Ik strompelde de trap af en kwam haar toevallig tegen.
"Wie ben jij?"
"Ach, laat me toch voor wie ik ben."
"Euh..." die had zeker slecht geslapen.
"Ach, doe zoals gewoonlijk en negeer me, dat is wat je al jaren doet." Ze ging haar flat binnen en sloeg de deur boos achter zich dicht.
Wat raar, ik dacht dat ik dat mens nog nooit had gezien. Blijkbaar dacht zij daar anders over.
Ik strompelde verder de trappen af en had nog vier verdiepingen te dalen. De lift was al een hele week kapot. De man die boven mij woont speelt toneel en gaat iedere dag repeteren in een rokerig zaaltje twee straten verderop. Verleden week was er een voorstelling en was hij weer zo dom geweest om zijn kostuum, wat een zebra voorstelde, thuis al aan te trekken. Ik stond die bewuste minuut toevallig op de lift te wachten. 
Plots hoorde ik een akelig geluid dat van boven kwam. Niet eenmaal maar vele malen hoorde ik roepen. Omdat het onverstaanbaar was voor mij liep ik de trap op om beter te kunnen horen waar het vandaan kwam en wat er aan de hand was. In eerste instantie dacht ik het ergste, een overval of ongeluk. Mijn hart ging als een wilde tekeer. Pff, doodop en buiten adem was ik toen ik op de vierde verdieping aankwam, vandaar kwam het geroep dat intussen verstaanbaar was geworden "heeeeelp...heeeeeelp....." Voorover gebogen en hijgend probeerde ik eerst wat te bekomen, met één hand op de leuning en de andere hield ik op mijn borstkas om te voorkomen dat mijn hart er zou uitbonken.
Door het aanhoudende hulpgeroep richtte ik me op en zag tot mijn verbazing een lange pluche staart tussen de liftdeur zitten.
 "Willem ben jij dat?" vroeg ik een beetje aarzelend.
"Leen? Goh Leen, haal me uit deze situatie a.u.b ik hang hier helemaal bovenaan in de lift."
"Bovenaan in de lift?" vroeg ik terwijl ik het uitproestte van 't lachten. Ik probeerde me voor te stellen hoe hij daar hing te bengelen aan zijn staart met zijn voeten ver van de begane grond.
Ik drukte een aantal keren op de knop maar er kwam geen beweging in de lift.
"Ik zal proberen of ik je staart eraf kan trekken."
"Nee Leen, dan val ik hier los op mijn kop!" riep hij paniekerig.
"Ik haal de conciërge riep ik hem toe terwijl ik weer helemaal naar beneden moest. Verdorie, wat had ik een slechte conditie zeg, daar moest aan gewerkt worden.
Ik belde aan bij de conciërge die al knorrend zijn deur ontgrendelde.
"Wat moet je? Ik ben aan 't eten."
"Euh...Willem zit vast in de lift en ik krijg de lift niet in gang."
"Voor de zoveelste keer dan. Heeft hij weer zo'n maf kostuum aan misschien? Dan zit hij goed. Ik ga eerst verder eten." Zonder dat ik iets kon antwoorden sloeg hij de deur voor mijn neus dicht. Het scheelde amper een duim breed of mijn neus had een stuk platter geweest.
Willem bleef maar om hulp roepen.
"We komen eraan!" riep ik hem bemoedigend toe.
Ik besloot om de man nog maar eens boos te maken en balde mijn vuist om op de deur te bonken. Plots trok hij zijn deur open en bij het zien van wat ik van plan was duwde hij me brutaal opzij en liep als een briesende stier en met een mes in zijn hand met twee treden tegelijk naar boven.  Als een angsthaas liep ik hem na en vroeg me af wat die man eigenlijk van plan was. Ik riep zo hard ik kon op Willem om te laten horen aan iedereen die thuis was dat er iets mis was.
Geen lawaai van mensen die riepen om te vragen dat het niet wat stiller kon. Geen lawaai van open- en toeslaande deuren en de man was in de kortste keren boven. Deze keer stond mijn hart bijna stil en ik hield mijn adem in om wat er ging gebeuren.
Hij pakte de staart vast, trok eraan met volle macht en sneed hem door vlak tegen de deur.
"Wheuuu.." hoorde ik Willem roepen gevolgd door een harde doffe bonk. De deur ging open alsof ze nooit gesloten was geweest. Daar lag de zebra zonder staart. Zijn strepen waren precies vervaagd van de angsten die hij uitgestaan had alsof hij door een leeuw was aangevallen.
"De volgende keer laat ik er tralies voor zetten zodat iedereen kan zien wat voor een uilskuiken jij bent." De man draaide zich om en rende weer de trappen af. 
Ik hielp Willem om uit zijn kostuum te komen, hij was helemaal bezweet en zag lijkbleek. Ocharme, het was zo'n zachtaardige man, dat juist hem zoiets altijd moest overkomen.
Willem was helemaal in de war omdat hij de voorstelling gemist had en hij zijn plaats als zebra nu zou moeten afgeven aan iemand anders. Maar wat hij niet wist was dat zijn zus die de kostuums maakte en de vrouw was die ik nog nooit had zien staan, het tafereel had gadegeslagen en wist wat er kon gebeuren als Willem zijn rol miste waar hij zo op gesteld was. Ze was in zijn plaats gegaan omdat ze vermoedde dat hij wel in goede handen was. Niemand had iets gemerkt van de plaatsverwisseling, zo vertelde Willem me later.
Enige dagen later stak er een pakje in zijn brievenbus en nieuwsgierig dat hij was opende hij het al voor hij binnen was in zijn appartement. Het bleek een DVD te zijn en hij wist niet hoe hij dat ding moest afspelen en besloot ermee langs mij te komen.
"Leen, ik denk dat het de voorstelling is met mijn zus (de zebra) willen we die samen zien?"
"Met alle plezier."
Natuurlijk wilde ik zijn voorstelling zien zoals hij ze altijd noemde.
Toen de voorstelling begon dacht ik dat het de verkeerde was omdat het nogal mistig en met veel storingen begon. Willem keek al mijn richting uit met een mistroostige blik en zei: " Ze is mislukt."
"Maar nee, wacht nu even," troostte ik hem.
Godverdo...riep Willem ineens, dat ben ik...ik..in de lift.
Wat we nog nooit hadden opgemerkt was dat er een camera in de lift hing, alles werd gefilmd. In het begin was hij gegeneerd maar eens zijn lachspieren zich begonnen te ontspannen hebben we nog een reuze avond gehad. Later hebben we er nog dikwijls om gelachen en ook vele anderen.
 Willem is nooit meer gaan repeteren in zijn speelkostuum en zijn zus heb ik nooit meer gezien. Volgens Willem is zij een beetje vergroeid met haar naaimachine. Ik ben enige maanden later gaan verhuizen maar heb nog steeds contact met hem en we zijn ondertussen goede vrienden geworden die veel plezier maken en nog steeds veel lachen.