Jaren geleden zaten we op een nacht met z'n vieren in je huis te kletsen, tranen in de ogen van ontroering, titels van boeken en cd's uit te wisselen zoals jonge wolven dat graag doen aan een kampvuur, angry young /old men die hun enthousiasme probeerden te temperen met liters wijn. En om zes uur 's ochtends zei je ons plots, in je living, "Euh heerschappen, je mag het me nie kwalijk nemen dat ik nu wat boterhammen smeer maar 'k moet zo dadelijk gaan werken". Gehuild hebben we, van 't lachen. Maar als je je gitaar vastnam, zwegen we. De blues zat in je vingers, je bloed, je lach, je drinken. Een bluesgitarist wordt wakker om 16.00 en dat was bij jou ook zo, denk ik. Ik zal nooit vergeten hoe we op m'n verjaardag met z'n vieren samen in bed lagen, de twee E's, jij en ik, een paar uur daarna zwemmend in een poel ergens in Mol. Dan heb ik je jaren niet meer gezien. Tot gisteren ik die ene E. aan de lijn kreeg; je boezemvriendin. Ze huilde zo hard en hartverscheurend dat ik stil hield op de trap. "Karel is dood". Ik heb staan huilen, want je komt niet meer terug, hombre amplificado. En dat doen pijn. So long, Karel.
