Ik ben Isabel, en gebruik soms ook wel de schuilnaam isaatje70.
Ik ben een vrouw en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 09/07/1970 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schrijven, ....
welkom op mijn blogje. Ik vertel graag over allerlei zaken die mij bezighouden!
Het spreekwoord luidt: 'Beter een goede buur dan een verre vriend'. En dat is helemaal waar, want per slot van rekening woon je dag in dag uit naast de buren en als je dan ruzie hebt of in onmin leeft met elkaar... leuk is anders! Wij hadden vroeger een lieve overbuurvrouw - ik zal haar mevrouw C. noemen - alleen had ze de minder leuke eigenschap dat ze een beetje bemoeiziek was. Zo kwam ze eens bij ons op bezoek nadat mijn moeder net was thuis gekomen na een weekje ziekenhuis. Mijn moeder was met het eten bezig en ze was diepvriesfrieten aan het bakken. Daar had mevrouw C. commentaar op: "Maar Andrea toch, dat zijn van die caoutchouc patatten! Dat is voor de luie wijven!" (caoutchouc = rubberen). Mijn moeder was daar niet zo blij mee... Mijn ouders gingen een nieuwe auto kopen en de hele buurt wist daarvan, dat gaat zo in een wijk. Mevrouw C. (die nogal vaak in verkleinwoorden sprak) vroeg aan mijn vader: "En welk kleurke gaat uw nieuw autooke hebben?" Waarop mijn vader antwoordde: "Een witteke."
Wij hebben goeie buren en we prijzen onszelf gelukkig. Aan de ene kant woont een Marokkaans gezin, dat zijn heel lieve mensen, af en toe krijgen we tomaten of courgettes uit hun moestuin of geven ze ons van dat lekker Marokkaans brood. Aan de andere kant zijn het Belgen; het contact beperkt zich wel tot een 'Goeiemorgen' of 'Goeienavond' maar als we hulp nodig hebben, staan ze voor ons klaar.
Wanneer moet je je zorgen beginnen maken dat de buurman een hekel aan je heeft en je bloed kan drinken? Let op de volgende signalen: - jij zegt vrolijk "Goeiemiddag buurman! Lekker weertje vandaag, niet?" en hij geeft als antwoord: "Donder op, kl****!" - je kinderen krijgen hun voetbal ofwel lekgeprikt ofwel helemaal niet terug. - je huisdieren beginnen op mysterieuze wijze te verdwijnen.
Helemaal erg wordt het pas als de buurman je met een mes te lijf gaat! Dat gebeurde op 16 augustus van dit jaar in Maaseik, Limburg. De buren leefden al een tijdlang met elkaar in onmin. Een 29-jarige man stak zijn oudere buurman met een mes in de halsstreek. Het mes kwam op twee centimeter van de halsslagader van het slachtoffer terecht. Volgens het parket van Tongeren had het niet veel gescheeld of de oudere buurman had de steekpartij niet overleefd. (bron: Het Laatste Nieuws) Zo zie je maar weer: soms ben je toch beter af met die verre vriend dan met een goede (?) buur......
De Dalai Lama, de geestelijke leider van Tibet, is een inspiratiebron voor veel mensen. Uit een enquête van het Duitse weekblad Der Spiegel bleek vorig jaar dat meer Duitsers de Dalai Lama als voorbeeld noemen dan paus Benedictus XVI. Laat je ook inspireren door zijn wijze raad!
- Onthoud dat grote liefde en groot succes grote risico's meebrengen. - Wanneer je verliest, verlies dan de les die je ervan geleerd hebt niet. - Onthoud dat niet krijgen wat je wilt soms het beste is wat je kan overkomen. - Ken de regels, zodat je weet hoe je ze het beste kunt overtreden. - Laat een mooie vriendschap niet door een kleine onenigheid verpesten. - Wanneer je beseft dat je een fout hebt gemaakt, onderneem dan onmiddellijk actie om ze te herstellen. - Neem elke dag wat tijd voor jezelf. - Sta open voor verandering, maar raak je normen en waarden niet kwijt. - Onthoud dat zwijgen soms het beste antwoord is. - Beperk je in meningsverschillen met geliefden tot het heden, rakel het verleden niet op. - Behandel de aarde goed. - Ga één keer per jaar ergens heen waar je nog nooit bent geweest. - Meet de grootte van je succes aan wat je ervoor hebt moeten opgeven. - Benader liefde en koken met roekeloze uitbundigheid.
Ik ben 38 (wist je intussen al) en soms voel ik me 70 - na een avondje zwaar doorzakken - en soms voel ik me ook nog maar 18 (meestal tijdens het doorzakken ). Maar hoe oud ben ik nu écht? Er zijn namelijk allerlei factoren die onze werkelijke leeftijd beïnvloeden. Neem pen en papier en doe meteen de test!
Jaartjes erbij: 1) Drink je alcohol? Een jaar erbij. 2) Erger jij je soms mateloos aan bepaalde dingen of mensen? Nee, dan moet je twee jaar erbij tellen. 3) Rook jij meer dan 5 sigaretten per dag? Een jaar extra bijtellen. 4) Rook jij al meer dan 10 jaar? Schrik niet: tel maar drie jaar extra. 5) Woon je alleen? Dan moet je er een jaar bij optellen. 6) Heb je de indruk dat je altijd tijd en geld te kort komt? Een jaar bijtellen. 7) Heb jij een zittend beroep? Een jaar meer.
Jaartjes eraf: 1) Doe je aan sport? Dan mag je drie jaar van je leeftijd aftrekken. 2) Erger jij je soms mateloos aan bepaalde dingen of mensen? Ja, geloof het of niet, dan mag er een jaartje af. 3) Woon je samen met een partner of heb je een gezin? Dan ben je een jaar jonger dan je biologisch bent. 4) Ben jij een nieuwsgierig mens (wil je weten wat een ander bezielt en lees je ook dagelijks de krant)? Trek er maar een jaartje af. 5) Lach je vaak en graag? Nog eens twee jaar minder. 6) Vind je dat je een rijk mens bent, in alle opzichten? Dan kan je er weer twee jaar minder van maken. 7) Heb je verder geleerd (vakopleiding of studie, maar ook hobby of een andere cursus)? Dan mag je er nog een jaartje aftrekken.
Tel nu alle extra jaren op of trek ze af. Zo vind je de leeftijd die je wérkelijk hebt! (Ik heb ook de test gedaan en ik ben in het echt 33 jaar. Valt goed mee..... )
Tegenwoordig heeft iedereen wel een GPS: zo'n handig toestelletje dat je vertelt hoe je het snelst van punt A naar punt B moet rijden. Vòòr het GPS-tijdperk moesten we ons behelpen met een wegenkaart (genre Michelin) en mochten we vooral niet schromen om in geval van nood de weg te vragen aan een toevallige voorbijganger. In Brussel moest je dan wel op je gevoel rijden want als je daar de weg vroeg, kreeg je haast altijd als antwoord: 'Ne comprends pas!' Een paar jaar geleden zijn Nico en ik eens op weekend geweest naar Arnsberg-Neheim, Duitsland. Ons hotel was echter niet zo makkelijk te vinden want het lag midden in de bossen. Op zaterdag gingen we de streek verkennen. We zijn een hele middag op zoek geweest naar het hotel, we vonden het niet terug. Paniek!! Uiteindelijk, na 4 uur ofzo, hadden we het dan toch teruggevonden. 's Avonds hebben we daar in het restaurant gegeten, we durfden het hotel niet meer te verlaten... Nu we een GPS hebben, zal zoiets ons niet meer overkomen. Hopen we toch, want je mag natuurlijk nooit 100 procent op een GPS vertrouwen. Het toestel kan altijd uitvallen. Dan is het handig als je nog een wegenkaart in het handschoenkastje hebt liggen. Onze GPS is een vrouw. We noemen haar Truus. Ze zegt ons hoe we moeten rijden. 'Rotonde oprijden. Neem dan derde rechts.' Of als de baan onderbroken is: 'Herberekenen.' Soms is Truus een beetje irritant, zeker als je naar de radio wilt luisteren. Spelen ze net jouw lievelingsliedje, dan komt Truus ertussen: 'Links aanhouden.' Grrrrrr.... Maar we zouden haar niet meer kunnen missen. Waar we ook zijn, Truus loodst ons altijd veilig naar huis!
Wie dacht dat criminelen altijd slimme mensen zijn die hun slachtoffer zonder moeite kunnen beroven, moet dringend zijn mening herzien. Er bestaan namelijk ook criminelen die zo dom zijn dat het een misdaad is. Lees de verhalen en lach met de volgende blunderende boeven:
Op de derde plaats: Een misdadiger die bij een koppel inbrak, wilde de TV meenemen maar in plaats daarvan zette hij het toestel aan en begon naar een programma te kijken. Hij vond het blijkbaar leuk en ging op bed liggen. Omdat het nacht was, was hij moe en viel in slaap. Het koppel kwam de volgende morgen thuis, vond de inbreker in hun bed en belde de politie.
Op de tweede plaats, met een eervolle vermelding: De politie in Radnor, Pennsylvania (USA) ondervroeg een verdachte; ze zetten een metalen vergiet op zijn hoofd en verbonden dat met draden aan een fotokopieerapparaat. Op een briefje schreven ze de tekst 'Hij liegt' en ze legden dat op het toestel. Ze drukten de kopieertoets in telkens wanneer ze dachten dat de verdachte loog. De verdachte nam aan dat de 'leugendetector' werkte en legde een bekentenis af.
En de winnaar is...: Een misdadiger stapte een kleine buurtwinkel binnen; hij had een jachtgeweer bij zich en eiste al het geld dat in de kassa zat. De kassier deed het geld in een zak. Dan zag de overvaller een fles whisky staan op een schap achter de toog en hij zei aan de kassier dat hij die fles whisky ook in de zak moest stoppen. De kassier weigerde en zei: 'Je krijgt die whisky niet omdat ik denk dat jij nog geen 21 bent'. De overvaller zei van wel maar de kassier bleef weigeren omdat hij hem niet geloofde. De overvaller haalde dan maar zijn rijbewijs uit zijn portefeuille en liet die zien aan de kassier. De kassier keek ernaar, stelde vast dat de overvaller inderdaad 21 jaar was en gaf hem de whisky. De overvaller ging ervandoor met zijn buit. De kassier belde onmiddellijk de politie en gaf hen de naam en het adres die hij op het rijbewijs had gezien. Twee uur later werd de overvaller gearresteerd.
Koken is één van mijn hobby's en ik ben er redelijk goed in, al zeg ik het zelf. Ik ben natuurlijk 'maar' een amateur en geen chefkok van een vijfsterrenrestaurant. Toen wij net getrouwd waren, werd Nico zijn moeder ziek en ze moest naar het ziekenhuis. Zijn vader bleef dan bij ons eten. Ik kon nog niet zo goed koken en als je dan plotseling voor 3 mensen een maaltijd op tafel moet zetten in plaats van voor 2... het was niet eenvoudig, zeker niet als je weet dat Nico zijn vader nogal kritisch is. De eerste keer dat hij bleef eten had ik varkenslapjes klaargemaakt, samen met gekookte aardappelen en schorseneren in witte saus. Zijn commentaar: het vlees was te hard gebakken, de aardappelen waren te zacht en de witte saus veel te dun... Slik. Ik heb dan wel veel geleerd, moet ik zeggen. Ik probeer ook graag eens iets nieuws uit en soms mislukt dat dan, dat hoort er nu eenmaal bij. Zo las ik in mijn favoriete tijdschrift het recept van tagliatelle met bloemkool en gehakt in tomatensaus. Het klinkt als een vreemde combinatie en dat was het ook. Op de foto zag het er wel lekker uit maar in werkelijkheid was het niet te (vr)eten. Resultaat? Meer dan de helft van de schotel belandde in de vuilnisbak en wij gingen met honger van tafel... Ook als ik wil bakken, loopt het al eens mis. Ik wou een keer rijsttaart maken. Vol enthousiasme maakte ik het deeg, zette de taartvorm in de oven, op de juiste temperatuur, de juiste tijd, volledig volgens het boekje... alleen had ik niet de bakfunctie ingeschakeld maar wel de grill! De taart zag mooi bruin, dat wel, maar de onderkant was nog even vloeibaar als toen ik hem in de oven had gezet ... geen rijsttaart die middag! Andere (mis)baksels: een appeltaart die maar niet uit de vorm wilde komen (wij hadden toen net bezoek, leuk is anders), een boerencake die in stukken viel toen ik hem uit de vorm haalde, speculaasjes die té lang in de oven hadden gestaan en zo hard waren als een kasseisteen... Toch laat ik de moed niet zakken hoor, ik heb al veel lekkere cakes gebakken die wél goed gelukt zijn. En als Nico tegen mij zegt dat het eten thuis hem veel beter smaakt dan op restaurant, is dat voor mij het mooiste compliment dat hij me kan geven!!
Een varkenshaasje van ± 600 gram, bakboter, peper en zout, 250 ml room, 125 gram Bleu d'Auvergne (dit is een blauwschimmelkaas), een scheutje cognac, een koffielepel mosterd (*)
Hoe maak je het? Bak het varkenshaasje aan in de boter en kruid met peper en zout. Zet het vuur wat zachter en laat het vlees garen, dit duurt ongeveer 25 à 30 minuutjes (afhankelijk van het gewicht van het vlees). Haal het vlees uit de pan, leg het op een bord en dek af met aluminiumfolie om het warm te houden. Roer de aanbaksels goed los met de room. Snijd de kaas in blokjes en laat ze smelten in de room. Doe er de cognac en de mosterd bij en laat indikken. Geef de saus bij het vlees. Dit is heel lekker in combinatie met gestoofd witloof en kroketjes. Wil je dit gerecht een Belgisch tintje geven, vervang dan de Bleu d'Auvergne door Pas de Bleu (dit is een Belgische kaas).
Smakelijk eten.
(*) de opgegeven hoeveelheden zijn voor 2 (flinke) eters.
Misschien heb je er al van gehoord, misschien ook niet, maar dit jaar wordt voor de 21e keer 'Boekegem' georganiseerd. Boekegem is een promotiecampagne voor het openbaar bibliotheekwezen in Oost-Vlaanderen. Het wordt georganiseerd door het Oost-Vlaamse provinciebestuur, samen met Radio 2 Oost-Vlaanderen en alle Oost-Vlaamse openbare bibliotheken. De finalisten van Boekegem 2008 zijn reeds bekend: Buggenhout, Lokeren en Wachtebeke dingen mee naar de felbegeerde titel. Waarom schrijf ik hierover in mijn blog van vandaag? Heel simpel: ik zou jullie willen vragen om voor de bibliotheek van Lokeren te stemmen! Dit kan door te surfen naar www.boekegem.be of www.radio2.be, en dit tussen 8 oktober (morgen) en 10 oktober (vrijdag) 2008. Je kunt een TV winnen, een laptop of een digitaal fototoestel.
De presidentsverkiezingen in Amerika zijn over minder dan één maand (nl. op 4 november) en de campagnes worden bitsiger, vooral dan aan Republikeinse zijde. De tegenstanders van Barack Obama zouden een 'connectie' gevonden hebben tussen hem en een zekere William Ayers, een voormalige terrorist. Sarah Palin mocht het vuile werk opknappen en tekst en uitleg komen geven aan de achterban.
Wie is die William (Bill) Ayers? Hij is 63 jaar oud en maakte in de jaren zeventig deel uit van 'The Weather Underground', een groepering die zich verzette tegen de oorlog in Vietnam en bomaanslagen pleegde op het Pentagon en het Capitool (de Amerikaanse senaat) in de hoofdstad Washington. Er zijn nooit gewonden gevallen en de organisatie is intussen ontbonden. Dat Ayers nu professor is aan de universiteit van Illinois, Chicago, vergat Sarah Palin er gemakshalve wel bij te vertellen. In het Obamakamp wordt trouwens gezegd dat de banden tussen hun kandidaat en Ayers flinterdun zijn en dat de Republikeinen zich met 'rioolpolitiek' bezighouden. Zo verliezen ze uit het oog waar het eigenlijk écht om gaat. Wie zal de nieuwe president worden van de Verenigde Staten? Van mij mag het gerust Barack Obama zijn. Hij is nog jong (hij is geboren in 1961) en heeft charisma. Hij staat symbool voor verandering, iets dat ze volgens mij in Amerika na 8 jaar Bush wel kunnen gebruiken.
De Republikeinse preisdentskandidaat John McCain (waarom moet ik toch altijd aan diepvriesfrieten denken als ik die naam hoor?) heeft naar mijn mening zijn leeftijd tegen - hij is 71 jaar. Hij komt nogal houterig over en zijn running mate is nogal controversieel in Amerika. Door Sarah Palin als running mate te benoemen, had McCain gehoopt kiezers te kunnen winnen bij de conservatieve christenen. Maar nu haar 17-jarige dochter ongehuwd zwanger is, valt nog af te wachten hoe die zullen reageren.
Is George W. Bush nu echt de domste president die ze ooit gehad hebben? Misschien worden die geruchten gevoed door mopjes als deze: een brand in het Witte Huis heeft de bibliotheek in de as gelegd. Het enige boek dat er stond, is volledig vernield. Bush had nog niet alle prentjes ingekleurd... Hij heeft aan de prestigieuze universiteit van Yale en de Harvard Business School gestudeerd én een diploma gehaald, dus zo stom zal hij wel niet zijn. Wie hem ook opvolgt, het kan in Amerika alleen maar beter worden, want in mijn ogen is Bush oorlogszuchtig en een gevaar voor de wereldvrede.
In sommige tijdschriften (of de boekskes zoals ze in Vlaanderen zeggen) lees je wel eens grappige of interessante weetjes. Een bloemlezing:
4 op de 10 Belgen klagen over de sfeer op het werk. Dat is verrassend, als je weet dat werksfeer één van de belangrijkste redenen is om ergens anders te gaan werken.
In Dorset, een dorpje aan de Engelse kust, staat het eerste zandhotel ter wereld. Bezoekers kunnen voor zestien euro een nachtje in het zandkasteel doorbrengen, maar moeten er wel de open hemel en een korrelige matras (het bed is ook van zand) bijnemen. Volgens de makers is het eventuele ongemak van een zandkussen en zandvloer niets, vergeleken bij het onbeschrijfelijke gevoel 's morgens wakker te worden met de zee aan je voeten. En een zandkoekje bij het ontbijt...
Wie snel wilt trouwen (in minder dan 10 minuten), moet niet langer het vliegtuig nemen naar Las Vegas. Ook in Zweden kun je binnenkort in zeven minuten in het huwelijksbootje stappen. Of beter gezegd: in het huwelijksautootje, want de plechtigheid vindt plaats in de auto. De Zweedse kerk zal deze snelle manier van trouwen voor de eerste keer uitvoeren tijdens een autorally. Koppels kunnen al vanaf de autosnelweg de grote neonborden 'Get Married Here' volgen. Om het huwelijk een feestelijk tintje te geven, zingt een gospelkoor Elvisklassiekers. 'U mag nu de bruid kussen, maar doe het wel vlug!'
137 levensdagen zijn vrouwen bezig met zich klaar te maken: kleren kiezen, make-up, met de styling tang door het haar... Mannen hebben genoeg aan 45 dagen.
Wapperende was in het oude stadsgedeelte van zuiderse steden... bijna een attractie! Toeristen halen spontaan hun fototoestel boven. Het bestuur van Timisoara (in Roemenië) verbiedt de inwoners echter om nog langer hun ondergoed buiten te hangen. En het is hun menens: wie betrapt wordt, betaalt een boete van 300 euro. Het stadsbestuur vindt het ongepast om je ondergoed op straat te drogen. Of de stad nu gratis droogmachines uitdeelt ter compensatie, is niet bekend.
Groetjes en tot de volgende, Isabel
(bron: Libelle van 25 september en 2 oktober 2008)
Van mijn leeftijd maak ik geen geheim: ik ben 38 jaar en dat begin ik al een beetje te merken. Ik zit niet meer zo strak in mijn vel als pakweg 15 jaar geleden; de wetten van de zwaartekracht hebben ook op mij hun vat. Vorige week ging ik uit eten met Nico en ik zat blijkbaar in een slecht licht (letterlijk). Op een bepaald moment zie ik dat hij zo raar naar mij kijkt. Ik denk dan meteen: "Oh nee, mijn haar ligt niet goed" of "Er zit iets tussen mijn tanden", dus vraag ik hem wat er scheelt. Hij antwoordt heel eerlijk: "Je begint een beetje blubberarmen te krijgen". Mannen en tact, het is een combinatie die niet werkt. HELP! Blubberarmen! Ik?? Een scala van emoties trekt door me heen. Woede. Verdriet. Ongeloof. Verbijstering. Moet ik nu fanatiek beginnen trainen met halters? Een spookbeeld van onnodig zweet verspillen in de fitnessclub doemt voor me op. Of zou insmeren met een verstevigende lotion al volstaan? Misschien moet ik geen topjes meer dragen maar verhullende truien met lange mouwen zodat de blubberarmpjes wat gecamoufleerd worden... Ja ik geef het toe, ik ben een beetje bijgekomen sinds ik in ziekteverlof ben. Als ik bij de kinesist op mijn buik op de behandelingstafel lig en ik kijk achterom, denk ik soms: ojee, er is een potvis aangespoeld. Maarja: ik ben hele dagen thuis en ik verveel me steendood, wat doet een mens dan? Juist, snoepen. En hoe ouder je wordt, hoe meer er aan de billen blijft plakken. Hmmm, zou ik niet beter een dieet beginnen volgen? Of naar de Weight Watchers gaan? Het is het overwegen waard, want als ik er niks aan doe, zal ik een heel nieuwe garderobe moeten aanschaffen omdat ik nergens meer in kan... en dat is ook een dure affaire. Broekriem aanspannen dus, groene appels eten en niet meer aan snoep denken. Wat kan het leven toch hard zijn...
Dat onze taal helemaal niet saai hoeft te zijn, blijkt uit de volgende woordspelingen:
Waarom loopt je neus en ruiken je voeten? Waarom zit je voor de TV maar achter je computer? Wat doen weekdieren in het weekend?
Twee vlooien komen van de cinema. Zegt de ene vlo tegen de andere: 'Gaan we te voet naar huis of nemen we een hond?'
Definitie van voetzoeker: pedicure zonder werk. Hij vroeg haar hand en nam de benen. De platenverkoper was over zijn toeren. (L. Verbeeck) Als ze zeggen 'Hier en daar een bui' is het altijd hier en nooit daar.
Paardrijden: zo d'erop, zo draf. Het toilet in het hotelletje was verstopt, maar de mensen vonden het toch. Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol. (J. Anthierens) Brokken voor dieren kosten tegenwoordig stukken van mensen. (J. Anthierens)
Enquête: bent u een twijfelaar? a) ja b) neen c) misschien
Wat is nooit grappig? Een extreem rechtse site met interessante links. Een neuroloog die je op de zenuwen werkt. Een psychiater die je helemaal gek maakt. Een pedicure die je voor de voeten loopt.
En dan was er nog... een koningin die niet van de vorst hield. een prins die geen prinsesjes lustte. een brandweerman die met zijn darmen in de knoop lag. een eendagsvlieg die pech had en die ene dag met griep in bed lag. een kapper die met zijn handen in het haar zat.
Ik ben Whisky, het hondje van Nico (ook gekend als 'Baaske') en Isabel (ook gekend als 'Vrouwke'). Ik ben geboren op 14 december 1997 en ben dus bijna 11 jaar oud (in mensenjaren is dat ongeveer 67). Ik ben een Schotse terriër en heel beroemd want ik sta op de flessen whisky van Black & White. Mijn hobby's zijn eten, slapen en de clown uithangen. Ik speel graag met Vrouwke maar apporteren doe ik niet, ik vind het leuker dat Vrouwke achter mij loopt om mijn balletje af te pakken. Wandelen doe ik ook graag maar niet als het regent, dan blijf ik liever lekker thuis. Vrouwke noemt mij soms 'pruts' of 'kapoen' maar eigenlijk ben ik een braaf hondje... ik pak het zeemvel af als Vrouwke de ruiten aan het kuisen is of ga lopen met de handdoek waarmee ze mijn pootjes wilt afkuisen. Soms haal ik mijn deken uit mijn mandje maar dat mag blijkbaar niet want dan roept ze 'Foei!' tegen mij. Als Vrouwke kookt blijf ik in de buurt, je weet maar nooit dat er iets op de grond valt... dan ben ik ermee weg hihi. Nu ik al een beetje ouder word, slaap ik veel. En als Baaske thuis komt ben ik dolgelukkig, dan spring ik op zijn been totdat hij me aait. Ik zie Baaske graag. Zo, nu ga ik nog eens bij Vrouwke, een koekje vragen; ik ga mooi zitten en triestig kijken, daar valt ze meestal voor.
Ook als je helemaal niet in engelen gelooft, is dit toch een mooi verhaal:
Het is 26 augustus 1914. In Europa woedt oorlog. Het Britse leger nabij Mons (Bergen) is ondanks hevige strijd en tegenstand in een onmogelijke positie gemanoeuvreerd; de totale vernietiging lijkt onafwendbaar. De soldaten worden door de sterke Duitse overmacht steeds verder gedreven. Op het moment dat voor de Britten alle hoop verloren lijkt te zijn, roept een soldaat: "Adsit Anglis Sanctus Georgius" (vrij vertaald: moge Sint-Joris vandaag de Engelsen helpen). Zijn roep wordt door zijn medesoldaten overgenomen, waarop ineens, vanuit het niets, een leger van engelen opduikt. De figuren zijn groter dan mensen en omgeven door licht. Ze zijn in het wit gekleed en lijken over de grond te zweven. De engelen veroorzaken in de Duitse gelederen paniek en chaos. Hun paarden weigeren verder op te rukken, keren zich om en gaan ervandoor. De Britten zien tot hun verbazing de Duitsers op de vlucht slaan; de door de engelen afgeschoten pijlen maken honderden slachtoffers. Later zouden de Duitsers zich afvragen wat de doodsoorzaak was van de gesneuvelden, want op geen van de doden zouden verwondingen te zien zijn geweest. Dit verhaal wordt ook in officiële documenten vermeld. In 1931 schreef voormalig stafofficier Charteris over het voorval: 'De Engelen van Mons interesseren me. Ik kan er maar niet achter komen hoe de legende ontstond'.
Het weekend zit er weer eens op. Wij hadden een goedgevuld weekend. Zaterdagmiddag boodschappen doen met Nico zijn ouders. 's Avonds gaan eten bij de Chinees - dat was normaal gezien voor vorige zondag gepland maar Nico had last van een stijve nek en we hebben het dan maar een weekje uitgesteld. De zaterdagmiddag is altijd drukdrukdruk bij ons. We waren zo rond een uur of zes thuis en om acht uur had ik gereserveerd in het restaurant: twee uur tijd om ons te douchen (ik moest nog mijn haar nog wassen) en ons klaar te maken. Nico zat nog aan de PC, te kijken op zijn favoriete site (de redactie punt be) en ik vroeg: 'Gaan we ons straks douchen, schatje?' Hij antwoordde: 'Hmmmmm', wat zoveel wou zeggen als: 'Laat me even met rust, ik ben aan het surfen.' Meestal ben ik degene die de computer inpalmt en hij moet echt zijn beurt afwachten om ook eens te kunnen surfen, dus liet ik hem maar doen... We waren toch nog ruim op tijd in het restaurant en hebben heel lekker gegeten (we hadden Chinese rijsttafel besteld). Gisteren zijn we met Nico zijn ouders naar de mijn van Blegny geweest. Dat was interessant. Je mag de mijnschacht in, tot op zestig meter diepte, samen met de (Nederlandstalige) gids. De mijnwerkers moeten vroeger een heel hard leven gehad hebben: alle dagen in het stof, het lawaai (van pneumatische boren, ontploffend dynamiet... kan je je het voorstellen?), en dat zes uur aan één stuk... Het was bovendien gevaarlijk werk (mijngas dat kon ontploffen... ze namen een kanarievogel mee in een kooi, zolang Pietje floot was er niks aan de hand, maar als hij van zijn stokje viel - letterlijk - kon je je maar beter uit de voeten maken...) Na de lunch hebben we een ritje gemaakt met een boemeltreintje - een rit van 50 minuten waarbij je goed dooreen gerammeld werd. Daarna nog een bezoek aan het mijnmuseum (ook interessant), nog iets drinken en naar huis! Je ziet het: ons weekend was weer eens goedgevuld. Uitkijken naar het volgende weekend... (op de foto zie je Nico, zijn vader en ondergetekende)
). Maar hoe oud ben ik nu écht? Er zijn namelijk allerlei factoren die onze werkelijke leeftijd beïnvloeden. Neem pen en papier en doe meteen de test!
