laten weten wat ze ervan vond.
Als een opgelucht mens reed ik weer naar huis.
Eindelijk was er vooruitgang. 


Wordt vervolgt...

05-01-2011 om 00:00 geschreven door Jen  

27-12-2010 om 00:00 geschreven door Jen  

Het bekende boek

Ik nam het boek met de titel "Hij & Ik" dat me zo bekend voorkwam er tussenuit en opende het op zoek naar de uitgever. Hm...geen bekende. 
Dan maar even zoeken op het net, maar  ook daar vond ik niets terug.
De persoon die het boek geschreven had was een oude kennis van mij en ik besloot om haar te contacteren.
We hebben toen een lang gesprek gehad, alhoewel het gedeelte over de uitgever snel was opgelost. Het antwoord was negatief. Ze lag in conflict met de uitgever en er was een rechtszaak aan de gang. Dat was dus niet wat ik wilde horen.
Ze vroeg me waarom ik dat allemaal wilde weten: Ik vertelde haar waarmee ik bezig was en dat het zo moeilijk was om een geschikte uitgever te vinden.
Zij kon niet anders dan dat beamen.
Toch kreeg ik een  dikke en welgemeende proficiat voor mijn eerste boek "Spreekverbod"en zei ze dat ik het niet mocht opgeven. Tja, dat was natuurlijk een dikke pluim die langs mijn neus vloog, maar mijn weg was nog lang niet geplaveid. Zelfs niet één steen.
Na ons gesprek heb ik al de fictieboeken die ik bezat apart gelegd en enkel die uitgeverijen  opgezocht. Spijtig genoeg waren er bij die niet meer bestonden. Bij nader inzien waren het boeken van in de jaren stillekes. Daarna heb ik al de boeken netjes terug in de kast gezet en ik geef eerlijk toe dat ik me goed moest bedwingen want ik had ze liever in het rond gezwierd.
Ik zat echt met mijn handen in mijn haar, ik wou altijd alles toch zo goed doen en nu... nu moest ik op anderen hun goedkeuring wachten, niet één maand maar soms wel drie.
Iedere avond was ik ermee bezig tot diep in de nacht. Mijn hoofd stond op springen en ik kreeg wallen onder mijn ogen van slaaptekort. Dit kon zo niet verder ik was van mijn hobby een nachtmerrie aan het maken.
We waren nog maar enkele dagen verder en "het begeerde contract" lag nog steeds voor mij op mijn bureau. Ik besloot om de bedenktijd van "Free Musketiers" op te nemen tot de laatste week. Als er daartegen niets uit de bus kwam zou ik het toch tekenen maar misschien onder eigen beheer. Dat zou ik dan wel besluiten als het zover was en ik al de voor- en nadelen op een rijtje had gezet.
Een paar weken gingen voorbij en er veranderde niets noemenswaardig.
Tot de telefoon rinkelde...


Wordt vervolgt...

23-12-2010 om 00:00 geschreven door Jen  

15-12-2010 om 00:00 geschreven door Jen  

07-12-2010 om 10:51 geschreven door Jen  

Ik gaf de moed niet op en begon op internet naar andere Belgische uitgeverijen te zoeken. Bekend of onbekend dat kon me niet schelen.  
Pfff, het was onoverzichtelijk wat ik allemaal voorgeschoteld kreeg. http://www.b9.nl/uitgevers/belgie.htm Hoe moest ik hier in godsnaam aan beginnen? Iedere uitgever die erop kwam klikte ik aan om te zien welke genres hij uitgaf, en al snel merkte ik dat er eigenlijk niet veel waren die fictie uitgaven. Ik was teleurgesteld omdat het er alleen maar moeilijker op werd. Enkele heb ik aangeschreven, en ieder keer mocht ik het manuscript opsturen in een bepaald formaat en lettergrootte. Nee, het is niet eender en het mocht ook niet online. Iedere keer weer zegden ze dat ik enkele maanden moest wachten voor er antwoord zou komen. Ja zeg, ik kon toch geen vijf zes keer het manuscript gaan afdrukken en per post opsturen, en dan moet je er nog zegels bijsteken plus omslag om het terug te sturen. Ik was echt niet van plan om er nog maanden te laten over gaan. Het werd voor mij tijd dat het nu maar eens gedrukt werd. Was dat nu zoveel gevraagd! Ik had er wel lang aan gewerkt hé! 
Maar ik gaf niet op en zocht verder. Hoe meer ik surfde hoe meer ik tegenkwam. Op een bepaald moment zag ik iets:
"Publiceer je eigen boek". Ah! Was dat misschien iets voor mij? Ik klikte op de link en kwam terecht bij Nederlandse online uitgeverijen, o.a. "Free Musketiers". Dat zag er heel aantrekkelijk uit en ik stuurde een mail met mijn manuscript bijgevoegd. Ja, inderdaad bij hen kon je het in Word doorsturen.
Het was maart, de periode dat wij in verlof gingen en ik dacht, dit is een goed moment, tegen dat we terug komen heb ik misschien nieuws. We vertrokken en zoals gewoonlijk als ik in verlof ben dan denk ik niet aan de zorgen van het thuisfront.
De vakantie vloog voorbij en het was tijd om weer huiswaarts te keren. Ik was goed uitgerust en zat weer vol energie.
Het duurt nooit lang of de koffers zijn uitgeladen, de inhoud gewassen en de pc gaat op om te kijken wie er iets gedropt heeft. Tientallen mails zitten er gewoonlijk in en dat zal ook jij kunnen beamen.
Tot mijn verbazing zat er mail bij van "Free Musketiers" er stond op: "We zullen maar meteen met de deur in huis vallen,
wij willen je boek uitgeven." Ze vroegen, of ik bij "akkoord" contact met hen wou opnemen om het verloop uit te leggen. Daarna gingen ze het contract opsturen en had ik nog twee maanden tijd om het aandachtig te lezen en erover na te denken.
Super, vond ik dat en ik mailde onmiddelijk terug.
Yes! Het is me gelukt flitste het door mijn hoofd.
Euforisch dat ik was, liep ik naar mijn man om het heuglijke nieuws te vertellen.
De maandag erop belde ik hen. Ik kreeg een man aan de lijn die rustig vertelde hoe alles in zijn werk zou gaan. Als er vragen waren mocht ik ze aan hem persoonlijk richten per email of telefoon.
Na ons gesprek voelde ik me gewoon goed. Ik was gerustgesteld.
Enige tijd later kreeg ik het contract in de brievenbus.

                                                                              
Wordt vervolgt...
                                                                        

05-12-2010 om 00:00 geschreven door Jen  

Ik heb jullie de vorige keer verteld dat ik een uitgever had gevonden.
Maar hoe?

28-11-2010 om 00:00 geschreven door Jen  

23-11-2010 om 00:00 geschreven door Jen