Frankfurt kent zwaarste Ironman uit zijn geschiedenis’.

Dit was de titel op de hoofdpagina van de Duitste kranten op maandagmorgend.

Awel ik kan het bevestigen. Door de extreme hitte was het bijna onverantwoord om daar een marathon in te lopen, laat staan een Ironman te volbrengen.

Ik heb letterlijk mensen zien flauwvallen, overgeven, in elkaar zien zakken, allez, ’t was eigenlijk niet verantwoord. Ook de interviews bij de profs zeggen meer dan genoeg, bijna allemaal vinden ze het één van de zwaartste wedstrijden ooit en er was zelfs een record opgave bij hen.

Swoit, de omstandigheden waren voor iedereen hetzelfde en mijn bewondering gaat nog veel meer uit naar diegene die het volbrengen in 13 en 14uur dan in 8uur, dat is zeker.

Mijn wedstrijd zelf : 9u43’ bij het schrijven kan ik het nog altijd niet geloven, zie !!! Dit had ik in mijn stoutste dromen nog niet durven dromen. Ik had zo voor mezelf een planning opgemaakt en dacht zo te kunnen eindigen op een goeie dag rond de 10u30.  Had gerekend op 1u10 voor ’t zwemmen, 5u30 voor ’t fietsen en 3u45 voor ’t lopen.

Ik was dan ook stom verbaasd toen ik uit het water kwam bij ’t zwemmen dat de klok exact 1u aangaf.  Had nu wel het gevoel dat ik goed gezwommen had maar 1u voor mij is echt de max, dit ga ik denk ik nooit kunnen verbeteren. Ik had lang getwijfeld bij de start waar ik mij zou stellen. Links, rechts, van voor, van achter, in ’t midden…awel ik wist het gewoon niet wat het beste was. Als zo een 2800man van start gaat heb je gewoon geen goeie of slechte plekken denk ik. Het is overal getrek en geklop. Heb mij dan maar gewoon op mijn gevoel geplaatst in de meute op zo een 4^de, 5^de rij en denk misschien nog wel een van de betere plaatsen gezien het resultaat. Heb enen serieuze petat gekregen op mijn kaakbeen (wat nog steeds heel hinderlijk is bij ’t eten) maar voor de rest viel het eigenlijk goed mee. Op tijd eens zien waar je een opening hebt en hup, je kan weer verder zwemmen voor een tijdje…

Mijn wissel zwemmen/fietsen liep weer langs geen kanten, is misschien het enige waar ik nog kan in verbeteren maar het fietsen verliep dan weer reuze. Had echt gepiekt naar ’t fietsen toe en had ook superbenen. Heb mezelf constant moeten inhouden (Filip, op hartslag rijden man, op hartslag rijden,…!!!)  en maar goed ook want zou anders nen serieuzen petat gekregen hebben bij ’t lopen, dat weet ik zeker. Heb de 180km kunnen afmalen in nog geen 5u en dat is echt buiten verwachting zeker gezien het terrein…we kregen toch zo een 1000 hoogte meters te verwerken.

Gezien het bij het fietsen al serieus warm begon te worden heb ik wel genoeg kunnen drinken maar het eten lukte mij wel niet al te bijster goed. Twee baren kunnen verslinden maar dat was het…kreeg er echt maagpijn van, niet te doen.

De wissel fietsen/lopen verliep dan wel weer vlot. Het lopen zelf verliep in het begin vrij vlot. Wel kreeg ik de eerste 2 uren van het lopen niets meer binnen kwa sportdrank enkel water wat toch wel resulteerde in een dip rond kilometer 25.

Ik moest suiker en zout tot mij nemen maar kreeg het gewoon niet binnen. Echt jong, weten dat je het moet nemen en niet kunnen is erger dan het vergeten te nemen.

Heb dan echt afgezien tussen kilometer 25 en 30 en ben dan stilletjes aan overgeschakeld van water naar cola wat zeker een positief effect had want na kilometer 30 begon het opnieuw beter te gaan. Mentaal komt dan de eindstreep in het zicht en dan vergeet je ook al gauw de marteling waarin je zit. Ook het publiek heeft hier een enorme bijdrage. Volgens ‘Der Zeitung’ zouden er rond het parcours een 500000 toeschouwers geweest zijn wat natuurlijk voor een atleet enorm stimulerend is. De laatste 200m is echt kicken. Je loopt tussen 2 volle tribunes op een rode loper en als je dan de omroeper je naam hoort scanderen dan krijg je een kick jong die met niet veel te vergelijken is, dat is zeker.

Na het halen van de eindmeet ging het bij mij even slecht…door plotseling te stoppen met lopen werd ik enorm draaierig. Hop, direct draagberrie op, verpleger en dokter mee, EHBO-tent binnen en 10’ later lag ik al aan een baxter.

Van professionele aanpak gesproken. Ik lag hier zeker niet alleen en heb mij toch wel echt een half uur zeer slecht gevoeld. Letterlijk het licht uit, te diep gegaan in die weersomstandigheden. Na het drinken van wat cola begon het stilletjes aan opnieuw te beteren. Na een dik half uurke EHBO, doucheke en welverdiende massage, kon ik met een supergevoel eindelijk mijn diploma gaan halen en mijn vrouwke gerust stellen want die begon stilaan ongerust te worden waarom ik nog niet uit de atleten area was gekomen. Het was al bij al een schitterende ervaring met een superresultaat als beloning. Op enkele minuten van kwalificatie voor hawaii. Dat is jammer maar het zij zo. Ik kon echt niet meer trainen gezien mijn gezinssituatie, werk en dan nog  het volgen van een opleiding gezondheidsconsulent. Ik heb er het maximum uitgehaald en ga nu genieten van een welverdiende vakantie want het was een zwaar jaar.

Nog 1 halve triatlon in Gerardmer in september en het wedstrijdseizoen voor dit jaar zit erop. Ik weet niet of ik ooit nog een Ironman ga doen gezien de belasting voor de familie. Ik ben hen dan ook enorm dankbaar dat zij mij zoveel gesteund hebben. Zonder hen was het zeker niet mogelijk, dat is zeker.

Misschien komt er ooit nog een nieuwe blog maar met het volbrengen van de Ironman in Frankfurt is deze aan zijn eind gekomen.

Bedankt aan iedereen die mij van harte gesteund heeft.

Iron Fi.

Ironman Frankfurt : 9u43’16’’ (167^ste van de 2980starters / 2304 finishers)

Zwemmen (3.8km)      1:00:59

Fietsen (180km)          4:59:51

Lopen (42.2km)          3:36:29

07-07-2009 om 21:27 geschreven door filip