Je geliefde verwennen op Valentijn? Ach, het maakt niet uit of dat op die ene bloody-14th-of-F. gebeurt (het zal je verjaardag maar wezen), slalommend naar dat tsjokvol restaurant waarvan je dacht dat het hip was en dat nu omgetoverd lijkt tot een Wijnegem Shoppingcentrum van gesmolten harten. Of wat te denken van de twintigduizend rozen die net geconfisqueerd werden op Schiphol omdat iedere doos van cocaïne voorzien was? Net nu Valentijn een boost krijgt vanuit het romantische Bogota, wordt het in beslag genomen. Vergis u niet, romantiek zit in een klein dooske. Het is iets van 1923 dat je op de zolder vindt, een purperen doekje errond dat uiteen valt van de mottenlarven, dat ruikt naar iets dat je niet kent. Je steekt het in je vestzak en vergeet dat het bestaat. Jaren later ga je alleen voor een paar dagen naar Praag om lekker te chillen. Daar neem je de nachttrein naar Krakow. Slapen lukt niet echt; de britsen zijn keihard en de trein davert over het staal. Dan maar een sigaret opsteken in de coulissen van het treinstel en ondanks het rookverbod met een Poolse agent wat prevelen in gebroken Engels en een paar woorden Russisch ertussen. Ik zie haar in de verte naar ons toestrompelen, in de ene hand een sigaret, de andere hand heftig schuddend om een aansteker te reanimeren maar gelukkig is ie dood en zijn wij er om haar verder te helpen. De Poolse agent en ik houden beiden een aansteker met brandende vlam in aanslag. Ze wendt zich quasi-nonchalant tot mij, en we babbelen alsof we een heel leven in te halen hebben, de hele nacht door. Praag - Krakow. 6 uur lang smeden we met woorden een band tot onze kelen schor zijn en we slaapdronken toekomen in het station van "La double vie de Véronique". Ik voel dat we afscheid moeten nemen en steek zenuwachtig mijn handen in de zakken van mijn vestje. En dan voel ik iets kubus-achtig bekleed met stof. Ik kijk verbaasd naar het kleine doosje in mijn hand, iets met een purperen doekje errond, dat uiteen valt van de mottenlarven en ik geef het haar. Ze lacht een beetje zenuwachtig en bedankt me voor de babbel. Ik geef haar 'n zoen op haar koude wang en ruik in haar lokken de sigaretten die we net geturft hebben. Ze heette Mirka, het was ergens in februari.
