Een nieuwe familia betekent andere gewoonten en voorzieningen en de bijhorende aanpassingen: zo moet ik mijn kleren hier met de hand wassen, een karwei die veel tijd vraagt,  en is er alleen koud water om me te douchen. Maar in dit gezin vind ik ook rust, kan ik eindelijk eens lang uitslapen en hebben we een gezellige woonkamer met  zelfs een bar. Deze rijkere familia is immers ook lid van de club Lions Internacional, en zo heb ik vorig weekend  enkele chocolatadas mogen meemaken.

Chocolatada, Chiclayo

Je kunt het hypocriet vinden, een groep snobistische jongeren die paneton, chocolademelk en kerstgeschenken uitdelen, onder de noemer ´una chocolatada para los pobres ninos¨Of je kunt denken dat het goed is dat deze welgestelde jongeren zo´n acties houden en er gewoon aan deelnemen door een handje toe te steken. Zoals ik vorige zaterdagmorgen gedaan heb. In de hockyclub waren zo-n 500 kinderen met hun moeders, uit de armere wijken  van Chiclayo, samengekomen om hun kerstfeest te vieren. Ik hielp met het verdelen van al het lekkers, waarbij ik vooral aangestaard werd door de menigte. Ze hadden me zo´n jacketje gegeven met al de pins van de club erop, en natuurlijk dacht iedereen dat ik een of andere rijke amerikaanse was. Niet dus. Daarna volgde de show waaraan de kinderen konden deelnemen door te zingen en te dansen op de kerstmelodieen. Een van de leden was ook verkleed in Winnie the Pooh, de mascote van de club.

Intermezzo, Illimo

Zaterdagmiddag was ik uitgenodigd door Bart en zijn broer om hen samen met Andreas te vergezellen naar een danscompetitie in Illimo, een dorp op 40 km van mijn stad. In het college namen de leerlingen het tegen elkaar op in de 2 volksdansen van Noordperu, Tondero en Marinera. Prachtige jurken en elegante bewegingen vulden het schouwspel op een zonovergoten voetbalveld. Het 2de deel van de namiddag was een lucha tussen de 2 uiterst verwijderde groepen jongeren van het dorp. Je had een groene en rode ploeg die het in verschillende rondes tegen elkaar opnamen. Beide ploegen waren volledig uitgezet met hun ezels, schapen, kippen en hanen, en elke ploeg had ook zijn koningin te paard. Startten deden ze met een versstrijd ´ Cumananas¨, spaanse verzen werden om beurten gescandeerd. Vervolgens een bloemengevecht, een watergevecht en zelfs talkpoeder werd er naar elkaar gegooid. Ik kreeg spontaan een zuidamerikaans 100 dagengevoel. Het eindduel was er een tussen de 2 koniginnen, die elkaars kroon of vlag moesten zien te bemachtigen. Het duurde immers veel te lang vooralleer er daadwerkelijk iets gebeurde, dus eindigde het spel met een gelijkstand.

Chocolatada, Mira Costa

Zondagmorgen waren we al heel vroeg uit de veren om een reisje te maken naar Mira Costa, een arm dorp in de sierra van het departement Cajamarca. Helaas had onze camion  (een laadbak gevuld met mensen en baggage) al na een uurtje pech. En zaten we voor 2 uur vast in Patapo, wachtend tot de vervangstukken gehaald werden. Padre Victor Hugo vond het fantastisch, deze welgestelde vijftiger is een gekend lid en leeft voor zijn Club Leo. We hebben in ons huis een speciale zaal voor die clubbijeenkomsten, overal hangen eredocumenten en vredesschilderijen. Hij vergeet helaas wel altijd mijn naam, dus als hij me voorstelt in het openbaar als de belgische uitwisselingstudent moet hij steeds opnieuw naar mijn naam vragen. Mijn zus Milagros Fiorella en haar vriendin Rosalino waren ook mee, maar zij hebben bijna heel de rit geslapen. Het was een vermoeiende tocht van wel meer dan 6 uur, maar ik genoot van het schitterende landschap en observeerde de passerende dorpjes met hun akkertjes en dieren. Rond 5uur kwamen we dan toe op de hospitaalpost van Mira Costa . Naar dit hoofddorp  waren zo´n 50 kinderen bijeengekomen van de omliggende dorpen, sommigen hadden er uren stappen voor over gehad. Opnieuw werden chocolademelk en paneton uitgedeeld. Ik wist me geen houding te geven in deze situatie, ik vermoed dat deze mensen nog nooit een buitenlandse gezien hadden in hun leven. Dus werd ik nogmaals eens de muñeca (pop)genoemd  en werd me zelf gevraagd of dat ze geen stukje van mijn haar mochten afknippen…. Nu goed, de typische foto´s met de spandoeken en kentekens van de club werden genomen. Ze hebben toch maar weer een goeie daad gedaan En de gelukkige kinderen en moeders vertrokken terug op hun ezel, met hun kerstgeschenkje, een tractor of poppetje in de hand. Wij maakten nog een wandeling door de velden en daarna gingen we avondeten bij de tante van de dokter. Deze dokter die in de hospitaalpost werkt had immers de club om steun gevraagd. We aten op primitieve wijze in een hutje, rijst. Ik heb die afgelopen 2 dagen zowel voor ontbijt, middag als avondmaal rijst gegeten. Van armoede gesproken. Het werd een ijskoude en korte nacht voor mij. Bij het ochtendgloren keerden we maandag al terug, deze rit vorderde gelukkig sneller zodat we al rond middaguur aankwamen in Chonkoyappe. Daar wilde Victor Hugo nog even de toerist uithangen en namen we de mototaxi naar de watertrappen en maakte we een tochtje rondom een fantastische meer. Doodmoe kwam ik terug thuis.

Met een dubbelgevoel, van rijk naar arm en terug naar arm, van costa naar hoge sierra in dit Zuidamerikaans land. Wie ben ik? De Europese die deelneemt of toekijkt? Misschien wel tussen 3 werelden….

Verwarm elkaar daar met de koude kerstdagen!

Un gran abrazo,

Janne

22-12-2007 om 18:58 geschreven door Janne  

21-12-2007 om 02:45 geschreven door Janne  

21-12-2007 om 01:18 geschreven door Janne  

Meer dan 2 maanden in Chiclayo,
2 maanden bij de familie Torres,
3 dagen in mijn nieuwe familie, familie Sanchez
En meer dan 2 weken geen nieuws van mij op deze alomgekende webpagina....

Over mijn nieuwe situatie straks meer,

Eergisteren en de twee weken daarvoor had ik nog een leven in La Pradera
Vorige week vrijdag een heuse Matrimonio van een nicht waarvan ik veel verwacht had, maar eigenlijk niet veel voorstelde. Vooreerst heb ik al de mis gemist omdat ik met Martha nog op zoektocht was naar de geschikte outfit. Stel het je voor om 18u nog de winkels afgaan en eindigen bij mercado central om daar dan een knalrode glinstertop te kopen, als miskoop kan het zeker tellen. Het feestgedeelte startte uiteindelijk om een uur of 11, vrij formeel met  verscheidene speeches en dansparen om te eindigen in een typisch peruviaans dansfeest. Probleem was dat er eigenlijk niet zoveel mensen waren en dat er al om 1u geen drank meer was. Het was een vreemde nacht voor mij, ik had mijn verandering bij AFS al besproken ook  Martha en Giovany waren op de hoogte, maar de familie wist natuurlijk van niets. Was dit mijn laatste ontmoeting? Of zou ik Kerstmis en Nieuwjaar nog in deze familie vieren?
Samen met Ricardo, het kleine broertje heb ik zelfs nog de kerstboom versierd en de Nacimiento gezet. Het is vreemd om al die kitcherige kerstversiering te zien met dit klimaat. Ook verkopers die zweten onder hun kerstmutsen en kerstliedjes in de zonovergoten winkelstraten, voor mij klopt er iets niet.

Nog steeds verenigen de afsers zich regelmatig. Zo ben ik eens een middagje gaan shoppen met Marie en Kimberley: veel kleren voor weinig geld! Hebben we eens echte belgische pannenkoeken gebakken, waarbij de nutella niet mocht ontbreken. Houden we smiddags picknicks op het strand. We gaan smorgens de boodschappen doen: brood, kaas, wijn. En fruit van Mercado Modelo voor een  fruitsla. Deze fantastische markt is echt een van men lievelingsplekjes aan het worden. Het aardbeiseizoen is zo goed als afgelopen, de mango´s zijn nu spotgoedkoop. Oh wat hou ik toch van al die lekkere vruchten. Ook mijn weekends zijn steeds goed gevuld, een avondje dansen in de hipste discotheek hier, genaamd Ozone. Of een keer doorzakken in La Taberna, een gezellige bar met een meer dan behoorlijk bandje.

Instituto inabif
In Inabif, gaat het steeds beter. Mijn 2 groepjes voor Engelse les zijn kleiner geworden, enkel de jongens die echt willen komen af, maar ik ben blij dat ze het al zo goed kunnen. Ook komen ze steeds vriendelijk een knuffel geven en blijven ze me gekke vragen stellen zoals of dat ik niemand van hen wil meenemen naar Belgie. Ik ga wel slechts 3 keer per week in de namiddag voor een uurtje of 2. Deze namiddag was er een chocolatada voor kerstmis en heb ik dus geen lesje gegeven. Er was een ingehuurde clown die de 37 jongens animeerde en snoepgoed uitdeelde. Bijna allemaal dansten ze eenthousiast mee op de zuidamerikaanse hitjes. Jammer dat ik niet op de hoogte was voordien anders had ik zeker mijn fototoestel meegenomen om hun gelukkige gezichtjes vast te legggen. Nu dit werk is veel te weing voor mij, dus ik ben aan het uitkijken naar een ander project om mijn dagen mee te vullen.

Nieuwe familie
Nu het grote nieuws, ik ben verhuisd, woon nu in een nieuwe familie. Reden voor deze verandering is dat ik me eigenlijk niet zo goed voelde in mijn vorige familie. Ondanks dat zij het goed met mij meenden, zeker geen slechte mensen zijn, heb ik na veel twijfels de knoop doorgehakt. Met mijn kleine broers kon ik niet praten, maakten alleen maar kabaal en ik was dikwijls alleen met hen in het huis. Ik ging uit of zat bij andere afsers om deze situaties te vermijden. Met mijn zus viel er niet echt te discuteren, laat staan samen weg te gaan ofzo. En zoals jullie wel weten, ergerde ik mij dood aan mijn alwetende vader. Met mijn moeder kon ik het wel goed vinden, probleem was dat ze veel moest werken en haar dus ook niet zo veel zag. Zij had het heel moeilijk met mij vertrek, maar ik heb beloofd ze zeker nog een bezoekje te brengen in de toekomst.
Tijd voor de echte intercambio, een nieuw leven zeg maar in een andere familie. De familie Sanchez woont boven hun eigen gereedschapswinkel in het centrum van de stad. Is rijker dan mijn vorige en dat merk je aan alles, interieur en voorzieningen, ik heb nu een kamer met prive badkamertje. De maaltijden zijn nog meer en in mijn 3 dagen heb ik hier al 3 nieuwe dingen gegeten die ik voordien niet kende.
El padre, Victor Hugo, is een ruimdenkende gerant en lid van Lions Internacional (voor de betekenis zou je eens moeten googlen) 
La  madre, Nancy, is een lieve madam die voor alles verkleinwoordjes gebruikt. Zo ben ik nina, Janita, hijita voor haar.
Zus Fiorella is 19 en studeert  ortodontologie aan de sjiekste unief van Chiclayo. Ik heb nog niet zo veel met haar kunnen babbelen omdat ze moet studeren voor haar examens, maar ze valt goe mee.
Broer Victor is  21, en studeert veronderstel ik. Ik heb hem nog maar een keertje gezien en schrok enorm, hij is niet al te groot maar enorm gespierd en dik, hehe
Broer Hugo is er 27 en werkt in de andere winkel. Hij is vegetarier, een grote uitzondering voor een peruviaan en bovendien een jongen. Nu ja das goed voor mij eh, geen problemen om lekkere groenten te vinden in dit gezin.
Ik moet nu dus helemaal opnieuw beginnen eh, familie leren kennen en vertrouwen winnen, veel vragen beantwoorden en vertellen. Het is zeker geen gemakkelijke opgave zo dicht bij kerstmis: Maar ik zie het zitten, heb er zin in, en ben er van overtuigd de juiste keuze gemaakt te hebben om te veranderen.


Familia y amigos y conocidos, het ga jullie goed, daar, in mijn verre geboorteland!
Nos vemos mas tarde!
Un abrazo
Janne

15-12-2007 om 00:00 geschreven door Janne