Toen 'k zes jaar oud was, sprong 'k al op de fiets als een brandweerwagen met loeiende sirene door de straat reed. M'n moeder probeerde me dan tegen te houden maar daarvoor was de kick te sterk: er was vuur uitgebroken en daar moest ik bij zijn. En als de pompiers moesten uitrukken, was het serieus. Ik hield ook van die zwarte pakken en de stalen helmen die nors voor zich uitkeken in die karmonzijnrode tank des onheils. Het leek ook altijd alsof ze met z'n twaalf samengeperst vooraan zaten. Dus ik fietste achter dat enorme vehikel , dat ik natuurlijk niet kon bijhouden maar ging dan verder op het geluid van de sirene. Dat ramptoerisme zit nog steeds in me, beetje beschamend om dat te zeggen, maar ik ben niet de enige. Nee, ik kick niet op het leed van anderen. Een volwaardig ramptoerist houdt van de "actie", niet van de ellende die eruit voortvloeit. En nog iets : een échte ramptoerist wordt geregeld door de Almachtige herkend en op de vingers getikt. Dat heb ik dit weekend aan den lijve mogen ervaren. Ik had overdag al voor het raam gestaan toen een auto voor mijn deur tegen een paal was gegleden. Voor alle duidelijkheid: de kick bestaat niet in het verlekkerd kijken naar een hoop schroot, dan wel in de heisa die de chauffeur maakt, boos op de paal die daar niet hoort te staan. Auto's vertragen, voetgangers blijven staan....het is de mise-en-scène die errond hangt, die het kind in je wakker maakt. 's Avonds voorzichtig naar Antwerpen-Linkeroever gefietst; ik had enorm veel zin om te dansen. De fuif was heerlijk, maar op de terugweg gaat het fout. Hoewel ik perfect over glad ijs kan fietsen, zelfs hellingen beklim en behendig van spekgladde borduren vlieg, kom ik zonder enige reden ten val op een glad (maar vlak) stuk weg. Dit was een sneer van Hogerhand, zoveel is duidelijk. Ik probeer recht te staan maar beland ongewild in een "grand écart" waarvan zelfs Kim Clijsters raar zou opkijken. Na een omslachtig breakdance manoeuvre voel ik dat mijn twee voeten terug contact krijgen met de Aarde. Ik kijk vlug rond me om te checken of iemand dit gezien heeft... Nee, geen levende zielen nu in de vrieskou. Of toch. In een voorportaal van een huis zie 'k een oud mannetje naar me staren. Hij gniffelt een beetje. Een iets ouder type ramptoerist heeft me in zijn vizier. Zou een reisbureau voor ramptoeristen dan toch floreren, over alle leeftijden heen? Ik bel morgen met de Almachtige.
Once in a lifetime, same as it ever was...... Eerste bericht.
16 december 2009, ik zit op de bus richting Antwerpen. "REMCO JONGEN, IN VREDESNAAM !" Een vrouw die achter me zit probeert in te praten op haar jonge Remco. Dat hij geduld moet hebben , dat het haar schuld niet is dat de zetels zo koud zijn in de bus. Passagiers kijken raar op als ze zien hoe felbehaard de jonge Remco is, de zuchtende puppy die wacht op Terminus. Terwijl de bus over de bevroren kasseien davert, droom ik weg. Het is vandaag dag op dag één jaar geleden dat ik M. voor het eerst ontmoette. Hemels vuurwerk was het toen, een internet date, maar wat voor een. We speelden schaak in dat bekende Brusselse café, een fles wijn tussen ons gepoot. Op de tweede date speelde ze op haar cello een suite van Bach in mijn huis. Bach wou zijn hele leven lang al dichter bij God komen met muziek; ik krijg plots Zijn dochter op visite, zomaar voor niks. Maar ze verdween net zo snel als ze door de brave man gezonden werd. Eén jaar geleden was het. Nee, geen tranendal of Boulevard of Broken Dreams vandaag op deze koude 16e, met het gehijg van de jonge Remco in mijn rug. Het is mooi geweest. 's Avonds krijg ik een mailtje van een vriendin. Ik schrik als ik lees hoe ze haar lange mail afrondt met het by-the-way- zinnetje "Oja, en ik heb dit weekend M. nog cello zien spelen in het Brusselse. Jullie hebben iets met elkaar gehad, is het niet? Ze ziet er sympathiek uit. Maar ze speelde niet goed; de tonaliteit zat fout en ze leek me nogal zenuwachtig. Allez, slaap zacht he !" Dat laatste zinnetje ongeveer tien keer opnieuw gelezen. Fles rosé uit de ijskast gehaald. Maar ik ben nog nuchter genoeg om haar in gedachten bij me te zien staan met de cello tussen de benen en te luisteren naar de diepe baslijn die ze baart. En dan zie 'k een tweede berichtje van een datingsite , Match4me. Ze zijn op zoek naar een 15-tal bloggers. Daar voel ik wat voor (intussen één glas rosé opgedronken) : ik schraap wat moed bijeen en bel mijn jonger neefje. Hoe zit dat met dat bloggen? Meteen een discussie over wie zoiets gaat "hosten", of ik genoeg webspace heb. Ik bedenk me dat ik teveel webspace heb. Ik ben een internetzwakbegaafde met grote kazengaten in mijn geheugen en een bonkend hart. Ik stuur mijn bloglink door naar Match4me en wacht af.
