Omdat er op de moment zo goed als geen hooi te vinden is, huurt de farm een stuk land met hier en daar wat gras op. Ze kunnen in elk geval heel de dag knabbelen. Maar 1keer per dag worden ze nog bijgevoerd. We proberen de 13 paarden nu te leren als ze op de hoorn horen, er eten is. Het stuk waar ze op staan is immers geschat 300m op 700 m met heel wat bomen. Vooral een probleem als je een strandrit hebt en de paarden moet gaan zoeken! Maar ze beginnen te reageren. 13 paarden proberen zo snel mogelijk te voorzien van een emmertje; niet simpel. Blij met een stick op zo'n moment.
En gezellig dat dat is; de truck valt stilt en dan moet je hem 10 min. laten afkoelen.Ver rijden is er dus niet meer bij.
De remmen (denken we) van de van doen raar! Hopelijk trappen we er niet door. En als je de airco vergeet af te zetten, is de batterij plat (ook vandaag). Dat kunnen wij vrouwen al zelf (vooral Ellen). Spijtig genoeg is een goede en vooral betrouwbare technieker vinden hier niet eenvoudig. En wat zal het kosten? Ellen en ik hebben al voorgesteld om mee de kosten van de van te dragen daar dit de auto is waarmee we hier in de buurt zaken zouden gaan bezoeken. Als we een auto moeten huren, kost dat ook veel. Dus kunnen we beter 2 vliegen in 1 klap slaan! Wij een auto en Vicki geholpen. Hopelijk vinden we een mechanieker en wordt de auto snel hersteld; spannend zo rondrijden in een auto die het elk moment kan opgeven.
Vandaag kwam Warner langs; een tico die hier vroeger als vrijwilliger hielp en getrouwd is met een vrijwilligster die hier was uit Amerika.
Hij bezorgde de farm de Mariola bijen; piepkleine bijen die niet steken en heilzame honing produceren. We gebruiken deze honing om brandwonden te behandelen.
Hij liet ons de zalige honing proeven nadat hij ons in de maling nam en ons eerst de "kaka" had voorgeschoteld.
Elke dinsdagavond om 19.00 brengen we een stevige soep (deze keer was het chili) naar de daklozen. opkomst varieert van 2 tot 15.
Elke zaterdag kunnen kinderen met een beperking profiteren van de gratis Equine therapie. Een zalig project. Daar het 2 weken vakantie is in Costa Rica, komt er slechts 1 kindje opdagen. Zo mooi om te zien. En dat lachend gezichtje; zalig!
Vandaag gestart met de paarden te trainen; komen als we op een hoorn blazen.
Paarden staan op de moment op een groot domein met tussen veel groen ook wat gras. Het is momenteel een ramp om hooi te vinden in Costa Rica (naweeën van de storm) en Vicki moest dus op zoek gaan naar een alternatief. Ze huurt nu een groot domein dat grenst aan de farm. Ondanks dat moeten de paarden nog bijgevoerd worden (ze waren enorm afgevallen). Vandaar het trainen. Eerste dag lukt vrij goed; we vinden de paarden vrij snel en bij het horen van voedsel in de emmer komen ze af. Maar 13 paarden voeren op een domein is niet zo simpel; vooral omdat ze niet echt gemanierd zijn.
De 3 dagen erna loopt het wat moeilijker (om niet te zeggen - loopt niet); we kunnen de paarden niet vinden (zo groot). Dinsdag 10 en woensdag 11 lukt het weer.
Om 04.30 bed uit om te vertrekken richting Roosendaal. Daar nemen we de trein richting Schiphol. Vlotte check-in (toch altijd wat spannend - weegt men valies niet te zwaar?), om 11.10 vertrekken we richting Houston, een vlucht van 10 uur. Beetje geslapen. We landen om 14.30 plaatselijke tijd en rond 17.30 wordt de reis verder gezet naar Liberia. Daar staat Vicki ons op te wachten. Precies niet weg geweest; alles voelt erg vertrouwd.
Ellen en Vicki maken kennis en het ziet er naar uit dat ook die 2 wel met elkaar zullen kunnen opschieten. Ons bed is gedekt bij aankomst. Veel slapen doe ik echter niet; weer even wennen.
Weer naar The Monkey Farm 3 juli 2018 (samen met Ellen)
Samen een storm doorstaan, smeedt toch een bepaalde band. Vicki is meer geworden dan "de baas" van de farm. Gedurende het half jaar dat ik in België was weer heel wat geld ingezameld en gestort.
Hieronder de mail die ik vorige week ontving
You have no idea
how much that money is helping us!Because
of the rain last year, no one was able to cut hay, so
as you know, we couldnt get any. Then at the of
the dry season, we got the best hay I had ever seen in Costa Rica. It
lasted a couple deliveries and then the quality of the hay went down and
down. Then it got scarce, so the price got more than double, but we had to pay it. Then the hay was
gone completely. No one in the country has hay right now. Our
vet told us to feed them rice straw and not knowing what to do, we got some
delivered. They ate it, but kept losing weight. Our vet said that
is what he is feeding his horses, as
its better than nothing. No one had pastures yet because it hadnt rained enough. So we fed the
rice hay along with their normal grain
and corn, but they kept losing weight. Finally, out of desperation, I ordered alfalfa mix pellets imported from
Spain. This stopped the weight
loss, but it cost a fortune every week! Finally, just a few days ago, on the 15th, I convinced our
neighbor in the fairy pasture that Jana
and I went in, to let us rent it. So, finally they have some
grass. Paying for that expensive alfalfa
from Spain was really breaking the bank,
so the donations are greatly
appreciated! Please let everyone know. We are still experiencing the effects of the last rainy season when no
one could cut their hay. It caused everyone to run out of hay very
quickly. I
cant wait until you get here. Counting the days! Vicki
IEDEREEN DIE DONEERDE OF IETS KOCHT; DANK JE WEL!
De komende weken kan je volgen wat er allemaal gebeurt op The Monkey farm. Berichtje in het gastenboek? JA, graag.
Reeds de 2de dag bij onze aankomst in Belize zie ik in "onze" tuin ineens een iguana en beetje verder nog 1. En dan zie ik beetje verder achter onze cabana vlak tegen de draad een "iets" groter exemplaar! WOW!
Naar aanleiding hiervan besluiten we om zeker het iguana rescue center een bezoekje te brengen; eens iets anders dan monkey rescue center!
Het rescue center is gelegen in de tuin van een (chique) hotel. We worden ontvangen door een vriendelijke kerel die meteen geïnteresseerd is in meynen dochter (arré lap, ons vader zou zeggen dat ik wat moesoepoeri moet strooien - heb al heel wat van dat poeder nodig gehad tijdens deze trip trouwens!)
Meer uitleg bij de foto's
Onze cabana; rechts zaten de iguana's (kleine) en links achter de grote! In het opvangcenter leerden we dat ze in harem leven (1 mannetje met meerdere vrouwtjes) Dit zijn dus vrouwtjes En dit is een mannetje! Een schoonheid toch? De draad die je ziet is gewoon einde van terrein hotel; even later kroop hij de boom in en weg was hij! Dit exemplaar is in rescue center; binnengebracht nadat mensen hem met machete hadden bewerkt.
Kans is klein dat hij kan gered worden. Ligt in warm water met geneesmiddelen.
Iguana's worden door mensen ook gedood om op te eten (hoewel dat verboden is - maar als huisdier houden is ook verboden!) Dit exemplaar leeft al 2 jaar in opvangcentrum. Zal nooit vrijgelaten worden. Is misvormd doordat hij als huisdier werd gehouden en onvoldoende zon kreeg! Zal spijtig genoeg volgend jaar spuitje krijgen daar door misvorming de beenderen zijn ingewanden gaan doorboren.
Samen opwarmen in de zon! De aaibaarheidsfactor ligt iets lager dan bij de babyaapjes!
Deze zat gewoon in de bomen rond de "kooi"! Op zoek naar vrouwtjes?
Elke morgen rijden we naar het dorp om daar voedselresten op te pikken voor de kippen en de varkens. Zo krijgen we bij een brouwerij van bier de rest van het graan, bij een locaal restaurant de etensresten en bij een locale visverkoper de ingewanden (katten en hond) en graten met restjes vis aan (voor de kippen). Bij de visboer krijgen we echter ook koppen die we wel meenemen (want je kan de man niet vragen voor ons te selecteren) en dan aan de gieren in het bos voederen! Elke dinsdagavond rijden we ook naar Coco om daar de daklozen een warme kop soep met veel groenten, rijst en kip aan te bieden. Ze kennen dit goed en staat ons tegen 19 al op te wachten. De soep hebben we dan 's morgens vers gemaakt. De opkomst varieert elke week; tussen de 4 en 20.
Coco - op de moment al zoveel drukker als begin oktober! Voedseloverschot oppikken - lege emmer wisselen voor volle! Bij de visboer! Omar (Jana kreeg van hem zelfs gratis vis voor ons - en lekker hoor) neemt de overschotten. De weg naar "huis" Het verkeer op de weg De "dirty road" naar de farm - door de locale bevolking (andere kant van de heuvel is beton en loopt door de "rijke" buurt! (inwijkelingen) Onze private weg naar de farm Bij aankomst krijgt Risky haar deel van de vissen. De daklozen soep geven. Vicki (geel) , 3 vrijwilligers, en Aaron op de truck!
Het leven zoals het was op de The Monkey Farm deel 1
Hier enkele foto's met wat uitleg om ons dagelijks leven gedurende 6 weken (de 3 weken na de storm waren niet echt normaal) duidelijk te maken. Maakte ook een filmpje maar dat krijg ik hier in Midden-Amerika niet opgeladen; zal dus voor later zijn!
De inkom van de farm De clinic voor meynen schoonmaak De clinic NA meynen schoonmaak Onze slaapkamer in de volunteerscabine Brandweer bracht babyaapje binnen - achterpoten en staart volledig verlamd Verplichte rust omdat Bella (enkele maanden geleden volledig verbrand binnengebracht) moet rusten. Abu dag na binnenbrengen, geitenmelk geven (beste vervanging voor moedermelk) Zicht op kippen-, kalkoenenren Risky die geniet van het zonnetje (gaat ook zo liggen als ze aandacht wil) De geiten die na de storm nog steeds niet terug binnen een omheining zitten (en vloeken dat we daarop deden) De keuken van de vrijwilligers De geiten vertrekken voor een wandeling (joepie!) Papaya's klaar om gegeten te worden Schapen lopen ook nog los maar zijn veel minder hinderlijk dan de geiten 1 van de 2 rammen; niet minder horny na het verlies van 1 hoorn Boe de prachtige kat die erg veel miauwt! Fietsen voor vrijwilligers Jana met haar papa aan het bellen in gezelschap van haar dikke vriendin!
Nog enkele sfeerbeelden. Elke dag begon met het proper maken van de pad (lees "kak" opscheppen van die geiten die loslopen), dieren voederen en hokken proper maken, bij verschillende restaurants langsgaan om voedseloverschotten op te pikken voor de dieren en dan werken aan andere zaken (herstellen van hekken - hoofdjob na de storm dan toch, clinic opruimen en schilderen, nieuwe wegwijzers schilderen en ophangen, pad aanleggen, douche volunteers opfrissen, ...)
Foto's om naar Pavo te zenden om te bedanken voor het schenken van de scheppen die in Costa Rica niet te vinden zijn!
Jana met Mango - haar lieveling De varkens - man wat hebben we ons aan deze beesten geërgerd; vooral na de storm (toen 1 ervan ons zelf aanviel) Familie wilde apen waar een aantal van de geredde apen bij leven en die geregeld de farm passeren In de slaapkamer 1 van eerste dagen; oepsie gevaarlijk of niet? Niet; dus rustig laten leven! Tweeling geboren en mama schaap heeft problemen met melk geven - dus voederen met geitenmelk!
Het witte schaapje hebben we spijtig genoeg verloren Ook het testen van eventueel nieuwe paarden hoort bij de job. Bonfire (om heel veel rommel op te stoken) met marshmallows!
Op 15 en 16 november gaan we op pad naar Rio Celeste. Een rivier die bij droog weer blauw is. We vertrekken goed op tijd en de tocht verloopt vlot. We boekten een overnachting in een prachtig resort ( was in aanbieding). We bezoeken eerst het nationaal park. De dag voordien heeft het nog geregend dus het is nog niet blauw, blauw. s Avonds genieten we echt van het hotel. Zalig na al die weken back to basic!
Ook de volgende dag, het regent keihard, genieten we nog van de luxe.
Op 13 november maken we daguitstap naar Montezuma. We vertrekken rond 5.30. We nemen ontbijt mee. Het begin van de tocht gaat over goede wegen. Op een eerste afslag moeten we terugdraaien wegens "overstekende" rivier. Andere weg dus. Beter maar niet geweldig waardoor je voor een afstand van 30 km een uur nodig hebt. Na meer dan 4 uur rijden, arriveren we in Montezuma. Daar gaan we eerst naar een waterval. Deze is weer gratis; enkel 2 dollar voor de parking. Je hebt een lower en higher waterval. Het pad heeft duidelijk bezoek gehad van Nate! Nadien was de eigenlijke bedoeling het nationale park te bezoeken maar we blijven hangen op het dtrand waar we lunch eten. Schelpjes rapen blijkt ook erg leuk. Na meer dan uur op hrt strand rijden we verder. We bezoeken nog een kerkhof dat zich op een eiland ( bij hoog water dan toch) bevindt.
Maar daarna wordt het echt spannend. De weg die we volgen is buitengewoon slecht; putten, riviertjes ( zonder brug), steil, ... en ondertussen wordt het donker. Op een bepaald moment schiet in tico ( inwoner) ons ter hulp en begeleidt Lucy om tussen ontzettend diepe putten te rijden. Lucy is beetje bang om te veel gas te geven waardoor auto onvoldoende kracht heeft omhoog te rijden. Gewoon gaan met die banaan! Het lukt! Even verder wordt het nog erger. We moeten en kloof van meer dan meter diep passeren maar aan de andere kant ook een iets minder diepe kloof. Dat wordt mikken. Auto geraakt doordat we even stilsaan niet meer verder..Ik stap uit en we staan met rechterachterband op 10 cm van de meter diepe kloof. Terugdraaien is geen optie daar draaien onmogelijk is. Spannend vooral omdat begeiden in het Engels niet zo evident is! Ik moet stenen zoeken om onder de bant te steken om patineren te voorkomen. Maar " we did it" !Wie zegt er dat vrouwen niet kunnen rijden?
We komen net iets te laat op het strand om volledige zonsondergang te zien.
Terug in Montezuma gooit Jamie zich in het midden van de straat op de beton. " Eindelijk weer deftige weg onder onze wielen."
Nog even lekker eten, kleine aardschok ( hebben we dan ook weer meegemaakt) en dan huiswaarts.
Op 6 november werden er 2 lammetjes geboren. De geboorte verliep heel snel; een wit en een zwart. Vermits de geiten en de schapen nog steeds niet in een omheining zitten na de storm, moeten we de lammetjes direct vangen en achter draad zetten (anders kunnen ze slachtoffer worden van de coyotes). Het zwarte lammetje ziet er nogal zwakjes uit. Al snel blijkt dat mamaschaap problemen heeft om melk te geven. We moeten de lammetjes dus melk bijgeven (geitenmelk). Terwijl het zwarte schaapje steeds sterker wordt, verzwakt het witte. Spijtig genoeg haalt het witte schaapje het niet. Het zwarte schaap daarentegen doet het prima.
Op 9-10 en 11 november rijden we richting Arenal. Arenal is een van de vele vulkanen in Costa Rica. We vertrekken een uur later dzn voorzien. Lucy en Jamie hebben het steeds moeilijk op tijd klaar te zijn. De rit op zich is ook de moeite. De natuur hier is prachtig. We rijden eerst naar La Fortuna - een waterval. De inkom bedraagt 15 dollar. Best wel veel voor een waterval die buiten hoog niet echt speciaal is. Er is ook een orchideepad. Na ons bezoek rijden we naar onze bungalow, laden uit en gaan een kijkje nemen bij de gratis hotsprings. Dat ze gratis zijn was duidelijk; zoveel volk. We besluiten de volgende morgen vroeg terug te komen. Ik hoop dat dit goed zal doen aan meynen rug waar 2 dagen daarvoor iets in ingeschoten; nog nooit meegemaakt. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende morgen gaan we tegen 8 uur naar de hotspringd. ZALIG! We zijn alleen. Genieten dus; zitten in een warme, sterk stromende rivier in het midden van de natuur. En was inderdaad zalig voor men rug.
Nadien willen we proberen of we de hike naar Cerro chato kunnen vinden. Er wordt gezegd dat je deze niet meer mag doen maar als je de juiste persoon treft bij de ik ingang je toch kan gaan. We treffen het! Hopelijk lukt het met mijn rug want het is een erg zware hike naar de krater waar zich een meer in bevindt. En met een rechterbeen dat he niet hoger dan 90 graden kan tillen??? Maar het lukt. Na 3 uur zwaar klimmen, bereiken we het meer; PRACHTIG. Even duikje nemen en dan weer terug. Net voor donker bereiken we de uitgang. Wildlife zagen we eigenlijk niet.
Ondertussen hebben we 2 extra vrijwilligers op de farm; Jamie en Lucy. Het werk kan dus beetje verdeeld worden. Eén keer in de week gaan we gezellig met zen allen uit eten. Deze week gaan we na het eten naar het huis waar Vicki op de honden past om even in de jacuzzi te "springen"; zalig. De ochtend start nog steeds met het opruimen van "geitenpoep"; het lukt ons maar niet om deftige stroom op de omheining te krijgen. Wat zullen we allen gelukkig zijn op de dag dat die geiten achter hun omheining blijven. Dat stuk grond is geweldig groot maar toch kiezen ze ervoor telkens weer naar beneden te komen om ons wat te komen "pesten". Geiten houden totaal niet van regen! Als ze op pad zijn en er valt een druppel regen dan duurt het slechts enkele minuten of ze staan weer onder het afdak; flauw hoor! Op een middag zitten we te eten in het dorp (plaats waar ze acai-bowls verkopen - vindt Jana geweldig) als op de band van de truck ineens een hagedis te voorschijn komt; prachtig beestje! Op 26-10 maken we vlakbij de farm een kleine wandeling; we nemen Risky mee. Vicki legt de weg uit naar een kleine "geheime" waterval. Zalige wandeling; en al zijn het slechts kleine watervallen toch zijn ze erg mooi; spijtig dat zonnetje niet schijnt.
Eerste werk 's morgens; geitenpoep opruimen.
Reggie de gier; een "rescue" Vorige week geboren Apen weer op bezoek
