Todo viaje es una búsqueda y una fascinacíon para el universo de los sentidos
10-04-2008
Hola verre vrienden en vriendinnen,
Terwijl ik men laatste dagen aan het doorbrengen ben in Chiclayo, besef ik hoe snel de tijd wel gegaan is. Vandaag is het al 10 april, het voorziene einde van mijn afs programma, maar ik heb er nog enkele weekjes bijgenomen om nog een beetje te reizen. Zaterdag vertrek ik naar Trujillo voor enkele dagen waarna ik verder richting het zuiden trek via Lima naar Ica, Nasca, Arequipa en Ayacucho. Om dan slechts voor enkele dagen terug te keren naar Chiclayo, waar het definitieve afscheid valt. 30 april heb ik mijn vlucht naar Belgie, 1 mei ben ik dus terug in het land.
Desalniettemin heb ik spijt, zal ik weldra afscheid moeten nemen van mijn leven hier, in Peru, aan de andere kant van de wereld. Ik heb gereisd, heb prachtige dingen gezien hier en beleefd. Maar ik heb vooral geleefd, als een belgisch meisje in peruaanse families. Heb me steeds moeten aanpassen, ja in het begin zat het niet altijd mee, ik ben diepongelukkig geweest maar het heeft me harder gemaakt. Steeds opnieuw proberen om er alles uit te halen. Ik heb dingen gedacht en gevoeld die ik nooit had durven dromen, gezocht, geminacht en naar waarde geschat. Gevonden en un moet ik het al terug verlaten.
-Y Todos me miran -
Het begin van een oneindig verhaal over mijn lievelingsliedje, levensliedje. Overal wordt je opgemerkt, terwijl je liefst gewoon zou willen verdwijnen in de menigte. Maar zich verzetten heeft geen zin. Ten midden van de macho- cultuur heb ik me geergerd en me afgevraagd waarom toch? Ik ben er nog steeds niet achtergekomen, wist niet dat het zo hard kon zijn om je een buitenstaander te voelen. Anders zijn en denken dan de mensen rondom je. Geen eerlijke woorden, maar hypocrisie,
geen respect maar pure obsessie,
een acties maar plannen,
en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Maar heeft het zin om steeds te oordelen, ik ben er in gestapt en doorgegaan en pas nu kan ik achterom kijken.
De laatste maanden waren ongetwijfeld de mooiste. Ik ben uiteindelijk in een warm gezin terechtgekomen. Mijn vriendin werd mijn zusje, een gekke klerenmaakster werd men mama, en een oudere serieuze meneer werd mijn vader (met vaders heb ik het hier nooit getroffen). Ik verhuisde naar Pimentel, dicht bij het strand maar ver van de stad en men werkplek. Met Kimberly organiseerde ik men eigen Blanco en Negro verjaardagsfeest. 20 jaar worden in Peru, ik zal het nooit vergeten. Chevere, maar met dubbele gevoelens passeerde mijn verjaardagsdag. Volgend jaar in mijn echte familie envriendenkring? Met Semana santa maakten Kimberly en ik samen een heerlijk reisje naar familie in Lima en veel nachtelijke feestjes volgden. Met men mama Patricia , die ik eerder als een jonge tante beschouw, ging ik fietsen en bloemenkransen kopen voor een Hawaiaans strandfeest Luao Patricia is een negociante die het liefst nog veel jonger was en ook van de partij was. Ze maakt bikinies en andere kledij op maat. Ik zal de gesprekjes in haar atelier zeker missen. Maar mijn band met men eerste mama Martha was toch uniek. Ik heb ik haar even gezien op men verjaardag en ikben haar daarna nog gaan opzoeken . Zo neem ik beetje bij beetje afscheid van de mensen rondom mij.
Alles looptop zijn einde
De laatste keer naar het strand, de cinema, de discotheek Bewegen op salsa-, cumbia- en vooral reaggeaton- tonen in een hete zwoele sfeer, zal alleen in Zuid-Amerika kunnen. Maar ook de laatste keren bidden voor het middagmaal, de laatste koude 'emmer'douches. De laatste rijst en erwtporties die ondertussen men oren uitkomen.De laatste glaasjes Inca cola en chicha morada, de laatste cremolades, empanadas en chicharron, en dus ook de laatste kansen om nog veel te verdikken. De laatste mototaxi, taxi, en combiritjes. De laatste spaanse woorden en zonnestralen?
Afgelopen weekend had ik dan mijn laatste opdracht. Een donatie in een Pueblo joven, 19 de setiembre. In een arme achterwijk van Chiclayo heb ik samen met wat vrienden zondag een gezellig feestje gehouden voor de inwoners, voor de kinderen. Hier voor kreeg ik de hulp van Jesus, een vriend van onze afs president Roger. Samen met Jesus en zijn vader ben ik eerst een kijkje gaan nemen in de wijk. Arm, vuil en triestig. Met hem heb ik de plannen gemaakt en zo ben ik afgelopen week, de markten en supermarkten afgelopen om voor elk kind schoolspullen te gaan kopen. Ook beker, tandenborstel en pasta mochten niet ontbreken. We stelden een simpel programma op met wat animatie, muziek en acts, maar het was serieus stressen om alles in zo weinig tijd klaar te krijgen. Zondag 6 april was men laatste vrije dag en moest het allemaal gaan gebeuren, maar het was mooier en beter dan ik had kunnen denken, met dank aan de steun van mijn zusje en afs en peruaanse vrienden.
We hadden een lijst opgesteld van zon 50 kinderen die konden komen, maar natuurlijk hadden er zich bij aankomst veel meer verzameld in de zaal. Jah na een moeilijke telling, konden we dan toch starten. Ik moest eerst een speecheke houden,oef dat heb ik toch overleefd.Daarna konden de kinderen deelnemen aan een stoelendans om een rugzak of brooddoos te winnen. Walter en zijn vriend hielden een indrukwekkende capoeira demonstratie, je had de kinderen hun gezichtjes moeten zien. Daarna deelden we frisdrank en koekjes uit. Melanie (een nieuw meisje van Nederland) zong een liedje, begleid door haar peruaanse broer. Dan volgde een duet van Roger en Melanie, ze zongen Un Mundo ideal van Disney. Eindigen deden Kimberly en Henriete met een grappige demostratie over het gebruik van een tandenborstel. De fotos spreken voor zich, maar die volgen nog . En natuurlijk hebben we dan de zakjes met spulletjes uitgedeeld. Voor elk kind was er voorzien: een tandenborstel, tandpasta, beker, 2 schriften, 2 balpennen, een potlood, gom, slijper, lijmpotje en kleurpotloden. Tevreden en gelukkig keerden we allemaal terug naar huis. Het was een persoonlijke en kleine actie, die me ontroerd heeft. Ik dank iedereen die gesteund heeft, en ben heel blij dat ik dat heb kunnen doen voor die kinderen. Met de overige centjes houd ik nog een afscheidsfeestje op mijn project.
Mijn laatste werkdagen in Aldea de Cusupe, ik zal de kinderen missen, maar eeuwig in men hart dragen. Zal nooit de verdere evolutie zien van mijn bebe, Eduardo, een jongetje van 1 jaar die ik de laatste weken begleid heb. Met opstaan en vallen, met huilen en lachen, leerder hij lopen en me kennen. Bij Elmer, een 5 jarige jongen met de ziekte van Down, was het moeilijker contact maken. Maar ook met kleine stapjes geraak je er, en heeft hij me diepontroerd met een spontane knuffel. De kinderen in de klas een compliment geven als ze een oefening goed gemaakt hebben, of steeds opnieuw uitleg geven als ze iets niet snappen. Ik heb het met veel geduld en plezier gedaan. Morgen geef ik nog een afscheidsfeestje en dan zit mijn tijd met hen er ook op. Ik heb rode t-shirts laten drukken met het opschrift !Peru y Belgica, ahora estan mas unidos, 2008!
Alleen spijtig dat kinderen in de wereldniet overal dezelfde kansen krijgen.
Meer dan een jaar geleden heb ik de beslissing gemaakt om in dit avontuur te stappen, en kreeg de kans om mijn droom waar te maken. Weldra is het afgelopen, maar niemand kan me deze ervaring nog afnemen. Mijn wereld is zoveel groter geworden. Belgie is Peru niet, maar ik ben er achter gekomen dat er nog zo veel meer is. Ik denk niet dat ik veel veranderd ben, of kan ik dit nog niet zeggen en moet ik dat later maar gaan uitmaken. Maar ik voel me wijzer en zelfverzekerder, en dit alles heeft me zoveel kracht gegeven, levenslust en ervaring.
Een ervaring die snakt naar meer
Ik zal mezelf steeds blijven uitdagen, reizen en ontdekken.
Maar misschien moet ik het komende jaar maar eens gewoon gaan doen en men studies verderzetten.
Hoewel?!
Aquello parecia parte de un sueño,
Un viaje fuera del tiempo y del espacio de mi vida.
