Ik ben Isabel, en gebruik soms ook wel de schuilnaam isaatje70.
Ik ben een vrouw en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 09/07/1970 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schrijven, ....
welkom op mijn blogje. Ik vertel graag over allerlei zaken die mij bezighouden!
De wereld wordt steeds kleiner, dat is algemeen gekend. Vroeger bleef men heel zijn leven lang wonen in het dorp waar men was geboren; men trouwde met een jongen of meisje uit het dorp; men ging enkel naar de stad als het echt moest want de stad was een poel van verderf, daar kon niks goeds van komen.
Nu leggen we, dankzij de moderne communicatiemiddelen zoals internet, gemakkelijker contact met iemand uit Egypte dan met onze eigen buurman. Bij wijze van spreken dan toch. Zo heeft een collega van mij zijn vrouw leren kennen via internet. Ze is een Schotse en woont nu al enkele jaren in België.
Toen ik met bloggen begon, kon ik helemaal niet vermoeden wat voor impact dit zou hebben. Mensen lezen vol belangstelling (dat hoop ik tenminste) wat ik dagelijks schrijf. Mijn pennenvruchten maken iets los bij mijn trouwe bezoekers. Door te bloggen heb ik mijn mailmaatje leren kennen. Hij reageert op mijn berichtjes en dat vind ik - om het met een Gents cliché te zeggen - vree wijs. In onze mails leggen we soms onze ziel bloot. Zo komen we veel over elkaar te weten, ook al hebben we elkaar nog nooit gezien. Het feit dat mailen in zekere zin onpersoonlijk is (je mag schrijven/ zeggen wat je wilt, je hebt niet direct een reactie, je kan het gezicht van de lezer toch niet zien), draagt in mijn ogen ertoe bij dat we na verloop van tijd misschien elkaar zaken zullen toevertrouwen die we niet met onze eigen partner kunnen bespreken. Hetzelfde geldt ook voor bloggen: hoever kan je daarin gaan, word je heel persoonlijk of houd je je juist op de vlakte? Het blijft balanceren op een dunne koord. Je kan voor jezelf wel een territorium afbakenen, tot hier en niet verder, maar de vraag blijft: overschrijd je vroeg of laat die grens of niet? Stof tot nadenken... misschien moeten alle bloggers eens de koppen bij elkaar steken en hierover een discussie op gang trekken.
Groetjes en tot de volgende, Isabel (in een filosofische bui...)
Iedereen slaat wel eens een flater. Gênant op het ogenblik zelf, maar achteraf kan je er wel mee lachen (al dan niet als een boer met kiespijn...).
Je gaat bvb. een nieuwe broek kopen en in het pashokje zie je dat er een gat in je kous zit. Je komt een kennis tegen die je al een tijdje niet meer gezien hebt en je vraagt hoe het nog gaat met zijn vrouw, en dan krijg je als antwoord: "We zijn sinds vorige week gescheiden". Op restaurant, tijdens een gezellig etentje met je man, stoot je een glas wijn om (is mij onlangs overkomen... oeps ). Op weg naar een sollicitatiegesprek merk je dat er een ladder in je nylonkousen zit, of erger nog, breekt ineens de hak van je lievelingsschoen af.
Maar volgend (echt gebeurd) blunderverhaal spant de kroon: een Zweedse zakenman had dertien jaar gewerkt aan een boek over Zweedse economische oplossingen. Toen hij aan een medewerker vroeg om het 250 pagina's tellende manuscript te fotokopiëren, bleven van zijn boek slechts nog wat strookjes papier over... de medewerker had het fotokopieerapparaat verward met de papierversnipperaar. Dat is toch om je laatste haren uit te trekken?!
Je ziet het: blunderen kan iedereen overkomen. Je bent niet alleen!
Help! Ik heb helemaal geen inspiratie vandaag! Tja, het kan iedereen overkomen, natuurlijk. Zit je voor een blanco scherm te staren in de hoop dat je een originele inval krijgt om te bloggen...niet, dus Daarom zet ik maar enkele grappige cartoons op mijn blog. (bron: www.grappige-cartoons.nl )
Ik ben een moderne vrouw die goed mee kan met de moderne tijd. Dat denk ik althans graag. Ik heb immers sinds zondag een profiel op Facebook. Voor wie Facebook niet kent: via deze site kan je vrienden zoeken, bvb. klasgenoten van vroeger, of nieuwe vrienden maken. Je vraagt dan aan iemand of hij/zij je vriend wilt worden. Ik heb al één vriend (onze postbode). Wow Ik vraag mij alleen maar af waarom we tegenwoordig zoveel Engelse woorden gebruiken. Wat is er mis met onze moedertaal? "Facebook" zouden we toch kunnen vertalen als "Gezichtenboek"?
Enkele voorbeelden van Engelse ingeburgerde woorden: Je moet eerst inloggen vooraleer je een file kunt downloaden of een profielfoto kunt uploaden. Ons gps-toestel heeft een touchscreen. Je moet altijd je bestand saven en een back-up maken. Backpackers trekken door de outback van Australië. Hoeveel mails kunnen er in mijn inbox?
Zo kan ik nog een tijdje doorgaan, natuurlijk. Onderzoek heeft al aangetoond dat onze jeugd het Nederlands amper nog beheerst. Dat komt omdat ze constant sms'en en chatten (nog zo'n hatelijk woord) en op die manier verleren ze hun moedertaal. Iedereen weet dat bij sms'en de juiste spelling van zeer ondergeschikt belang is. "Wacht" wordt dan "w8"; "ik zie" wordt dan "xie" en ga zo maar verder. Hoe kunnen ze dan nog weten hoe een woord correct geschreven moet worden? Ik pleit voor méér Nederlandse les op school. En verbied het sms'en. Dat laatste zal echter nooit gerealiseerd kunnen worden, vrees ik... daarvoor is het al te laat!
Groetjes en tot de volgende, Isabel
(P.S.: de foto is zondag genomen toen Nico en ik een deugddoende wandeling gemaakt hebben. Ik was net aan het genieten van een heerlijke warme chocomelk...)
Bruce Springsteen zong het al in 1992: "57 kanalen en niks op TV". Dat geldt helaas ook nog voor vandaag. Zeg nu zelf: in televisieland valt tegenwoordig maar weinig te beleven. Louislouise? Neen bedankt, ik ben niet geïnteresseerd in de lotgevallen van een man die plotseling in een vrouw verandert (alleen al het idee). Boer zoekt vrouw? Gààp. Alsof je door deel te nemen aan een televisieprogramma aan een lief kunt geraken. Kijk maar naar Phaedra Hoste... Op de BRT is het al niet veel beter. Het ene reality-tv-programma (wat een afschuwelijk woord, trouwens, reality-tv) is amper gedaan en het volgende kondigt zich al aan. "Voorbij de grens" was nog te genieten - ik heb heel veel bewondering voor de mindervaliden die dwars door Nicaragua zijn getrokken - maar wat ze vanaf morgen zullen uitzenden, tart volgens mij toch elke verbeelding. Ik heb het over de nieuwe reeks "Doodgraag leven" waarin vijf terminaal zieke mensen een jaar lang gevolgd worden. Gaat dat niet wat te ver? Waar ligt de grens tussen respect en sensatie? Het leven is al één doffe ellende, waarom er dan nog een schepje bovenop doen en terminaal zieke mensen in beeld brengen? In veel tv-programma's wordt toch al geappelleerd aan de emoties van de kijkers; het is schering en inslag. Ik kijk zo graag eens naar een vrolijk programma, een leuke show ofzo, maar het is me blijkbaar niet gegund. TV-makers zijn pas gelukkig als de kijker meehuilt met de hoofdpersonages van hun programma. Hoe meer tranen, hoe meer kijkcijfers. Want collega's bespreken toch dikwijls de afgelopen televisie-avond en zeggen: 'Ik heb gisteren zo moeten wenen met dat programma, zó ontroerend, daar moet je echt eens naar kijken.' Emo-tv? Geef mijn portie maar aan Fikkie...
Gisteren ben ik naar de oud-leerlingendag van mijn middelbare school geweest. Het was leuk om iedereen nog eens terug te zien, alleen waren we jammergenoeg maar met 5 van ons jaar (afgestudeerd in 1988). Twintig jaar geleden waren we nog jong en vol idealen, de taille was wat smaller en ons haar nog niet gekleurd. We hadden geen flauw idee wat ons te wachten stond, de wereld lag aan onze voeten. Nu zijn we allemaal gesettelde burgers, al dan niet met kinderen, en gaan we richting veertig uit ( ). Het was wel een toffe dag, gisteren. Eerst ontvangst in de huiskamer; om elf uur eucharistieviering (ik ben naar een katholieke school geweest); daarna een groepsfoto laten maken; vervolgens een verzorgde receptie (haaa! champagne) en dan lekker eten (eerst nog wel een paar speeches moeten aanhoren, dat is onvermijdelijk). Mijn school was vroeger een meisjesschool, nu is het al gemengd (waarom was dat niet in onze tijd?). We hebben herinneringen opgehaald aan vroegere klasgenoten en leraressen. Eén meisje met wie ik in de klas heb gezeten, is helaas al overleden, daar schrok ik toch eventjes van. Om een uur of zes zat de dag erop. We hebben afgesproken dat we over tien jaar weer present zullen zijn. Dan hebben we al wat meer rimpeltjes en zal ons geheugen ons nog meer in de steek gelaten hebben. Dat was gisteren toch bij sommigen al het geval... we worden oud... zucht...
Groetjes en nog een leuke zondagmiddag gewenst, Isabel
Je zult het misschien niet geloven, maar alle uitspraken/feiten zijn ... helemaal waar! Nog een woordje uitleg:
- Hoe bizar het ook mag lijken: dieven hebben inderdaad in 1978 het stoffelijk overschot van Charlie Chaplin gestolen. Het plan was om losgeld te eisen, dit mislukte echter en de dieven werden gearresteerd. Het lijk werd 11 weken later teruggevonden bij het meer van Genève en herbegraven onder 180 cm beton.
- De film E.T. van regisseur Steven Spielberg is één van de grootste successen uit de filmgeschiedenis. E.T. werd door Spielberg zelf ontworpen door de ogen en het voorhoofd van Albert Einstein over het voorhoofd van een baby te plakken. Voor het (toentertijd enorme) bedrag van twee miljoen dollar (dat was bijna een kwart van het budget van de film) blies de Italiaanse ontwerper Carlo Rambaldi, eerder verantwoordelijk voor de alien in Ridley Scotts gelijknamige film uit 1979, het buitenaards wezen vervolgens leven in.
- Twee honden hebben inderdaad de ramp met de Titanic overleefd. Ze konden ontsnappen met de eerste reddingsboten waar zo weinig mensen in zaten dat niemand enig bezwaar maakte. Een zekere Margaret Hayes uit New York nam haar keeshond mee in reddingsboot nr. 7, en ene Henry Sleeper Harper nam zijn pekinees mee in reddingsboot nr. 3.
- De elektrische stoel werd in 1881 bedacht door de tandarts Alfred Southwick. Die had een man zien overlijden nadat hij een elektrische generator had aangeraakt. De tandarts bedacht toen dat elektriciteit goed gebruikt kon worden bij doodstraffen. In zijn ogen was het een goed alternatief voor bvb. dood door ophanging. Logischerwijs vond de tandarts die tijdens zijn gewone werk gebruik maakte van een stoel, dat de elektriciteit toegediend moest worden terwijl de terdoodveroordeelden in een stoel zaten. De eigenlijke uitvinder van de elektrische stoel was echter Harold Brown.
- De overgrootvader van Thomas Edison, een zekere John Edeson, was rond 1730 uit Nederland naar New Jersey geëmigreerd en werd landbouwer in de buurt van West Orange, een plaats in de staat New Jersey.
Ik wou nog even terugkomen op de (virtuele) knuffel die ik dinsdag gegeven heb (zie mijn blog van 14/10). Gisteren las ik op het internet dat een knuffel per dag al voldoende is om alle stress te laten verdwijnen. Dat beweert een Duitse professor. Volgens hem is een knuffel per dag broodnodig. Helaas lukt het niet iedereen om er een te ontvangen. De reden hiervoor is onze drukke levensstijl. "We zijn de kunst van het knuffelen verleerd en niemand doet nog moeite", aldus de professor. Waar wachten we nog op? Geef iedereen die je kent een dikke knuffel vandaag! Ik geef alvast het goeie voorbeeld en geef iedereen een bereknuffel!
Tien uitspraken/feiten op een rijtje: welke zijn waar en welke zijn verzonnen? Aan jou om dat uit te vissen!
1) In Rotterdam (Nederland) bevindt zich de eerste ecologische discotheek waar de warmte die het publiek al dansend produceert, gebruikt wordt om andere ruimtes te verwarmen. 2) Op 8 maart 1978 werd het stoffelijk overschot van Charlie Chaplin gestolen. 3) E.T. is gemodelleerd naar het gezicht van Albert Einstein. 4) In 1912 hebben twee honden de ramp met de Titanic overleefd. 5) Karate betekent letterlijk vertaald 'lege hand'. 6) De elektrische stoel is bedacht door een tandarts. 7) Het kasteel van Doornroosje in de verschillende Walt Disneyparken is gebaseerd op slot Neuschwanstein van de Duitse koning Ludwig van Beieren. 8) Er zit een copyright op het liedje 'Happy Birthday to you'. 9) De aansteker werd uitgevonden vòòr de lucifer. 10) Thomas Edison had Nederlandse voorouders.
Mijn horoscoop voor volgende week voorspelt mij: "U krijgt een verleidelijk aanbod deze week, of dat nu met werk te maken heeft, met een reisje of de liefde. Hoe dan ook: grijp het met beide handen aan en geniet ervan! Een vriendin vraagt uw raad in een bepaalde kwestie, maar zorg ervoor dat u alle feiten kent voor u een oordeel velt."
Hmmm, dat ziet er veelbelovend uit! Wie weet staat maandag mijn suikernonkel voor de deur met de vraag of ik met hem mee wil gaan naar Barcelona?! Of krijg ik eindelijk opslag van mijn baas... wie zal het zeggen? Maar als je dan eens de voorspelling voor de Steenbokken leest: "Wees extra vriendelijk tegen familieleden en zakenrelaties de komende dagen; u zult hen nodig hebben. U bent bezig met een belangrijk project, en zelfs een reisje naar het buitenland behoort tot de mogelijkheden (...)." Lijkt dat niet een beetje op mijn voorspelling? Ik lees elke week mijn horoscoop in mijn favoriete tijdschrift, maar ik hecht er weinig geloof aan; ik vind het gewoon leuk om het te lezen. Een paar jaar geleden heb ik eens mijn geboortehoroscoop laten trekken en die klopte helemaal, het was bijna griezelig accuraat.
Naar het schijnt (maar ik weet niet of het waar is, dat moet ik er wel bij zeggen) ging Nancy Reagan bij haar huisastroloog ten rade als haar Ronnie een belangrijke afspraak of ontmoeting had gepland. Als de sterren niet gunstig genoeg stonden, dan werd de afspraak afgezegd. Kun je je het voorstellen: de machtigste man ter wereld die zijn zaken laat regelen door een astroloog! Belachelijk, gewoon. Ik vraag me af of onze koning Albert ook een huisastroloog zou hebben. "Vandaag geen lintjes doorknippen, Sire, de sterren staan heel slecht!" Dat is toch te gek voor woorden.
We willen allemaal weten hoe onze toekomst eruit zal zien, dat ligt in de aard van de mens. Maar ik ben ervan overtuigd dat we nog niet alles mògen weten. Het leven is voor een groot deel een mysterie en dat moet zo blijven. Alles komt wel op zijn tijd...
Tot slot nog een grapje over een kikker die op consultatie ging bij een waarzegster: De waarzegster voorspelt de kikker: "Je zult een mooi jong meisje ontmoeten dat alles over jou wilt weten." De kikker zegt: "Dat is fantastisch! En waar zal ik haar ontmoeten, op een feestje ofzo?" "Neen," zegt de waarzegster, "volgend semester in haar biologieles."
Vrouwen! Als ze 'ja' zeggen, bedoelen ze 'neen'. Als ze 'neen' zeggen, bedoelen ze 'neen'. Hoe kan een man nu weten wat zijn vrouw eigenlijk wil zeggen? Lees de handleiding en trek er de nodige lessen uit!
We willen = Ik wil Doe wat je wilt = Hiervoor zal je later boeten We moeten praten = Ik wil zeuren Ja hoor, doe maar = Ik wil niet dat je het doet Neen ik ben niet overstuur = Natuurlijk ben ik overstuur idioot Doe het licht uit, dat is zo romantisch = Ik heb dikke dijen De keuken is zo onpraktisch = Ik wil een nieuw huis Ik wil nieuwe gordijnen = En een nieuw tapijt, meubelen en behangpapier! Ik wil trouwschoenen = Die andere veertig paar schoenen hebben de verkeerde schakering wit Hang het schilderij daar = Neen, ik bedoel dat je het dààr moet hangen! Hou je van mij? = Ik ga iets duurs vragen Hoeveel hou je van mij? = Ik heb vandaag iets gedaan dat je niet leuk zal vinden Ik ben over een minuutje klaar = Doe je schoenen uit en ga maar een uurtje liggen Ben ik dik? = Zeg me dat ik mooi ben Je moet leren communiceren = Geef me gewoon gelijk Luister je wel naar me? = (Te laat, je bent ten dode opgeschreven) Ja = Neen Neen = Neen Misschien = Neen Het spijt me = Het zal joù spijten Vind je dit gerecht lekker? = Wen er maar al aan! Was dat de baby? = Sta op en ga eens kijken wat er scheelt
Vrouwen hebben altijd het laatste woord in een ruzie. Alles wat de man dan nog zegt, is aanleiding voor een nieuwe ruzie.
Een man heeft 5 zaken in zijn badkamer: een tandenborstel, scheermesje, scheerschuim, een stuk zeep en een handdoek van het Ibishotel. Een vrouw heeft gemiddeld 328 zaken in haar badkamer. De doorsneeman kan de meeste zaken niet identificeren.
Vrouwen houden van katten. Mannen zeggen dat ze van katten houden, maar als de vrouw eventjes niet kijkt, geven ze de kat een trap.
Een vrouw maakt zich zorgen over haar toekomst - totdat ze trouwt. Een man maakt zich geen zorgen over zijn toekomst - totdat hij trouwt.
Een succesvolle man is een man die meer geld verdient dan zijn vrouw kan uitgeven. Een succesvolle vrouw is een vrouw die zo een man kan vinden.
Een vrouw dirkt zich op als ze gaat winkelen, de vuilnisbak buiten zet, telefoneert, de planten water geeft, de post haalt en een boek leest. Een man dirkt zich op voor huwelijken en begrafenissen.
Een vrouw weet alles van haar kinderen. Ze kent hun beste vrienden, hun liefjes, geheime dromen, lievelingseten, angsten en afspraken bij de tandarts. Een man is zich vaag bewust van kleine wezens die bij hem in huis wonen.
En neen hoor dit is helemaal niet seksistisch bedoeld - ik ben tenslotte ook een vrouw...
Toen ik op 7 augustus met mijn blog begon (en dat is intussen al 68 dagen geleden, kijk maar naar de teller links onderaan!) dacht ik dat bloggen heel leuk zou zijn en dat ik elke dag genoeg inspiratie zou hebben om telkens opnieuw iets origineels te schrijven. Maar niks is minder waar. Het is moeilijker dan ik dacht om iedere dag een plezant berichtje te posten.
Ik kan nochtans inspiratie putten uit het dagelijkse leven. Zoals gisteren bijvoorbeeld. Het was de dertiende en ja, we hebben tegenslag gehad. Al een geluk bij een ongeluk dat het niet vrijdag de dertiende was. Nico heeft ons digitaal fototoestel laten vallen. We kunnen wel nog foto's maken maar het schermpje waarop je kunt zien wat je fotografeert, blijft grijs. Je ziet dus niet meer wat je fotografeert. Hmm, nogal lastig. We zijn naar de fotograaf gegaan om te informeren hoeveel het kost om het toestel te laten herstellen. Het zou ongeveer 170 euro kosten. Maar als we 5 euro oplegden, hadden we een nieuw toestel. Je raadt het al: we hebben een nieuw fototoestel gekocht. En vanmorgen vroeg had ik ook iets grappigs voor. Nico werkt in wisselende ploegen en soms vergeet ik al eens met welke ploeg hij staat. Gisteren dacht ik dat hij de vroege had; dan moet hij om half 4 opstaan en dus had ik zijn wekker op half 4 gezet. Vanmorgen schiet ik wakker om kwart over 4 en zie dat Nico nog in bed ligt! Ik maak hem wakker en zeg dat hij zich heeft overslapen en moet opstaan. Hij zegt: 'Ik sta wel met de dag...' (dan moet hij om half 6 opstaan). Ik had hem dus voor niks wakker gemaakt. Oeps, foutje... Ik mompel nog: 'Sorry, schatje,' en laat hem verder slapen. Kan gebeuren.
Je ziet: meestal liggen de blog-onderwerpen voor het oprapen. Af en toe plaats ik een cartoon of een grappige tekst. Dat wil dan zeggen dat mijn inspiratiemuze mij die dag in de steek heeft gelaten. Of dat ik niet veel zin had om te bloggen...
Het spreekwoord luidt: 'Beter een goede buur dan een verre vriend'. En dat is helemaal waar, want per slot van rekening woon je dag in dag uit naast de buren en als je dan ruzie hebt of in onmin leeft met elkaar... leuk is anders! Wij hadden vroeger een lieve overbuurvrouw - ik zal haar mevrouw C. noemen - alleen had ze de minder leuke eigenschap dat ze een beetje bemoeiziek was. Zo kwam ze eens bij ons op bezoek nadat mijn moeder net was thuis gekomen na een weekje ziekenhuis. Mijn moeder was met het eten bezig en ze was diepvriesfrieten aan het bakken. Daar had mevrouw C. commentaar op: "Maar Andrea toch, dat zijn van die caoutchouc patatten! Dat is voor de luie wijven!" (caoutchouc = rubberen). Mijn moeder was daar niet zo blij mee... Mijn ouders gingen een nieuwe auto kopen en de hele buurt wist daarvan, dat gaat zo in een wijk. Mevrouw C. (die nogal vaak in verkleinwoorden sprak) vroeg aan mijn vader: "En welk kleurke gaat uw nieuw autooke hebben?" Waarop mijn vader antwoordde: "Een witteke."
Wij hebben goeie buren en we prijzen onszelf gelukkig. Aan de ene kant woont een Marokkaans gezin, dat zijn heel lieve mensen, af en toe krijgen we tomaten of courgettes uit hun moestuin of geven ze ons van dat lekker Marokkaans brood. Aan de andere kant zijn het Belgen; het contact beperkt zich wel tot een 'Goeiemorgen' of 'Goeienavond' maar als we hulp nodig hebben, staan ze voor ons klaar.
Wanneer moet je je zorgen beginnen maken dat de buurman een hekel aan je heeft en je bloed kan drinken? Let op de volgende signalen: - jij zegt vrolijk "Goeiemiddag buurman! Lekker weertje vandaag, niet?" en hij geeft als antwoord: "Donder op, kl****!" - je kinderen krijgen hun voetbal ofwel lekgeprikt ofwel helemaal niet terug. - je huisdieren beginnen op mysterieuze wijze te verdwijnen.
Helemaal erg wordt het pas als de buurman je met een mes te lijf gaat! Dat gebeurde op 16 augustus van dit jaar in Maaseik, Limburg. De buren leefden al een tijdlang met elkaar in onmin. Een 29-jarige man stak zijn oudere buurman met een mes in de halsstreek. Het mes kwam op twee centimeter van de halsslagader van het slachtoffer terecht. Volgens het parket van Tongeren had het niet veel gescheeld of de oudere buurman had de steekpartij niet overleefd. (bron: Het Laatste Nieuws) Zo zie je maar weer: soms ben je toch beter af met die verre vriend dan met een goede (?) buur......
De Dalai Lama, de geestelijke leider van Tibet, is een inspiratiebron voor veel mensen. Uit een enquête van het Duitse weekblad Der Spiegel bleek vorig jaar dat meer Duitsers de Dalai Lama als voorbeeld noemen dan paus Benedictus XVI. Laat je ook inspireren door zijn wijze raad!
- Onthoud dat grote liefde en groot succes grote risico's meebrengen. - Wanneer je verliest, verlies dan de les die je ervan geleerd hebt niet. - Onthoud dat niet krijgen wat je wilt soms het beste is wat je kan overkomen. - Ken de regels, zodat je weet hoe je ze het beste kunt overtreden. - Laat een mooie vriendschap niet door een kleine onenigheid verpesten. - Wanneer je beseft dat je een fout hebt gemaakt, onderneem dan onmiddellijk actie om ze te herstellen. - Neem elke dag wat tijd voor jezelf. - Sta open voor verandering, maar raak je normen en waarden niet kwijt. - Onthoud dat zwijgen soms het beste antwoord is. - Beperk je in meningsverschillen met geliefden tot het heden, rakel het verleden niet op. - Behandel de aarde goed. - Ga één keer per jaar ergens heen waar je nog nooit bent geweest. - Meet de grootte van je succes aan wat je ervoor hebt moeten opgeven. - Benader liefde en koken met roekeloze uitbundigheid.
Ik ben 38 (wist je intussen al) en soms voel ik me 70 - na een avondje zwaar doorzakken - en soms voel ik me ook nog maar 18 (meestal tijdens het doorzakken ). Maar hoe oud ben ik nu écht? Er zijn namelijk allerlei factoren die onze werkelijke leeftijd beïnvloeden. Neem pen en papier en doe meteen de test!
Jaartjes erbij: 1) Drink je alcohol? Een jaar erbij. 2) Erger jij je soms mateloos aan bepaalde dingen of mensen? Nee, dan moet je twee jaar erbij tellen. 3) Rook jij meer dan 5 sigaretten per dag? Een jaar extra bijtellen. 4) Rook jij al meer dan 10 jaar? Schrik niet: tel maar drie jaar extra. 5) Woon je alleen? Dan moet je er een jaar bij optellen. 6) Heb je de indruk dat je altijd tijd en geld te kort komt? Een jaar bijtellen. 7) Heb jij een zittend beroep? Een jaar meer.
Jaartjes eraf: 1) Doe je aan sport? Dan mag je drie jaar van je leeftijd aftrekken. 2) Erger jij je soms mateloos aan bepaalde dingen of mensen? Ja, geloof het of niet, dan mag er een jaartje af. 3) Woon je samen met een partner of heb je een gezin? Dan ben je een jaar jonger dan je biologisch bent. 4) Ben jij een nieuwsgierig mens (wil je weten wat een ander bezielt en lees je ook dagelijks de krant)? Trek er maar een jaartje af. 5) Lach je vaak en graag? Nog eens twee jaar minder. 6) Vind je dat je een rijk mens bent, in alle opzichten? Dan kan je er weer twee jaar minder van maken. 7) Heb je verder geleerd (vakopleiding of studie, maar ook hobby of een andere cursus)? Dan mag je er nog een jaartje aftrekken.
Tel nu alle extra jaren op of trek ze af. Zo vind je de leeftijd die je wérkelijk hebt! (Ik heb ook de test gedaan en ik ben in het echt 33 jaar. Valt goed mee..... )
Tegenwoordig heeft iedereen wel een GPS: zo'n handig toestelletje dat je vertelt hoe je het snelst van punt A naar punt B moet rijden. Vòòr het GPS-tijdperk moesten we ons behelpen met een wegenkaart (genre Michelin) en mochten we vooral niet schromen om in geval van nood de weg te vragen aan een toevallige voorbijganger. In Brussel moest je dan wel op je gevoel rijden want als je daar de weg vroeg, kreeg je haast altijd als antwoord: 'Ne comprends pas!' Een paar jaar geleden zijn Nico en ik eens op weekend geweest naar Arnsberg-Neheim, Duitsland. Ons hotel was echter niet zo makkelijk te vinden want het lag midden in de bossen. Op zaterdag gingen we de streek verkennen. We zijn een hele middag op zoek geweest naar het hotel, we vonden het niet terug. Paniek!! Uiteindelijk, na 4 uur ofzo, hadden we het dan toch teruggevonden. 's Avonds hebben we daar in het restaurant gegeten, we durfden het hotel niet meer te verlaten... Nu we een GPS hebben, zal zoiets ons niet meer overkomen. Hopen we toch, want je mag natuurlijk nooit 100 procent op een GPS vertrouwen. Het toestel kan altijd uitvallen. Dan is het handig als je nog een wegenkaart in het handschoenkastje hebt liggen. Onze GPS is een vrouw. We noemen haar Truus. Ze zegt ons hoe we moeten rijden. 'Rotonde oprijden. Neem dan derde rechts.' Of als de baan onderbroken is: 'Herberekenen.' Soms is Truus een beetje irritant, zeker als je naar de radio wilt luisteren. Spelen ze net jouw lievelingsliedje, dan komt Truus ertussen: 'Links aanhouden.' Grrrrrr.... Maar we zouden haar niet meer kunnen missen. Waar we ook zijn, Truus loodst ons altijd veilig naar huis!
).
Daarom zet ik maar enkele grappige cartoons op mijn blog. (bron: 
). Maar hoe oud ben ik nu écht? Er zijn namelijk allerlei factoren die onze werkelijke leeftijd beïnvloeden. Neem pen en papier en doe meteen de test!
