"Een man en een vrouw", antwoordde Fellini aan het einde van zijn leven op de vraag van een journalist wat hem inspireerde tot het maken van films. Als tiener kon ik genieten van zijn Città delle Donne en hoe dat zo heftig op z'n Italiaans kan borrelen tussen mannen en vrouwen. Verhalen over "Liefde en andere duivels" vol bombasmen, plastieken tulpen, fake madammen en een net meneertje met een maitresse in de binnenzak. Liefde als een soort van straalstroom die onzichtbaar door alle harten een weg zoekt. En ja, er zijn landmijnen op de via dell'amore, amateuristische tuigen van spijkers en scherven, of peluchen cupidootjes met explosievengordel. Ik heb al menig peluchen beertje met ontstekingsmechanisme in mijn armen gehad, heb nog twee vingers aan mijn linkerhand en één been, maar huppel vaak vrolijk door mijn tomatenveld en zoek op tijd dekking voor onbemande love drones die over mijn erf scheren.
Gisteren zat ik met X. aan 'n houten tafeltje in 'n café . Ze is een heel klein beetje grijzer geworden, dat viel me nu voor 't eerst op. Het kapsel is altijd grijzer aan de overkant - ik zag er ook uit als een verzopen frietje, zo vroeg in de ochtend in een Antwerps café. Het verhaal van X grijpt me naar de strot. Ze krijgt het verhaal van een stukgelopen relatie nauwelijks verteld, alsof de schaduw van haar ex mee aan onze tafel zit en zich in alle talen verontschuldigt omdat het niet meer lukt. Ik wil haar gewoon in mijn armen vasthouden en knuffelen. Niet zeggen dat het wel goed komt want het komt niet goed. En ik hoop dat haar ex nu in de armen staat van zijn boezemvriendin, dat ze over zijn kruin streelt en hem tegen zich aandrukt.
Later op de dag lachen we hard om elkaars gestuntel. Ik ben haar pousse-café, het vriendschappelijke verzetje op een zondag.
Misschien is het dat wel, wat die ouwe monnik zei in De Naam van de Roos : "De ware liefde wil het welzijn van de geliefde". Ik heb jarenlang zitten sabbelen op dat ene zinnetje, hinkend over mijn tomatenveld en doe er wellicht nog een paar decennia over vooraleer het helemaal kan bezinken. Intussen geniet ik lekker van alle kraampjes op diezelfde Via dell'Amore, van de boeiende vrouwen die 's één keertje iets met je willen gaan drinken, hoe ze schaterlachen of soms een traan wegpinken. Iemand anders dan weer prikt feilloos door mijn muur van beeldspraak en dolle fratsen, en raakt mijn ziel. "Mannen en vrouwen".....
