Even wegdromen mag ook al eens...
Ergens... verdwaald in de bossen kwam ik een dorpje tegen en bleef verstomd staan. Ik kon mijn eigen ogen niet geloven en zakte weg in een trance.
Het uitzicht was schilderachtig mooi. Alsof ‘s werelds beste schilders hier een aantal jaren hun verfpotten hadden komen ledigen en de onmogelijkste creaties uit hun borstels hadden getoverd.
Zo een zicht wiste eventjes je zorgen weg.
Ik kon de schilders aan het werk zien. Ze liepen kriskras door elkaar, de ene tekende een ladder om aan de boom te kunnen die de ander dan verder ging afmaken. Als de boom af was daalde hij van de ladder af, borstelde kwistig over elke trede heen en bij de laatste trede die hij schilderde kwam er een tweede boom te voorschijn. Aan de andere kant waren ze bezig met verfpotten met een grote zwier opwaarts uit te gooien om een prachtige regenboog te creëren. Meer op de voorgrond waren ze bezig aan een grote bos rododendrons en allerlei nog mooiere bloemen.
Rijen camions met verfpotten reden over het onafgewerkte landschap. Daar waar een verfpot van de vrachtwagen viel, al naargelang de kleur, werkte men aan de grond- en achter-grondkleuren.
Tot ik plots weer in de werkelijkheid werd gehaald door een vogel die pal langs mijn oor vloog.
|
.
