De deadline bereikt.

Woensdagavond!
Na drie lange avonden intensief gewerkt te hebben had ik mijn manuscript klaar. Ik had het er warm van en mijn geest was aan de suffe kant. In de hoop dat nu alles in orde was zette ik het in pdf-bestand en stuurde het door naar Wen. Ik vroeg haar om het nog eens  na te kijken.
Toen ik haar 's maandags contacteerde om te vragen of alles goed verliep kreeg ik te horen dat ze nog moesten beginnen. Tja...ik had niets in de pap te brokken natuurlijk, maar dat had ik niet verwacht. Het werk lag bij de drukker nu. Alhoewel, als ik er even bij stilstond dat mijn boek nu echt gedrukt ging worden begon ik mezelf een paar vragen te stellen: Ik als kleine peanut...wat ging ik nu doen? Een boek laten uitgeven, en wie zou dat dan wel kopen? Er zijn al zoveel boeken op de markt. 
Je kent het gezegde toch 'Onbekend is onbemind.' Ach ja, ik verplichtte mezelf om te stoppen met doemdenken en zou wel zien wat er van kwam.
Ik kreeg nog een paar mails van de drukker betreffende de titel "Spreekverbod", de korte inhoud en mijn biografie. Die zaken moest ik nog eens apart doorsturen.
Diezelfde week begonnen ze met het drukken van de eerste honderd boeken. De week daarop was ik afgesproken met Wen om de boeken te komen bekijken. Een goed gevoel viel als een sluier over me heen.
De tijd ging traag voor mij want ik was echt benieuwd om mijn losse bladen in boekvorm te zien.
Vrijdag, ik vertrok naar Wen en belde aan, toen ze in de deuropening verscheen zag ik aan haar gezicht dat er iets mis was. "Ach nee, waarom zou dat nu", suste ik mezelf. Ze liet me binnen, nam direct de doos met boeken en zei:" De kaft is heel goed meegevallen en het is een mooi boek geworden. Maar..." en dan kwam wat ik vermoed had toen ze in de deuropening verscheen.
Ze sloeg een boek open en zei dat er iets misgelopen was en dat er ergens een halve zin ontbrak en toonde me waar. Ze zei dat het eigenlijk wel spijtig was omdat voor de rest het boek wel in orde scheen te zijn.  Ik bekeek de zin en begreep niet hoe dat kon. Ik had zo goed opgelet. 
Toch kon ik het niet nalaten om te zeggen dat de druk die erachter zat te hoog was geweest en zo fouten ontstaan.
Enfin, het was gebeurd en onomkeerbaar op dit moment. Eigenlijk was het nog een geluk met een ongeluk, want de zin was perfect te lezen zonder enig vermoeden van een verloren gedeelte.
Ik vertrok bij haar met vijventwintig boeken in mijn armen die ik zelf ging  verkopen aan vrienden en kennissen.

Wordt vervolgt....