Todo viaje es una búsqueda y una fascinacíon para el universo de los sentidos
16-01-2008
Betere tijden...in zicht
Chiclayo, 12u plaatselijke tijd, de zon schijnt, in de stad is het al te warm, mensen zoeken verkoeling aan de zee. Toch is deze hitte nog te verdragen, wat niet gezegd kan worden van de tropische stad Tumbes. Vandaag geen gimnasio, ben een kijkje gaan nemen in een auberge op het platteland, mijn toekomstige werkplek. Genoeg van vakantietje te spelen en mijn dagen te vullen met stranduitstapjes... hoewel al die vrije tijd me wel de kans gaf onze onafhankelijke reis naar de toeristische trekpleisters in het zuiden te plannen.
Ja, verre vrienden, Ik ben al over de helft van mijn verblijf hier in Peru. Daar ik in het begin niets moest weten van die Inca Cola, kan ik nu al geen dag zonder een glaasje koude gaseosa. De liedjes van Grupo cinco, de peruviaanse hitgroep, kan ik ook al bijna helemaal meezingen. Taxis nemen in de stad, is voor mij de gewoonste zaak en de soles omrekenen naar euro doe ik al lang niet meer. Naar de telenovelas kijken op tv waar alleen blanke modellen in optreden die aan overacting doen, vind ik hilarisch. De zomer is hier volop bezig, mag er niet aan denken dat ik nu in het koude belgie zou zijn.
Tumbes-Ecuador, een blitsbezoek met complicaties Vorige week moesten Bart en ik even naar Tumbes om dan de grens over te steken om zo een nieuw visum te verkrijgen. Al in de nachtbus, liep het mis, een van de medereizigers heeft Bart bestolen. Gewoon rugzak openen en de waardevolle spullen eruit nemen, wanneer we aan het slapen waren. Bij aankomst bleek dan ook nog eens dat hij zijn paspoort vergeten was en konden we die dag dus al niet meer naar Ecuador en waren we genoodzaakt een dag langer te blijven. We ontmoetten Els, een belgische afser, en haar peruviaanse vriendin Anabel. Ze namen ons mee naar de rivier om er een duikje te nemen. Anabel, een 16 jarig meisje die samen met haar kleine broertje en moeder in een arm dorpje woont, heeft me geschokt. In hun huisje is er geen stromend water, wordt er gekookt op vuren en leven ze van hun dieren in de achtertuin. Dat meisje heeft haar middelbaar beeindigd maar kan echter niet verder studeren omdat er geen geld is. Zij zal voor de rest van haar leven werken als meid. Geen kansen, geen toekomst. Bij het afscheid gaf ze me een zak mango´s van hun pluk, een gebaar dat ik onmogelijk kon weigeren. We keerden terug naar de stad, deden nog een restaurantje en bekeken een film in Els huis. Ondertusen was Megan, onze Nieuw zeelandse vriendin al te hulp gesneld en was ze met het paspoort ons achterna gereisd. Zo konden we de volgende dag naar de migratieposten aan de grens: een stempel om het land te verlaten, aan andere om Ecuador binnen te gaan. Vervolgens 2 uur wachten daar, almuerzo nemen om daarna nog eens de migratieposten te passeren in omgekeerde richting. Opnieuw 90 dagen om legaal in het land te verblijven.
Mijn leventje hier, Vakantie Geen school, geen werk, ja wat doe ik hier dan hele dagen zie ik jullie al afvragen. Wel we gaan naar de fitness, het strand, de stad om fruitsla of ijs of taart te snoepen. Een bezoekje brengen aan mijn spaanse lerares, mijn vorige familie. Soms lees ik wat op het dakterras. Er was ook eens een grote marinera en tondero wedstrijd in Illimo waar we met zen allen naar toe gaan kijken zijn. ´s Avonds gaan we naar de cinema, op cafe of naar de discotheek. We namen met een gezellig kampvuur op het strand, afscheid van Megan, die na haar jaartje terugkeert naar Nieuw Zeeland. Voor mijn familie heb ik eergisteren vegetarische spaghetti gemaakt. Ik had bijna alle groenten die ik in de winkel kon vinden, erin gedaan. Ik vond het heerlijk, maar zij? Jah, zoveel gezonds zijn ze niet gewoon eh. De belgische chocolade kon hen wel smaken. Dankjewel oma¨s voor de chocoladepaketten, ik heb er al heel wat mensen uit mijn omgeving gelukkig mee kunnen maken. Project Maar nu zal het uiteindelijk, na veel zeuren, zagen en klagen bij afs toch veranderen. Ik heb werk! Op de weg naar Montsefu ligt in het midden van de campo, een grote auberge. Zo´n 30 kinderen van verscheidene leeftijdscategorien leven er in huisjes met een adoptie tante. Wat verderop ligt het hoofdgebouw met de directrice, de psychologe en assistenten. De kinderen krijgen verschillende werkuurtjes gaande van sport en muziek tot therapie. De meeste kinderen verblijven daar omdat ze seksueel misbruikt werden door hun families, of verstoten omdat ze gehandicapt zijn. Wat mijn taak precies zal zijn daar, is nog niet helemaal duidelijk, ik zou kunnen helpen met hun activiteiten, zelf eens iets organiseren. En in maart als de school terug start, hen helpen met Engels en andere taken, we zien wel.
Gisteren hebben we onze bus en vliegtuigtickets geboekt voor onze reis in februari. We gaan naar Cusco en natuurlijk ook Machu Picchu, Puno, Lago Titicaca. Om zo dan naar Bolivie te gaan, La Paz, Oruru, Potosi, Sucre, Lago de Ulluni (zoutmeer) en terug.
Alleen maar goeie vooruitzichten dus! Ik ga Vele groeten, knuffels en zoenen, Janne
Kerstmis is ondertussen al lang gepasseerd, maar toch nog een gelukkig kerstfeest. Een beetje laat maar met ik heb la hora peruana,als excuus: alles gebeurt met de nodige vertraging....In Belgie zal het wel lekker gezellig geweest zijn de voorbije weken: kerststalletjes en gluwein, de markt als schaatstbaan, en met kerstavond aperitiefjes, gevolgd door verschillende schotels om af te sluiten met een heerlijk dessertje... Ja ik blijf vergelijken, mijn kerstdagen waren immers niet zo geslaagd en eindigden zelfs in mineur.
De verwachtingen waren hoog nadat we de voorafgaande week van kerst verscheidene chocolatades hadden gehouden en kerstfeesten voor de werklieden van de industriewinkel. Telkens een gezellige boel en in de vooravond van de 24ste ben ik zelf nog met de padre en Victor (jongste broer), paneton en fruitsapjes gaan uitdelen aan de straatkinderen in de stad. In een babyblauwe beetle reden we langs de gote banen en riepen de kinderen om het lekkers in hun vuile handjes te stoppen. Victor Hugo is een beetje een geslotener man maar met een groot hart, hij voelde zich weer helemaal in zen sas. s Avonds duurde het tot 11uur voor we met de familie en een tante met haar zoons aan tafel gingen. In een halfuurtje was de gevulde kalkoen verorberd, ik had een stuk (koude) pizza gekregen. Kerstliedjes speelden op de achtergrond maar het hielp me niet om me echt in de gezellige ¨´familiekerstsfeer´´ te brengen. De afwas werd onmiddellijk gedaan en Victor Hugo lag al te slapen in de zetel. Marie was mijn redding, ze kwam me s nachts nog halen om nog een tourke door de stad te doen. We passeerden de Musasbeelden, die over de top verlicht waren en het park aan de Plaza de Armas met zen kitcherige, kleurige versiering. Voor een keertje kon ik die peruviaanse smaak wel apprecieeren, misschien juist omdat het er zo over is. Kerstdag gingen we met de familie naar het strand van San Jose. Een kerstduik en een cebiche in een van de visrestaurants. Die rauwe visschotel met een overmaat aan aji (pikant en brandend kruid) werd me fataal en bezorgde me een zware buikinfectie. Burnout voor meer dan een week. Ziek, zieker, ziekst, er zijn aangenamere zaken om mee te maken rond DIE periode IN Peru. Ik besefte hoe goed ik het wel heb thuis, miste familie en vrienden voor het eerst heel hard. Tevens versterkte het mijn band met mijn nieuwe familie hier, mijn madre heeft me uitstekend verzorgd. Ondekte ik dat je hier in de apotheker pillen per stuk kunt kopen en dat zware antibiotica soms wel noodzakelijk is om te genezen.
Oudejaarsavond was ik ietsje beter. Maar na la cena vertrok iedereen naar zijn feest. Hier was Marie opnieuw mijn redder in nood, ik bracht de overgang in haar familie door. 2008 zetten we in met de nodige bijgelovige tradities zoals een glas champagne over je schouder werpen zou geluk brengen. Met een reistas over straat lopen, betekent dat je veel zult reizen het komende jaar. En rijst over je heen laten gooien, brengt een huwelijk natuurlijk. Iedereen ging ook de straat op om hun zelfgemaakte muñecas in brand te steken. Levensgrote poppen gevuld met allerlei oude spullen zoals kleren, en ander brandend materiaal. Ook gele balonnen gingen de lucht in, geel de kleur van voorspoed en geluk.
Die peruanen toch ze hebben in het verleden zoveel ellende met hun land meegemaakt dat het lijkt dat ze van bijgeloof maar niet genoeg kunnen krijgen. Laat de toekomst dan maar voor iedereen een nieuwe start zijn. Bij deze een gelukkig nieuwjaar, mijn beste wensen aan iedereen. Veel vreugde en vrede, liefde en vriendschap, een goeie gezondheid en de kansen om jullie dromen waar te maken.... Volg je hart en ga ervoor dit jaar!
Veel succes aan al mijn blokkende (ex)medestudenten, het nodige doorzettingsvermogen en de portie geluk op het examen gewenst!
Een nieuwe familia betekent andere gewoonten en voorzieningen en de bijhorende aanpassingen: zo moet ik mijn kleren hier met de hand wassen, een karwei die veel tijd vraagt,en is er alleen koud water om me te douchen. Maar in dit gezin vind ik ook rust, kan ik eindelijk eens lang uitslapen en hebben we een gezellige woonkamer metzelfs een bar. Deze rijkere familia is immers ook lid van de club Lions Internacional, en zo heb ik vorig weekendenkele chocolatadas mogen meemaken.
Chocolatada, Chiclayo
Je kunt het hypocriet vinden, een groep snobistische jongeren die paneton, chocolademelk en kerstgeschenken uitdelen, onder de noemer ´una chocolatada para los pobres ninos¨Of je kunt denken dat het goed is dat deze welgestelde jongeren zo´n acties houden en er gewoon aan deelnemen door een handje toe te steken. Zoals ik vorige zaterdagmorgen gedaan heb. In de hockyclub waren zo-n 500 kinderen met hun moeders, uit de armere wijkenvan Chiclayo, samengekomen om hun kerstfeest te vieren. Ik hielp met het verdelen van al het lekkers, waarbij ik vooral aangestaard werd door de menigte. Ze hadden me zo´n jacketje gegeven met al de pins van de club erop, en natuurlijk dacht iedereen dat ik een of andere rijke amerikaanse was. Niet dus. Daarna volgde de show waaraan de kinderen konden deelnemen door te zingen en te dansen op de kerstmelodieen. Een van de leden was ook verkleed in Winnie the Pooh, de mascote van de club.
Intermezzo, Illimo
Zaterdagmiddag was ik uitgenodigd door Bart en zijn broer om hen samen met Andreas te vergezellen naar een danscompetitie in Illimo, een dorp op 40 km van mijn stad. In het college namen de leerlingen het tegen elkaar op in de 2 volksdansen van Noordperu, Tondero en Marinera. Prachtige jurken en elegante bewegingen vulden het schouwspel op een zonovergoten voetbalveld. Het 2de deel van de namiddag was een lucha tussen de 2 uiterst verwijderde groepen jongeren van het dorp. Je had een groene en rode ploeg die het in verschillende rondes tegen elkaar opnamen. Beide ploegen waren volledig uitgezet met hun ezels, schapen, kippen en hanen, en elke ploeg had ook zijn koningin te paard. Startten deden ze met een versstrijd ´ Cumananas¨, spaanse verzen werden om beurten gescandeerd. Vervolgens een bloemengevecht, een watergevecht en zelfs talkpoeder werd er naar elkaar gegooid. Ik kreeg spontaan een zuidamerikaans 100 dagengevoel. Het eindduel was er een tussen de 2 koniginnen, die elkaars kroon of vlag moesten zien te bemachtigen. Het duurde immers veel te lang vooralleer er daadwerkelijk iets gebeurde, dus eindigde het spel met een gelijkstand.
Chocolatada, Mira Costa
Zondagmorgen waren we al heel vroeg uit de veren om een reisje te maken naar Mira Costa, een arm dorp in de sierra van het departement Cajamarca. Helaas had onze camion(een laadbak gevuld met mensen en baggage) al na een uurtje pech. En zaten we voor 2 uur vast in Patapo, wachtend tot de vervangstukken gehaald werden. Padre Victor Hugo vond het fantastisch, deze welgestelde vijftiger is een gekend lid en leeft voor zijn Club Leo. We hebben in ons huis een speciale zaal voor die clubbijeenkomsten, overal hangen eredocumenten en vredesschilderijen. Hij vergeet helaas wel altijd mijn naam, dus als hij me voorstelt in het openbaar als de belgische uitwisselingstudent moet hij steeds opnieuw naar mijn naam vragen. Mijn zus Milagros Fiorella en haar vriendin Rosalino waren ook mee, maar zij hebben bijna heel de rit geslapen. Het was een vermoeiende tocht van wel meer dan 6 uur, maar ik genoot van het schitterende landschap en observeerde de passerende dorpjes met hun akkertjes en dieren. Rond 5uur kwamen we dan toe op de hospitaalpost van Mira Costa . Naar dit hoofddorpwaren zo´n 50 kinderen bijeengekomen van de omliggende dorpen, sommigen hadden er uren stappen voor over gehad. Opnieuw werden chocolademelk en paneton uitgedeeld. Ik wist me geen houding te geven in deze situatie, ik vermoed dat deze mensen nog nooit een buitenlandse gezien hadden in hun leven. Dus werd ik nogmaals eens de muñeca (pop)genoemden werd me zelf gevraagd of dat ze geen stukje van mijn haar mochten afknippen . Nu goed, de typische foto´s met de spandoeken en kentekens van de club werden genomen. Ze hebben toch maar weer een goeie daad gedaan En de gelukkige kinderen en moeders vertrokken terug op hun ezel, met hun kerstgeschenkje, een tractor of poppetje in de hand. Wij maakten nog een wandeling door de velden en daarna gingen we avondeten bij de tante van de dokter. Deze dokter die in de hospitaalpost werkt had immers de club om steun gevraagd. We aten op primitieve wijze in een hutje, rijst. Ik heb die afgelopen 2 dagen zowel voor ontbijt, middag als avondmaal rijst gegeten. Van armoede gesproken. Het werd een ijskoude en korte nacht voor mij. Bij het ochtendgloren keerden we maandag al terug, deze rit vorderde gelukkig sneller zodat we al rond middaguur aankwamen in Chonkoyappe. Daar wilde Victor Hugo nog even de toerist uithangen en namen we de mototaxi naar de watertrappen en maakte we een tochtje rondom een fantastische meer. Doodmoe kwam ik terug thuis.
Met een dubbelgevoel, van rijk naar arm en terug naar arm, van costa naar hoge sierra in dit Zuidamerikaans land. Wie ben ik? De Europese die deelneemt of toekijkt? Misschien wel tussen 3 werelden .
Had ik zojuist een hele lange tekst geschreven met al mijn belevenissen en bedenkingen van het afgelopen weekend, en door een stomme internetfout ben ik alles kwijt! Mierda, verdomme, ik ga vloeken en heb echt geen zin om het nog eens over te doen nu Geduld Godverdoeme klote internet
Goed nieuws voor alle nieuwsgierigen onder jullie, ik heb een heleboel nieuwe foto´s op picassa geplaatst! Van afgelopen weekend, maar ook van familiefeestjes enzo bij de beelden van mijn reisje naar Tumbes ontbreken er nog en daarom heb ik bij deze nog geen uitleg geschreven, dat hebben jullie dus nog te goed. Kijk, lach, geniet.... en reageer maar
Meer dan 2 maanden in Chiclayo, 2 maanden bij de familie Torres, 3 dagen in mijn nieuwe familie, familie Sanchez En meer dan 2 weken geen nieuws van mij op deze alomgekende webpagina....
Over mijn nieuwe situatie straks meer,
Eergisteren en de twee weken daarvoor had ik nog een leven in La Pradera Vorige week vrijdag een heuse Matrimonio van een nicht waarvan ik veel verwacht had, maar eigenlijk niet veel voorstelde. Vooreerst heb ik al de mis gemist omdat ik met Martha nog op zoektocht was naar de geschikte outfit. Stel het je voor om 18u nog de winkels afgaan en eindigen bij mercado central om daar dan een knalrode glinstertop te kopen, als miskoop kan het zeker tellen. Het feestgedeelte startte uiteindelijk om een uur of 11, vrij formeel met verscheidene speeches en dansparen om te eindigen in een typisch peruviaans dansfeest. Probleem was dat er eigenlijk niet zoveel mensen waren en dat er al om 1u geen drank meer was. Het was een vreemde nacht voor mij, ik had mijn verandering bij AFS al besproken ook Martha en Giovany waren op de hoogte, maar de familie wist natuurlijk van niets. Was dit mijn laatste ontmoeting? Of zou ik Kerstmis en Nieuwjaar nog in deze familie vieren? Samen met Ricardo, het kleine broertje heb ik zelfs nog de kerstboom versierd en de Nacimiento gezet. Het is vreemd om al die kitcherige kerstversiering te zien met dit klimaat. Ook verkopers die zweten onder hun kerstmutsen en kerstliedjes in de zonovergoten winkelstraten, voor mij klopt er iets niet.
Nog steeds verenigen de afsers zich regelmatig. Zo ben ik eens een middagje gaan shoppen met Marie en Kimberley: veel kleren voor weinig geld! Hebben we eens echte belgische pannenkoeken gebakken, waarbij de nutella niet mocht ontbreken. Houden we smiddags picknicks op het strand. We gaan smorgens de boodschappen doen: brood, kaas, wijn. En fruit van Mercado Modelo voor een fruitsla. Deze fantastische markt is echt een van men lievelingsplekjes aan het worden. Het aardbeiseizoen is zo goed als afgelopen, de mango´s zijn nu spotgoedkoop. Oh wat hou ik toch van al die lekkere vruchten. Ook mijn weekends zijn steeds goed gevuld, een avondje dansen in de hipste discotheek hier, genaamd Ozone. Of een keer doorzakken in La Taberna, een gezellige bar met een meer dan behoorlijk bandje.
Instituto inabif In Inabif, gaat het steeds beter. Mijn 2 groepjes voor Engelse les zijn kleiner geworden, enkel de jongens die echt willen komen af, maar ik ben blij dat ze het al zo goed kunnen. Ook komen ze steeds vriendelijk een knuffel geven en blijven ze me gekke vragen stellen zoals of dat ik niemand van hen wil meenemen naar Belgie. Ik ga wel slechts 3 keer per week in de namiddag voor een uurtje of 2. Deze namiddag was er een chocolatada voor kerstmis en heb ik dus geen lesje gegeven. Er was een ingehuurde clown die de 37 jongens animeerde en snoepgoed uitdeelde. Bijna allemaal dansten ze eenthousiast mee op de zuidamerikaanse hitjes. Jammer dat ik niet op de hoogte was voordien anders had ik zeker mijn fototoestel meegenomen om hun gelukkige gezichtjes vast te legggen. Nu dit werk is veel te weing voor mij, dus ik ben aan het uitkijken naar een ander project om mijn dagen mee te vullen.
Nieuwe familie Nu het grote nieuws, ik ben verhuisd, woon nu in een nieuwe familie. Reden voor deze verandering is dat ik me eigenlijk niet zo goed voelde in mijn vorige familie. Ondanks dat zij het goed met mij meenden, zeker geen slechte mensen zijn, heb ik na veel twijfels de knoop doorgehakt. Met mijn kleine broers kon ik niet praten, maakten alleen maar kabaal en ik was dikwijls alleen met hen in het huis. Ik ging uit of zat bij andere afsers om deze situaties te vermijden. Met mijn zus viel er niet echt te discuteren, laat staan samen weg te gaan ofzo. En zoals jullie wel weten, ergerde ik mij dood aan mijn alwetende vader. Met mijn moeder kon ik het wel goed vinden, probleem was dat ze veel moest werken en haar dus ook niet zo veel zag. Zij had het heel moeilijk met mij vertrek, maar ik heb beloofd ze zeker nog een bezoekje te brengen in de toekomst. Tijd voor de echte intercambio, een nieuw leven zeg maar in een andere familie. De familie Sanchez woont boven hun eigen gereedschapswinkel in het centrum van de stad. Is rijker dan mijn vorige en dat merk je aan alles, interieur en voorzieningen, ik heb nu een kamer met prive badkamertje. De maaltijden zijn nog meer en in mijn 3 dagen heb ik hier al 3 nieuwe dingen gegeten die ik voordien niet kende. El padre, Victor Hugo, is een ruimdenkende gerant en lid van Lions Internacional (voor de betekenis zou je eens moeten googlen) La madre, Nancy, is een lieve madam die voor alles verkleinwoordjes gebruikt. Zo ben ik nina, Janita, hijita voor haar. Zus Fiorella is 19 en studeert ortodontologie aan de sjiekste unief van Chiclayo. Ik heb nog niet zo veel met haar kunnen babbelen omdat ze moet studeren voor haar examens, maar ze valt goe mee. Broer Victor is 21, en studeert veronderstel ik. Ik heb hem nog maar een keertje gezien en schrok enorm, hij is niet al te groot maar enorm gespierd en dik, hehe Broer Hugo is er 27 en werkt in de andere winkel. Hij is vegetarier, een grote uitzondering voor een peruviaan en bovendien een jongen. Nu ja das goed voor mij eh, geen problemen om lekkere groenten te vinden in dit gezin. Ik moet nu dus helemaal opnieuw beginnen eh, familie leren kennen en vertrouwen winnen, veel vragen beantwoorden en vertellen. Het is zeker geen gemakkelijke opgave zo dicht bij kerstmis: Maar ik zie het zitten, heb er zin in, en ben er van overtuigd de juiste keuze gemaakt te hebben om te veranderen.
Familia y amigos y conocidos, het ga jullie goed, daar, in mijn verre geboorteland! Nos vemos mas tarde! Un abrazo Janne
Vamos a tener nuestra primera clase de ingles, un idioma del mundo. zo startte ik maandag mijn eerste Engelse les.
Ik heb dus 3 dagen gewerkt in instituto Inabif, Hogar San Vincente Paul. Een weeshuis waar zo'n 30 jongens tussen 6 en 13 jaar verblijven. Deze kinderen komen zo'n beetje van over heel Noord-Peru. Of ze allemaal echt wees zijn betwijfel ik, maar de directrice vertelde me wel dat ze mishandeld zijn en of sociaal verwaarloosd. Er zijn ook enkele fysiek gehandicapte en gestoorde kinderen opgenomen. Het is een zeer katholiek instituut. Elk kind heeft dan ook zijn eigen pocket bijbeltje. Bijbel was een van de eerste woorden die ze me vroegen om te vertalen naar het Engels. En hoewel ik niet gelovig ben, heb ik wel geantwoord catholica te zijn. Ik moet dit hier wel meer doen, het is te moeilijk om uit te leggen dat je niet in God gelooft.. Bovendien is dat huis hun redding geweest en kunnen ze op die manier hun verleden achter zich laten.
De jongens zijn verdeeld in verschillende werkgroepjes. Ik heb 2 keer een uurtje les gegeven aan een stuk of 7 kinderen. Eerst en vooral was het zeer moeilijk voor hen om te begrijpen van waar ik juist kom. Belgie? Europa? Ja, ze kunnen het niet beseffen. Een ander land dus, ver van Peru, waar de mensen Nederlands spreken. En ik kan ook een beetje Engels en dat is een belangrijke taal, dus ga ik proberen dat jullie een beetje aan te leren. De meesten waren heel lief en geinteresseerd, er vroeg zelf een jongen of dat mijn botten van Amerika komen, hehe. Dusja, in Tumbes had ik al een poster gekocht met de cijfers en de kleuren. En in het centrum heb ik een Engels Bingo spel gevonden. Woordjes en figuurtjes, al spelende een beetje leren. Ik vind het wel leuk om te doen en ik denk dat de jongens er zeker iets aan hebben.
Alleen donderdag was het zo vreemd. Ik kwam zoals gewoonlijk om 15u toe en ik moest opnieuw een heleboel papieren invullen. Mijn dossier moet worden goedgekeurd door hun hoofkantoor in Lima ofzo, vooralleer ik definitief kan beginnen. Als alles in orde is, ga ik volgende week woensdag of donderdag terug. Waarschijnlijk ga ik dan ook meehelpen met de activiteiten van de begleiders en de therapeuten. En engelse lesjes zullen slechts enkele dagen van de week gehouden worden. Maar hoe het allemaal juist geregeld zal worden, weet ik dus zelf ng niet.
Ziezo, bij deze hoop ik dat jullie je een beetje een beeld kunnen vormen van mijn project. Als er nog vragen zijn, aarzel dan niet ze te stellen.
Hey familie, vrienden en vriendinnen, klasgenoten en kennissen,
Jaja het begint stilaan een gewoonte te worden, na elk uitstapje breng ik graag verslag uit op deze alom gekende webpagina. En na al jullie leuke reacties, zal ik dit zeker blijven doen. Dankje pap om zo'n "stimulans-initiatief" in te zetten.
Donderdag Peruvian style, zo noemen wij het hier: niets is zeker, elk plan kan gewijzigd worden, van puntualidad geen sprake. Zo ook afgelopen donderdag. Mijn broertje Luis nam me mee naar een Reinado van zijn colegio. Het verkleedfeest had moeten beginnen om 17.30, wij waren daar als een van de eersten. Een uurtje later begon het volk toe te stromen, maar pas na 19u is de wedstrijd van start gegaan. Stel je voor, 25 meisjes tussen 6 en 18 jaar die strijden naar het kroontje van de mooiste. De eerste ronde in vrije tijdskledij, een eerste kennismaking met de kandidaat en wel telkens op hetzelfde liedje: Like a virgin van Madonna. Hoe ironisch! Bovendien wetende dat geen mens hier Engels kan....ze zouden het wel eens moeten begrijpen, die conservatieve peruvianen. De volgende ronde was in typische klederdracht naar keuze: Senora Sipan, Sican, Marinera meisje, Tondero- danseres. Het vervolg heb ik gemist, plots moesten we dringend vertrekken: koffer pakken en naar het verjaardagsfeest van een nichtje. Niet in een Chifa restaurant (Chinees) van deze keer, maar Pollo a Brasa. Alweer kip, ik eet hier bijna niet anders. En dan snel naar de bus met bestemming Tumbes.
Tumbes Angelica, onze afs presidente, nam ons mee op haar trip naar het uiterste noordelijke departement. Vrijdag moest ze in Tumbes zijn voor haar werk en wij maakten maar al te graag gebruik van om ook deze stad eens te zien. De plaatselijke afs vrijwilliger Ronal leidde ons rond in het hete, kleine, gevaarlijke stadje, langs Plaza de Armas, Plaza Bolognesi, alles moderner dan Chiclayo. Kleurrijker ook, mozaiek bezette statuas en kleine autovrije winkelstraatjes. In de namiddag zijn we even naar het strand gegaan met Els, Antwerps meisje die daar woont. La playa, een paradijs... ' s Avonds hebben we weer eens decadent gegeten op restaurant en durfden we zelfs vragen om de frietjes een 2de keer te bakken, die Belgen toch. Daarna zijn we nog naar een feestje gegaan, mijn eerste kennismaking met het Peruviaanse dansen was geen groot succes. Je danst gewoon op veel te trage muziek, recht tegenover de jongen die je gevraagd heeft. Ik vond het eerlijk gezegd belachelijk, maar ik zal er maar aan wennen zeker. Zaterdag. Dankzij een leuke ontdekking in the lonely planet, (de gids voor Peru blijkt), zijn we naar Banos del lodo in Zorritos gegaan. Verschillende modderbaden met geneeskrachtige werking, had ik altijd al eens willen doen. We hebben ons echt goe geamuseerd. Daarna nog even een duik genomen in de warme zee om daarna de andere plaatselijke afsers te vervoegen in Puerto Pizarro. We hebben daar een boottocht gemaakt langs de vogelrijke mangrovebossen. Zo heb je bijvoorbeeld Isla de Amor, waar duizenden vogels te zien zijn. We passeerden ook even bij een krokodillenreservaat en afsluiten deden we met een verse vissoep op een van de andere eilandjes. Voor het avondeten waren we uitgenodigd bij de familie van Els. Amai eindelijk pasta: al la Alfredo was het. Ik begin hoe langer hoe meer toch die Europese keuken te missen en vooral pasta dan, dus dit was een unieke kans voor mij. In la discoteca Milano, waren "las chicas belgas" de entertainer op het podium opgevallen. Met als gevolg fotosessies met de locals alom. Zondag moesten we wel vroeg opstaan want we gingen naar Aquas verdes, het laatste Peruviaanse dorpje. Om dan vandaar de brug over te steken naar Ecuador. Die brug is zo een beetje niemandsland, heel vuil en niet ongevaarlijk omdat daar geen wet heerst, alles kan bij wijze van spreken. Rond de middag keerden we huiswaarts met een korte tussenstop in Piura. Maar meer dan een restaurantje en het shoppingcenter hebben we niet gezien, reden om nog eens terug te gaan...
Zo dit was voorlopig mijn laatste reisje denk ik.... alhoewel... De foto's van Tumbes volgen later nog. (Kris, In de linkerkolom moet je daarvoor klikken "mijn belevenissen in beeld" is dat )
Ik hoop dat wanneer ik terugkom in Belgie, de regering reeds gevormd zal zijn. Het is ook zo moeilijk om die situatie hier uitgelegd te krijgen. Zoals zoveel Europese zaken eigenlijk. El padre is nu voor enkele daagjes in Lima, dus met zijn vragen word ik even niet lastig gevallen. De verhalen van Martha zijn veel interessanter, echter, eerlijker, uit het leven gegrepen zeg maar. Maar later meer daarover.
Terug van weggeweest, terug van adembenemde landschappen, indigenas en spectaculaire ruines. Vorige week reisden we voor 3 dagen naar Cajamarca. Richting het hoogland van de Andes bevindt zich deze mooie stad, die ooit een van de grootste steden van het Incarijk was en plaats waar de indianen en de Spanjaarden hun eeste directe confrontatie hadden. Volgens Spaanse kronieken werd de Inca Atahualpa in Cajamarca ontvoerd en er later om het leven gebracht. Tot daar jullie portie geschiedenis, een reisverslagje:
Woensdagnacht kwamen we na een busrit van 6uur aan in onze hostal. Gelegen aan de Plaza de Armas, middelpunt van deze stad. Onze kamer stelde niets voor en bovendien moesten we 5 bedden delen onder 8 personen: eerste korte en slapeloze nacht.We startten onze eerste dag met een klim op de Avenida Santa Polonia, vanwaar we aan de top een prachtig uitzicht hadden over deze machtige stad. Bovenaan bevinden zich ook nog de authentieke Silla del Inca. Vervolgens namen we met de gids ( we reisden met een collegio mee) een kijkje in El Cuarto del Rescate (de Losprijskamer) Na de maaltijd gingen we naar de Banos del Inca, favoriete badplaats.Helaas kon ik niet van deze thermische baden genieten omdat ik geen zwemspullen bij had, maar het loonde wel de moeite het domein te verkennen. 's Avonds bedienden we ons in het restaurant met overheerlijke lasagna, wijn en als afsluiter een chocoladetaart voor Angelica's verjaardag. Wat wil een mens nog meer?
De tweede dag vertrokken we met de "schoolbus" voor een rit van wel 2uur door een bergachtig landschap. Ik genoot ervan om gewoon door het raam te kijken naar de verschillende bergdorpjes, akkerveldjes en inheemse taferelen. Granja Porcon een zoologisch park, was onze bestemming. Puma's, luipaarden, apen, pauwen en een hele reeks andere vogelsoorten van eenden tot kleurrijke papegaaien passeerden de revue. In het plaatselijk kraampje daar kocht ik er ook het typische zuiveltoetje Manjar Blanco. 's Middags bezochten we de Ventanillas de Otuzco, uitgehouwen vensters die in het verleden dienst hebben gedaan als indiaanse begraafplaatsen. Afsluiter van de dag was een grote zuivelboerderij, moestuin, planten- en gewassen -doolhof. Omdat Cajamarca beroemd is om zijn boter, melk en kaas, kon een stuk lekkere kaas(de naam ben ik vergeten) niet in mijn rugzak ontbreken.
Onze laatste dag werd ingezet met een tocht door Cumbemayo, een stenenbos van wel 3500 meter boven zeespiegel. Hier bevinden zich ook de Fraters, reusachtige rotsen die als gevolg van erosie de vorm hebben gekregen van monniken met kappen. In de namiddag hebben wij, dit maal zonder de kindjes van het collegio, nog een uitstap gemaakt naar de watervallen van El Condac. Ondanks het wel een beetje gevaarlijk was vermits het juist geregend had, loonde het zeker de moeite om in de bosachtige omgeving een sereieuze stap naar de bron van de watervallen te ondernemen. Nadien hebben we ook nog de peruviaanse oliebollenspecialiteit geproefd, "Picarones" met een honingachtige saus, ik ben fan. Ik heb genoten van de prachtige natuur daar in de Noordelijke sierra, het was een meer dan geslaagde reis. De foto's staan ook reeds online, zou kunnen jullie zich een beter beeld vormen.
Nu ben ik dus terug in Chiclayo, die vuile, platte, drukke stad. Om hieraan te ontsnappen hielden wij, de 4 westvlamingen maandag een picknic op la playa de Pimentel. Door de combinatie van wind en zon was ik verschrikkelijk vebrand. (Ondertussen is het al bruin hoor) Het is nog maar lente nu, maar in de zomer is het er een waar surfparadijs....
Morgenavond vertrek ik opnieuw, naar het meest noordelijke departement van Peru, Tumbes. De grensstad met Ecuador. Maar die avonturen zijn dan voor de volgende keer, alweer!
Ik laat jullie Het ga jullie goed, laat mij ook eens iets weten hoe jullie het stellen. Koud? Veel (studie)werk? Belgie, regering? Andere nieuwtjes? Ik blijf toch graag een klein beetje op de hoogte.
2 weken ben ik nu al weg uit het "veilige" Belgenlandje, het lijkt al veel langer. Ik val van de ene verbazing in de andere. Peru is een land van uitersten. Arm en rijk, Costa en Selva, ik heb het de afgelopen week mogen ervaren. Regaeton-muziek als de hit van het moment, Cuy (soort hamster) op je bord, "Gringa", straathonden overal, het wordt warmer. Ik pas me aan, tijd voor een overzichtje.
Vorige week donderdag ging op stap met 2 westvlaamse mede-afsers Bart en Andreas: een dagje toerist. We bezochten in Lambayeque het museum van Sipan. Daar troffen we eveneens zijn graftombe aan, de moche El Senor de Sipan ( Moche volkeren komen uit de pre-Incatijd) werd begraven met de lichamen van bedienden en soldaten, sieraden, gebruiksvoorwerpen en enorm veel sieraden. Het is ongelooflijk hoe veel goud en silverwerk in die tijd werd verwerkt tot reusachtige sieraden. Vervolgens gingen we lunchen in het restaurant El Pacifico. Voor de culinaire liefhebbers onder jullie, een woordje uitleg. Als aperitief namen we cancha, gebakken maiskorrels met chincha morada, purperkleurige maisdrank.Ik had tortilla de raya (soort vistortilla), Andreas nam arroz con pato ( rijst met eend) en Bart het typisch belgische bifstek met frieten. Daarna gingen we naar Tucume om er de piramides te beklimmen. In een woestijnachtig landschap vonden we rust al was de tocht wel uitputtend en heet. Als afsluiter dronken we er nog chincha de jora, de gele maisdrank. En hadden we een fijne babbel met enkele Peruviaanse toeristas. Wij, de gringos, waren de atractie van het moment, we gingen samen op de foto, echt supergrappig allemaal. 's Avonds gingen we dan nog een kijkje nemen in de universiteit van Marie (Belgische afser in schoolprogramma). Omdat het de cumpleanos van haar unif was, moest ze er optreden, dansen.
Vrijdagnamiddag ben ik dan op stap geweest met mijn madre. Ze nam me mee naar haar werk, het particuliere ziekenhuis in de stad. Als verpleegster moet ze er bloed onderzoeken maar ook patienten bezoeken. Zo kwam ik op de afdeling voor vrouwenziekten, amai privacy kennen ze er niet nog rust en respect voor de hele zieke mensen die er in een zaal, in bed liggen. Bezoekers liepen er binnen en buiten. ik voelde me vreemd en durfde Martha niet vertellen hoe een ziekenhuis in Belgie werkt. Ook gingen we gordijnen voor mijn kamertje kopen op de Mercado Modelo, ook wel de tovenaarsmarkt genoemd. Volgens mijn gids is het een van de grootste in zijn soort van zuid-Amerika. Je wordt er vergast op een overrompelde keuze aan geneeskrachtige kruiden. Op die markt kan je echt alles vinden, fantastische kleuren van de doeken, vruchten en groenten. Maar ook langs de minderfijne gang met vleeswaren moest ik passeren. Ik bespaar jullie de details want wat ik zag en rook was vreselijk! Jammergenoeg had ik toen mijn fototoestel niet mee, maar ik ga zeker nog eens terug om beelden te maken. Maar goed, na een serieuze afbiedronde, heb ik nu dus wijnrode gordijnen. 's Avonds was er nog een afs bijeenkomst om onze eerste week te evalueren.
Zaterdagmorgen ben ik samen met Angelica en Bart naar een katholiekschooltje geweest van Lucy. Elke zaterdag komen daar de armere kinderen bijeen om een uurtje te ontspannen. Het was echt ontroerend om te zien hoe ze allemaal meezongen met de liederen. Ook werd een bijbelscene gespeeld en nadien mochten ze die in tekeningvorm inkleuren. Een meisje van 12 vertelde me dat ze al 6 jaar elke zaterdagmorgen hier naartoe komt, ongelooflijk toch! 's Avonds was er opnieuw een afs bijeenkomst waar ik alle afsers heb gezien. We zijn samen gaan eten en daarna werder we verwaht in het gasthuis van wout. Wout kwam 2 jaar geleden naar Chiclayo en was er nu op bezoek. Voor zijn verjaardag had Meagan, 2 reusachtige taarten gebakken, overheerlijk.
Zondag: volkstelling. Ja iedereen moest thuisblijven want da bevolking werd geteld en ondervraagd over hun huisvoorzieningen en dergelijke. Maar van het huisarrest trok Giovany zich weinig aan, nadat ze s morgens al langsgekomen waren vertrokken we op familiebezoek. Eerst lunchen in een recreo buiten de stad. Soort landelijk restaurantje, echt gezellig, ik zag er zelfs 2 aapjes, vastgemaakt aan een boom. Na de familie bezoekjes ben ik er ook achter gekomen volgens de Inca traditie, geen echt meisje te zijn. Omdat ik geen gaatjes in men oren heb, laat staan gaatjes. Gek eh? Bij de laatste tante, kreeg ik Inca Cola. De gele tuttifruti zoete frisdrank, ik vind er niks aan hoor.
Deze week ben ik al naar de cinema geweest en straks volg ik mijn eerste marinera dansles. Volgende week gaan we ook voor een paar daagjes op reis naar Cajamarca, ik kijk er al naar uit!
De eerste lading foto's staat ondertussen ook al online.
Hopelijk gaat het met jullie even goed, veel liefs un beso muy grande Janne
Vandaag kreeg ik dan toch eindelijk het gevoel dat mijn leventje hier echt kan beginnen. ik ben voor de eerste keer buiten het beschermde kringetje van mijn overbezorgde familie getreden.
Het starte gisterenavond, toen Angelica (AFS vrijwilliger en mijn contactpersoon) en Bart ( mede westvlaming) op bezoek kwamen. Met het nieuws dat vandaag onze spaanse les zou beginnen. Deze morgen ben ik dan ook, na 5 keer te oefenen hoe ik een gsm moet opnemen als mis padres me opbellen, naar mi profesora in de stad gegaan. Lucy, een interesante vrouw die al veel gereisd heeft, haar mooie huis lijkt dan ook een museum. Echt fantastisch! Overal schilderijtjes van Degas,Van Gogh, Monet, en herinneringen van over de hele wereld.
Daarna ben ik samen met Angelica en Bart nog een gsm gaan kopen. Super-barato, voor nog geen 70 soles, heb je hier de goedkoopste gsm. Ik ben echt blij nu, want zo ga ik hopelijk toch iets meer vrijheid krijgen. Het is wel vervelend dat mijn wijk een eindje buiten de stad is. Alle andere AFSers zitten veel centraler. Angelica heeft ons nog een beetje de stad getoond en Bart en ik hebben al onze eerste papas fritas = frietjes gegeten. De peruviaanse frietjes kun je niet vergelijken met die van Belgie maar ze smaakten best.
s' Middags werd ik terug op sleep touw genomen met Martha en Giovany. Giovany denkt soms echt dat ik achterlijk ben ofzo en denkt dat hij alles al kent en weet. Dan zitten we met de hele familie aan tafel en zegt hij dat de paus wel 40 talen kent. Dan kan ik het niet laten om tegen hem in te gaan eh. Nu is hij naar de les, 's avonds gaat hij nog naar de univeriteit (Rechten). Als hij thuis is, wil hij altijd de slimme uithangen en daar erger ik me best wel aan. Hij heeft echt een beetje een verkeerd beeld van Europa, denkt dat wij allemaal miljonairs zijn ofzo. Mijn mama Martha heb ik wel heel graag. Ze is echt zo fier als ze mij dan aan haar vrienden voorsteld, mi hermana zegt ze dan. Ik ben 2 koppen groter ofzo. Het vegetarierprobleem is denk ik ook opgelost. Enkel pollo zal ik wel nog eten. Maar ik heb haar gevraagd of ze mij gewoon wat meer groenten wil geven.Vandaag vroeg ze mij zelf hoe ze moet vermageren, echt wel nog grappig eigenlijk. Ze wil ook dat ik haar kinderen zo veel mogelijk Engels leer. Jammer dat de zuidamerikanen hier zo veel moeilijkheden hebben met die Engelse uitspraak
In de supermarkt hoorde ik daarnet Dido op de radio, ook zag ik fake "crocs" schoenen...de max gewoon
Opnieuw ging het vooral over mijn familie, ik hoop dat daar snel verandering in komt en ik hier ook een beetje mijn leventje kan opbouwen.
Het doet echt deugd ook eens iets van jullie te horen. En dat jullie mijn avonturen zo op de voet volgen.
Wc papier in de vuilnisbak, om 18u donker, cebiche (typisch visgerecht), elke dag rijst, geen verkeersregels en een toeterorkest op straat, Uno spelen met Ricardo,... dit zijn enkele van de vele dingen dat ik zal moeten gewoon worden hier in Peru. Ook word ik op straat door iedereen aangestaard en hoor ik ze fluisteren "gringa, rubia" Toegegeven het is waarschijnlijk wel een beetje een grappig gezicht zo'n peruviaans bruin klein gezinnetje opstap samen met een groter blond meisje. Mijn broertjes blijven me vragen om spaanse woordjes naar het engels te vertalen. En mijn padre wil steeds weten hoeveel alles kost in Belgie. Want hier is alles super goedkoop en voor hem ben ik nu zijn nieuwe rijke dochter. Ook neemt hij me overal mee naartoe. Omdat ik vandaag nog geen spaanse les heb, ben ik deze morgen zo met hem en een vriendin naar het politiekantoor gegaan. Een hele belevenis. onderweg werden we tegengehouden door politie omdat ik geen gordel aanhad. Belachelijk gewoon want het verkeer is hier verschrikkelijk zot maar voor zoiets laten ze je dan wel stoppen. Giovanni, mi padre toonde gewoon zijn identiteitskaart van bij de air force als militair.... en twas in orde. Maar even later kwamen we diezelfde agent wel tegen in het politiekantoor. Die vriendin moest een auto-ongeval aangeven. Of dat is toch wat ik ervan begrepen heb. Na de aangifte zijn we in het centrum nog cebishe gaan eten, mijn 3de keer al ofzo, maar ik vind het wel lekker hoor. Het eten valt trouwens goed mee. Elke morgen maak ik samen met mi hermana en mi madre een gezonde jugo, vruchtensap. Mijn broertjes lusten dat niet zo graag maar dan zegt mi madre dat de wortels goed zijn voor de ogen enzo van die dingen. Zij is verpleegster en is met gezondheid zo echt bezig. Maar anderzijds kan ze zel niet van de Mercikes-chocolaatjes blijven die ik meebracht als geschenkje. Ik denk trouwens dat ze al op zijn, want laatst had ze er in haar handtas om bij de tantes uit te delen. Dan zegt ze zo heel trots dat dat van Belgie komt enzo.
Gisteren was de laatste dag van het vakantietje van de broers, dus voor de school terug begon, moesten we nog even naar de kapper in de stad. Echt grappig: zo een klein, open hokje aan de straatkant met een kapperstoel erin. Daarna hebben we nog even rondgekeken op de plaatselijke markt. Heerlijk vind ik dat, al die fruit en groentenkraampjes in verschillende kleurtjes. 's Avonds zijn we dan nog gaan eten bij mijn gekke tante. Die tante spreekt zo een klein beetje engels, maar het zijn steeds zo dezelfde zinnetjes die ze zegt van How are you, Oh my god,.. en dan lacht ze heel hard als ik met haar meepraat. Mi padre heeft trouwens heel veel zussen, echt een grote familie, dat belooft wat te worden als we in december Kerstmis gaan vieren.
Ik laat jullie nu, ik ga de broertjes helpen met hun huiswerk hasta la proxima! un beso Janne
De reis naar het verre Chiclayo, een avontuur op zich
Hola amigos,
Sinds ik woensdag het vliegtuig nam, is er zoveel gebeurd dat ik nu zo blij ben eindelijk eens mijn ervaringen te kunnen neerschrijven. Na het afscheid op de luchthaven, toen besefte ik eerlijk gezegd nog niet zo goed wat me te wachten stond, vertrok ik met Tess naar het verre Lima. De rit was zo vermoeiend: 9uur naar Atlanta en dan nog eens 6 uur naar Lima. EEn avontuur op zich eigenlijk, slapen ging nauwelijks, dan supercontrole in Atlanta: Echt zot: een appel mag niet mee... gelukkig konden Tess ( mede AFSer) en ik er allemaal wel nog mee lachen. Rond 23u ( het kan ook later zijn want van tijd had ik geen besef meer)kwamen we dan uitgeput toe in het donkere koude Lima. Samen met Patty, vrijwilliger van Piura, gingen we naar een monasterio, onze slaapplaats voor een zeer korte nacht. De volgende dag stond voor de 8 Belgen een orientatie over Peru op het programma. En savonds vertrokken Florian en Tess die naar Piura gaan, alsook Bart en ik met bestemmimg Chiclayo, blij dat we ons "grijze hol" in Lima konden verlaten. Opnieuw 10 uur onderweg, eigenlijk had ik dan ook weinig zin om zo vermoeid en vuil aan te komen; De ontlading was voor mij erg groot toen ik mijn Peruviaanse familie zag, echt bijna iedereen wa opgetrommeld om mij te komen halen, overal werd ik ophelsd. In een soort van klein busje ( de auto van mi padre) vol met tantes en nichten, broers en zus en een blonde Belgische reden we naar ons huis. Ik woon in de wijk La Pradera.
Voorstelling van mijn familie La padre, Giovanni: een gepensonieerde militair: Hij toonde mij trots zijn huis en mijn kamer: Ik ben blij dat ik toch een eigen kamer heb maar veel moet je er niet van voorstellen buiten een bed staat er eigenlijk niets. Hij is zel erg geinteresseerd in mij en in Belgie, ik moet voortdurend vanalles uitleggen wat soms wel moeilijk is; Zo las hij in zijn atlas del mudo dat onze levensverwachting 77 jaar is; In Peru is dat maar 60; Dus nu wil hij zeker dat ik mijn gewoontes deel, soms wel handig want als ik veel minder eet dan hier de gewoonte is, heeft hij daar precies geen probleem mee. Giovanni ziet er voor mij uit als een het prototype Peruviaan; Hij is heel bezorgd ik heb al we 100 keer onze wijk en herkenningstekens moeten opnoemen voor als ik volgende week de combitaxi moet nemen; La madre, Martha: een laborante in een ziekenhuis in het centrum. Zij is zo de echte moeder ze is heel lief voor mij en nam me op mijn eerste dag al mee naar haar werk: Daar werd ik voorgesteld al aan haar collega's, ik denk dat ik nog nooit in zo'n korte tijd zo veel onbekenden, dokters en verpleegsters, heb begroet met een kus. Zij kookt heel graag en best nog lekker, maar veel. Ik help haar dan samen met mijn zus in de keuken. Tot nu toe was het pollo (kip) en dat ging voor mij als vegetarier nog. Ook heb ik al heerlijk cebiche , typisch visgerecht gegeten. Maar met Kerstmis zullen we pavo, kalkoen denk ik eten, of ik dat za kunnen weet ik niet. Die pavos die dan onthoofd zullen worden, zag ik levend in een hok op het boventerras. Martha is als ze het huis verlaat een helemaal opgemaakte madam, bijna alle vrouwen hier dragen trouwens veel make up. Mi hermana, Elida, ik noem haar Ely is 17 n heel blij met mijn komst; Ik ben haar nieuwe vriendin zeg maar; Ze is heel nieuwsgierig maar wel geduldig om me alles uit te leggen. Want hoewel ik al behoorlijk spaans kon, ken ik veel peruviaanse woorden niet en zeker als iedereen her zo maar door brabbelt begrijp ik helemaal niets. Mi hermano, Luis, is 12; Die is wel nog tof, soms lacht hij wel een beetje met mij omdat ik iets niet snap; Hij heeft me al vanlles verteld over de criminaliteit hier in de stad en dat ik goed moet oppassen; De hele familie is daar trouwens erg mee bezig en zegt me voortdurend dat ik voorzichtig moet zijn, zeker als ik alleen ben; Mi hermano, Ricardo, is 6 jaar; Hij is zo schattig, jammergenoeg begrijp k hem het minst. Ricardo vergeet steeds mijn naam; De uitspraak is dan ook een struikelblok, ik heet hier "Gannes" of " Gannn" en soms Ganee" Voor Ricardo had ik niet echt een geschenkje dacht ik, maar die UNO kaarten is zijn kado; Als ik nog maar juist wakker ben, is het al van, kom Hermana we gaan met de kaarten spelen. Mijn fañilie kan ook gee engels maar omdat dat blijkbaar wel belangrijk is moet ik voortdurend vertalen: Hoe zeg je dat in het engels, hoe dit: Ik lijk hier wel het taalwonder: dan nog in het frans, in he Europees Spaans, in ñijn taal.... Mijn familie is wel heel religieus, het huis hangt vol met kaders van Jezus enzo; Ik denk dat het een middenklasse fañilie is, we hebbem geen meid ofzo en het huis is heel simpel maar ik kom zeker niets te kort hoor:
Chiclayo Geen Piura dus, maar La ciudad de la Amistad; Chiclayo Het is hier veel kouder dan ik dacht; Dat komt door de aardbeving in augustus zeggen ze mij: Het is ook al heel vroeg donker, wat voor mij wel wennen is; Tot nu toe verplaats ik me steeds in dat minibusje echt grappig; Gisteren moesten we nog maar boodschappen doen in een grote supermercado en eerst werd de tante opgehaald om dan allemaal in da busje te gaan; De vervoermiddelen zijn hier taximotos, gevaarlijk voor blanke, dan combitaxis en gewoon gele taxis: Personenwagens zie je hier amper; Ik val hier echt wel op in de straten, maar bij mijn familie voel ik me veilig: Ik heb al wat fotos de volgende keer zet ik ze op mijn site.
Ik heb nog heel wat te vertellen over openingsfeestjes, relgieuze rituelen koopaangelegenheden, en ander Peruviaans avontuur dat ik hier al meegemaakt heb, maar nu moet ik echt door; Ik mis jullie, en begin te beseffen hoe ver ik van ons Belgenlandje verwijderd ben: Peruviaanse muziek, zoete melk, koude Chiclayo wind, zot verkeer, weinig rust voor mezelf..... ik zal het allemaal gewoon moeten worden Volgende keer meer, muchos besos Janne
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
