Ik had gewoon op de belangrijkste gemikt o.a. Standaard Uitgeverij en Houtekiet. Ik dacht als ik het niet waag kan ik niet winnen en contacteerde hen met de vraag of ik mijn manuscript mocht binnenbrengen. Twee dagen later ben ik het in gezelschap van mijn man gaan afleveren.
Het kon twee tot drie maanden duren eer ik een antwoord zou krijgen van hen. Goed, ik als beginneling was al zeer vereerd dat ik het had mogen brengen en met een gevoel van voldoening keerde ik huiswaarts.
De eerste weken wist ik dat ik niets moest verwachten dus ik berustte in de situatie.
Plots, nog geen maand later kreeg ik een bericht van Standaard Uitgeverij in mijn mailbox met als onderwerp "Spreekverbod." Ik durfde het bijna niet te openen. Met gemengde gevoelens tuurde ik naar het scherm van mijn pc. Uiteindelijk ging ik eerst nog een tas koffie halen om de eventuele afwijzing nog wat uit te stellen. Na enkele minuten stond ik even ver en zat ik weer voor het scherm. Ik opende het bericht met mijn ogen naar iets anders gericht. Dan ineens gefocust op de tekst, die heel kort was, om vervolgens de afwijzing te lezen en te voelen in mijn maag. Ja! Ik was teleurgesteld.
Maar ach, er was nog Houtekiet dacht ik om mezelf te troosten. Een tweede maand langer wachten ging nog. De derde maand werd mijn geduld zwaar op de proef gesteld, en het bleef niet bij drie maanden, het ging er over.
Op hun website stond dat je de uitgeverij niet zelf moest contacteren, dat zouden zij wel doen als ze klaar waren met het lezen. Twee weken waren ze over hun beloofde termijn en ik had er genoeg van. Ik belde Houtekiet op met de vraag of ze al meer wisten. Ik zei hen dat ik dacht dat ze mij vergeten waren omdat ze nog steeds niets van zich hadden laten horen.
De receptioniste verbond me door en dan vroeg een vriendelijke stem waarover het juist ging. Na het nogmaals herhaald te hebben wist de dame te zeggen dat mijn manuscript naar een tweede lezer was.
"En wat houdt dat in?" Vroeg ik haar.
Ze vertelde me dat als de eerste lezer twijfelt het naar een tweede wordt doorgegeven.
"Dat is dus goed nieuws ?" Zei en vroeg ik tegelijk.
"Inderdaad mevrouw. Ik laat u iets weten van zodra ik meer weet."
"Bedankt. Hopelijk zal dat positief zijn dan." Antwoordde ik haar nog.
"Ik hoop het voor u." Klonk ze nog altijd even vriendelijk. Ze kon het zelfs zo laten klinken alsof ze met me begaan was.
De dag daarna kreeg ik het teleurstellend nieuws dat het toch afgekeurd was.
Weet je, ergens diep vanbinnen was ik toch fier op mezelf dat ik van zo een uitgeverij had mogen horen dat het naar een tweede lezer was geweest. Toch!?


xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />