Ik word er zot van!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een huis zo groot dat het twee gezinnen kan herbergen en ik loop hier rond als een halve gare en moederziel alleen op zoek naar iets onzichtbaar. In iedere plaats spits ik mijn oren en kruip ik over de vloer als een slang die op zoek is naar haar prooi. Daarna hijs ik me op langs de muren en laat ik mijn oor er langsheen schuiven om even later met een ladder tegen het plafond te hangen.
Niets, totaal niets. Ik ga naar de volgende plaats en doe hetzelfde ritueel, over de vloer tegen de muren zo naar boven tot tegen het plafond.
“Verdomme!” Ik stamp met mijn voeten op de grond als een klein onbegrepen kind en loop de trappen op met twee treden tegelijk in de hoop boven iets te vinden. Met mijn oor tast ik de muren van de overloop af om vervolgens in hoogtes en laagtes te gaan speuren.
Zucht...weer niets.
In iedere kamer doe ik weer hetzelfde en spits ik mijn oren meer en meer, het is alsof ik ze tot spleetjes kan trekken zoals ik met mijn ogen doe als ik iets niet goed zie. Aan ieder elektrisch toestel, tv, lampen, computers, radio enz.. dat ik tegenkom leg ik mijn oor te luisteren.
Maar dan ook nergens krijg ik een harder signaal van de hoge fluittoon die hier constant aanwezig is. Dag en nacht.
Het moet toch van ergens komen.
Ik vraag aan mijn man -die het ook niet hoort omdat hij in zijn wilde jaren de trilhaartjes van zijn oren heeft plat gelegd door te luide muziek- om de hoofdschakelaar van de elektriciteit af te zetten en luister gespannen hoe het signaal zal wegebben.
"Néééééje! Verdomme het blijft." Grote teleurstelling.
"Jà! Dan moet het van de buren komen hé." Hop, ik naar de buren met een woordje uitleg van mijn probleem en ik vroeg hen of ze zich onlangs een nieuw apparaat hadden aangeschaft.
"Nee, niets nieuw gekocht. Ja manneke, dat zullen uw oren zijn hé. Iedereen heeft daar al eens last vast."
"Grrrrrrrrrr....ik was in alle staten, ik wist het dat iemand zoiets ging zeggen maar ik moest me rustig houden want ik moest hen nog zover krijgen dat ze toch hun hoofdschakelaar even wilden afzetten. Hoewel ik bijna kookte van binnen vroeg ik het heel rustig en beleefd -denk ik toch- en nee hoor geen probleem dat wilden ze zeker doen. Jaja, en waarschijnlijk al in gedachten van "ziedewel, ik heb het toch gezegd."
Enfin, ik zou naar huis gaan en hen dan even opbellen. Zo gezegd zo gedaan.
Ik bel de buur, hij zet de hoofdschakelaar uit en vraagt: "Hoor je het nog?"
"Ja, ik hoor het nog steeds."
"Ja maar hij staat af nu hoor."
"Ja, maar het piept nog steeds, ik zoek wel verder. Alvast bedankt voor de moeite."
De dag erna kwam de buurvrouw af met een artikel over Tinnitus. Whéééé dit vond ik helemaal niet leuk meer.

Terwijl is mijn zoon langs geweest en jhééé eindelijk iemand met gelijke toonhoogte.
Maar spijtig genoeg kan ik nog geen Eureka roepen.
Ik word er zot van.
"Heeeeeeeelp!"