Todo viaje es una búsqueda y una fascinacíon para el universo de los sentidos
16-10-2007
Wennen enzo
Hola amigos y familia
Wc papier in de vuilnisbak, om 18u donker, cebiche (typisch visgerecht), elke dag rijst, geen verkeersregels en een toeterorkest op straat, Uno spelen met Ricardo,... dit zijn enkele van de vele dingen dat ik zal moeten gewoon worden hier in Peru. Ook word ik op straat door iedereen aangestaard en hoor ik ze fluisteren "gringa, rubia" Toegegeven het is waarschijnlijk wel een beetje een grappig gezicht zo'n peruviaans bruin klein gezinnetje opstap samen met een groter blond meisje. Mijn broertjes blijven me vragen om spaanse woordjes naar het engels te vertalen. En mijn padre wil steeds weten hoeveel alles kost in Belgie. Want hier is alles super goedkoop en voor hem ben ik nu zijn nieuwe rijke dochter. Ook neemt hij me overal mee naartoe. Omdat ik vandaag nog geen spaanse les heb, ben ik deze morgen zo met hem en een vriendin naar het politiekantoor gegaan. Een hele belevenis. onderweg werden we tegengehouden door politie omdat ik geen gordel aanhad. Belachelijk gewoon want het verkeer is hier verschrikkelijk zot maar voor zoiets laten ze je dan wel stoppen. Giovanni, mi padre toonde gewoon zijn identiteitskaart van bij de air force als militair.... en twas in orde. Maar even later kwamen we diezelfde agent wel tegen in het politiekantoor. Die vriendin moest een auto-ongeval aangeven. Of dat is toch wat ik ervan begrepen heb. Na de aangifte zijn we in het centrum nog cebishe gaan eten, mijn 3de keer al ofzo, maar ik vind het wel lekker hoor. Het eten valt trouwens goed mee. Elke morgen maak ik samen met mi hermana en mi madre een gezonde jugo, vruchtensap. Mijn broertjes lusten dat niet zo graag maar dan zegt mi madre dat de wortels goed zijn voor de ogen enzo van die dingen. Zij is verpleegster en is met gezondheid zo echt bezig. Maar anderzijds kan ze zel niet van de Mercikes-chocolaatjes blijven die ik meebracht als geschenkje. Ik denk trouwens dat ze al op zijn, want laatst had ze er in haar handtas om bij de tantes uit te delen. Dan zegt ze zo heel trots dat dat van Belgie komt enzo.
Gisteren was de laatste dag van het vakantietje van de broers, dus voor de school terug begon, moesten we nog even naar de kapper in de stad. Echt grappig: zo een klein, open hokje aan de straatkant met een kapperstoel erin. Daarna hebben we nog even rondgekeken op de plaatselijke markt. Heerlijk vind ik dat, al die fruit en groentenkraampjes in verschillende kleurtjes. 's Avonds zijn we dan nog gaan eten bij mijn gekke tante. Die tante spreekt zo een klein beetje engels, maar het zijn steeds zo dezelfde zinnetjes die ze zegt van How are you, Oh my god,.. en dan lacht ze heel hard als ik met haar meepraat. Mi padre heeft trouwens heel veel zussen, echt een grote familie, dat belooft wat te worden als we in december Kerstmis gaan vieren.
Ik laat jullie nu, ik ga de broertjes helpen met hun huiswerk hasta la proxima! un beso Janne
De reis naar het verre Chiclayo, een avontuur op zich
Hola amigos,
Sinds ik woensdag het vliegtuig nam, is er zoveel gebeurd dat ik nu zo blij ben eindelijk eens mijn ervaringen te kunnen neerschrijven. Na het afscheid op de luchthaven, toen besefte ik eerlijk gezegd nog niet zo goed wat me te wachten stond, vertrok ik met Tess naar het verre Lima. De rit was zo vermoeiend: 9uur naar Atlanta en dan nog eens 6 uur naar Lima. EEn avontuur op zich eigenlijk, slapen ging nauwelijks, dan supercontrole in Atlanta: Echt zot: een appel mag niet mee... gelukkig konden Tess ( mede AFSer) en ik er allemaal wel nog mee lachen. Rond 23u ( het kan ook later zijn want van tijd had ik geen besef meer)kwamen we dan uitgeput toe in het donkere koude Lima. Samen met Patty, vrijwilliger van Piura, gingen we naar een monasterio, onze slaapplaats voor een zeer korte nacht. De volgende dag stond voor de 8 Belgen een orientatie over Peru op het programma. En savonds vertrokken Florian en Tess die naar Piura gaan, alsook Bart en ik met bestemmimg Chiclayo, blij dat we ons "grijze hol" in Lima konden verlaten. Opnieuw 10 uur onderweg, eigenlijk had ik dan ook weinig zin om zo vermoeid en vuil aan te komen; De ontlading was voor mij erg groot toen ik mijn Peruviaanse familie zag, echt bijna iedereen wa opgetrommeld om mij te komen halen, overal werd ik ophelsd. In een soort van klein busje ( de auto van mi padre) vol met tantes en nichten, broers en zus en een blonde Belgische reden we naar ons huis. Ik woon in de wijk La Pradera.
Voorstelling van mijn familie La padre, Giovanni: een gepensonieerde militair: Hij toonde mij trots zijn huis en mijn kamer: Ik ben blij dat ik toch een eigen kamer heb maar veel moet je er niet van voorstellen buiten een bed staat er eigenlijk niets. Hij is zel erg geinteresseerd in mij en in Belgie, ik moet voortdurend vanalles uitleggen wat soms wel moeilijk is; Zo las hij in zijn atlas del mudo dat onze levensverwachting 77 jaar is; In Peru is dat maar 60; Dus nu wil hij zeker dat ik mijn gewoontes deel, soms wel handig want als ik veel minder eet dan hier de gewoonte is, heeft hij daar precies geen probleem mee. Giovanni ziet er voor mij uit als een het prototype Peruviaan; Hij is heel bezorgd ik heb al we 100 keer onze wijk en herkenningstekens moeten opnoemen voor als ik volgende week de combitaxi moet nemen; La madre, Martha: een laborante in een ziekenhuis in het centrum. Zij is zo de echte moeder ze is heel lief voor mij en nam me op mijn eerste dag al mee naar haar werk: Daar werd ik voorgesteld al aan haar collega's, ik denk dat ik nog nooit in zo'n korte tijd zo veel onbekenden, dokters en verpleegsters, heb begroet met een kus. Zij kookt heel graag en best nog lekker, maar veel. Ik help haar dan samen met mijn zus in de keuken. Tot nu toe was het pollo (kip) en dat ging voor mij als vegetarier nog. Ook heb ik al heerlijk cebiche , typisch visgerecht gegeten. Maar met Kerstmis zullen we pavo, kalkoen denk ik eten, of ik dat za kunnen weet ik niet. Die pavos die dan onthoofd zullen worden, zag ik levend in een hok op het boventerras. Martha is als ze het huis verlaat een helemaal opgemaakte madam, bijna alle vrouwen hier dragen trouwens veel make up. Mi hermana, Elida, ik noem haar Ely is 17 n heel blij met mijn komst; Ik ben haar nieuwe vriendin zeg maar; Ze is heel nieuwsgierig maar wel geduldig om me alles uit te leggen. Want hoewel ik al behoorlijk spaans kon, ken ik veel peruviaanse woorden niet en zeker als iedereen her zo maar door brabbelt begrijp ik helemaal niets. Mi hermano, Luis, is 12; Die is wel nog tof, soms lacht hij wel een beetje met mij omdat ik iets niet snap; Hij heeft me al vanlles verteld over de criminaliteit hier in de stad en dat ik goed moet oppassen; De hele familie is daar trouwens erg mee bezig en zegt me voortdurend dat ik voorzichtig moet zijn, zeker als ik alleen ben; Mi hermano, Ricardo, is 6 jaar; Hij is zo schattig, jammergenoeg begrijp k hem het minst. Ricardo vergeet steeds mijn naam; De uitspraak is dan ook een struikelblok, ik heet hier "Gannes" of " Gannn" en soms Ganee" Voor Ricardo had ik niet echt een geschenkje dacht ik, maar die UNO kaarten is zijn kado; Als ik nog maar juist wakker ben, is het al van, kom Hermana we gaan met de kaarten spelen. Mijn fañilie kan ook gee engels maar omdat dat blijkbaar wel belangrijk is moet ik voortdurend vertalen: Hoe zeg je dat in het engels, hoe dit: Ik lijk hier wel het taalwonder: dan nog in het frans, in he Europees Spaans, in ñijn taal.... Mijn familie is wel heel religieus, het huis hangt vol met kaders van Jezus enzo; Ik denk dat het een middenklasse fañilie is, we hebbem geen meid ofzo en het huis is heel simpel maar ik kom zeker niets te kort hoor:
Chiclayo Geen Piura dus, maar La ciudad de la Amistad; Chiclayo Het is hier veel kouder dan ik dacht; Dat komt door de aardbeving in augustus zeggen ze mij: Het is ook al heel vroeg donker, wat voor mij wel wennen is; Tot nu toe verplaats ik me steeds in dat minibusje echt grappig; Gisteren moesten we nog maar boodschappen doen in een grote supermercado en eerst werd de tante opgehaald om dan allemaal in da busje te gaan; De vervoermiddelen zijn hier taximotos, gevaarlijk voor blanke, dan combitaxis en gewoon gele taxis: Personenwagens zie je hier amper; Ik val hier echt wel op in de straten, maar bij mijn familie voel ik me veilig: Ik heb al wat fotos de volgende keer zet ik ze op mijn site.
Ik heb nog heel wat te vertellen over openingsfeestjes, relgieuze rituelen koopaangelegenheden, en ander Peruviaans avontuur dat ik hier al meegemaakt heb, maar nu moet ik echt door; Ik mis jullie, en begin te beseffen hoe ver ik van ons Belgenlandje verwijderd ben: Peruviaanse muziek, zoete melk, koude Chiclayo wind, zot verkeer, weinig rust voor mezelf..... ik zal het allemaal gewoon moeten worden Volgende keer meer, muchos besos Janne
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
