Ook vandaag had ik jammer genoeg les, van 14u tot 18u30. Maar als een voorbeeldige studente ben ik natuurlijk weer om 8u opgestaan om alvast wat te blokken: vandaag wil ik klaargeraken met Historia de la España Antigua! Rond 13u30 sprong ik op mijn fietsje richting unief, kwestie van zeker op tijd te zijn hé, wou me niet te veel haasten wegens niet veel goesting om in schuim en zweet toe te komen op de unief, is hier immers al terug even warm als op een warme lentedag bij ons : rond de 20 graden als het zonnetje uit zit! Sjiek hé...
Na de les informeerden we eens bij die best wel sympathieke kerel (die altijd over mijn fiets begint) waar en om hoe laat we zijn examen (15 januari) moeten afleggen, is maar een weekje meer, help! Bovendien kwamen we te weten dat het examen uit twintig vragen zal bestaan, waarvan we er twaalf moeten beantwoorden, best wel een geruststelling dus! Nu maar hopen dat hij zijn vragen niet te moeilijk maakt hé... Daarna moesten we direct door naar de les Litérature Française, was me dat een les zeg... We waren toch wel weer met de volle 6 studenten, en bij de vraag wie er volgende week naar de les zou komen stak er geen een zijn hand op (wij kunnen nie, hebben al examens). We moesten uit een hele hoop foto's twee exemplaren nemen, vertellen wat die foto bij ons opriep en een verband tussen de twee foto's en/of emoties leggen. Ik koos een foto van een slapende kat die sprekend op onze Mickey leek, maar dan wat dikker alsook een schoon plaatje van de schuimkoppen van de zee aan een strand, die me  herinnerde aan mijn ouders hun bezoek in Castellón, toen we een strandwandeling maakten; ik weet nog hoe schoon ik de zee toen vond. Das ook een van de redenen dak hier nie wil weggaan zonder nog eens naar de zee geweest te zijn: tis amper 10 minuutjes bus en ik ben er eigenlijk al veel te weinig naartoe geweest. Hopelijk vind ik na de grootste stress van m'n examens een momentje om de zee nog even te gaan bewonderen. Tzal moeilijk worden, want ik heb examens op 14, 15, 16, 17 en 22 januari en de 23ste januari vlieg ik al terug - definitief- naar België. Misschien tussen 17 en 22 januari eens een lange pauze uitrekken voor 't zeetje... We zien wel. Verder deze dag kreeg ik ook nog eens goed nieuws toen ik op de schoolsite keek: de punten van mijn derde en laatste taak van Informatica (de vertaling met behulp van het programma Trados, remember?) stonden online... een 100/100 deze keer! Wiiii!! Heb ik nog niet vaak gehad hoor! Ook Ruth en Astrid bleken een 100 te hebben, mss omdat we die taak alledrie samen gemaakt hebben? In ieder geval ben ik dus langs geen kanten bang meer voor het theorie-examen van dit vak, dat voor 50% van het eindresultaat telt. De andere 50% van de punten zit in de drie taken samen. En aangezien ik voor mijn website een 85 had, voor mijn Wordtaak een 70 en nu een 100, geloof ik dat ik nog een 15/100 moet halen voor mijn theorie examen om er door te raken, wat best wel haalbaar is, niet? Natuurlijk gaan we voor beter dan derdoor, maar gewoon erdoor zijn is toch het belangrijkste voor mij tegenwoordig.... Bovendien wil deze 100/100 ook zeggen dat ik géén praktijkexamen moet afleggen, want als je voor één van je 3 taken gebuisd bent, moet je sowieso het praktijkexamen afleggen. Behoorlijk frustrerend dus voor Ruth: ze heeft een 70, een 5 en een 100 op 100, erdoor dus int totaal, maar voor die 5/100 moet ze wel een praktijkexamen afleggen, al het werk voor die twee andere taken is dus ook vo niks geweest...
Na de les Litérature heb ik getwijfeld of ik naar de les Geografía zou gaan, wetende da Astrid sowieso zou gaan en ik haar notities zou mogen lenen en het feit dak nog wou blokken...Dus ging ik naar het lokaal van die les om te kijken of Astrid er al zat, maar nee hoor... Niet veel later kwam de prof van het vak toe, en nog steeds geen Astrid te bespeuren. Hij begon zijn les, en khoorde hem zelfs het woord 'examen' zeggen, dus veel meer was er niet nodig om me direct in dat lokaal te krijgen. Ik maakte notities over wat hij te zeggen had (blijkbaar kun je er ook voor kiezen om zijn examen op 2 febr af te leggen ipv op 17 januari, zou eignlijk echt wel handig zijn, want tis een megastressy examenweek voor ons, maar ik kan niet meer veranderen want mijn vlucht staat al vast voor de 23ste januari...). Na vijf minuten was Astrid daar dan, en dus besloot ik om niet al mijn tijd te verdoen terwijl ik nog zo veel te blokken had: na een halfuurtje les verdween ik subtiel, mijn velootje tegemoet. Leren dus! Gelukkig ben ik vandaag geraakt waar ik wilde raken: mijn Historia de la España Antigua is af! De komende dagen staat Geografía de España op de studeeragenda, mijn meest angstaanjagende vak.
Rond iets na middernacht kroop ik in mijn bedje, wetende dat het goed was, en een vredige nachtrust tegemoet gaande...
Maare...Was er niet iets speciaals?! JA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dit is het 100ste bericht van mijn blog!!!
wiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!!! Proficiat!!! heppy nieuwyier!!
joepieieieieieie!!!

Eerste schooldag van het nieuwe jaar, dat belooft! Ja hoor, ik heb idd nog les, zeer fijn als je weet dat ik nog de hele week les heb en dan examens heb op 14, 15, 16 en 17 en 22 januari, geen idee of die gasten dat normaal vinden, maar tzal dus maar moeten lukken hé… Van 12u tot 14u had ik les van Historia del Pensamiento europeo, maar hij had de vorige keer gezegd dat we vandaag niets nieuws zouden zien, maar de kans zouden krijgen om vragen te stellen. En aangezien ik geen vragen had, besloot ik mijn tijd nuttiger te besteden en met andere woorden wat te blokken, wat ik dan ook deed en wel efficiënter dan ik de voorbije weken thuis gedaan had. Rond een uur of halfeen nam ik dan toch de bus naar school, kmoest immers een boek van de schoolbibliotheek terug binnenbrengen vandaag en ik wou eveneens een poging doen om een bestand van de schoolcomputers op cd te zetten. En mijn fiets had ik twee weekjes laten logeren in de unief om veiligheidsredenen, dus moest ik wel de bus nemen. Toen ik de schooltrappen opliep, hoorde ik opeens mijn naam: ja hoor, Astrid had me al zien aankomen en was blij me te zien. Toen ik het gebouw in wilde gaan richting pc-klas, zei ze: ga je niet naar de les? En ik: huh? Welke les? Lap, compleet vergeten dat we de maandag ook Historia de la España Antigua hebben van 14u tot 15u…Gelukkig ging Astrid wel naar de les, want ik had niet veel zin om mijn planning om te gooien. Dus ging ik met mijn cd’tje naar de pc’s, waar ik een bestand voor het vak Traducción audiovisual wou kopiëren (niets illegaals ofzo hé, we moesten da doen om onze taak te kunnen maken). Loop ik onderweg naar da lokaal wel nie de docent van historia de la españa antigua tegen het lijf zeker. Die sprak mij al direct aan met “hé, waar is je bicicleta?” Hij is me namelijk eens tegengekomen op de fiets en kan er sindsdien maar niet over zwijgen. Ik had die vent juist nodig om te vragen of hij nog wat op zijn taak kon wachten, dus tkwam nog goe uit dak hem tegenkwam. Wel niet goed dat hij nu weet dak in het gebouw was maar toch nie naar zijn les ging... Maar ja, kdenk dat hij mij nog behoorlijk graag heeft, dus zal me er maar geen zorgen over maken. Naar de pc-klas dus, kwestie dak da bestand eindelijk op cd kan zetten! Maar helaas, die rotcomputer wou nie geloven dak een cd ingestoken had, hoeveel keer ik hem ook opnieuw er in stak. Niets aan te doen :-s Dan gewoon nog naar de bib, waar ik mijn boek nog een weekje liet verlengen. Dan mijn vertrouwde stalen ros letterlijk van onder het stof gehaald en gezwind terug richting kot gefietst. Onderbaan nog een minimumvoorraad ingeslagen in de Carrefour om die avond te kunnen koken en de eerstvolgende ochtenden te kunnen ontbijten. Én een portie fruit, want daar had ik al twee dagen lang behoefte aan, verse vitamientjes! Niet lang na mijn thuiskomst maakte ik mijn avondeten klaar: couscous met verse gebakken groentjes: njammie! Voor de rest van de dag heb ik gewoon achter mijn computertje gezeten en geblokt, ben zwaar bezig met het vak Historia de la España Antigua. Ja kweet het, het lijkt wel alsof ik geen andere vakken heb Ahja, kheb ’s avonds nog eens geskypet met de papa, met onze webcams natuurlijk. Eenmaal de volumeknop openstond kon hij me wél verstaan en konden we dus een tiental minuutjes converseren, tot hij terug wat verder ging werken en ik nog wat blokken. Kmoet zeggen dak behoorlijk goed opschiet en kzou het graag zo houden, dus hopelijk komt het toch nog allemaal in orde hé met die examens….duimen maar!

Rond een uur of halfelf ben ik in mijn bedje gekropen, ben immers nog steeds aant herstellen van mijn valling en wil dus eerst voldoende slapen zodat ik daar alvast zeker vanaf ben, de nachtjes doorblokken zullen voor volgende week zijn, wees maar gerust. Nu rest me niets meer behalve jullie trots mee te delen dat dit het 99^ste (door mij geposte) bericht op deze blog is, en dat jullie dus morgen met vreugde in jullie harten een jubilée zullen meemaken, haal die (kinder)champagne dus alvast in huis!

Gloetjes,

Isabelle

Eerst en vooral natuurlijk een gelukkig nieuwjaar gewenst aan iedereen die dit leest.

Zondag 6 januari: mijn vertrekdatum, terug richting Castellón, voor de laatste keer alweer, m'n Erasmusavontuur zit er al bijna op! Tis snel gegaan... Neen, dat mag ik nog niet zeggen, want tis nog niet gedaan hé, nog 17 dagen ben ik in Spanje, maar tis jammergenoeg wel om te studeren en examens te maken.

Om 10u vertrokken we (= mama, papa, brecht en ik) met de auto richting Charleroi. Na anderhalf uurtje rijden waren we pico bello op tijd in de luchthaven: anderhalf uur voor het vertrek van de vlucht. Ik zag op tegen de reis eerlijk gezegd, maar eigenlijk was dat misschien wel vooral omdat ik wist dat Julien, de overenergieke Fransman weer op mijn vlucht zou zitten. Onderweg in de auto hadden we al plannetjes zitten maken van hoe ik hem zo subtiel mogelijk kon verhinderen naast mij te komen zitten in het vliegtuig, niet flink hé, ik weet het. Aangekomen in de luchthaven werden we niet alleen al meteen geconfronteerd met een lange wachtrij aan de check-in, maar werd er bij het aanschuiven ook nog eens op mijn schouder getikt: Julien was er dus ook en wou me dat direct eventjes duidelijk maken, dat belooft...

Eenmaal ingecheckt (de volle 7 kilo bagage, wauw!) gingen we een hapje eten in de cafetaria, en daar bleven we zitten tot ik toch wel vond dat ik beter eens naar de gate ging, achteraf bezien had ik beter nog een kwartier gewacht, maar kom. Rond 12u40 (vlucht was om 13u) nam ik dus afscheid van mijn geliefden, en miraculeus genoeg deze keer zonder traantjes! De allereerste keer! Nuja, tis ook maar 17 dagen meer hé. De douane leverde deze keer geen gepiep of mysterieuze voorwerpen op, en dus kon ik me algauw aansluiten bij de rest van de wachtenden in de gate. Ook Kim (Antwerpen) en Toon (Ieper) zaten blijkbaar op mijn vlucht, een aangename verrassing! Van Kim wist ik het, maar kwas het compleet vergeten. Veel geluk hadden we echter niet op onze reis: een halfuur vertraging ongeveer, terwijl ik al van kwart voor één rechtstond bij de deur om zo snel mogelijk een zitje bij het raam te kunnen bemachtigen in het vliegtuig, want voor mij is een vlucht niet geslaagd als ik niet aan het raampje kan zitten J Khad expres al vroeg beginnen aanschuiven, zonder op Julien te wachten, zodanig dat hij later dan mij het vliegtuig zou binnengaan en ik al een plaatsje kon kiezen. Eenmaal ik éindelijk het vliegtuig inmocht, veroverde ik één van de weinige plaatsjes die er nog overschoten aan een raampje, twas jammergenoeg wel vlak naast de linkervleugel, dus veel uitzicht had ik niet tenzij ik recht voor m’n ruitje ging hangen. Toen er een mevrouw op de stoel naast me kwam zitten haalde ik opgelucht adem: geen ambetante Julien naast mij deze keer! Nuja, niet de stoel naast mij, maar de stoel er nog eens naast, dus khad een vrije stoel naast mij: lekker veel bewegingsruimte, wat een luxe! Maar toen sloeg het noodlot toe: die klojo van een pipo heeft het lef om aan die madam te vragen of die middelste stoel vrij is en wurmt zich ertussen en komt lekker naast mij zitten!! Zijn der niet genoeg andere stoelen misschien!!?? Grrrrr…Écht nie leuk! Die madam vond da blijkbaar ook nie zo leuk, want ze trapte het af, en zodoende kwam Toon naast Julien zitten, dendienen had beter naast mij gezeten: is zwijgzamer, leuker en hangt niet heel de tijd op een centimeter van mijn gezicht om ook door het ruitje te kunnen kijken. Ga zelf aan een ruitje zitten als je naar buiten wil kijken hé!! Sorry, kzal me proberen in te houden, tis sterker dan mezelf. In ieder geval ging de vlucht nog tamelijk snel voorbij, en ook op mijn bagage hoefde ik niet lang te wachten, ze was er echt snel. Maar ja, we waren nu eenmaal met 4 Castellónners, en dus wachtten we op mekaar en kon ik niet snel uit de voeten, hoe graag ik ook snel op m’n kot wou zijn en slaaaaaapen… Op de metro hoefden we gelukkig niet te wachten, maar de trein was wel frustrerend: er was een trein naar Castellón om 16u20 en om 17u20 en we kwamen toe in het station om 16u25… niet leuk dus. Dan zijn we (de drie belgen) maar naar de MacDonald’s vlakbij het station geweest, Kim en Toon stierven namelijk van de honger, en ik heb nog eens een Mac Flurry M&M’s gegeten: een roomijs met stukjes verkruimelde M&M’s erin: zoooooo lekker en zooo lang geleden! Julien wou in het station blijven wachten dus daar hadden we alvast geen last van. In de trein zaten de drie belgen samen, Julien had al een plaatsje gezocht voor hemzelf, hij had dat in de vlieger beter ook gedaan. De treinreis viel dus best wel mee, heb veel getetterd met Kim J. Was dus wel helaas pas 18u40 toen we in Castellón arriveerden, en Toon en ik gingen te voet naar ons kot (wonen nie ver van mekaar), en ik volgde Toon die zogezegd de weg wist, maar da was dus blijkbaar een langere weg dan dien da kik pak. Maar kom, om iets na zeven kwam ik eindelijk uitgeput toe in mijn kot met zere schouders van de bagage. Bij de landing in Valencia was het nog 23°, maar rond 19u was het al maar 18° meer :-p Een aanpassing dus! Bij mijn vertrek twee weken geleden was het maar 15° overdag, maar die wintertijd is hier blijkbaar al voorbij! Kvoelde me best wel raar trouwens: alsof het zomer was, maar dan in België… strange… Hopelijk wordt het niet veel warmer, want mijn zomerkleren heb ik in België achtergelaten deze keer! Nuja, daar vinden we wel iets op hoor, extra graadjes zijn altijd welkom! In mijn kot trof ik Ruth en Rafa aan in de living, en niet veel later maakte ook Javi zijn intrede. Na een korte babbel besloot ik uit te pakken en vertrok naar mijn kamertje, dat er nog even slordig bijlag als ik het achtergelaten had. Toen alles uitgepakt was (was nie veel) stak ik mijn computertje in gang en zocht direct op skype en msn of er gezinsleden online waren, kwestie van te kunnen vertellen dak goe aangekomen was hé. Was jammergenoeg niet het geval, maar niet getreurd: een halfuurtje later was ik al mét webcam aan het skypen met de papa en daarna aant msn'en met broer en grote zus. Maar eigenlijk was er maar één iets wat ik doodgraag wou: slapen!! Was echt moe! Ben dan, na het updaten van m'n blog, rond een uur of half elf gaan slapen, eindelijk! Heb wel nog wat liggen woelen, want kben nog niet helemaal verlost van de valling die België me cadeau gedaan heeft. Maar wees gerust: heb toch nog goed geslapen, en twas nodig ook! 

 Niet zo goed geslapen vannacht, te veel gepiekerd over wanneer ik uit m’n kot moest vertrekken, hoeveel dingen ik vergeten zou zijn, hoeveel kilo bagage te veel ik zou meehebben…Maar ook hoe het zou zijn om iedereen terug te zien natuurlijk en hoe ik verlangde naar eens die lekker koude lucht in mijn longen. Maar kom, ik had dus niet zo goed geslapen, maar was wel klaarwakker toen mijn wekker afging. Ontbijtje met m'n laatste yoghurtje en natuurlijk direct m'n afwas gedaan, kwestie van niet voor onaangename verrassingen te staan bij mijn terugkeer…

Eenmaal de laatste dingen in mijn bagage zaten vertrok ik al snel gepakt en gezakt richting bushalte voor de bus van 11u. Ik ging immers nog bij Astrid langs om mijn bagage te wegen, waar het wijzertje van het oude, gammele ding onverbiddelijk 16 kg aangaf. Geen drama, want je mag 15 kilo meedoen bij Ryanair, een boek en mijn pot confituur eruithalen dus en in mijn handbagage steken, en de weegschaal was tevreden. Na afscheid genomen te hebben wandelde ik dan naar het station, een kleine vijf minuutjes wandelen van Astrids kot, waar ik de trein van 11u55 moest halen. Paniek veroverde echter mijn hart bij het zien van de stationsklok die op 11u50 stond en de wachtrij van 5 man aan het loket. Niet getreuzeld dus, en rechtstreeks naar de trein. In schuim en zweet spring ik de (juiste!) trein in, waar ik direct aan een inzittende vraag wat je moet doen als je geen tijd gehad hebt om een ticket te kopen. Blijkbaar is het ook hier de gewente dat je dan de conducteur gaat gaan zoeken in de trein en hem dat vertelt. Ik laat dus mijn gerief achter bij da behulpzaam meiske en vertrek op zoektocht naar de conducteur, wanneer ik juist uit mijn ooghoeken Ruth naar de trein zie spurten, zo mogelijk nóg meer bezweet en rood aangelopen dan ik was. Ze had blijkbaar de tocht van ons kot tot het station te voet afgelegd met heel haar bagage mee en naar het einde toe zelfs in lichte looppas. En ze had al evenmin tijd gehad om een ticket te kopen, dus gingen we met z'n tweetjes op zoek naar de conducteur. Tevergeefs, geen conducteur te bespeuren. Niets aan te doen dus, en zoveel te beter voor ons: er was namelijk geen controle deze keer en zodoende hebben we zwartgereden (stoer hé?) en weer eens 3€80 uitgespaard J. In de luchthaven wachtte ons echter minder leuk nieuws: een gigantische wachtrij aan de check-in voor onze vlucht. Ik wou er echter direct van af zijn en dus direct aanschuiven want het eerstkomende uur zou die rij niet veel inkorten, wist ik uit ervaring. Na een halfuurtje aanschuiven waren we dan ook al van onze bagage verlost, maar dat betekende echter niet het einde van onze zorgen: het typisch Belgische weer in Spanje van de voorbije dagen hield aan en ook vandaag liet de regen zich van zijn beste kant zien, en heviger dan ooit tevoren zelfs. De wolken lieten hun druppels om ter hardst ter aarde neerstorten en zelfs een stevige donderslag vergezelde dit schouwspel. Tkan ook een vliegtuig zijn dat neerstortte ofzo, want twas maar één enkele, luide donderslag :-s. In ieder geval, naarmate we meer en meer het woordje ‘delayed’ op de schermen zagen verschijnen, hoe meer de hoop op een vlekkeloze vlucht ons in de schoenen zonk. Zou trouwens nog een mooie titel voor een Suske en Wiske strip zijn hé, de Vlekkeloze Vlucht. Spannend….

Voorlopig stond er nog geen vertraging op het scherm voor de vlucht naar Bruselas-Charleroi, maar of dat ook zo zou blijven? In de enige eet-en drinkgelegenheid die ik aantrof, kocht ik een duur maar wel lekker slaatje met kazekes, genoeg om voorlopig mijn honger te stillen. Niet veel later begaven we ons naar de douane, waar ik weer tot mijn grote ergernis mijn laptop uit mijn -juist groot genoeg voor de laptop- rugzak moest halen, en alsof dat nog niet erg genoeg was, werd mijn rugzakinhoud weer als verdacht gekwalificeerd, deze keer niet omwille van een flesje water. De douanier toonde me een rode vlek op zijn scherm en vroeg me wat dat was. Shit! Die confituur! Mijn zeer triestige blik in combinatie met de vermelding dat het confituur is da mijn mammie gemaakt heeft, kon hem niet vermurwen: ik moest de pot confituur (die dus blijkbaar als vloeistof aanzien wordt) ofwel inchecken (duur) ofwel daar achterlaten. Hij vroeg nog of er niemand van vrienden of familie aan de andere kant van het glas stond om me uit te zwaaien en aan wie ik het kon meegeven, maar dat was dus jammer genoeg niet het geval. Dus moest mijn lekkere confituur de vuilbak in . Was best wel kwaad op mezelf dak da nie in mijn grote bagage had laten zitten, er was amper een viertal keren van gegeten en twas dan nog wel mijn favoriete smaak: braambessen. Is er da mijn mama zelf gemaakt heeft en da Brecht voor me meegebracht had van thuis. Khad er al enkele keren van gegeten maar was bang dat hij slecht zou worden als ik er twee weken lang niet van zou eten, en wou hem daarom dus meenemen naar huis. Klinkt belachelijk, mo kvon het echt superjammer dat die lekkere confituur (van mijn mama dan nog) weggesmeten werd en was dus best wel vies op mezelf. Daar kwam dan nog eens bij dat we in de gate op de schermen zagen dat onze vlucht 40 minuten vertraging had, frustrerend dus. Dat werd dus wachten, een bezigheid die heel wat minder leuk is in de aanwezigheid van een energieke, hyperkinetische Franse mede-Erasmusser die je zelfs nog zou durven lastigvallen met idiote opmerkingen als je met je mp3-speler in je oren ligt te dutten. En tot overmaat van ramp kwam hij dan ook in het vliegtuig (waar we een uur later dan voorzien in mochten) nog eens tussen Ruth en mij inzitten. En de kwelling stopte niet eenmaal we de lucht in waren (met een uur en een kwartier vertraging), want ik zat (op mijn eigen aanvraag) aan het ruitje en die Fransen kwam iedere keer overdreven dicht bij mij hangen omdat hij ook door het ruitje wou kijken. En zijn adem stonk dan ook nog eens, jawel. Op de zetel voor mij zat een Spaans klein meisje dat me al een tijdje aant begluren was, en ik besloot haar aan te spreken. Ola, zei ik, in de verwachting dat ze verlegen zou wegkijken. In plaats daarvan zei ze hallo terug en dus vroeg ik naïefweg of het de eerste keer was dat ze in een vliegtuig zat. Met een hooghartig stemmetje antwoordde ze van niet, dat ze vaak op reis ging. Ahja? Hoe oud ben je dan wel? Zeven, zei het stemmetje. Zeven! Verwend nest! Twas wel de eerste keer da ze in België zou zijn, da ging er nog aan mankeren... Tsjah, die jeugd van tegenwoordig hé.

Na een vlucht van twee uren die er vijf leken, met soms wel een mooi uitzicht op de talrijke lichtjes in het donkere landschap, landden we eindelijk in Charleroi. Eindelijk…België!! Beduidend frisser dan in Castellón, maar ik vond het fantastisch! Annelies stond me al op te wachten, sjans dat ik een berichtje gestuurd had dak 40 minuten vertraging zou hebben, dus zo heel veel te lang stond ze daar nog niet te wachten. De rit naar huis leek best wel lang te duren, maar kwas blij dak vervoer had en niet met bus en trein hoefde te komen! Eenmaal in Heule gearriveerd stelde Annelies voor om eens mijn kop te gaan binnensteken op de LK (= chirovergadering), wat we dus ook deden, die hadden me dus ook alvast eens gezien, maar tijd voor pauze was er niet in hun drukke vergader-agenda, dus bleef het bij een vlugge hallo en sprongen we terug de auto in, richting huisje deze keer. Mama had immers ook al gebeld met de vraag waar we bleven. Direct huiswaarts dus, waar ons avondeten klaarstond en waar ook mijn keppe me opwachtte. Twas dan wel nog nie zo héél lang geleden, we waren toch kontent om mekaar terug te zien hoor! De rest van de avond hebben we lekker samen rustig doorgebracht.

Yes…eindelijk weer thuis… Kga dervan genieten!