Todo viaje es una búsqueda y una fascinacíon para el universo de los sentidos
16-01-2008
Betere tijden...in zicht
Chiclayo, 12u plaatselijke tijd, de zon schijnt, in de stad is het al te warm, mensen zoeken verkoeling aan de zee. Toch is deze hitte nog te verdragen, wat niet gezegd kan worden van de tropische stad Tumbes. Vandaag geen gimnasio, ben een kijkje gaan nemen in een auberge op het platteland, mijn toekomstige werkplek. Genoeg van vakantietje te spelen en mijn dagen te vullen met stranduitstapjes... hoewel al die vrije tijd me wel de kans gaf onze onafhankelijke reis naar de toeristische trekpleisters in het zuiden te plannen.
Ja, verre vrienden, Ik ben al over de helft van mijn verblijf hier in Peru. Daar ik in het begin niets moest weten van die Inca Cola, kan ik nu al geen dag zonder een glaasje koude gaseosa. De liedjes van Grupo cinco, de peruviaanse hitgroep, kan ik ook al bijna helemaal meezingen. Taxis nemen in de stad, is voor mij de gewoonste zaak en de soles omrekenen naar euro doe ik al lang niet meer. Naar de telenovelas kijken op tv waar alleen blanke modellen in optreden die aan overacting doen, vind ik hilarisch. De zomer is hier volop bezig, mag er niet aan denken dat ik nu in het koude belgie zou zijn.
Tumbes-Ecuador, een blitsbezoek met complicaties Vorige week moesten Bart en ik even naar Tumbes om dan de grens over te steken om zo een nieuw visum te verkrijgen. Al in de nachtbus, liep het mis, een van de medereizigers heeft Bart bestolen. Gewoon rugzak openen en de waardevolle spullen eruit nemen, wanneer we aan het slapen waren. Bij aankomst bleek dan ook nog eens dat hij zijn paspoort vergeten was en konden we die dag dus al niet meer naar Ecuador en waren we genoodzaakt een dag langer te blijven. We ontmoetten Els, een belgische afser, en haar peruviaanse vriendin Anabel. Ze namen ons mee naar de rivier om er een duikje te nemen. Anabel, een 16 jarig meisje die samen met haar kleine broertje en moeder in een arm dorpje woont, heeft me geschokt. In hun huisje is er geen stromend water, wordt er gekookt op vuren en leven ze van hun dieren in de achtertuin. Dat meisje heeft haar middelbaar beeindigd maar kan echter niet verder studeren omdat er geen geld is. Zij zal voor de rest van haar leven werken als meid. Geen kansen, geen toekomst. Bij het afscheid gaf ze me een zak mango´s van hun pluk, een gebaar dat ik onmogelijk kon weigeren. We keerden terug naar de stad, deden nog een restaurantje en bekeken een film in Els huis. Ondertusen was Megan, onze Nieuw zeelandse vriendin al te hulp gesneld en was ze met het paspoort ons achterna gereisd. Zo konden we de volgende dag naar de migratieposten aan de grens: een stempel om het land te verlaten, aan andere om Ecuador binnen te gaan. Vervolgens 2 uur wachten daar, almuerzo nemen om daarna nog eens de migratieposten te passeren in omgekeerde richting. Opnieuw 90 dagen om legaal in het land te verblijven.
Mijn leventje hier, Vakantie Geen school, geen werk, ja wat doe ik hier dan hele dagen zie ik jullie al afvragen. Wel we gaan naar de fitness, het strand, de stad om fruitsla of ijs of taart te snoepen. Een bezoekje brengen aan mijn spaanse lerares, mijn vorige familie. Soms lees ik wat op het dakterras. Er was ook eens een grote marinera en tondero wedstrijd in Illimo waar we met zen allen naar toe gaan kijken zijn. ´s Avonds gaan we naar de cinema, op cafe of naar de discotheek. We namen met een gezellig kampvuur op het strand, afscheid van Megan, die na haar jaartje terugkeert naar Nieuw Zeeland. Voor mijn familie heb ik eergisteren vegetarische spaghetti gemaakt. Ik had bijna alle groenten die ik in de winkel kon vinden, erin gedaan. Ik vond het heerlijk, maar zij? Jah, zoveel gezonds zijn ze niet gewoon eh. De belgische chocolade kon hen wel smaken. Dankjewel oma¨s voor de chocoladepaketten, ik heb er al heel wat mensen uit mijn omgeving gelukkig mee kunnen maken. Project Maar nu zal het uiteindelijk, na veel zeuren, zagen en klagen bij afs toch veranderen. Ik heb werk! Op de weg naar Montsefu ligt in het midden van de campo, een grote auberge. Zo´n 30 kinderen van verscheidene leeftijdscategorien leven er in huisjes met een adoptie tante. Wat verderop ligt het hoofdgebouw met de directrice, de psychologe en assistenten. De kinderen krijgen verschillende werkuurtjes gaande van sport en muziek tot therapie. De meeste kinderen verblijven daar omdat ze seksueel misbruikt werden door hun families, of verstoten omdat ze gehandicapt zijn. Wat mijn taak precies zal zijn daar, is nog niet helemaal duidelijk, ik zou kunnen helpen met hun activiteiten, zelf eens iets organiseren. En in maart als de school terug start, hen helpen met Engels en andere taken, we zien wel.
Gisteren hebben we onze bus en vliegtuigtickets geboekt voor onze reis in februari. We gaan naar Cusco en natuurlijk ook Machu Picchu, Puno, Lago Titicaca. Om zo dan naar Bolivie te gaan, La Paz, Oruru, Potosi, Sucre, Lago de Ulluni (zoutmeer) en terug.
Alleen maar goeie vooruitzichten dus! Ik ga Vele groeten, knuffels en zoenen, Janne
Kerstmis is ondertussen al lang gepasseerd, maar toch nog een gelukkig kerstfeest. Een beetje laat maar met ik heb la hora peruana,als excuus: alles gebeurt met de nodige vertraging....In Belgie zal het wel lekker gezellig geweest zijn de voorbije weken: kerststalletjes en gluwein, de markt als schaatstbaan, en met kerstavond aperitiefjes, gevolgd door verschillende schotels om af te sluiten met een heerlijk dessertje... Ja ik blijf vergelijken, mijn kerstdagen waren immers niet zo geslaagd en eindigden zelfs in mineur.
De verwachtingen waren hoog nadat we de voorafgaande week van kerst verscheidene chocolatades hadden gehouden en kerstfeesten voor de werklieden van de industriewinkel. Telkens een gezellige boel en in de vooravond van de 24ste ben ik zelf nog met de padre en Victor (jongste broer), paneton en fruitsapjes gaan uitdelen aan de straatkinderen in de stad. In een babyblauwe beetle reden we langs de gote banen en riepen de kinderen om het lekkers in hun vuile handjes te stoppen. Victor Hugo is een beetje een geslotener man maar met een groot hart, hij voelde zich weer helemaal in zen sas. s Avonds duurde het tot 11uur voor we met de familie en een tante met haar zoons aan tafel gingen. In een halfuurtje was de gevulde kalkoen verorberd, ik had een stuk (koude) pizza gekregen. Kerstliedjes speelden op de achtergrond maar het hielp me niet om me echt in de gezellige ¨´familiekerstsfeer´´ te brengen. De afwas werd onmiddellijk gedaan en Victor Hugo lag al te slapen in de zetel. Marie was mijn redding, ze kwam me s nachts nog halen om nog een tourke door de stad te doen. We passeerden de Musasbeelden, die over de top verlicht waren en het park aan de Plaza de Armas met zen kitcherige, kleurige versiering. Voor een keertje kon ik die peruviaanse smaak wel apprecieeren, misschien juist omdat het er zo over is. Kerstdag gingen we met de familie naar het strand van San Jose. Een kerstduik en een cebiche in een van de visrestaurants. Die rauwe visschotel met een overmaat aan aji (pikant en brandend kruid) werd me fataal en bezorgde me een zware buikinfectie. Burnout voor meer dan een week. Ziek, zieker, ziekst, er zijn aangenamere zaken om mee te maken rond DIE periode IN Peru. Ik besefte hoe goed ik het wel heb thuis, miste familie en vrienden voor het eerst heel hard. Tevens versterkte het mijn band met mijn nieuwe familie hier, mijn madre heeft me uitstekend verzorgd. Ondekte ik dat je hier in de apotheker pillen per stuk kunt kopen en dat zware antibiotica soms wel noodzakelijk is om te genezen.
Oudejaarsavond was ik ietsje beter. Maar na la cena vertrok iedereen naar zijn feest. Hier was Marie opnieuw mijn redder in nood, ik bracht de overgang in haar familie door. 2008 zetten we in met de nodige bijgelovige tradities zoals een glas champagne over je schouder werpen zou geluk brengen. Met een reistas over straat lopen, betekent dat je veel zult reizen het komende jaar. En rijst over je heen laten gooien, brengt een huwelijk natuurlijk. Iedereen ging ook de straat op om hun zelfgemaakte muñecas in brand te steken. Levensgrote poppen gevuld met allerlei oude spullen zoals kleren, en ander brandend materiaal. Ook gele balonnen gingen de lucht in, geel de kleur van voorspoed en geluk.
Die peruanen toch ze hebben in het verleden zoveel ellende met hun land meegemaakt dat het lijkt dat ze van bijgeloof maar niet genoeg kunnen krijgen. Laat de toekomst dan maar voor iedereen een nieuwe start zijn. Bij deze een gelukkig nieuwjaar, mijn beste wensen aan iedereen. Veel vreugde en vrede, liefde en vriendschap, een goeie gezondheid en de kansen om jullie dromen waar te maken.... Volg je hart en ga ervoor dit jaar!
Veel succes aan al mijn blokkende (ex)medestudenten, het nodige doorzettingsvermogen en de portie geluk op het examen gewenst!
